Legendarne podwaliny chińskiej cywilizacji: Wprowadzenie

The Epoch Times 01.05.2016 20.04.2018

Pekin, Zakazane Miasto. Pałac Wuying, starożytne chińskie kaligrafie, 27 sierpnia 2005 r. (China Photos / Getty Images)

To pierwszy z serii artykułów autorstwa zespołu redakcyjnego „The Epoch Times” na temat źródeł cywilizacji chińskiej i tradycyjnych chińskich wierzeń. Seria ta jest poświęcona dziejom Chin i ukazuje wkład kluczowych mitycznych postaci w tworzenie zesłanej przez Niebiosa kultury Państwa Środka. Poniżej przedstawiamy wprowadzenie.

Chińczycy w czasach starożytnych nazywali własną ziemię Shen Zhou – czyli Niebiańska Kraina.

W legendach wspomina się o tym, jak to dzięki Stwórcy powstały Trzy Sfery – Niebiosa, Ziemia i Podziemie – i jak wiele istot obdarował On życiem. Bogowie utworzyli środowisko i warunki umożliwiające człowiekowi przetrwanie i rozwój. Pokazali rodzajowi ludzkiemu, jak tworzyć cywilizację, oraz nauczyli kultywacji i łączącego się z nią utrzymywania poziomu moralnego. Później na polecenie Stwórcy różnego rodzaju Bogowie i Buddowie schodzili do świata śmiertelników, aby rozpowszechniać Prawo Buddy oraz kulturę doskonalenia wewnętrznego. Dzięki wysiłkowi własnej kultywacji ludzkie istoty miały szansę powrotu na pierwotne, dawne pozycje w Niebiosach.

Pan Gu oddziela od siebie Niebiosa i Ziemię (Leo Timm / The Epoch Times)

Niebiosa i Ziemia są według chińskiego mitu kosmogonicznego dziełem Boga o imieniu Pan Gu – zostały wydzielone z pierwotnego Chaosu. Następnie inni Bogowie stwarzali ludzkość na swój własny obraz. Legendy chińskie zawierają zapiski o tym jak Bogini Nü Wa ulepiła ludzi z błota, posługując się jako modelem własną postacią. W Biblii, w Księdze Rodzaju, napisane jest, że Bóg stworzył człowieka, lepiąc go z gliny. W wielu kulturach z całego świata istnieją legendy o Bogach stwarzających na własne podobieństwo ludzi różnych ras i zajmujących się w najwcześniejszym okresie przystosowaniem dla nich warunków do egzystencji.

Na samym początku dziejów Ziemia z powodu ekstremalnych warunków nie nadawała się do zamieszkania. Szalały na niej ostre wichry i raziły w nią pioruny. Nie padał ani deszcz, ani śnieg. Bogowie przez eony łagodzili i korygowali nieokiełznane początkowo siły natury, przygotowując ją na przyjęcie ludzkich cywilizacji.

Człowiek początkowo nie był dostosowany do zastanych okoliczności i nie potrafił odnaleźć się w tym danym mu środowisku. Nie miał umiejętności ani zdolności do harmonijnego współżycia z naturą i drugim człowiekiem. Lecz Bogowie pomagali w tym ludziom i nauczyli ich pracy i sposobów przetrwania. Dzięki nim człowiek nabrał umiejętności myślenia oraz nauczył się funkcjonować w naturalnych warunkach.

Bogowie nauczyli ludzkość, jak żyć wspólnie w plemionach, jak posługiwać się ogniem (odtąd przestały ich boleć brzuchy) oraz ochrony przed żywiołami. Chińskie legendy mówią o tym, jak niebiańscy władcy przyczynili się do położenia fundamentów pod ludzką cywilizację.

Fu Xi zaprowadził porządek w Kosmosie – zanim katastrofalna powódź spustoszyła Ziemię – stworzył dwie przeciwstawne siły: yin i yang. Dla przyszłej ludzkości wynalazł Osiem Trygramów, które stały się podstawą „Księgi przemian” (I Ching), by używano ich we wróżeniu. Shennong – Niebiański Rolnik, nauczył ich z kolei, jak uprawiać rolę, a także znajomości roślin i zajmowania się handlem. Dał ludziom również niezbędną wiedzę o zielarstwie, będącym jednym z elementów chińskiej medycyny.

Fu Xi tworzy Osiem Trygramów oraz dualizm yin-yang (Leo Timm / The Epoch Times)

Panowanie legendarnego cesarza Xuan Yuana pięć tysięcy lat temu, znanego również jako Żółty Cesarz, jest uważane za początek chińskiej cywilizacji. Monarcha ten zjednoczył starożytne plemiona oraz poprzez swoje dokonania militarne i cywilne scalił w jedno organizm państwowy. Wprowadził urzędy, sformułował dekrety i regulacje oraz przekazał model dla funkcjonowania ludzkiego społeczeństwa poprzez podążanie według Tao, duchowej drogi.

Za rządów Żółtego Cesarza uczony Cang Jie stworzył chińskie pismo. Wymowa i zapis graficzny tysięcy znaków korespondowały z niebiańskimi wzorami i były pierwszymi, których używały wyrocznie do wróżenia poprzez zapisywanie ich na kościach zwierząt.

Inni mędrcy pod kierunkiem cesarza oznaczyli Niebiańskie Pnie i Ziemskie Konary, czyli system astrologicznych i astronomicznych zasad wyznaczających cykle czasowe, kierunki świata, pory roku oraz pięć żywiołów. Poczynili znaczne dokonania w inżynierii, medycynie i muzyce, jak również opracowali księżycowo-słoneczny kalendarz.

Żółty Cesarz kultywował Tao, legendy głoszą iż osiągnął Doskonałość, wsiadł na smoka, który poniósł go do Niebios. Monarcha ten stworzył kulturę kultywacji, dzięki której ludzie mogą stać się niebiańskimi istotami.

Wraz z upływającym czasem ludzkość oddalała się od bogów. Legendarny władca Zhuanxu (Gao Yang), wnuk Żółtego Cesarza, postanowił zerwać możliwość bezpośredniego połączenia pomiędzy Niebiosami a światem zwykłych śmiertelników. Chciał, by w ten sposób, poprzez przywrócenie porządku, ludzie powrócili na drogę cnoty.

Cesarze Yao, Shun oraz Wielki Yu starali się wspólnymi wysiłkami okiełznać Wielki Potop oraz po kataklizmach odbudować cywilizację.

Pierwszym historycznym cesarzem Chin był Qin Shi Huang. Dokonał on centralizacji władzy w system, który przetrwał prawie dwa tysiące lat. Jego następca, cesarz Wu z dynastii Han, zadecydował, że nauki Konfucjusza zostały uznane za oficjalną ideologię państwową.

Pięć tysięcy lat zesłanej przez Bogów kultury było czasem przeznaczonym przez nich na kształtowanie ludzkości i jej naukę. Poprzez kolejne dynastie różne niebiańskie istoty zstępowały do świata, by zawiązać karmiczne więzy ze Stwórcą.