„Jak diabeł komunizmu rządzi naszym światem”. Rozdział czwarty (The Epoch Times)
Upiór komunizmu nie zniknął wraz z rozpadem partii komunistycznej w Europie Wschodniej
Na łamach polskiej edycji „The Epoch Times” przedstawiamy w częściach adaptację książki „Jak diabeł komunizmu rządzi naszym światem”, opublikowanej oryginalnie w języku chińskim, autorstwa tego samego zespołu redakcyjnego, który wydał „Dziewięć komentarzy na temat partii komunistycznej”.
Spis treści
1. Eksportowanie rewolucji do Azji
a. Wojna koreańska
b. Wojna w Wietnamie
c. Czerwoni Khmerzy
d. Inne części Azji
2. Eksport rewolucji do Afryki i Ameryki Łacińskiej
a. Ameryka Łacińska
b. Afryka
3. Eksport rewolucji do Europy Wschodniej
a. Albania
b. Represje sowieckie w Europie Wschodniej
4. Koniec zimnej wojny
a. Plac Czerwony jest nadal czerwony
b. Czerwona katastrofa nadal trwa
Przypisy
* * *
Kult komunizmu rozprzestrzeniający się na całym świecie napędzany jest przemocą i obłudą. Gdy komunizm jest eksportowany z potężnego kraju do słabszego, przemoc jest najszybszą i najskuteczniejszą drogą. Niezdolność wolnego świata do rozpoznawania kultu zła, tak charakterystycznego dla komunizmu, skłania go do lekkiego traktowania eksportu ideologii komunistycznej, np. poprzez program Wielkiej Zewnętrznej Propagandy Chińskiej Republiki Ludowej[1].
Rozdział ten skupi się na przenikaniu ideologii komunistycznej do Azji, Afryki, Ameryki Południowej i Europy Wschodniej oraz jej ekspansji w tych regionach. Sposób, w jaki Europa Zachodnia i Ameryka Północna są infiltrowane, jest o wiele bardziej złożony, co zostanie wyjaśnione w następnym rozdziale.
1. Eksportowanie rewolucji do Azji
Eksport rewolucji Związku Radzieckiego był prawdziwym powodem, dla którego Komunistyczna Partia Chin była w stanie uzurpować sobie władzę. W 1919 roku Związek Radziecki ustanowił Trzecią Międzynarodówkę Komunistyczną, której celem był eksport rewolucji na cały świat. W kwietniu 1920 roku Grigorij Wojtinski, przedstawiciel Trzeciej Międzynarodówki Komunistycznej, pojechał do Chin. W maju tamtego roku w Szanghaju utworzono biuro przygotowujące uformowanie KPCh.
Przez następne 30 lat KPCh była zaledwie organem Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego, a Mao Zedong otrzymywał od Rosjan miesięczne stypendium w wysokości od 160 do 170 juanów[2]. (Średnia miesięczna pensja pracownika w Szanghaju wynosiła wtedy około 20 juanów).
Przejmowanie władzy przez KPCh było częściowo związane z infiltracją partii komunistycznej do Stanów Zjednoczonych. Jest to jeden z powodów, dla których prezydent Truman odciął wsparcie dla Czang Kaj-szeka, podczas gdy Sowieci nadal wspierali KPCh. Truman podjął również decyzję o wyjściu z Azji po II wojnie światowej. W 1948 roku Armia Stanów Zjednoczonych opuściła Koreę Południową, a 5 stycznia 1950 roku Truman ogłosił, że Stany Zjednoczone nie będą już ingerować w sprawy Azji. Obejmowało to zaprzestanie udzielania pomocy wojskowej Czang Kaj-szekowi na Tajwanie, w tym również w przypadku wojny między ChRL a Republiką Chin.
Tydzień później sekretarz stanu Dean Acheson ponownie przedstawił plan Trumana[3] i powiedział, że jeśli wybuchnie wojna na Półwyspie Koreańskim, Stany Zjednoczone również nie będą się angażowały[4]. Ta antyinterwencyjna strategia była okazją dla partii komunistycznej, aby poszerzyć swoje wpływy w Azji. Kiedy Korea Północna najechała Południe, a Organizacja Narodów Zjednoczonych wysłała wojska, Stany Zjednoczone zmieniły stanowisko.
KPCh dała z siebie wszystko, próbując eksportować rewolucję. Oprócz szkolenia bojowników partyzanckich w różnych krajach, dostarczania broni i wysyłania żołnierzy do walki przeciwko legalnym rządom, zapewniała również znaczące wsparcie finansowe dla powstań. Podczas gorączki wielkiej rewolucji kulturalnej w 1973 roku wydatki KPCh na pomoc zagraniczną osiągnęły szczyt: 7 procent krajowych wydatków fiskalnych.
Według Qian Yapinga, chińskiego uczonego mającego dostęp do tajnych dokumentów opublikowanych przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych, w 1960 roku „10 000 ton ryżu wysłano do Gwinei, a 15 000 ton pszenicy wysłano do Albanii. Od 1950 do końca roku 1964 łączne wydatki na pomoc zagraniczną wyniosły 10,8 miliarda juanów, z których to najwięcej wydatków przypada na okres od 1960 do 1964 roku, kiedy w Chinach panował Wielki Głód”[5].
Podczas głodu w latach 1958-1962 dziesiątki milionów Chińczyków zmarło z głodu. Jednak wydatki na pomoc zagraniczną wyniosły 2,36 miliarda juanów[6]. Gdyby te wydatki zostały wykorzystane na zakup żywności, uratowałoby to 30 milionów ludzi. Wszyscy ci ludzie zginęli z powodu Wielkiego Skoku Naprzód KPCh, a jednocześnie byli ofiarami kosztów eksportowania rewolucji przez KPCh.
a. Wojna koreańska
Aby zniszczyć ludzkość, komunizm dąży do podbicia świata. Wykorzystuje ludzkie pragnienie sławy i fortuny, aby skłonić ludzi do szerzenia diabelskiej ideologii. Stalin, Mao, Kim Il Sŏng (Kim Ir Sen) i Ho Chi Minh kierowali się takimi pragnieniami.
Na spotkaniu ze Stalinem w 1949 roku Mao obiecał wysłać ponad milion żołnierzy i ponad 10 milionów robotników, aby pomóc ekspansji Stalina w Europie w zamian za kontrolę Mao nad Koreą Północną[7]. 25 czerwca 1950 roku, po szczegółowym zaplanowaniu, wojska Korei Północnej napadły na południe, a po trzech dniach Seul został zdobyty. Po sześciu tygodniach cały Półwysep Koreański został zajęty przez Północ.
Przed wybuchem wojny, w marcu 1950 roku, Mao zgromadził liczną armię w pobliżu granicy koreańskiej, aby przygotować ją do wojny. Szczegóły samej wojny wykraczają poza zakres tego rozdziału, w skrócie – wojna przeciągnęła się z powodu polityki ugodowej Trumana. KPCh z ukrytymi zamiarami wysłała na półwysep „ochotniczą armię”: chciała pozbyć się ponad miliona żołnierzy Kuomintangu, którzy poddali się podczas wojny domowej[8]. Pod koniec wojny koreańskiej straty po chińskiej stronie wyniosły ponad milion.
Rezultatem wojny koreańskiej było podzielenie półwyspu. Ponieważ KPCh i Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego walczyły o kontrolę nad Koreą Północną, Koreańczycy wykorzystywali obie strony. Na przykład w 1966 roku, kiedy Kim Il Sŏng odwiedził Chiny, odkrył, że w Pekinie budowano metro. Zażądał zbudowania identycznego metra w Pjongjangu – za darmo.
Mao natychmiast zdecydował się na wstrzymanie budowy w Pekinie i wysłał sprzęt i personel, w tym dwie dywizje Korpusu Kolejowego ChALW i licznych inżynierów, w sumie kilkadziesiąt tysięcy ludzi, do Pjongjangu. Północ nie wydała ani grosza ani nie wykorzystała żadnego z własnych ludzi w budowie, a na dodatek zażądała, aby KPCh zagwarantowała bezpieczeństwo metra w czasie wojny. Ostatecznie system metra w Pjongjangu był jednym z najgłębszych na świecie jak na tamte czasy, ze średnią głębokością 90 metrów (295 stóp) i maksymalną 150 metrów (492 stopy) pod ziemią.
Po zakończeniu budowy Kim Il Sŏng publicznie oświadczył, że [wszystko] zostało zaprojektowane i zbudowane przez Koreańczyków. Co więcej, Kim często pomijał KPCh i po pieniądze i materiały kierował się bezpośrednio do Związku Radzieckiego. Po wojnie koreańskiej KPCh rozmyślnie pozostawiła kilka osób w Korei Północnej z misją przybliżenia Północy do Pekinu i odciągnięcia go od Moskwy. Kim wymordował lub uwięził kadrę KPCh, a KPCh przegrała na wszystkich frontach[9].
Po upadku Komunistycznej Partii Związku Radzieckiego KPCh ograniczyła pomoc dla Korei Północnej. W latach 90. ludność północnokoreańska głodowała. W 2007 roku organizacja pozarządowa pod nazwą Stowarzyszenie Północnokoreańskich Uchodźców poinformowała, że w ciągu 60 lat rządów Kima co najmniej 3,5 miliona ludzi zmarło z powodu głodu i chorób pokrewnych[10]. To kolejny krwawy dług eksportowanej przez komunistów rewolucji.
b. Wojna w Wietnamie
W 1954 roku przed wojną w Wietnamie KPCh wsparła Komunistyczną Partię Wietnamu (KPW), aby pokonać Francję, czego rezultatem była konferencja genewska z 1954 roku oraz konflikt Wietnamu Północnego i Południowego. Francja wycofała się z Wietnamu. Inwazja Wietnamu Północnego na Południe i interwencja Stanów Zjednoczonych sprawiły, że wojna w Wietnamie była bardzo intensywna. Stała się największą wojną rozgrywaną jednorazowo po II wojnie światowej. Wojsko USA brało udział w wojnie w latach 1964-1973.
Już w 1952 roku Mao Zedong wysłał grupy doradcze do KPW. Kierownikiem militarnej grupy doradczej był generał ChALW Wei Guoqing. Grupa doradcza ds. reformy rolnej wysłana przez KPCh zatrzymała i rozstrzelała dziesiątki tysięcy właścicieli ziemskich i bogatych chłopów w Wietnamie, wywołując głód i powstanie chłopów na Północy. KPCh i KPW wspólnie stłumiły te powstania i rozpoczęły czystki w partii i armii, podobne do kampanii naprawy stylu pracy partyjnej Yan’an zainicjowanej przez KPCh. (Kampania naprawy stylu pracy partyjnej Yan’an, trwająca od 1942 do 1944 roku, była pierwszym masowym ruchem ideologicznym, obejmującym propagandę, aresztowania, reformę myśli i tym podobne – zainicjowanym przez KPCh).
Aby stać się przywódcą komunizmu w Azji, Mao pomagał Wietnamowi na dużą skalę pomimo dziesiątek milionów ludzi umierających z głodu w Chinach. W 1962 roku Liu Shaoqi, wiceprzewodniczący KPCh, zakończył szaleńczą strategię Mao na Zgromadzeniu Ludowym 7000, przygotowując się do uzdrowienia gospodarki i skutecznej marginalizacji Mao. Ale Mao odmówił oddania władzy i zuchwale zmusił Chiny do wojny w Wietnamie. Liu, który nie miał poparcia w wojsku, musiał odsunąć na bok swoje plany ożywienia gospodarczego.
W 1963 roku Mao wysłał kolejno Luo Ruiqinga i Lin Biao do Wietnamu. Liu obiecał Ho Chi Minhowi, że KPCh poniesie koszty samej wojny w Wietnamie. Powiedział: „Jeśli dojdzie do wojny, możesz traktować Chiny jak swój dom”.
Dzięki prowokacji i wsparciu KPCh w lipcu 1964 roku KPW storpedowała okręt wojenny Stanów Zjednoczonych w Zatoce Tonkińskiej, tworząc incydent w Zatoce Tonkińskiej, który sprowokował udział Stanów Zjednoczonych w wojnie. Następnie, aby konkurować z KPZR o wpływy w Wietnamie, KPCh wydała krocie na broń i przelała morze krwi.
Historyk Chen Xianhui napisał w swojej książce The Truth of the Revolution – The 20th Century Chronicle of China (pol. Prawda o rewolucji – kronika Chin XX wieku): „Wsparcie Mao dla Wietnamu przyniosło katastrofę. Spowodowało śmierć 5 milionów cywili, doprowadziło do zaminowania i zrujnowania wszystkiego i spowodowało załamanie gospodarki. […] Wsparcie KPW przez KPCh obejmowało: Broń, amunicję i inne wojskowe zapasy wystarczające do wyposażenia ponad dwóch milionów żołnierzy w armii, marynarce i lotnictwie; ponad 100 firm produkcyjnych i zakładów naprawczych; ponad 300 milionów metrów tkanin; ponad 30 000 samochodów; setki kilometrów linii kolejowych; ponad pięć milionów ton żywności; ponad dwa miliony ton benzyny; ponad 3000 kilometrów rurociągów naftowych; setki milionów dolarów amerykańskich. Oprócz tych dóbr i środków pieniężnych KPCh potajemnie wysłała ponad 300 000 żołnierzy ChALW, którzy następnie przebrali się w mundury Wietnamczyków z Północy, by walczyć przeciwko południowowietnamskim i amerykańskim siłom zbrojnym. Aby utrzymać to w tajemnicy, wielu chińskich żołnierzy, którzy zginęli podczas wojny, zostało pochowanych w Wietnamie”[11].
Do 1978 roku całkowita pomoc KPCh dla Wietnamu wyniosła 20 miliardów dolarów, podczas gdy PKB Chin w 1965 roku wynosił jedynie 70,4 miliarda juanów (około 28,6 miliarda dolarów po oficjalnym kursie wymiany w tamtym czasie).
W 1973 roku Stany Zjednoczone ustąpiły wewnętrznemu ruchowi antywojennemu, który był faktycznie podżegany przez komunistów, i wycofały swoje wojska z Wietnamu. 30 kwietnia 1975 roku Wietnam Północny zdobył Sajgon i zajął Wietnam Południowy. Pod kierownictwem KPCh, KPW rozpoczęła ucisk podobny do kampanii zwalczania kontrrewolucjonistów przeprowadzanej przez KPCh. Ponad 2 miliony ludzi w Wietnamie Południowym ryzykowało życie, aby uciec z kraju – stali się największą falą uchodźców w Azji w czasie zimnej wojny.
W 1976 roku cały Wietnam padł ofiarą komunizmu.
c. Czerwoni Khmerzy
Podczas wojny w Wietnamie KPW poprosiła KPCh o udzielenie Wietnamowi pomocy na wielką skalę, ale później stało się to jednym z powodów, dla których Chiny i Wietnam stały się wobec siebie wrogie. Aby eksportować rewolucję, KPCh udzieliła Wietnamowi olbrzymiej pomocy, aby dalej walczył ze Stanami Zjednoczonymi. Wietnam nie chciał, aby wojna przeciągała się tak długo, więc od 1969 roku przystąpił do prowadzonych przez USA rozmów czterech krajów (Chiny nie brały w tym udziału).
W latach 70., po incydencie z Linem Biao, Mao desperacko potrzebował ugruntować swoją pozycję w Chinach. Ponadto stosunki chińsko-sowieckie pogorszyły się po wypadkach na wyspie Zhenbao, lokalnym konflikcie militarnym między tymi dwoma mocarstwami. Mao współpracował ze Stanami Zjednoczonymi, by przeciwdziałać Związkowi Radzieckiemu, i zaprosił amerykańskiego prezydenta Richarda Nixona do odwiedzenia Chin.
W międzyczasie w Stanach Zjednoczonych powstała opozycja przeciwko udziałowi Ameryki w wojnie w Wietnamie, Stany Zjednoczone nie chciały kontynuować walki. Wietnam i Stany Zjednoczone podpisały porozumienie pokojowe. W ten sposób Wietnam odsunął się od KPCh i znalazł się w sferze wpływów Związku Radzieckiego.
Mao był z tego powodu niezadowolony i postanowił wykorzystać Kambodżę, by wywrzeć presję na Wietnam. Relacje między Wietnamem a Kambodżą się pogorszyły i obydwa kraje w końcu rozpoczęły wojnę.
Wsparcie KPCh dla Komunistycznej Partii Kampuczy (szerzej znana jako Czerwoni Khmerzy) rozpoczęło się w 1955 roku, a przywódcy khmerscy przeszli szkolenie w Chinach. Pol Pot, najważniejszy przywódca reżimu Khmerów, został mianowany przez Mao w 1965 roku. Mao dostarczył pieniądze i broń Khmerom, a w samym 1970 roku dostarczył Pol Potowi broń i sprzęt dla 30 000 ludzi.
Po wycofaniu się Stanów Zjednoczonych z Indochin Francuskich (Wietnamu, Kambodży i Laosu) lokalne rządy nie były w stanie oprzeć się komunistom wspieranym przez KPCh i w 1975 roku reżimy Laosu i Kambodży wpadły w ich ręce.
Laos został przydzielony Wietnamowi, podczas gdy Kambodża była kontrolowana przez Czerwonych Khmerów z poparciem KPCh. Aby wprowadzić politykę KPCh i dać nauczkę Wietnamowi, Czerwoni Khmerzy wielokrotnie atakowali południowy Wietnam, który został dołączony przez KPW w 1975 roku. Mordowali mieszkańców na granicy Kambodży i Wietnamu i próbowałi zająć deltę Mekongu w Wietnamie. Wówczas stosunki Wietnamu z KPCh były złe, ale ze Związkiem Radzieckim dobre. Dzięki wsparciu Sowietów w grudniu 1978 roku Wietnam zaatakował Kambodżę.
Gdy Pol Pot przejął władzę, rządził, stosując ekstremalny terror. Zapowiedział zniesienie waluty, nakazał wszystkim mieszkańcom miast przeniesienie się do prowincji, aby przyłączyli się do kolektywnych przymusowych oddziałów pracy i wymordował intelektualistów. W niewiele więcej niż trzy lata ponad jedna czwarta ludności kraju została wymordowana lub zmarła z przyczyn nienaturalnych. Mimo to Pol Pot był promowany przez Zhanga Chunqiao i Deng Yingchao, oboje byli liderami KPCh.
Po rozpoczęciu wojny między Wietnamem a Kambodżą lud Kambodży zaczął wspierać armię wietnamską. W ciągu zaledwie jednego miesiąca Czerwoni Khmerzy upadli, stracili stolicę Phnom Penh i zostali zmuszeni do ucieczki w góry i walki jako partyzanci.
W 1997 roku nieprzewidywalne zachowanie Pol Pota spowodowało wewnętrzne zamieszanie w jego własnym obozie, a on sam został aresztowany przez Ta Moka, komendanta Khmerów, i skazany w publicznym procesie na dożywotnie więzienie. W 1998 roku zmarł na zawał serca. W 2014 roku, pomimo wielokrotnych prób zablokowania przez KPCh, Nadzwyczajne Izby w Sądach Kambodży skazały Khieu Samphana i Nuona Chea, dwóch przywódców Khmerów, na dożywocie.
Wojna Wietnamu z Kambodżą rozwścieczyła Deng Xiaopinga. Między innymi z tego powodu Deng rozpoczął wojnę z Wietnamem w 1979 roku, nazywając ją „kontratakiem w samoobronie”.
d. Inne części Azji
Eksport rewolucji KPCh miał bolesne konsekwencje dla chińskiej diaspory. Wydarzyło się wiele antychińskich incydentów, a co najmniej kilkaset tysięcy Chińczyków mieszkających za granicą zostało zamordowanych. Wielu ograniczono prawo do prowadzenia działalności gospodarczej i uzyskania wykształcenia.
Jednym z typowych przykładów była Indonezja. W latach 50. i 60. KPCh zapewniła Indonezji znaczące wsparcie finansowe i militarne w celu wsparcia Komunistycznej Partii Indonezji (KPI). KPI była wtedy największą grupą polityczną, z trzema milionami członków bezpośrednich. Co więcej, jej stowarzyszone organizacje zwiększyły łączną liczbę zwolenników i członków do dwudziestu dwóch milionów rozproszonych po indonezyjskim rządzie, systemie politycznym i wojsku, wśród nich było wielu bliskich Sukarnie, pierwszemu prezydentowi Indonezji[12].
Mao krytykował Związek Radziecki za politykę „rewizjonizmu” i mocno zachęcał KPI do podążania ścieżką krwawej rewolucji. Przywódca KPI Aidit był wielbicielem Mao Zedonga i przygotowywał wojskowy zamach stanu.
30 września 1965 roku prawicowy przywódca wojskowy Suharto zmiażdżył próbę zamachu stanu, zerwał więzy z Chinami i wyeliminował wielu członków KPI. Przyczyna tego oczyszczenia ma związek z Zhou Enlaiem. Podczas jednego z międzynarodowych spotkań krajów komunistycznych Zhou Enlai oświadczył Związkowi Radzieckiemu i przedstawicielom innych krajów komunistycznych: „W Azji Południowo-Wschodniej jest tak wielu emigrantów chińskich, że chiński rząd ma możliwość eksportowania komunizmu za pośrednictwem tych Chińczyków i sprawia, że Azja Południowo-Wschodnia zmienia kolor z dnia na dzień”. Od tego momentu rozpoczęły się w Indonezji masowe ruchy antychińskie[13].
Antychiński ruch w Birmie (znanej również jako Mjanma) był podobny. W 1967 roku, wkrótce po rozpoczęciu rewolucji kulturalnej, chiński konsulat w Birmie, a także lokalny oddział Agencji Informacyjnej Xinhua, zaczęły intensywnie promować rewolucję kulturalną wśród chińskich imigrantów, zachęcając uczniów do noszenia odznak Mao, studiowania Małej czerwonej książeczki i konfrontacji z birmańskim rządem.
Junta wojskowa pod rządami generała Ne Wina zakazała noszenia odznak z wizerunkiem Mao i studiowania pism Mao, a także nakazała zamknięcie chińskich szkół na swoim terytorium.
26 czerwca 1967 roku doszło do gwałtownego antychińskiego incydentu w Rungun, stolicy kraju, gdzie dziesiątki ludzi pobito na śmierć, a rannych były setki. W lipcu 1967 roku oficjalne media KPCh wezwały do „zdecydowanego poparcia ludności Mjanmy pod przewodnictwem Komunistycznej Partii Birmy (KPB), aby rozpocząć konflikt zbrojny i poważną rewoltę przeciwko rządowi Ne Wina”.
Niedługo potem KPCh, aby wesprzeć KPB, wysłała zespół doradców wojskowych oraz ponad 200 żołnierzy w czynnej służbie. Nakazano także dużym grupom członków KPB, którzy mieszkali w Chinach od wielu lat, aby powrócili do Birmy i przyłączyli się do walki. Później liczne siły chińskiej Czerwonej Gwardii i KPB zaatakowały Birmę z prowincji Junnan, pokonując birmańskie siły rządowe i przejmując kontrolę nad regionem Kokang. Ponad 1000 młodych Chińczyków wysłanych z Junnan zginęło na polu bitwy[14].
W czasach rewolucji kulturalnej próby eksportowania rewolucji przez KPCh obejmowały propagowanie przemocy oraz zapewnianie szkolenia wojskowego, broni i finansowania. Kiedy KPCh zaprzestała prób eksportowania rewolucji, partie komunistyczne w różnych krajach rozpadły się i nie były w stanie się odrodzić. Komunistyczna Partia Indonezji była tego typowym przykładem.
W 1961 roku Malezyjska Partia Komunistyczna (MPK) postanowiła porzucić konflikt zbrojny i zdobyć władzę polityczną w drodze legalnych wyborów. Deng Xiaoping wezwał Chin Penga i innych przywódców MPK do Pekinu, domagając się, aby kontynuowali swe wysiłki w krwawym powstaniu, ponieważ w tym czasie KPCh uważała, że szczyt fali rewolucyjnej, który był skoncentrowany wokół wietnamskiego pola bitwy, wkrótce ogarnie Azję Południowo-Wschodnią.
MPK kontynuowała walkę zbrojną i usiłowała dokonać rewolucji przez kolejne 20 lat[15]. KPCh sfinansowała MPK, pozyskując broń na czarnym rynku w Tajlandii, a w styczniu 1969 roku założyła stację radiową Malezyjski Głos Rewolucji (ang. Malaysian Sound of Revolution Radio Station) w mieście Yiyang w prowincji Hunan, aby nadawać w językach malezyjskim, tajskim, angielskim i innych[16].
Po rewolucji kulturalnej prezydent Singapuru Lee Kuan Yew poprosił podczas spotkania z Deng Xiaopingiem o zaprzestanie transmisji radiowych MPK i Komunistycznej Partii Indonezji. W tym czasie KPCh była otoczona przez wrogów i odizolowana, a Deng właśnie odzyskał władzę i potrzebował międzynarodowego wsparcia, więc się na to zgodził. Deng spotkał się z przywódcą MPK Chin Pengiem i wyznaczył termin zakończenia transmisji agitujących za komunistyczną rewolucją[17].
Oprócz krajów wymienionych powyżej KPCh próbowała również eksportować rewolucję m.in. na Filipiny, do Nepalu, Indii, Sri Lanki, Japonii, w pewnych przypadkach zapewniając szkolenia wojskowe, a w innych szerząc propagandę. Niektóre z tych organizacji komunistycznych stały się później międzynarodowymi grupami terrorystycznymi. Na przykład Japońska Armia Czerwona, znana z antymonarchistycznych i krwawych haseł rewolucyjnych, była odpowiedzialna za porwanie samolotu, masakrę ludności cywilnej na lotnisku i wiele innych incydentów terrorystycznych.
2. Eksport rewolucji do Afryki i Ameryki Łacińskiej
Hasło Marksa, które KPCh często cytowała podczas rewolucji kulturalnej, brzmiało: „Proletariat może wyzwolić się tylko poprzez wyzwolenie całej ludzkości”. KPCh głosi światową rewolucję. W latach 60. były Związek Radziecki przechodził okres regresji i został zmuszony do promowania ideologicznej linii ograniczania wysiłków w rewolucji zewnętrznej. Celem stało się pokojowe współistnienie z zachodnimi krajami kapitalistycznymi i zmniejszenie wsparcia dla ruchów rewolucyjnych Trzeciego Świata.
KPCh nazywa tę politykę „rewizjonizmem”. We wczesnych latach 60. Wang Jiaxiang z KPCh przedstawił podobną propozycję i została ona skrytykowana przez Mao jako zbyt przyjazna imperialistom, rewizjonistom i reakcjonistom, a także niewystarczająco wspierająca światowy ruch rewolucyjny. Z tego powodu Mao Zedong, oprócz eksportu rewolucji do Azji, rywalizował ze Związkiem Radzieckim również o wpływy w Afryce i Ameryce Łacińskiej.
W sierpniu 1965 roku w artykule „Niech żyje zwycięstwo wojny ludowej!” Lin Biao, minister obrony narodowej z nadania KPCh, twierdził, że zbliża się fala rewolucji światowej. Zgodnie z teorią Mao dotyczącą „oblężenia miast z obszarów wiejskich” (w ten sposób KPCh przejmowała władzę w Chinach), artykuł porównywał Amerykę Północną i Europę Zachodnią do miast i przedstawiał Azję, Afrykę i Amerykę Łacińską jako obszary wiejskie. A zatem eksport rewolucji do Azji, Afryki i Ameryki Łacińskiej stał się ważnym zadaniem politycznym i ideologicznym dla KPCh.
a. Ameryka Łacińska
Profesor Cheng Yinghong z Uniwersytetu Stanowego Delaware (ang. Delaware State University) napisał w swoim artykule „Eksportowanie rewolucji na świat: Eksploracyjna analiza wpływu rewolucji kulturalnej w Azji, Afryce i Ameryce Łacińskiej” (ang. „Exporting Revolution to the World: An Exploratory Analysis of the Influence of the Cultural Revolution in Asia, Africa, and Latin America”):
W Ameryce Łacińskiej maoistyczni komuniści w połowie lat 60. założyli organizacje w Brazylii, Peru, Boliwii, Kolumbii, Chile, Wenezueli i Ekwadorze. Głównymi członkami była młodzież i studenci. Przy wsparciu Chin w 1967 roku maoiści w Ameryce Łacińskiej założyli dwie grupy partyzanckie: Ludową Armię Wyzwolenia Kolumbii[, która] zawierała kobiecą kompanię naśladującą Czerwony Oddział Kobiet i była nazywana Jednostką María Cano [i] boliwijską Ñancahuazú Guerrilla, czyli Armię Wyzwolenia Narodowego Boliwii. W tym samym czasie niektórzy komuniści w Wenezueli również rozpoczęli brutalne i pełne przemocy akcje.
Ponadto lewicowy przywódca Peruwiańskiej Partii Komunistycznej Abimael Guzmán został przeszkolony w Pekinie pod koniec lat 60. Oprócz szkolenia z materiałów wybuchowych i broni palnej, tym, co ważniejsze, było uchwycenie myśli Mao Zedonga, zwłaszcza idei „ducha przekształcającego się w materię” i tego, że właściwą drogą można przejść od „nieposiadania kadr do posiadania kadr; od nieposiadania broni do posiadania broni”, oraz innych mantr rewolucji kulturalnej.
Guzmán był przywódcą Peruwiańskiej Partii Komunistycznej (znanej również jako „Świetlisty Szlak”), którą Stany Zjednoczone, Kanada, Unia Europejska i władze peruwiańskie uznały za organizację terrorystyczną.
W 1972 roku, kiedy Meksyk i KPCh nawiązały stosunki dyplomatyczne, pierwszym chińskim ambasadorem w Meksyku był Xiong Xianghui. Xiong był agentem wywiadu KPCh wysłanym w celu monitorowania Hu Zongnana (generała armii Republiki Chińskiej) podczas chińskiej wojny domowej. Zadaniem ambasadora było zbieranie informacji wywiadowczych (w tym dotyczących Stanów Zjednoczonych) i ingerowanie w rząd meksykański. Zaledwie tydzień przed objęciem urzędu przez Xionga Xianghui Meksyk ogłosił aresztowanie grupy „partyzantów szkolonych w Chinach”. Jest to kolejny dowód na to, że KPCh próbuje eksportować rewolucję[18].
Kuba była pierwszym krajem w Ameryce Łacińskiej, który nawiązał dyplomatyczne stosunki z KPCh. Aby zdobyć Kubę i jednocześnie konkurować ze Związkiem Radzieckim o przywództwo międzynarodowego ruchu komunistycznego, KPCh udzieliła Che Guevarze pożyczki w wysokości 60 milionów dolarów, kiedy odwiedził Chiny w listopadzie 1960 roku. Było to w czasie, gdy Chińczycy umierali z głodu podczas kampanii Wielkiego Skoku Naprzód. Zhou Enlai powiedział również Guevarze, że pożyczka może zostać umorzona w drodze negocjacji.
Kiedy Fidel Castro zaczął skłaniać się ku Związkowi Radzieckiemu po załamaniu stosunków chińsko-sowieckich, KPCh wysłała przez ambasadę w Hawanie mnóstwo propagandowych broszur do kubańskich urzędników i cywilów, próbując wywołać zamach stanu przeciwko reżimowi Castro[19].
b. Afryka
W artykule „Eksportowanie rewolucji na świat” Cheng Yinghong opisał także, w jaki sposób KPCh wpływa na niezależność krajów afrykańskich i na to, jaką ścieżkę wybierają po uzyskaniu niepodległości:
Według doniesień zachodnich mediów przed połową lat 60. niektórzy afrykańscy rewolucjoniści, młodzi ludzie z Algierii, Angoli, Mozambiku, Gwinei, Kamerunu i Kongo, zostali przeszkoleni w Harbinie, Nankinie i innych chińskich miastach. Członek Afrykańskiego Narodowego Związku Zimbabwe (ang. ZANU) opisał swoje roczne szkolenie w Szanghaju. Poza szkoleniem wojskowym były głównie nauki ideologiczne i o tym, jak mobilizować ludność wiejską i jak wywołać działania partyzanckie mające na celu wojnę ludową. Partyzant z Omanu opisał swoje szkolenie odbyte w Chinach w 1968 roku. Został wysłany przez organizację najpierw do Pakistanu, a następnie poleciał samolotem pakistańskich linii lotniczych do Szanghaju, a potem jeszcze do Pekinu.
Po odwiedzeniu szkół wzorcowych i gmin w Chinach został wysłany do obózu treningowego na szkolenie wojskowe i edukację ideologiczną. […] W programie zajęć najważniejsze były dzieła Mao Zedonga. Rekruci musieli zapamiętać wiele cytatów z Mao. Część dotycząca dyscypliny i interakcji z ludnością wiejską była bardzo podobna do „Trzech głównych zasad dyscypliny i ośmiu punktów przestrogi” używanych w Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej. Afrykańscy rekruci również byli świadkami rewolucji kulturalnej w Chinach. Na przykład podczas wizyty w szkole, kiedy nauczyciel zapytał: „jak traktować elementy gangsterskie”, uczniowie odpowiadali wielokrotnie jednym głosem: „Zabić. Zabić. Zabić”. […] Pod koniec szkolenia każdy rekrut z Omanu otrzymał książeczkę Mao przetłumaczoną na język arabski[20].
Pomoc dla Tanzanii i Zambii była największym z projektów eksportu rewolucji KPCh w Afryce w latach sześćdziesiątych.
KPCh wysłała licznych ekspertów z Biura Przemysłu Włókienniczego w Szanghaju, aby pomóc w budowie Fabryki Włókienniczej Tanzańska Przyjaźń. Do tych planów pomocy szef projektu wprowadził silny ton ideologiczny. Po przybyciu do Tanzanii zorganizował zespół rebeliantów, zawiesił na placu budowy pięciogwiazdkową czerwoną flagę ChRL, wzniósł pomnik Mao z jego cytatami, grał muzykę z okresu rewolucji kulturalnej i śpiewał cytaty Mao. Plac budowy stał się modelem rewolucji kulturalnej za oceanem. Zorganizował także zespół propagandowy Myśli Mao Zedonga i aktywnie rozpowszechniał buntownicze poglądy wśród tanzańskich robotników[21].
Tanzania nie była zadowolona z prób wprowadzenia rewolucji przez KPCh. Potem Mao postanowił zbudować kolej Tanzania–Zambia, która miała też połączyć Afrykę Wschodnią z Afryką Środkową i Południową. Kolej prowadziła przez góry, doliny, burzliwe rzeki i bujne miejscowe lasy. Wiele obszarów na trasie było pustych i zamieszkałych tylko przez rodzime zwierzęta. Część dróg, mostów i tuneli budowano na mule i piasku, co bardzo utrudniało pracę. Powstało 320 mostów i 22 tunele.
Chiny wysłały 50 000 robotników, z których 66 zmarło, i wydały prawie 10 miliardów juanów. Wykonanie tej pracy zajęło sześć lat, od 1970 do 1976 roku. Jednak z powodu korupcji i złego zarządzania w Tanzanii i Zambii linia kolejowa zbankrutowała. Obecnie wartość tej inwestycji to setki miliardów juanów lub miliardy do dziesiątków miliardów dolarów.
3. Eksport rewolucji do Europy Wschodniej
a. Albania
KPCh nie tylko dokonała eksportu rewolucji do Afryki i Ameryki Łacińskiej, lecz także włożyła wiele wysiłku, aby zdobyć wpływy w Albanii, kolejnym kraju komunistycznym. Już w momencie, gdy Nikita Chruszczow wygłosił swoją tajną mowę, oznaczającą erę destalinizacji, Albania była ideologicznie zjednoczona z KPCh. Mao był bardzo zadowolony i dlatego rozpoczął program „pomocy” dla Albanii, bez względu na koszty.
Wang Hongqi, reporter agencji Xinhua, napisał: „W latach 1954-1978 Chiny udzieliły 75 razy pomocy finansowej Albańskiej Partii Pracy; suma w umowie wynosiła ponad 10 miliardów juanów”.
W tym czasie populacja Albanii wynosiła tylko około dwóch milionów ludzi, co oznaczało, że każda osoba otrzymała równowartość czterech tysięcy juanów. Z drugiej strony, średni roczny dochód Chińczyków w tym czasie wynosił nie więcej niż dwieście juanów. W tym okresie Chiny również przechodziły Wielki Skok Naprzód i wynikający z tego głód, a także upadek gospodarczy spowodowany rewolucją kulturalną Mao.
Podczas Wielkiego Głodu Chiny wykorzystywały wręcz znikome rezerwy twardej waluty do importowania zapasów żywności. W 1962 roku Rez Millie, ambasador Albanii w Chinach, zażądał pomocy w zaopatrzeniu w żywność. Pod dowództwem Liu, wiceprzewodniczącego partii, chiński statek przewożący pszenicę kupioną od Kanady i przeznaczoną dla Chin zmienił kurs i wyładował całą pszenicę w albańskim porcie[22].
Albania uznawała pomoc KPCh za oczywistość i ją marnowała. Ogromna ilość stali, sprzętu maszynowego i precyzyjnych instrumentów wysyłanych z Chin była pozostawiana bez zabezpieczenia. Urzędnicy albańscy mówili lekceważąco: „Nie ma to większego znaczenia. Jeśli pęknie lub zniknie, Chiny po prostu dadzą nam następne”.
Chiny pomogły Albanii zbudować fabrykę włókienniczą, ale Albania nie miała bawełny, więc Chiny musiały wykorzystać swoje rezerwy walutowe, aby kupić bawełnę dla Albanii. Pewnego razu Adil Çarçani, wiceprezydent Albanii, poprosił Di Biao, chińskiego ambasadora w Albanii, aby wymienił główny sprzęt w fabryce nawozów i zażądał, aby sprzęt pochodził z Włoch, a nie z Chin. Chiny następnie kupiły maszyny z Włoch i zainstalowały je w Albanii.
Taka „pomoc” wzbudza u odbiorcy jedynie chciwość i lenistwo. W październiku 1974 roku Albania zażądała od Chin pożyczki w wysokości pięciu miliardów juanów. W tym czasie miała miejsce końcowa faza rewolucji kulturalnej, a chińska gospodarka załamała się prawie całkowicie. Ostatecznie jednak Chiny zdecydowały się udzielić pożyczki w wysokości jednego miliarda juanów. Jednak Albania była bardzo niezadowolona i rozpoczęła w swoim kraju ruch antychiński pod hasłami „Nigdy nie będziemy skłaniać głowy w obliczu presji ekonomicznej ze strony obcego kraju”. Odmówiła też Chinom wsparcia w postaci ropy naftowej i asfaltu.
b. Represje sowieckie w Europie Wschodniej
System socjalistyczny w Europie Wschodniej był w całości produktem Związku Radzieckiego. Po II wojnie światowej, zgodnie z podziałem wpływów ustalonym na konferencji w Jałcie, Europa Wschodnia została przekazana Związkowi Radzieckiemu.
W 1956 roku, po tajnym referacie Chruszczowa, Polska była pierwszym krajem, w którym wybuchły protesty. Po protestach robotników, represjach i przeprosinach ze strony rządu Polska wybrała Władysława Gomułkę, który uznawał „polską drogę do socjalizmu” i gotów był stawić czoła Chruszczowowi.
Próba rewolucji na Węgrzech miała miejsce w październiku 1956 roku. Grupa studentów zebrała się w Budapeszcie i obaliła pomnik Stalina z brązu. Wkrótce wielu studentów dołączyło do protestu i starło się z policją. Policja otworzyła ogień, w konsekwencji co najmniej 100 protestujących zostało zabitych.
Związek Radziecki początkowo chciał współpracować z nowo utworzoną partią opozycyjną i ogłosił Jánosa Kádára pierwszym sekretarzem Komitetu Centralnego partii, a Imrego Nagya przewodniczącym Rady Ministrów i premierem. Gdy Nagy doszedł do władzy, wycofał się z Układu Warszawskiego (radzieckiej struktury obronnej), a następnie dążył do liberalizacji. Związek Radziecki nie chciał tego tolerować, więc najechał na Węgry. Nagya aresztowano, a następnie stracono[23].
Incydent na Węgrzech poprzedził Praską Wiosnę w Czechosłowacji w 1968 roku. Po tajnym referacie Chruszczowa przepisy w Czechosłowacji zaczęły się rozluźniać. Przez kilka następnych lat powstawało stosunkowo niezależne społeczeństwo obywatelskie. Jedną z reprezentatywnych postaci był Václav Havel, który później został prezydentem nowo powstałej Republiki Czeskej w 1993 roku.
Na tym tle 5 stycznia 1968 roku reformator Alexander Dubček objął stanowisko pierwszego sekretarza Komitetu Centralnego Komunistycznej Partii Czechosłowacji. Wzmocnił reformy i promował hasło „socjalizmu z ludzką twarzą”. Wkrótce potem Dubček rozpoczął na dużą skalę rehabilitację osób, które były niesłusznie prześladowane w okresie stalinowskim. Dysydenci zostali uwolnieni, kontrola mediów rozluźniona, zachęcano do wolności akademickiej, obywatele mogli swobodnie podróżować za granicę, zmniejszono inwigilację wierzących, dopuszczono ograniczoną wewnątrzpartyjną demokrację, i tak dalej.
Związek Radziecki nie tylko uznał te reformy za zdradę zasad socjalizmu, lecz także obawiał się, że inne kraje pójdą tą drogą. Od marca do sierpnia 1968 roku przywódcy Związku Radzieckiego, w tym Breżniew, odbyli pięć konferencji z Dubčekiem, próbując zmusić go do porzucenia reform demokratycznych. Dubček odrzucił argumenty. W rezultacie w sierpniu 1968 roku ponad 6300 radzieckich czołgów najechało Czechosłowację. Praska Wiosna, która trwała osiem miesięcy, została zmiażdżona[24].
Sądząc po incydencie na Węgrzech i zgliszczach Praskiej Wiosny, możemy dojść do wniosku, że socjalizm w Europie Wschodniej został narzucony tutejszym narodom i brutalnie utrzymywany przez Związek Radziecki. Kiedy sowiecki uścisk nieco zelżał, socjalizm w Europie Wschodniej natychmiast zaczął zanikać.
Klasycznym przykładem jest upadek muru berlińskiego. 6 października 1989 roku wiele miast w Niemczech Wschodnich organizowało masowe protesty i marsze, dochodziło do starć z policją. W tym czasie Gorbaczow odwiedził Berlin i powiedział pierwszemu sekretarzowi Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec Erichowi Honeckerowi, że reforma jest jedyną drogą.
Natychmiast po tym Niemcy Wschodnie zniosły ograniczenia w podróżowaniu na Węgry i do Czechosłowacji. Pozwoliło to ludziom na masową ucieczkę do Niemiec Zachodnich przez Czechosłowację, a mur berliński nie mógł już powstrzymać fal uciekających obywateli. 9 listopada Wschód zrezygnował z podziału, a dziesiątki tysięcy mieszkańców przedarło się przez mur do Berlina Zachodniego, rozbijając w ten sposób tę granicę. Symbol komunistycznej żelaznej kurtyny, która przetrwała dziesięciolecia, przeszedł do historii[25].
Rok 1989, kiedy upadł mur berliński, był pełen wrzenia. W tym samym roku Polska, Rumunia, Bułgaria, Czechosłowacja i Niemcy Wschodnie osiągnęły wolność, uwalniając się od rządów socjalistycznych. Był to także rezultat zaniechania przez Związek Radziecki polityki interwencyjnej. W 1991 roku Związek Radziecki upadł, wyznaczając koniec zimnej wojny.
Ingerencja Związku Radzieckiego na Bliskim Wschodzie, w Azji Południowej, Afryce i Ameryce Łacińskiej nie ograniczała się tylko do tych kilku przykładów opisanych powyżej. Podobnie Komunistyczna Partia Chin w ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci wsparła 110 krajów. Jednym z najważniejszych zamiarów partii podczas udzielania pomocy jest eksport ideologii.
Tak więc celem niniejszego rozdziału jest przystępne zobrazowanie tego, że sianie przemocy stało się istotną metodą, którą komunizm wykorzystuje do ekspansji międzynarodowej. Im więcej ludności i ziemi ten upiór kontroluje, tym łatwiej mu zniszczyć ludzkość.
4. Koniec zimnej wojny
Koniec zimnej wojny był dla wielu wielką ulgą. Myśleli, że socjalizm, komunizm i podobne tyranie wreszcie się skończyły. Ale to był po prostu kolejny z forteli diabła. Spór między Stanami Zjednoczonymi a Związkiem Radzieckim odwrócił uwagę ludzi od Komunistycznej Partii Chin i dał jej czas na przeprowadzenie jeszcze bardziej szatańskich i podstępnych planów.
Masakra na placu Tiananmen w dniu 4 czerwca 1989 roku przyczyniła się do początku awansów Jiang Zemina, późniejszego przywódcy partii. Wspomagany przez dobrze już rozwiniętą machinę do tłumienia protestów i siania propagandy, Jiang nadal systematycznie niszczył tradycyjną kulturę i tworzył kulturę partyjną. Niszcząc moralność, Jiang wychowywał „młode wilki”, młodzież, która była antytradycją i antymoralnością, która na wielką skalę utorowała drogę prześladowaniom Falun Gong i ostatecznemu zniszczeniu ludzkości.
Chociaż w byłych krajach komunistycznych komuniści odeszli od władzy, komunizm nigdy nie był sądzony za zbrodnie, których dokonał, na poziomie światowym. Podobnie Rosja nigdy nie oczyściła się z sowieckich wpływów ani nie zniosła aparatu tajnej policji. Były szef FSB jest teraz odpowiedzialny za kraj. Komunistyczne ideologie i ich naśladowcy nie tylko istnieją, lecz także rozszerzają swoje wpływy na Zachód i świat.
Zachodni antykomunistyczni aktywiści – starsze pokolenie, które głębiej rozumie komunizm – stopniowo wymiera, podczas gdy członkowie młodszego pokolenia nie mają wystarczającego zrozumienia i woli zrozumienia zła, morderczej i zwodniczej natury diabelskiego komunizmu. W związku z tym komuniści byli w stanie kontynuować swoje radykalne lub postępowe ruchy, aby zniszczyć istniejące ideologie i struktury społeczne, a nawet przejąć władzę poprzez przemoc.
a. Plac Czerwony jest nadal czerwony
Gdy inne kraje byłego bloku komunistycznego po raz kolejny wzywały do niepodległości, ludzie w Związku Radzieckim również pragnęli zmian. Polityka popadła w chaos, gospodarka upadła, a Rosja była izolowana na arenie międzynarodowej. Następnie prezydent Rosji Borys Jelcyn oświadczył, że Komunistyczna Partia Związku Radzieckiego była nielegalna i ograniczył jej działalność. Ludzie zaczęli entuzjastycznie wyrażać od dawna żywioną pogardę dla partii, a 26 grudnia 1991 roku Rada Republik Najwyższej Rady ZSRR uchwaliła deklarację o rozwiązaniu Związku Radzieckiego, co oznaczało koniec jego sześćdziesięciodziewięcioletniego panowania.
W jaki sposób tak głęboko zakorzenione ideologie komunistyczne mogą tak łatwo ustąpić? Jelcyn rozpoczął kampanię dekomunizacyjną po założeniu Federacji Rosyjskiej. Pomnik Lenina został rozebrany, spalono sowieckie książki, zwolniono byłych pracowników rządu sowieckiego, a wiele rzeczy związanych ze Związkiem Radzieckim zostało zniszczonych lub spalonych – ale to wszystko nawet nie dotknęło istoty komunizmu.
Ruch denazifikacyjny po II wojnie światowej był znacznie bardziej gruntowny. Od publicznych procesów nazistowskich zbrodniarzy wojennych po oczyszczenie z faszystowskiej ideologii, samo słowo „nazistowski” jest teraz związane z poczuciem wstydu. Nawet dzisiaj pościg za byłymi nazistami nadal doprowadza ich przed oblicze sprawiedliwości.
Na nieszczęście dla Rosji, gdzie siły komunistyczne były wciąż mocne, brak gruntownego oczyszczenia z komunizmu pozostawił mu możliwość powrotu. W październiku 1993 roku dziesiątki tysięcy obywateli Moskwy przemaszerowało przez ulice miasta, wykrzykując imiona Lenina i Stalina i wymachując dawnymi flagami radzieckimi. A zaledwie dwa lata wcześniej mieszkańcy Moskwy wyszli na ulice, aby domagać się niepodległości i demokracji.
Wiec w 1993 roku był wiecem komunistów, domagających się przywrócenia systemu sowieckiego. Obecność wojsk i policji tylko zaostrzyła konfrontację. W krytycznym momencie służby bezpieczeństwa i oficjele wojskowi zdecydowali się na wsparcie Jelcyna, który następnie wysłał czołgi, by uspokoić kryzys. Jednak nadal pozostały siły komunistyczne i powołano Komunistyczną Partię Federacji Rosyjskiej, która stała się największą partią polityczną w kraju, dopóki nie została zastąpiona przez obecną partię rządzącą – Jedną Rosję Władimira Putina.
W ostatnich latach w niektórych ankietach (takich jak seria ankiet przeprowadzanych przez moskiewską telewizję RBK z lat 2015-2016) wielu respondentów (około 60 procent) nadal uważa, że Związek Radziecki powinien się odrodzić. W maju 2017 roku wielu Rosjan upamiętniło setną rocznicę powstania Związku Radzieckiego. Sowiecki Komunistyczny Związek Młodzieży (Komsomoł), który powstał za czasów Związku Radzieckiego, zorganizował ceremonię składania przysięgi przez dołączających do niego młodych ludzi na moskiewskim placu Czerwonym przed mauzoleum Lenina. Podczas wiecu przewodniczący Komunistycznej Partii Federacji Rosyjskiej Giennadij Ziuganow stwierdził, że sześćdziesiąt tysięcy nowych rekrutów dołączyło ostatnio do partii i że partia komunistyczna przetrwała i się rozrasta.
W samej tylko Moskwie znajduje się prawie osiemdziesiąt pomników Lenina. Mauzoleum Lenina na placu Czerwonym nadal przyciąga turystów i naśladowców. Plac Czerwony jest nadal czerwony. KGB nigdy nie zostało do końca odtajnione i potępione przez świat, komunizm wciąż jest obecny w Rosji, a liczba jego wyznawców wciąż jest bardzo duża.
b. Czerwona katastrofa nadal trwa
Obecnie istnieją cztery kraje rządzone przez reżimy jawnie komunistyczne: Chiny, Wietnam, Kuba i Laos. Chociaż Korea Północna powierzchownie porzuciła komunizm marksistowsko-leninowski, w rzeczywistości nadal jest totalitarnym państwem komunistycznym. Przed zimną wojną było dwadzieścia siedem krajów komunistycznych. Obecnie istnieje trzynaście krajów, w których partie komunistyczne mogą uczestniczyć w polityce, a w około 120 krajach są zarejestrowane partie komunistyczne. Jednak w ciągu ostatnich blisko stu lat komunistyczne wpływy w rządach zanikły w większości państw.
W latach 80. w Ameryce Łacińskiej było ponad pięćdziesiąt partii komunistycznych, liczących w sumie milion członków (z czego Komunistyczna Partia Kuby stanowiła mniej więcej połowę). W pierwszej połowie lat 80. Stany Zjednoczone i Związek Radziecki ostro konkurowały w punktach zapalnych Ameryki Łacińskiej i Azji. Wraz z upadkiem Europy Wschodniej i Związku Radzieckiego komunizm stawał się coraz słabszy. Kraje komunistyczne, które koncentrują się na przemocy w celu egzekwowania rządów komunistycznych, takie jak Peruwiańska Partia Komunistyczna (znana jako Świetlisty Szlak), stawały się coraz rzadsze.
Większość tych krajów wciąż jednak pozostawała pod wpływem wariantów socjalizmu. Zamiast nazywać się komunistycznymi, partie polityczne przyjęły nazwy takie jak demokratyczno-socjalistyczna partia, ludowa partia socjalistyczna i im podobne. Około dziesięciu partii komunistycznych w Ameryce Środkowej usunęło „partię komunistyczną” ze swoich nazw, lecz nadal promują ideologie komunistyczne i socjalistyczne, stając się jeszcze bardziej zwodnicze w swoich działaniach.
Spośród trzydziestu trzech niezależnych państw w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach większość ma partie komunistyczne, które są w tych krajach legalnymi partiami politycznymi. W Wenezueli, Chile, Urugwaju i w innych krajach partia komunistyczna i partia rządząca często tworzą koalicyjne rządy, podczas gdy partie komunistyczne w innych krajach odgrywają rolę opozycji.
Na Zachodzie i w niektórych krajach z innych regionów komunizm nie uciekał się do przemocy, jak miało to miejsce na Wschodzie. Jednak poprzez działania wywrotowe przebiegle infiltrował społeczeństwo i osiągał cel, jakim było niszczenie ludzkich wartości moralnych, niszczenie kultury przekazanej przez Boga oraz rozpowszechnianie ideologii komunistycznych i socjalistycznych.
Diabeł de facto przejął kontrolę nad całym światem. Osiągnięcie ostatecznego celu, jakim jest zniszczenie ludzkości, jest już tylko o krok.
Przeczytaj Rozdział piąty, część 1.
Przypisy
[1] Chongyi Feng, „How the Chinese Communist Party Exerts Its Influence in Australia”, June 5, 2017, http://www.abc.net.au/news/2017-06-06/how-china-uses-its-soft-power-strategy-in-australia/8590610. [2] Jung Chang, Jon Halliday, Mao: The Unknown Story, Anchor Books, 2006. [3] Harry S. Truman, „Statement on Formosa”, January 5, 1950, https://china.usc.edu/harry-s-truman-%E2%80%9Cstatement-formosa%E2%80%9D-january-5-1950. [4] „US Enters the Korean Conflict”, https://www.archives.gov/education/lessons/korean-conflict. [5] Qian Yaping, „60 Years of China’s Foreign Aid: Up to 7 Percent of the National Fiscal Expenditure”, http://history.people.com.cn/BIG5/205396/14757192.html. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji. [6] Ibid., Extracted from the annual national expenditure reports. [7] Chen Xianhui, The Truth of the Revolution: 20th Century Chronology of China, Chapter 38, https://www.bannedbook.net/forum2/topic6605.html. [8] Ibid. [9] Ibid., Chapter 52, https://www.bannedbook.org/Tekst oryginalny ukazał się w anglojęzycznej edycji „The Epoch Times” dnia 2018-06-12, link do artykułu: https://www.theepochtimes.com/chapter-4-exporting-revolution-2_2559971.html
