Rozdział osiemnasty: Komunistyczna Partia Chin i jej wilczy apetyt na świat, część 1. (UAKTUALNIONE)

„Jak diabeł komunizmu rządzi naszym światem”. Rozdział osiemnasty, część 1. (The Epoch Times)

„Jak diabeł komunizmu rządzi naszym światem”. Rozdział osiemnasty, część 1. (The Epoch Times)

Upiór komunizmu nie zniknął wraz z rozpadem partii komunistycznej w Europie Wschodniej

Na łamach polskiej edycji „The Epoch Times” przedstawiamy w częściach adaptację książki „Jak diabeł komunizmu rządzi naszym światem”, opublikowanej oryginalnie w języku chińskim, autorstwa tego samego zespołu redakcyjnego, który wydał „Dziewięć komentarzy na temat partii komunistycznej”.

Spis treści

Wstęp

1. Celem Komunistycznej Partii Chin jest zdominowanie świata

a. KPCh ma wieloaspektową strategię podkopywania i ograniczania Stanów Zjednoczonych
b. Podżeganie antyamerykańską nienawiścią w ramach przygotowań do wojny ze Stanami Zjednoczonymi
c. KPCh już nie kryje swoich zamiarów obalenia Stanów Zjednoczonych

2. Strategie komunistycznych Chin prowadzące do zdominowania świata

a. Inicjatywa „Jeden pas, jedna droga” jest ekspansją terytorialną ukrytą pod maską globalizacji
b. Strategia peryferyjnej dyplomacji zmierzająca do wykluczenia USA z regionu Azji i Pacyfiku
c. Strategia na Europę: „dziel i zdobywaj”
d. „Kolonizacja” Afryki przy wykorzystaniu „chińskiego modelu”
e. Ekspansja na teren Ameryki Łacińskiej
f. Rosnąca siła militarna KPCh

Przypisy

***

Wstęp

Widmo komunizmu przez większość swojego czasu we współczesności zakorzeniało się w naszym świecie, czy to poprzez jawne rządy totalitarne, czy poprzez ukryte podkopywanie. Krwawa bolszewicka rewolucja w Rosji na początku XX wieku przygotowała scenę dla głównego z wysłanników widma: Komunistycznej Partii Chin (KPCh).

KPCh została założona w 1921 roku przez agentów dalekowschodniej ekspozytury Międzynarodówki Komunistycznej. W ciągu kilku następnych dziesięcioleci Związek Radziecki odegrał ważną rolę na arenie światowej, konfrontując się z zachodnim obozem demokratycznym podczas zimnej wojny. Ludzie Zachodu uważali Związek Radziecki i kraje z bloku komunistycznego Europy Wschodniej za archetypowego komunistycznego wroga. Tymczasem KPCh miała wystarczająco dużo czasu na ustanowienie i wzmocnienie swojego reżimu. W 1949 roku pokonała rząd nacjonalistycznych Chin i ustanowiła Chińską Republikę Ludową (ChRL).

Związek Radziecki rozpadł się w 1991 roku, pozostawiając na arenie międzynarodowej reżim KPCh jako główną komunistyczną siłę. Komunistyczne Chiny przyjęły nowe niekonfrontacyjne podejście, zachęcając resztę świata do wejścia w swoją zreformowaną gospodarkę rynkową, zachowując jednocześnie totalitarny system polityczny. Z tego względu wielu zachodnich naukowców, przedsiębiorców i polityków przestało traktować KPCh jako stricte partię komunistyczną, a co najwyżej jako jej wariant.

Nic bardziej mylnego. Pomimo zaadaptowania korzyści systemu rynkowego KPCh doprowadziła charakterystyczne cechy ideologii komunistycznej, czyli oszustwo, zaciekłość i podjudzanie, do perfekcji, tworząc reżim wykorzystujący najbardziej niszczące i podstępne metody intryg politycznych doskonalone przez tysiące lat ludzkich dziejów. KPCh uwodzi ludzi zyskami, zwodzi kłamstwami i kontroluje przy użyciu siły. Mistrzowsko rozwinęła swoje demoniczne techniki.

Chiny mogą się poszczycić pięcioma tysiącami lat historii oraz wspaniałym tradycyjnym dziedzictwem, które zyskało szacunek i podziw ludzi na całym świecie. KPCh wykorzystała te pozytywne odczucia. Po przejęciu władzy i zniewoleniu Chińczyków połączyła koncepcje chińskiego narodu i reżimu KPCh. Przedstawiała swoje cele i apetyty zakamuflowane chińskim „pokojowym wzrostem”, w związku z czym trudno było zrozumieć międzynarodowej społeczności jej prawdziwe zamiary.

Ale zasadnicza natura KPCh nigdy się nie zmieniła. Strategia zaangażowania ekonomicznego partii polega po prostu na wykorzystaniu „wartości odżywczych kapitalistycznego ciała” celem wzmocnienia swojego ciała socjalistycznego, umocnienia swoich rządów i zrealizowania swoich apetytów, a nie umożliwienia Chinom osiągnięcia prawdziwego dobrobytu i siły[1]. W rzeczywistości jej metody nie uwzględniają podstawowych zasad etyki ani wartości uniwersalnych.

Aby przetrwać i prosperować, ludzkość musi zachować się zgodnie z zasadami postępowania ustanowionymi przez Stwórcę: między innymi zachować wysokie standardy moralne, chronić prawo własności i stosować się do wartości uniwersalnych. Rozwój gospodarczy normalnego społeczeństwa powinien być oparty na odpowiednich standardach moralnych.

Ale chiński reżim komunistyczny podążył diametralnie inną ścieżką, tworząc szybko rosnącą, dążącą do sukcesu za wszelką cenę, gospodarkę, która sprzyjała poważnej degeneracji moralnej. Ukryte zamiary demona zła dotyczące aranżowania chińskiego „gospodarczego cudu” są proste: siła ekonomiczna daje reżimowi KPCh przekonujące argumenty, dzięki którym może dyktować światu swoje warunki. Te aranżacje nie mają przynieść korzyści Chinom, ani Chińczykom, ale grać na kulcie pieniądza i na dobrobycie, aby świat zjednał się z KPCh we współpracy gospodarczej i sprawach międzynarodowych.

Wewnętrznie partia komunistyczna rządzi poprzez tyranię i najbardziej bezwzględne aspekty systemu kapitalistycznego. Nagradza zło i karze dobro, sprawiając, że najgorsze jednostki odnoszą największy sukces w społeczeństwie. Jej zasady potęgują negatywną stronę ludzkiej natury, wykorzystując ateizm do stworzenia stanu całkowitej degeneracji, w którym ludzie nie mają moralnych skrupułów.

Działając za granicą, reżim KPCh opowiada się za ideologią „socjalizm o chińskich cechach” i oferuje jako przynętę potężne ekonomiczne bodźce, by uśpić czujność ludzi wolnego świata, aby porzucili swoje zasady moralne i przymknęli oko na potężne nadużycia w kwestii łamania praw człowieka i prześladowania religii przez KPCh. Wielu polityków i wiele korporacji w krajach Zachodu wyparło się swoich wartości i zaprzedało się dla zysku, dostosowując się do praktyk KPCh.

Kraje zachodnie mają nadzieję, że mogą pomóc KPCh w dokonaniu pokojowej transformacji. Mimo że Chiny rzeczywiście przeszły pewien stopień powierzchownej modernizacji i upodobnienia się do zachodniej cywilizacji, partia nigdy nie zmieniła swojej prawdziwej natury. W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci rezultat współpracy z USA w rzeczywistości pokazał, że KPCh doprowadziła do pomyślnego i pokojowego podważenia moralnych zobowiązań Stanów Zjednoczonych i skorumpowała wolę opinii publicznej.

KPCh jest głównym ramieniem komunizmu, a więc największym zagrożeniem wolnych społeczeństw wszędzie na świecie. Demon komunizmu, wzmacniając globalną siłę KPCh, dąży do swojego celu, jakim jest rozlanie jego trucizny po wszystkich zakątkach Ziemi, a ostatecznie doprowadzenie do tego, by ludzie zdradzili tradycję i niebiosa. Nawet jeśli cele partii w kwestii zapanowania nad światem nie zostaną osiągnięte, to i tak zostanie osiągnięty cel leżący u podstaw: oddzielenie ludzi od ich wartości moralnych. KPCh czyni to poprzez kuszenie ludzi zyskami ekonomicznymi, manipulując nimi za pomocą finansowych pułapek, infiltrując ich systemy polityczne, zastraszając ich militarną siłą i wprowadzając w błąd przy użyciu propagandy.

W obliczu tak wielkiego niebezpieczeństwa musimy bardzo dokładnie przeanalizować apetyty, strategie i taktyki reżimu KPCh.

1. Celem Komunistycznej Partii Chin jest zdominowanie świata

KPCh nie wystarczy satysfakcja bycia potęgą w regionie. Chce kontrolować świat. To jest spowodowane przez wbudowaną w partię cechę tyranii. Ze swej natury partia komunistyczna sprzeciwia się niebu, ziemi i tradycji; posługuje się przemocą, aby zniszczyć „stary świat” i dąży do zniszczenia wszystkich państw, narodów i klas pod pozorem „wyzwolenia całej ludzkości”. Jej stałą misją jest nieustanna ekspansja, aż świat zjednoczy się pod komunistyczną ideologią. Jej doktryny i sposób postępowania są z definicji globalistyczne.

Ale ponieważ tradycyjna kultura była kiedyś dość silna, komunizm musi czasami działać stopniowo i okrężną drogą. W Związku Radzieckim Stalin twierdził, że potrzebny jest „socjalizm w jednym kraju”, a ostatnio KPCh wdraża „socjalizm o chińskich cechach”.

W przeciwieństwie do zachodnich demokracji, gdzie partie polityczne dzielą się władzą lub sprawują władzę rotacyjnie, KPCh ma władzę niepodważalną. Wyznacza swoje plany strategiczne na okres dziesięcioleci lub stuleci. Kilka lat po przejęciu władzy w 1949 roku, wprowadzono hasło „wyprzedzić Wielką Brytanię i dogonić Amerykę”, które poprzedzało kampanię Wielki Skok Naprzód. Później, z powodu niekorzystnych warunków w kraju i za granicą, KPCh przez dekady działała po cichu.

Po masakrze na placu Tiananmen w 1989 roku społeczność międzynarodowa zbojkotowała chiński reżim. W odpowiedzi partia oceniła sytuację i doszła do wniosku, że nadal nie jest w stanie bezpośrednio konkurować ze Stanami Zjednoczonymi. Dlatego też zamiast prób przejęcia przywództwa na arenie międzynarodowej KPCh poszła drogą ukrywania swoich mocnych stron i czekania na swój czas. Nie z powodu, że zmieniła swoje cele, lecz dlatego, że w swojej walce o ostateczne ustanowienie światowej hegemonii stosuje różne strategie, w zależności od okoliczności.

Można powiedzieć, że demon komunizmu posłużył się starożytnym chińskim strategicznym zwodem „otwarcie naprawiać główne drogi, a jednocześnie potajemnie posuwać się naprzód bocznymi drogami Chencang”. Pierwszym komunistycznym supermocarstwem był Związek Radziecki, ale jego najważniejszą rolą było wsparcie wzrostu i dojrzewania chińskiego reżimu komunistycznego.

Od I wojny światowej Stany Zjednoczone są najpotężniejszym krajem na Ziemi i służą światu, utrzymując ład międzynarodowy. Jeśli jakikolwiek kraj chciałby zmienić ten stan, musiałby doprowadzić do upadku Stanów Zjednoczonych, więc pod względem strategicznym Ameryka jest głównym wrogiem KPCh. Tak było od dziesięcioleci, a KPCh nigdy nie ustawała w swoich przygotowaniach do ofensywy na pełną skalę przeciwko Stanom Zjednoczonym.

W swojej książce The Hundred-Year Marathon: China’s Secret Strategy to Replace America as the Global Superpower (tłum. red. stuletni maraton: tajna strategia Chin w celu zastąpienia Ameryki jako światowego supermocarstwa) Michael Pillsbury napisał, że Chiny mają długoterminową strategię podkopywania utrzymywanego przez USA światowego porządku ekonomicznego i politycznego oraz zastąpienia go do roku 2049 komunizmem, w setną rocznicę dojścia do władzy partii komunistycznej w Chinach[2]. Pillsbury zauważa, że w serialu telewizyjnym Silent Contest (tłum. red. ciche współzawodnictwo), zrealizowanym przez Chińską Akademię Obrony Narodowej, cel konkurowania ze Stanami Zjednoczonymi został jasno przedstawiony. Proces realizacji „wielkiej misji” dominacji nad światem „nieuchronnie doprowadzi do ciągłych problemów i walki z dominującym systemem USA” i „jest to stuletnia rozgrywka, która nie może być zmieniona ludzką wolą”.

Światowa strategia KPCh koncentruje się na przeciwstawianiu się Stanom Zjednoczonym. W 2004 roku Arthur Waldron, profesor na Uniwersytecie Pensylwanii i ekspert ds. Chin, oświadczył podczas wysłuchania w Senacie, że Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza (ChALW) jest jedyną armią na świecie, która jest wyznaczona do operacji antyamerykańskich[3]. W rzeczywistości w większości relacji dyplomatycznych i działań międzynarodowych Stany Zjednoczone są bezpośrednim lub pośrednim celem KPCh.

a. KPCh ma wieloaspektową strategię podkopywania i ograniczania Stanów Zjednoczonych

KPCh w celu osiągnięcia sukcesu w swojej próbie zdominowania świata przyjęła podejście kompleksowe. Pod względem ideologii konkuruje ze Stanami Zjednoczonymi i innymi krajami, w których istnieją wolność i demokracja. Wymusza transfery technologii i kradzież własności intelektualnej, aby zlikwidować lukę technologiczną i zwiększyć zaufanie gospodarcze. Angażuje się militarnie w cichą rywalizację ze Stanami Zjednoczonymi poprzez asymetryczne i „nieograniczone działania wojenne” w miejscach takich jak Morze Południowochińskie. Popiera Koreę Północną, Iran i inne konfliktowe reżimy, tworząc utrudnienia dla Stanów Zjednoczonych i NATO.

W dyplomacji reżim KPCh promował swoją strategię peryferyjną i plan „Jeden pas, jedna droga”. Bardzo szybko rozszerzył swoje wpływy międzynarodowe, w tym na kraje sąsiadujące, a także na Europę, Afrykę, Oceanię i Amerykę Łacińską, próbując zbudować międzynarodową koalicję, rozwinąć chińską sferę wpływów i odizolować Stany Zjednoczone.

KPCh ma wiele metod do osiągania tych celów. W 2001 roku utworzyła Szanghajską Organizację Współpracy, w 2012 – współpracę „16+1” (obecnie nazywaną „17+1”) z krajami Europy Środkowej i Wschodniej, a w 2015 Azjatycki Bank Inwestycji Infrastrukturalnych. Chętnie współpracuje w ramach bloku BRICS (Brazylia, Rosja, Indie, Chiny i Republika Południowej Afryki, ang. South Africa) i energicznie promuje proces umiędzynarodowienia swojej waluty. Ma na celu kontrolowanie tworzonych standardów przemysłowych (takich jak te stosowane w sieciach komórkowych 5G) i zdominowanie dyskursu publicznego.

Reżim KPCh wykorzystał demokrację i wolność prasy, które istnieją w Stanach Zjednoczonych i innych krajach zachodnich, do prowadzenia działań Zjednoczonego Frontu, szerzenia propagandy i działań szpiegowskich. To jest próba manipulowania Stanami Zjednoczonymi do takiego stopnia, jak to tylko możliwe, i narzucanie zmian od wewnątrz.

Agenci KPCh przekupują amerykańskich urzędników rządowych, kongresmenów, dyplomatów i emerytowanych oficerów wojska. Partia wykorzystuje interesy ekonomiczne, aby zachęcić amerykańskich kapitalistów do lobbowania na rzecz chińskich komunistów i wywierać wpływ na strategię USA wobec Chin. Zmusza firmy high-tech do współpracy z cenzurą internetową KPCh i Wielkim Firewallem, zmusza i zachęca wiele zagranicznych społeczności chińskich, by służyły jako piąta kolumna, oraz infiltruje zachodnie think tanki i wydziały uniwersyteckie. Manipuluje tymi instytucjami, by się samocenzurowały w zakresie newralgicznych tematów, a w rzeczywistości przyjmowały stanowisko partii komunistycznej. Chińskie firmy, które są kontrolowane przez KPCh lub na które KPCh ma wpływ, mocno inwestują w Hollywood i przemysł rozrywkowy.

Z jednej strony KPCh rozwija swoje wpływy w różnych krajach, aby otoczyć i odseparować Stany Zjednoczone, natomiast z drugiej strony tworzy ukryte bastiony na amerykańskiej ziemi, aby podkopać kraj od wewnątrz. KPCh utworzyła rozległą sieć agentów i przyczyniła się do rozłamów w społeczeństwie USA, które stanowią poważne zagrożenie wewnętrzne.

b. Podżeganie antyamerykańską nienawiścią w ramach przygotowań do wojny ze Stanami Zjednoczonymi

Ideologia KPCh opiera się na nienawiści. Patriotyzm, który promuje, polega na nienawiści do Japonii, nienawiści do Tajwanu, nienawiści do Tybetańczyków, nienawiści do mniejszości etnicznych w Xinjiangu, nienawiści do wierzących, nienawiści do dysydentów i co najważniejsze, nienawiści do Stanów Zjednoczonych. Wśród chińskich internautów jest takie powiedzenie: „Za drobne problemy wiń Japonię, a za te duże wiń Stany Zjednoczone”. Poprzez podżeganie do nienawiści wobec zagranicznych wrogów KPCh łagodzi publiczne oburzenie podczas kryzysu.

Zanim chińscy komuniści przejęli władzę, wielokrotnie chwalili Stany Zjednoczone za przyjaźń z Chinami i amerykański system demokratyczny. Jednak gdy KPCh ustanowiła swój reżim, natychmiast wykorzystała krzywdy, jakich Chiny doznały we współczesnej historii, a także ludzką potrzebę życia w silnym kraju. KPCh przedstawiała siebie jako zbawcę Chin, podsycając nienawiść do Ameryki i innych krajów.

W rzeczywistości KPCh nie interesuje się życiem lub śmiercią Chińczyków ani też nie troszczy się o integralność terytorialną Chin lub trwały, długoterminowy rozwój chińskiego państwa. Nie do opisania jest zło, jakiego dopuściła się KPCh, prześladując Chińczyków, zdradzając suwerenność Chin, niszcząc chińską moralność, tradycyjną kulturę i rujnując przyszłość Chin.

Szerząc nienawiść do innych krajów, KPCh ma na celu, po pierwsze, przedstawić siebie w roli zbawcy, aby uprawomocnić swoją brutalną władzę. Po drugie, wykorzystać nacjonalistyczne sentymenty w celu odwrócenia uwagi publicznej od kryzysów. Po trzecie, budować poparcie dla ekspansjonistycznych ambicji i nikczemnych planów partii jako środka rzekomo rekompensującego upokorzenia, jakich Chiny doznały współcześnie. Po czwarte, wykorzystać nienawiść do stworzenia psychologicznej gotowości niezbędnej w przyszłych wojnach.

KPCh zindoktrynowała młodsze pokolenie, wzbudzając nienawiść do Stanów Zjednoczonych w celu posłużenia się nim jako narzędziem w wysiłkach, by wyprzeć Amerykę i zdominować świat. Gdy nadejdzie czas, KPCh zamierza wykorzystać chińską młodzież do infiltracji Stanów Zjednoczonych i sprzymierzonych z nimi państw demokratycznych, do uczestniczenia we wszechstronnym konflikcie zbrojnym, prowadzenia wykorzystującej wszystko wojny i w razie potrzeby poświęcenia się w nuklearnym holokauście.

Entuzjastyczne reakcje chińskiego społeczeństwa na wieść o atakach terrorystycznych z 11 września wskazują, że KPCh zrobiła wielkie postępy w swoich działaniach propagandowych. Na głównych chińskich forach politycznych i militarnych można dostrzec podobne nastroje, wyrażone na przykład tak: „Chiny i Stany Zjednoczone są skazane na wojnę” – kolejny wskaźnik sukcesu KPCh w edukowaniu ludzi w nienawiści do Stanów Zjednoczonych. To jest długoterminowa, stopniowa mobilizacja do wojny, celowo zaplanowana i systematycznie przeprowadzana.

Propaganda KPCh wpajająca nienawiść nie jest prowadzona tylko w Chinach. Na arenie międzynarodowej otwarcie lub skrycie wspiera w walce ze Stanami Zjednoczonymi bandyckie reżimy i organizacje terrorystyczne, dostarczając im wsparcie finansowe, broń i sprzęt, jak również wkład teoretyczny, szkolenia taktyczne i publiczne wsparcie. Partia steruje globalnymi siłami antyamerykanizmu, ponieważ ChRL przewodzi obecnie osi państw antyamerykańskich.

c. KPCh już nie kryje swoich zamiarów obalenia Stanów Zjednoczonych

W 2008 roku, gdy Stany Zjednoczone zmagały się z kryzysem gospodarczym, Chiny zorganizowały w Pekinie najdroższe Igrzyska Olimpijskie w historii. Reżim przebrany w kostium dobrobytu wepchnął się na arenę międzynarodową. W tym samym czasie skurczył się przemysł wytwórczy USA, a kraj stanął w obliczu kryzysu gospodarczego niemal tak dotkliwego jak podczas Wielkiego Kryzysu. W obliczu takich trudności gospodarczych administracja USA zwróciła się do Chin o pomoc w formie zakupu amerykańskich obligacji skarbowych. W swoich mediach KPCh zaczęła się chwalić: „Ameryka może przeżyć dzięki pożyczaniu pieniędzy od nas Chińczyków”, „Ameryka stacza się, Chiny są w stanie ją zastąpić”, i tym podobne. Praktycznie wszystkie media w Chinach kontrolowane przez partię epatowały takimi nagłówkami, a ten sposób myślenia stał się popularny nawet wśród zachodnich mediów i naukowców.

Od 2008 roku Ameryka wykazywała zastój w takich obszarach jak poziom rozwoju gospodarczego, siła militarna i stabilność polityczna. Pod względem ekonomicznym Stany Zjednoczone kładły nacisk na powszechną opiekę medyczną, rozszerzanie benefitów socjalnych, umieszczanie kwestii klimatycznych w centrum swoich planów, wzmacnianie monitorowania stanu środowiska naturalnego i nakładanie ograniczeń na tradycyjne przedsiębiorstwa produkcyjne. Mimo to przemysł zielonej energii został pokonany przez produkty Made in China, a produkcja przemysłowa USA nadal była drenowana. Nie było sposobu, aby bronić się przed chińskimi atakami w sferze handlu i kradzieżą własności intelektualnej.

W obliczu tych trendów wielu po prostu zaakceptowało jako fakt narrację, że Chiny wzrastają, a Ameryka jest w fazie upadku. Wydatki na cele wojskowe zmniejszyły się, a Stany Zjednoczone zajęły słabą pozycję dyplomatyczną. Na froncie polityki USA ideologia socjalistyczna była w fazie wzrostu, pogłębiały się podziały społeczne, polityka Demokratów stała się polem kłótni dla różnych stronnictw, co w rezultacie często upośledzało wiele funkcji rządu. KPCh porównała, oceniając negatywnie, ten chaos z totalitaryzmem swojego własnego systemu, przedstawiając amerykańską demokrację jako pośmiewisko.

W 2010 roku Chiny wyprzedziły Japonię, stając się drugą co do wielkości gospodarką na świecie. W 2014 roku według statystyk Banku Światowego, wyliczeń przeprowadzonych na podstawie parytetu siły nabywczej, PKB Chin mogłoby przewyższyć PKB Stanów Zjednoczonych[4]. KPCh dostrzegła, że zmienia się równowaga sił pomiędzy Chinami a Stanami Zjednoczonymi. Wierząc, że upadek Ameryki jest nieodwracalny, zakończyła swoją starą strategię ukrywania mocnych stron i czekania na odpowiedni moment. Zamiast tego partia otwarcie i bezpośrednio wzięła na cel międzynarodowy porządek utrzymywany przez Stany Zjednoczone. Stopniowo KPCh w oficjalnym stanowisku, a także media i eksperci zaczęli mówić bez ogródek o ekspansjonistycznym „chińskim marzeniu”.

W 2012 roku, podczas XVIII zjazdu KPCh, partia wprowadziła pojęcie budowania „kolektywu wspólnej przyszłości dla ludzkości”. W 2017 roku, podczas Dialogu ze Światowymi Partiami Politycznymi, KPCh przywołała starożytne wyobrażenie o niezliczonych królestwach przybywających, by złożyć hołd na chińskim dworze cesarskim. KPCh publicznie ogłosiła pragnienie eksportowania komunistycznego „chińskiego modelu” do reszty świata.

Ambicją KPCh podczas rozpowszechniania tego, co nazywa „chińskim modelem”, „chińskim planem” lub „chińską mądrością”, jest przewodzenie światu i ustanowienie nowego porządku światowego. KPCh przygotowywała się do tego pod każdym względem od dziesięcioleci. Gdyby ten nowy porządek świata został ustanowiony, stanowiłby nową potężną oś zła, stałby się przeciwnikiem jeszcze bardziej zagrażającym wolnemu światu niż Państwa Osi, sojusz z czasów II wojny światowej.

2. Strategie komunistycznych Chin prowadzące do zdominowania świata

a. Inicjatywa „Jeden pas, jedna droga” jest ekspansją terytorialną ukrytą pod maską globalizacji

W 2013 roku Pekin oficjalnie przedstawił inicjatywę „Jeden pas, jedna droga” (ang. One Belt, One Road; OBOR), znaną również jako Inicjatywa pasa i szlaku. Plan jest taki, że Chiny zainwestują w kilkudziesięciu krajach biliony dolarów w budowę strategicznej infrastruktury takiej jak mosty, linie kolejowe, porty i obiekty energetyczne w celu ich przejęcia pod swoje wpływy. OBOR to największy planowany projekt inwestycyjny w historii.

„Jeden pas” odnosi się do Ekonomicznego Pasa Jedwabnego Szlaku, który składa się z trzech dróg lądowych: z Chin przez Azję Środkową i Rosję po Europę i Morze Bałtyckie; z północno-zachodnich Chin poprzez Azję Środkową i Azję Zachodnią po Zatokę Perską i Morze Śródziemne; i z południowo-zachodnich Chin poprzez Półwysep Indochiński do Oceanu Indyjskiego.

„Jedna droga” odnosi się do Morskiego Jedwabnego Szlaku XXI wieku, który składa się z dwóch części: pierwszy szlak prowadzi od portów w Chinach przez Morze Południowochińskie, przez cieśninę Malakka i przez Ocean Indyjski do Europy. Drugi prowadzi na południe, przez Ocean Spokojny.

Wyznaczony na lądzie „Jeden pas” składa się z sześciu korytarzy ekonomicznych:

1. korytarza gospodarczego Chiny – Mongolia – Rosja
2. nowego Eurazjatyckiego Mostu Lądowego
3. korytarza gospodarczego Chiny – Azja Środkowa – Azja Zachodnia
4. korytarza gospodarczego Chiny – Półwysep Indochiński
5. korytarza gospodarczego Chiny – Pakistan oraz
6. korytarza gospodarczego Bangladesz – Chiny – Indie – Mjanma.

Nowy Eurazjatycki Most Lądowy będzie oparty na połączeniach kolejowych między Chinami a Europą, takich jak z Yiwu do Madrytu i z Wuhan do Hamburga i Lyonu. Transport z Chin do Europy drogą morską trwa ponad trzydzieści dni, natomiast koleją nieco ponad 10 dni. China Railway Express rozpoczęła działalność w 2011 roku i stała się ważnym elementem OBOR.

Korytarz gospodarczy Chiny – Pakistan jest wspólnym planem obu rządów. Obejmuje on autostradę łączącą Kaszgar w prowincji Xinjiang z portem Gwadar w Pakistanie, nad Oceanem Indyjskim. KPCh uzyskała prawo do zarządzania portem w 2013 roku. Jako brama Pakistanu na Zatokę Perską i Morze Arabskie, port Gwadar zajmuje kluczową, strategiczną pozycję. Łączy z Morzem Arabskim Cieśninę Ormuz, przez którą jest transportowana ropa w ilości 40 procent światowej produkcji.

Ogólny zarys morskiej „Jednej drogi” to zbudowanie wielu strategicznych portów i przejęcie kontroli nad światowym transportem morskim. W krajach stabilnych finansowo chińskie firmy wykupują udziały lub wchodzą w spółki joint venture. W krajach słabszych finansowo Chiny inwestują lokalnie duże sumy pieniędzy i próbują uzyskać prawa do obsługi portów.

W 2013 roku China Merchants Port Holdings Co. Ltd. kupiło 49 procent udziałów od Terminal Link SAS we Francji. Dzięki temu zakupowi uzyskało prawa do eksploatacji piętnastu terminali w ośmiu krajach na czterech kontynentach, w tym South Florida Container Terminal w Miami i Houston Terminal Link (obecnie pod nazwą Terminal Link Texas)[5].

Inne porty i terminale znajdujące się obecnie pod kontrolą Chin to porty w Antwerpii i Zeebrugge w Belgii; Terminal Kontenerowy Kanału Sueskiego w Egipcie; Kumport (Ambarli) w Turcji; port w Pireusie w Grecji; Terminal Pasir Panjang w Singapurze; Euromax Terminal Rotterdam, zwany „bramą Europy”, w Holandii; terminal drugiej fazy w porcie Khalifa w Zjednoczonych Emiratach Arabskich; port w Vado we Włoszech; Kuantan Port w Malezji; port w Dżibuti w Afryce Wschodniej i Kanał Panamski. Oprócz inwestycji, KPCh wykorzystuje pułapki zadłużenia wytworzone przez OBOR w celu uzyskania kontroli nad strategicznymi lokalizacjami. Sri Lanka nie była w stanie spłacić swojego zadłużenia wobec chińskich przedsiębiorstw, więc w 2017 roku podpisała z chińską firmą umowę na dzierżawę portu Hambantota na 99 lat.

W roku 2018 KPCh uruchomiła swój Cyfrowy Jedwabny Szlak z zamiarem przeobrażenia przyszłego rozwoju infrastruktury internetowej. Cyfrowy Jedwabny Szlak jest uważany za zaawansowany etap projektu OBOR i obejmuje głównie budowę infrastruktury światłowodowej, usług informacji cyfrowej, międzynarodowej telekomunikacji i e-commerce – handel internetowy. Wiele krajów włączonych w OBOR nie ma kompletnego systemu kredytowego. KPCh zamierza wprowadzić do tych krajów swój własny system e-commerce i elektroniczne usługi płatnicze, takie jak Alipay, całkowicie blokując konkurencję z Zachodu. Wielki Firewall, który filtruje ruch internetowy w Chinach, jest eksportowany do krajów OBOR, podobnie jak systemy masowego nadzoru, które są już wdrożone w Chinach.

Zakres strategicznego zasięgu KPCh można poznać po jej inwestycjach w światową infrastrukturę. Według doniesień „New York Times” z listopada 2018 roku KPCh zbudowała lub buduje ponad czterdzieści rurociągów oraz inne projekty infrastruktury naftowej i gazowej; ponad dwieście mostów, dróg i linii kolejowych; prawie dwieście elektrowni, w tym: jądrowe, gazowe, węglowe i na odnawialne źródła energii; a także wiele ważnych zapór wodnych. W momencie sporządzania artykułu KPCh zainwestowała w co najmniej 112 krajach, z których większość należy do inicjatywy OBOR[6].

Gdy projekt OBOR nabrał kształtów, wysiłki KPCh zmierzające do usunięcia Stanów Zjednoczonych z areny międzynarodowej przybrały na sile. Agresywnie promowała juana jako walutę międzynarodową, a także swój własny system kredytowy. Chińskie sieci telekomunikacyjne (w tym 5G) są mocno promowane w wielu krajach jako technologie przyszłości, podobnie jak chińskie linie kolejowe dużych prędkości. Ostatecznym celem jest ustanowienie standardów kontrolowanych przez KPCh i niezależnych od obecnie przyjętych standardów zachodnich.

Na wczesnym etapie inicjatywy „Jeden pas, jedna droga” KPCh koncentrowała się na krajach sąsiadujących, sięgając aż po Europę. Bardzo szybko KPCh rozszerzyła swój zasięg na Afrykę, Amerykę Łacińską, a nawet Ocean Arktyczny, obejmując cały świat. Morski Jedwabny Szlak pierwotnie składał się jedynie z dwóch tras. Trzecia droga o nazwie Polarny Jedwabny Szlak została dodana, aby połączyć Chiny z Europą przez Ocean Arktyczny. Jeszcze przed projektem OBOR Chiny zainwestowały duże środki w Afryce i Ameryce Łacińskiej. Tamtejsze kraje są obecnie częścią głównej struktury OBOR, która umożliwiła KPCh szybsze poszerzenie zasięgu finansowego i wojskowego na tych kontynentach.

Początkowym celem OBOR jest eksportowanie nadwyżek zdolności produkcyjnych Chin poprzez budowę w innych krajach infrastruktury podstawowej, takiej jak koleje czy autostrady. Kraje te są bogate w zasoby i energię. Dzięki pomaganiu im w budowie infrastruktury, KPCh osiąga dwa cele drugorzędne. Jednym z nich jest otwarcie dróg do wysyłki produktów krajowych po niskich kosztach do Europy, drugim zaś przejęcie strategicznych zasobów krajów uczestniczących w OBOR. Intencją KPCh jest zwiększenie własnego eksportu, a nie pomoc krajom leżącym wzdłuż pasa i szlaku w ustanowieniu własnego przemysłu wytwórczego – KPCh nie pomoże stworzyć konkurencji dla swojej własnej produkcji.

Prawdziwym motywem OBOR jest wykorzystanie środków ekonomicznych jako bazy do ustanowienia kontroli nad finansowym i politycznym bytem innych krajów oraz przekształcenie ich w kolonie chińskiego reżimu i pionki na scenie globalnej. Skutki uboczne uczestnictwa w OBOR obejmują import wszelkich zgubnych aspektów komunizmu: korupcji i degeneracji, zadłużenia i totalitarnych represji. Projekt jest zwodniczą pułapką, która nie przyniesie trwałego dobrobytu gospodarczego jego uczestnikom.

Zagrożenia te zwiększyły czujność w wielu krajach, co skłoniło ich rządy do wstrzymania lub ograniczenia udziału w projekcie OBOR. Niekiedy Pekin przyznawał, że potrzebna jest większa transparentność i wprowadzał poprawki do mocno krytykowanych pułapek zadłużenia. Niemniej planów KPCh nie można lekceważyć. Zachodnie przedsiębiorstwa oparte są na zasadach, których celem jest dążenie do zysku, i nie będą ryzykować w niespokojnych krajach dłużej niż kilka lat. Natomiast kalkulacje KPCh sięgają następnego stulecia. Bez względu na początkowe straty może ona akceptować długoterminową działalność w trudnych warunkach międzynarodowych.

To, czego KPCh chce, to prokomunistycznych rządów, które będą ją wspierać w ONZ i innych organizacjach międzynarodowych. KPCh chce stać się liderem Azji, Afryki i Ameryki Południowej, by walczyć z wolnym światem i ostatecznie zająć miejsce Ameryki jako największej światowej potęgi. KPCh jest gotowa ponieść wszelkie koszty ludzkie niezbędne do osiągnięcia tego celu. Przykładowo partia może zmusić Chińczyków do ponoszenia kosztów, których prywatne zachodnie przedsiębiorstwa nigdy nie byłyby w stanie zaakceptować. W tej wojnie, gdzie celem jest podbicie świata, nie chodzi o to, jak potężna jest KPCh na papierze, lecz o to, że KPCh ma do dyspozycji zasoby w postaci setek milionów Chińczyków i nie zważa na ich życie lub śmierć. To są jedynie pionki do poświęcenia w jej grze.

Były główny strateg Białego Domu Steve Bannon powiedział, że dzięki projektowi OBOR chiński reżim z powodzeniem połączył tezy Mackindera-Mahana-Spykmana o dominacji nad światem. W artykule omawiającym ten pogląd Andrew Sheng z Asia Global Institute napisał:

Sir Halford Mackinder był wpływowym brytyjskim geografem / historykiem, który w 1904 roku argumentował: „ktokolwiek rządzi Sercem Kontynentu (centralną Azją) dowodzi Wyspą Światową (Eurazją); ktokolwiek rządzi Wyspą Światową, rządzi Światem”. Współczesny jemu amerykański historyk marynarki wojennej Alfred Mahan ukształtował strategię USA zdominowania potęgi morza, kontynuując założenia brytyjskiego imperium morskiego odnośnie do kontroli szlaków wodnych, kanałów i punktów kluczowych poprzez nadzorowanie światowego handlu. Przeciwnego zdania był Nicholas John Spykman, który uważał, że Obrzeża (wybrzeże otaczające Azję) są ważniejsze niż Serce Kontynentu, a więc: „kto kontroluje Obrzeża, rządzi Eurazją, a kto rządzi Eurazją, kontroluje losy świata”[7].

Te opinie odzwierciedlają rosnącą czujność świata zachodniego wobec zamiarów KPCh zawartych w projekcie OBOR.

W rzeczywistości zamiary KPCh nie ograniczają się do OBOR. Inicjatywa nie skupia się wyłącznie na uzyskaniu praw do tras lądowych, szlaków morskich i głównych portów. KPCh chce wykorzystać wszelkie słabe punkty, gdziekolwiek na świecie by one były. Wiele krajów w Azji, Afryce i Ameryce Łacińskiej to nowo powstałe niepodległe państwa, utworzone w wyniku dekolonizacji. Te regiony odczuwają postkolonialną próżnię władzy, „zapraszają” KPCh do zdobycia przyczółka. Państwa, tworzące niegdyś Związek Radziecki oraz jego wschodnioeuropejski blok, które niedawno uzyskały niepodległość i nie były mocnymi niezależnymi krajami, również stały się łatwym łupem dla reżimu KPCh. Inne niestabilne kraje, od których zachodni inwestorzy starają się trzymać z daleka, siłą rzeczy wpadają w pułapkę KPCh. Małe państwa, państwa wyspy i kraje słabo rozwinięte, leżące w strategicznych lokalizacjach geograficznych, znajdują się na celowniku KPCh.

Nawet niektóre państwa, które kiedyś były mocno związane z zachodnim obozem demokratycznym, po tym jak ucierpiały w wyniku słabych wyników gospodarczych i wysokiego zadłużenia, podryfowały w kierunku orbity KPCh. Pod względem geopolitycznym KPCh, kontrolując gospodarki innych krajów, stopniowo otacza Stany Zjednoczone. Celem jest zmarginalizowanie wpływów amerykańskich i ostatecznie usunięcie ich z tych krajów. Do tego czasu KPCh ustanowi odrębny porządek świata oparty na komunistycznej hegemonii. To nie jest nowe podejście. Ma swoje korzenie w starej strategii KPCh, polegającej na zajęciu wsi, aby otoczyć miasta, co doprowadziło do jej zwycięstwa w chińskiej wojnie domowej.

b. Strategia peryferyjnej dyplomacji zmierzająca do wykluczenia USA z regionu Azji i Pacyfiku

Think tanki partii komunistycznej definiują dyplomację peryferyjną tak: „Chiny wzdłuż swojej długiej granicy lądowej sąsiadują z czternastoma państwami i poprzez morze z kolejnymi sześcioma państwami. Dalej na wschód rozciąga się region Azji i Pacyfiku, a po stronie zachodniej Eurazja. Oznacza to, że w zasięgu wpływów szeroko pojętego sąsiedztwa Chin znajduje się dwie trzecie strefy międzynarodowej polityki, ekonomii i bezpieczeństwa. Zarys dyplomacji peryferyjnej jest więc czymś więcej niż tylko strategią regionalną. […] To jest wielka strategia”[8].

Australia jest słabym ogniwem Świata Zachodniego

W czerwcu 2017 roku Fairfax Media Ltd. wraz z Australian Broadcasting Corp. wyemitowały reportaż, w którym zamieściły wyniki swojego pięciomiesięcznego dochodzenia: Power and Influence: The Hard Edge of China’s Soft Power (tłum. red. siła i wpływ: twarde ostrze chińskiej miękkiej siły). Reportaż ten, opisując powszechną infiltrację i kontrolę australijskiego społeczeństwa przez KPCh, wywołał zaniepokojenie na całym świecie[9]. Sześć miesięcy później Sam Dastyari, członek Australijskiej Partii Pracy, ogłosił swoją rezygnację z funkcji pełnionej w Senacie. Rezygnacja Dastyarego nastąpiła po oskarżeniach o rzekomym przyjęciu pięniędzy od chińskich przedsiębiorców powiązanych z KPCh, w zamian za wydanie oświadczenia popierającego Pekin w sprawie sporów terytorialnych na Morzu Południowochińskim. Jego wypowiedzi w tej kluczowej kwestii stały w sprzeczności z poglądami jego własnej partii[10].

W czerwcu 2017 roku australijskie Wiadomości ABC (ang. ABC News) uaktualniły raport ujawniający darowizny na rzecz polityka, kampanii politycznej lub partii politycznej dokonywane przez organizacje powiązane z Chinami, mające na celu jawny wpływ na zasady handlu Australii z Chinami. Raport ujawnił że w latach 2013-2015 miały miejsce darowizny o wartości ponad 5,5 miliona dolarów australijskich od powiązanych z Chinami firm i osób prywatnych na rzecz partii liberałów i partii pracy[11]. Oprócz tego, w ostatnich latach, chińskie media państwowe podpisały umowę z mediami australijskimi, umożliwiającą nadawanie australijskim odbiorcom treści propagandowych dostarczanych przez chińskie media[12].

W 2017 roku książka autorstwa Clive’a Hamiltona pod tytułem Silent Invasion: China’s Influence in Australia (tłum. red. cicha inwazja: wpływy Chin w Australii) z obawy przed reperkusjami ze strony Chin została trzykrotnie odrzucona przez australijskich wydawców. Ostatecznie, po wielu dyskusjach, trzeci wydawca zgodził się na jej publikację. Samocenzura [wydawców] wywołała wśród Australijczyków powszechne zaniepokojenie wpływem Chin na ich kraj[13].

W 2015 roku Australia zezwoliła chińskiej firmie z bliskimi powiązaniami z Chińską Armią Ludowo-Wyzwoleńczą na 99-letnią dzierżawę portu Darwin. Port zajmuje ważne miejsce pod względem militarnym i chroni przed atakami z północy. Richard Armitage, były zastępca sekretarza stanu USA, stwierdził, że jest zszokowany tą umową i że Stany Zjednoczone wyrażają niepokój w związku z rozwojem sytuacji[14].

Jaka jest wartość strategiczna wpływów KPCh w Australii? Kluczowym celem jest osłabienie sojuszu między Ameryką a Australią[15]. W Białej księdze polityki zagranicznej (jawny raport rządowy dotyczący strategii bezpieczeństwa narodowego, tu Australii – przyp. redakcji) z 2017 roku australijski rząd napisał: „Od czasów drugiej wojny światowej Stany Zjednoczone były dominującą siłą w naszym regionie. Obecnie Chiny rzucają wyzwanie amerykańskiej pozycji”[16]. Dr Malcolm Davis, starszy analityk w Australian Strategic Policy Institute, stwierdził, że Pekin stara się uzyskać strategiczną przewagę w regionie, aby osiągnąć swój ostateczny cel, jakim jest zakończenie sojuszu Australii ze Stanami Zjednoczonymi[17].

Australia jest polem doświadczalnym reżimu KPCh w sferze manewrów „miękką siłą” w jego strategii dyplomacji peryferyjnej[18]. Współcześnie chińska komunistyczna infiltracja w Australii sięga roku 2005, kiedy to Zhou Wenzhong, ówczesny wiceminister spraw zagranicznych, przyjechał do Canberry i poinformował wyższych urzędników chińskiej ambasady o nowym dyplomatycznym podejściu KPCh. Powiedział, że pierwszym celem włączenia Australii w szersze peryferia Chin jest zagwarantowanie, że Australia będzie godną zaufania i stabilną bazą zaopatrzenia dla wzrostu gospodarczego Chin w ciągu następnych dwudziestu lat. Celem spotkania było uzyskanie zrozumienia przez wszystkich obecnych, w jaki sposób KPCh mogłaby wywierać wpływ na Australię w sferze gospodarki, polityki i kultury[19].

KPCh wykorzystuje ekonomiczną siłę Chin, aby zmusić Australię do ustępstw w wielu kwestiach militarnych i w kwestii praw człowieka. Standardowe podejście przyjęte przez KPCh w celu zmuszenia innych do współpracy polega na rozwijaniu osobistych relacji poprzez interesy gospodarcze i jednoczesnym tworzeniu domyślnego zagrożenia szantażem[20].

Po latach dochodzeń Hamilton stwierdził, co następuje: „Instytucje Australii – od naszych szkół, uczelni i stowarzyszeń zawodowych po nasze media; od branż takich jak górnictwo, rolnictwo i turystyka po kluczowe strategicznie takie jak porty i sieci elektryczne; od naszych lokalnych parlamentów i rządów stanowych po nasze partie polityczne w Canberze – są infiltrowane i kształtowane przez skomplikowany system wpływów i kontroli pod nadzorem agencji obsługujących Komunistyczną Partię Chin”[21].

Ze względu na powszechne przekonanie, że KPCh uratowała Australię przed recesją w czasie kryzysu ekonomicznego w 2008 roku, Australia dowiodła, że jest gotowa służyć jako baza zaopatrzeniowa ChRL. Hamilton mówi, że powodem, dla którego infiltracja i wpływ KPCh mogą być tak skuteczne w Australii, jest to, że Australijczycy „pozwolili, by stało się to tuż pod naszymi nosami, ponieważ jesteśmy zaślepieni przekonaniem, iż tylko Chiny mogą zagwarantować nam dobrobyt ekonomiczny, i ponieważ nie ośmielamy się przeciwstawić zastraszaniu przez Pekin”[22].

Pomimo świadomości infiltracji i wpływu KPCh na zachodnie społeczeństwo, a w szczególności infiltracji i kontroli zagranicznych społeczności chińskich, ludzie Zachodu w większości i w dobrej wierze, naiwnie wyobrażali sobie, że główny cel strategii partii jest „negatywny” – co oznacza uciszenie głosów jej krytyków i ludzi o innych opiniach politycznych. Jednak jak twierdzi Hamilton, za „negatywnymi” działaniami stoją „pozytywne” cele KPCh: wykorzystanie rdzennych chińskich imigrantów do zmiany obrazu australijskiego społeczeństwa i sprawienie, by ludzie Zachodu sympatyzowali z KPCh, aby umożliwić Pekinowi wzmocnienie wpływu. W ten sposób Australia zostałaby przekształcona w pomocnika reżimu w tym, by stał się supermocarstwem azjatyckim, a następnie światowym[23].

W podobny sposób KPCh pogłębia swój wpływ na Nową Zelandię, bliskiego sąsiada i sojusznika Australii. Anne-Marie Brady, ekspert od chińskiej polityki na Uniwersytecie Canterbury, napisała w raporcie zatytułowanym Magic Weapons: China’s Political Influence Activities Under Xi Jinping (tłum. red. magiczna broń: aktywność chińskich wpływów politycznych za Xi Jinpinga), że kilku członków parlamentu Nowej Zelandii urodzonych w Chinach miało bliskie powiązania z Chinami kontynentalnymi oraz że wielu polityków zostało przekupionych ogromnymi darowiznami politycznymi (darowizna na rzecz kampanii wyborczej, polityka lub partii politycznej – przyp. redakcji), pochodzącymi od bogatych chińskich przedsiębiorców i organizacji Zjednoczonego Frontu KPCh, takich jak chińskie stowarzyszenia handlowe w Nowej Zelandii[24]. Wkrótce po opublikowaniu raportu włamano się do gabinetu Brady. Przed włamaniem otrzymała również anonimowy list z pogróżkami ze słowami: „Jesteś następna”[25].

ChRL aktywnie wciąga lokalnych polityków Nowej Zelandii. Przykładowo członkowie nowozelandzkich partii politycznych są bardzo prestiżowo i serdecznie traktowani w trakcie swoich wizyt w Chinach. Emerytowanym politykom oferowane są wysoko płatne stanowiska w chińskich przedsiębiorstwach, a także inne korzyści wynikające ze stosowania się do dyrektyw chińskiej partii[26].

Państwa wysp Pacyfiku wzięte na cel ze względu na ich wartość strategiczną

Pomimo swoich rozmiarów państwa będące wyspami Pacyfiku mają kluczową wartość strategiczną, ponieważ mogą służyć jako bazy morskie. Ich całkowita powierzchnia lądowa wynosi zaledwie 53 000 kilometrów kwadratowych (20 463 mile kwadratowe), ale ich wyłączne strefy ekonomiczne na oceanie mierzą 19 000 000 kilometrów kwadratowych (7 335 941 mil kwadratowych) – obszar ponad sześć razy większy od chińskich wyłącznych stref ekonomicznych. Zacieśnianie więzi z państwami wysp Pacyfiku jest powszechnie znanym elementem strategii wojskowej KPCh[27]. Obecnie obszar Pacyfiku można podzielić na pięć stref wpływów: amerykańską, japońską, australijską, nowozelandzką i francuską.

Aby rozwinąć swoją bazę morską na Oceanie Spokojnym, KPCh musi najpierw wypracować dobre relacje z państwami wyspiarskimi, a następnie powoli wypierać obecność USA. KPCh przewyższa amerykańską aktywność na tym obszarze. Zainwestowała ogromne pieniądze w projekty infrastrukturalne w Melanezji, Mikronezji i Polinezji, promuje także turystykę lokalną i daje dostęp do platform e-biznesowych[28].

W ślad za wsparciem finansowym na wielką skalę i inwestycjami z Chin kontynentalnych idzie aroganckie zachowanie oficjeli KPCh, odzwierciedlające prawdziwą mentalność reżimu. Kiedy poczuje on swoją siłę, próbuje traktować ludzi ze słabszych państw w taki sam sposób, jak traktuje Chińczyków, którzy są pod jego totalitarną kontrolą. Oczywiście nie można oczekiwać, że KPCh będzie respektować międzynarodowe regulacje i umowy.

Na szczycie APEC (Asia-Pacific Economic Co-operation, pol. Wspólnota Gospodarcza Azji i Pacyfiku), który odbył się pod koniec 2018 roku w Papui-Nowej Gwinei, aroganckie i niecywilizowane zachowanie chińskich oficjeli zszokowało lokalnych mieszkańców i gości szczytu. Wysoki urzędnik USA opisał zachowanie oficjeli KPCh jako „dyplomację infantylnej furii”. Chińscy urzędnicy uciekali się do krzyku, oskarżając inne kraje o spiskowanie przeciwko Chinom. Bez ogródek powstrzymali dziennikarzy od zadawania pytań uczestnikom forum, na którym byli obecni chiński przywódca Xi Jinping i przywódcy państw wysp Pacyfiku. Zamiast tego zażądali, aby wszyscy dziennikarze odwołali się do informacji prasowych Agencji Informacyjnej Xinhua. Aby zablokować wpisanie do wspólnego komunikatu oświadczeń potępiających nieuczciwe praktyki handlowe reżimu KPCh, chińscy urzędnicy zażądali spotkania z ministrem spraw zagranicznych Papui-Nowej Gwinei. Minister odrzucił prośbę tytułem zachowania bezstronności[29].

Pułapki zadłużeniowe umożliwiają KPCh przejęcie kontroli nad zasobami Azji Środkowej

Po rozpadzie Związku Radzieckiego KPCh podjęła wielkie wysiłki, aby rozwinąć i scementować swoje relacje z krajami Azji Środkowej, takimi jak Kazachstan, Kirgistan, Tadżykistan, Turkmenistan i Uzbekistan. Cel strategii KPCh w Azji Środkowej można rozpatrywać z kilku perspektyw: po pierwsze, Azja Środkowa jest jedyną drogą lądową w ekspansji Chin na zachód. Ponadto gdy Chiny budują infrastrukturę do transportu towarów do Chin i z Chin, mogą również rozszerzyć swoje interesy handlowe w Azji Środkowej. Po drugie, Chiny dążą do przejęcia zasobów naturalnych, w tym węgla, ropy naftowej, gazu i metali szlachetnych, które obficie występują w tych krajach. Po trzecie, kontrolując państwa Azji Środkowej, które są geograficznie i kulturowo blisko chińskiej prowincji Xinjiang, Chiny mogą zacieśnić kontrolę nad mniejszościami etnicznymi tam mieszkającymi.

KPCh stała się najbardziej wpływowym graczem w Azji Środkowej. International Crisis Group, think tank z Brukseli, w 2013 roku opublikował raport, w którym napisano, że Chiny, wykorzystując niepokoje społeczne w Azji Środkowej, szybko wyrastają na potęgę dominującą gospodarczo w tym regionie. Pekin postrzega Azję Środkową jako bazę surowcową, a także rynek dla tanich produktów o niskiej jakości[30]. Jednocześnie KPCh wpompowała miliony dolarów w inwestycje i pomoc w Azji Środkowej w imię utrzymania stabilności w Xinjiangu.

Sieć telekomunikacyjna i sieć radiowo-telewizyjna, ogromna sieć autostrad, linii kolejowych i rurociągów naftowych ściśle łączy Chiny z Azją Środkową. Za budowę autostrad, linii kolejowych i energetycznych linii przesyłowych w Azji Środkowej odpowiada China Road and Bridge Corporation (pol. Chińskie Przedsiębiorstwo Budowy Dróg i Mostów) i jego podwykonawcy. Wytyczają trasy na najniebezpieczniejszych i najtrudniejszych terenach, a także budują nowe drogi do transportu chińskich towarów do Europy i na Bliski Wschód oraz do portów w Pakistanie i Iranie. Według chińskich mediów państwowych w latach 1992-2012, w ciągu dwóch dekad relacji dyplomatycznych Chin i pięciu krajów Azji Środkowej, handel między Chinami a Azją Środkową wzrósł stukrotnie[31].

W Azji Środkowej KPCh promowała inwestycje w duże projekty infrastrukturalne prowadzone przez państwo i finansowane z kredytów. Niektórzy naukowcy zdali sobie sprawę, że takie inwestycje mogą być podstawą nowego porządku międzynarodowego, w którym Chiny odgrywałyby dominującą rolę. Patrząc na to z tej perspektywy, Azja Środkowa, podobnie jak Australia, jest kolejnym poligonem doświadczalnym KPCh dla koncepcji rewolucji poprzez strategię dyplomatyczną[32].

Pekin woli wspierać skorumpowanych autorytarnych przywódców krajów Azji Środkowej, a jego mętne projekty inwestycyjne są uważane za korzystne przede wszystkim dla lokalnych elit rządowych. International Crisis Group w swoim raporcie zauważa, że właściwie każdy rząd Azji Środkowej jest słaby, skorumpowany i nękany niepokojami społecznymi i trudnościami ekonomicznymi[33]. Duże projekty infrastrukturalne wspierane przez Pekin są nie tylko związane z ogromnymi pożyczkami, lecz także obejmują oficjalne zgody i pozwolenia i są prowadzone tylko dlatego, że Pekin ma w tym interes. To jeszcze bardziej zwiększa korupcję w tych reżimach.

W Uzbekistanie Islam Karimow, były pierwszy sekretarz partii komunistycznej w Uzbeckiej Socjalistycznej Republice Radzieckiej, w ZSRR, od czasu zdobycia niepodległości w 1991 roku pełnił funkcję prezydenta kraju aż do swojej śmierci w 2016 roku. W 2005 roku siły rządowe starły się z protestującymi w mieście Andiżan na wschodzie kraju, na skutek czego zginęły setki ludzi. KPCh zajęła pozycję zdecydowanego sojusznika Karimowa, udzielając wsparcia Uzbekistanowi i innym krajom tego regionu w celu utrzymania status quo[34].

Krucha struktura gospodarcza krajów Azji Środkowej, w połączeniu z ogromnymi pożyczkami z Chin na infrastrukturę, powoduje, że te kraje są szczególnie zagrożone ryzykiem wpadnięcia w chińską pułapkę zadłużenia. Turkmenistan cierpi z powodu poważnego kryzysu gospodarczego, a w 2018 roku roczna inflacja była na poziomie 300 procent, stopę bezrobocia szacowano na 50 procent, brakowało żywności i szerzyła się korupcja. W 2018 roku Chiny były głównym odbiorcą turkmeńskiego gazu, a także największym wierzycielem długu zagranicznego, który wynosił 9 miliardów dolarów (szacowany na poziomie 30 procent PKB w 2018 roku)[35][36]. Możliwe, że aby spłacić swój dług, Turkmenistan nie będzie miał innego wyboru, jak tylko oddać ChRL pola gazu ziemnego, generujące 70 procent dochodu kraju[37].

Tadżykistan pożyczył od Chin ponad 300 milionów USD na budowę elektrowni. W zamian przeniósł na ChRL zezwolenie na eksploatację kopalni złota na okres, w którym kopalnia wydobędzie wystarczającą ilość złota, aby spłacić dług[38].

Gospodarka Kirgistanu jest także w niebezpieczeństwie, ponieważ wielkoskalowe projekty infrastrukturalne prowadzone przez ChRL spowodowały, że wpadła w pułapkę zadłużenia. Prawdopodobnie na spłatę zadłużenia kraj ten przeznaczy część swoich zasobów naturalnych. Ponadto Kirgistan współpracował z Huawei i ZTE, chińskimi firmami telekomunikacyjnymi, w zakresie budowy technologii komunikacji cyfrowej w celu zwiększenia rządowej kontroli nad społeczeństwem, a jednocześnie pozostawił Chinom tylne wejście w tej technologii, by rozszerzyć inwigilację w kraju[39].

Pekin skorzystał z próżni, jaka powstała po rozpadzie Związku Radzieckiego, aby wejść również do kazachskiego sektora energetycznego. Gospodarka Kazachstanu zależy od wydobycia ropy naftowej, a przychody z ropy są wykorzystywane do kupowania tanich chińskich produktów. Oprócz odwiertów naftowych fundamenty przemysłowe tego kraju są słabe. Wraz z napływem tanich chińskich produktów na rynek kazachski przemysł wytwórczy upadł[40].

Innym motywem ekspansji KPCh w Azji Środkowej jest represjonowanie dysydentów ujgurskich mieszkających w tym regionie. Szanghajska Organizacja Współpracy, regionalny sojusz kierowany przez Chiny i Rosję, umożliwia ekstradycję podejrzanych między sześcioma państwami członkowskimi. Państwo członkowskie może nawet wysłać swoich urzędników rządowych do innego kraju członkowskiego, aby przeprowadzić dochodzenie. W ten sposób w procesie represjonowania Ujgurów KPCh może rozszerzyć swój zasięg poza granice i aresztować ujgurskich dysydentów, którzy schronili się w sąsiednich krajach[41].

Wykorzystywanie kluczowych państw do kontroli nad zasobami strategicznymi

Strategia peryferyjna partii komunistycznej polega na zadłużaniu gospodarek w państwach kluczowych, które są następnie wykorzystywane jako podstawa do osiągania celów strategicznych w całym regionie. Według think tanków partii, kluczowe państwa to kraje o znacznej potędze regionalnej, w których Pekin ma możliwość i zasoby, by nimi kierować. Nie mają bezpośrednich konfliktów z KPCh pod względem interesów strategicznych i nie mają bliskich, wspólnych interesów ze Stanami Zjednoczonymi[42]. Oprócz wcześniej wspomnianych Australii, Kazachstanu i innych, przykładami krajów kluczowych dla chińskiego reżimu są Iran na Bliskim Wschodzie i Birma (znana również jako Mjanma).

Na Bliskim Wschodzie Iran jest beneficjentem największych chińskich inwestycji. Iran jest ważnym producentem ropy naftowej w regionie i od późnych lat 70. jest w ideologicznej opozycji wobec Zachodu, co czyni go naturalnym gospodarczym i militarnym partnerem dla ChRL. Pekin od lat 80. utrzymywał bliskie stosunki gospodarcze i wojskowe z Iranem.

W 1991 roku Międzynarodowa Agencja Energii Atomowej odkryła, że Chiny kontynentalne wyeksportowały uran do Iranu i że w 1990 roku ChRL i Iran zawarły tajne porozumienie o współpracy nuklearnej[43]. W 2002 roku, kiedy ujawniono irański projekt wzbogacania uranu, zachodnie koncerny naftowe wycofały się z kraju, dając KPCh możliwość wykorzystania tej sytuacji i rozwinięcia bliższych stosunków z Iranem[44].

W latach 1992-2011, pomimo międzynarodowych sankcji nałożonych na irański reżim, obroty handlowe między ChRL a Iranem wzrosły ponadstukrotnie[45]. Dzięki pomocy Chin Iran był w stanie przetrwać narzuconą mu międzynarodową izolację i zbudować szeroki arsenał rakiet balistycznych krótkiego i średniego zasięgu, a także przeciwokrętowych pocisków manewrujących. Chiński reżim dostarczył także miny morskie i morskie jednostki szybkiego ataku oraz pomógł Iranowi ustanowić tajny projekt broni chemicznej[46].

Kolejnym kluczowym państwem faworyzowanym przez KPCh jest Birma, kraj sąsiedni, który ma długą linię brzegową, zapewniającą strategiczny dostęp do Oceanu Indyjskiego. KPCh uważa otwarcie szlaku Chiny–Birma za strategiczny krok w kierunku zminimalizowania zależności od cieśniny Malakka[47]. Ze względu na nieprzestrzeganie praw człowieka birmański rząd wojskowy został odizolowany przez społeczność międzynarodową. W 1988 roku ruch demokratyczny w Birmie został całkowicie zduszony przy użyciu siły militarnej. Następnego roku Chińska Armia Ludowo-Wyzwoleńcza dokonała masakry na placu Tiananmen w Pekinie. Do studentów domagających się wolności i demokracji strzelano z ostrej amunicji, miażdżono ich czołgami.

Dwa autorytarne rządy, oba potępione przez społeczność międzynarodową, „odnalazły pocieszenie” we wzajemnej współpracy dyplomatycznej i od tego czasu utrzymują bliskie relacje. W październiku 1989 roku Than Shwe z Birmy złożył wizytę w Chinach i strony podpisały umowę na dostawę broni o wartości 1,4 miliarda dolarów. W latach 90. ponownie zawarto wiele umów na zbrojenie pomiędzy tymi stronami. Sprzęt, jaki KPCh sprzedała Birmie, to samoloty myśliwskie, okręty patrolowe, czołgi i transportery opancerzone, działa przeciwlotnicze i rakiety. Wsparcie wojskowe, polityczne i gospodarcze od KPCh stało się więc kołem ratunkowym dla birmańskiej junty wojskowej w walce o dalsze przetrwanie[48].

W 2013 roku Chińczycy zainwestowali 5 miliardów USD w gazociąg i rurociąg ropy naftowej Chiny–Birma, uważane za chińską, czwartą co do wielkości pod względem strategicznym linię importu ropy i gazu. Zostały one uruchomione przy wsparciu KPCh w 2017 roku, pomimo że spotkało się to z silnym sprzeciwem społecznym[49]. Podobne inwestycje obejmują zaporę Myitsone (obecnie prace wstrzymane z powodu lokalnego sprzeciwu) i kopalnię miedzi Letpadaung. W 2017 roku wartość dwustronnej wymiany handlowej między Chinami a Birmą wyniosła 13,54 miliarda USD. KPCh planuje obecnie utworzenie chińsko-birmańskiego korytarza gospodarczego, w którym 70 procent udziałów będzie należało do strony chińskiej. Inwestycja obejmuje port głębinowy, umożliwiający dostęp do szlaków handlowych Oceanu Indyjskiego, oraz Specjalną Strefę Ekonomiczną parku przemysłowego Kyaukpyu[50][51].

c. Strategia na Europę: „dziel i zdobywaj”

Podczas zimnej wojny Europa stanowiła centrum konfrontacji między wolnym światem a obozem komunistycznym. Ameryka i narody Europy Zachodniej utrzymywały bliski sojusz za pośrednictwem NATO. Aby wbić klin pomiędzy Europę a Stany Zjednoczone, KPCh przyjęła wobec krajów europejskich strategię „dziel i zdobywaj”, dostosowując się do lokalnych warunków, aby infiltrować Europę i rozszerzać tam swoje wpływy. W ostatnich latach w wielu ważnych kwestiach różnice między Europą a Stanami Zjednoczonymi stają się coraz bardziej widoczne. KPCh maczała w tym palce.

Po kryzysie finansowym 2008 roku KPCh wykorzystała fakt, że słabsze gospodarki europejskie pilnie potrzebowały inwestycji zagranicznych. KPCh dała duży zastrzyk finansowy tym krajom w zamian za kompromisy w kwestiach takich jak międzynarodowe rządy prawa i łamanie praw człowieka. KPCh wykorzystała tę metodę do jątrzenia i tworzenia waśni wśród krajów Europy i do czerpania z tego korzyści. Kraje na celowniku KPCh to Grecja, Hiszpania, Włochy i Węgry.

Po kryzysie zadłużenia Grecji, KPCh mocno tam zainwestowała, wymieniając pieniądze na wpływy polityczne, i wykorzystała Grecję jak otwarte drzwi do zwiększenia wpływów w Europie. W ciągu kilku lat KPCh uzyskała 35-letnią koncesję na drugi i trzeci terminal kontenerowy w Pireusie, największym porcie Grecji, oraz przejęła główny węzeł przeładunkowy w tym porcie.

W maju 2017 roku Chiny i Grecja podpisały trzyletni plan działań obejmujący koleje, porty, budowę sieci lotnisk, sieci energetycznych oraz inwestycje w elektrownie[52]. Inwestycje KPCh już zaczęły się politycznie zwracać. Od 2016 roku Grecja, członek Unii Europejskiej, wielokrotnie sprzeciwiała się propozycjom UE, które krytykowałyby plany chińskiego reżimu i kwestie łamania praw człowieka. W sierpniu 2017 roku w komentarzu zamieszczonym przez „The New York Times” stwierdzono: „Grecja przyjęła starania Chin, swojego najbardziej gorliwego i geopolitycznie ambitnego zalotnika”[53].

W 2012 roku, kiedy KPCh podjęła inicjatywę mającą się stać ramami współpracy „17+1”, Węgry były pierwszym krajem, który się do niej przyłączył i pierwszym krajem europejskim, który podpisał z Chinami umowę OBOR. W 2017 roku dwustronna wymiana handlowa między Chinami a Węgrami przekroczyła 10 miliardów USD. Podobnie jak Grecja, Węgry nieustannie sprzeciwiały się krytyce UE w kwestii łamania praw człowieka przez KPCh.
Z kolei prezydent Czech zatrudnił bogatego chińskiego biznesmena, aby był jego osobistym doradcą, i od tego momentu trzymał dystans wobec Dalajlamy[54].

Spośród siedemnastu krajów objętych tą inicjatywą, dwanaście to kraje UE, a pięć to kraje spoza UE. Wiele z nich ponadto przeszło przez komunizm i zachowało ideologiczne i organizacyjne ślady po tym reżimie. Pod pewnym względem dostosowanie się do wymagań KPCh postkomunistycznym elitom przychodzi naturalnie.

W Europie jest wiele małych krajów i trudno takiemu krajowi konkurować z KPCh. KPCh wykorzystała to, by urobić sobie każdy rząd indywidualnie, zastraszając je, by milczały na temat łamania praw człowieka, a także niszczącej polityki zagranicznej Chin. Najbardziej typowym przykładem jest Norwegia. W 2010 roku Norweski Komitet Noblowski przyznał Pokojową Nagrodę Nobla uwięzionemu chińskiemu dysydentowi. KPCh szybko ukarała Norwegię, między innymi uniemożliwiając jej eksport łososia do Chin. Sześć lat później stosunki między oboma krajami zostały „znormalizowane”, ale Norwegia milczy na temat praw człowieka w ChRL[55].

Tradycyjne mocarstwa zachodnioeuropejskie również odczuły rosnący wpływ KPCh. W Niemczech od 2010 roku bezpośrednie inwestycje chińskie mocno wzrosły. W 2019 roku ChRL była największym partnerem handlowym Niemiec czwarty rok z rzędu. W 2016 roku pięćdziesiąt sześć niemieckich firm zostało przejętych przez inwestorów z Chin kontynentalnych i Hongkongu, a inwestycje osiągnęły wysokość 11 miliardów euro. Te fuzje i przejęcia pozwoliły chińskim firmom szybko wejść na rynek i zdobyć zaawansowaną zachodnią technologię, marki i inne aktywa[56]. Hoover Institution, amerykański think tank, określił te inwestycje jako „używane jako broń”[57].

Przemysłowe miasto Duisburg w zachodnich Niemczech stało się europejskim punktem tranzytowym dla OBOR. Osiemdziesiąt procent pociągów z Chin przejeżdża przez Duisburg przed wyruszeniem do innych krajów europejskich. Miasto podpisało również umowę z Huawei, aby wdrożyć technologię „inteligentne miasto” (ang. „smart city”). Burmistrz Duisburga nazwał miasto niemieckim „chińskim miastem”[58].

W kontaktach z Francją KPCh od dawna stosuje strategię „dyplomacji transakcyjnej”. Przykładowo gdy Jiang Zemin, ówczesny pierwszy sekretarz KPCh, odwiedził Francję w 1999 roku, kupił prawie trzydzieści samolotów Airbus o łącznej wartości piętnastu miliardów franków. Ten duży kontrakt skłonił rząd francuski, by poprzeć przyjęcie Chin do Światowej Organizacji Handlu.

Po masakrze na placu Tiananmen Francja była pierwszym krajem zachodnim, który podjął szerokie partnerstwo strategiczne z Chinami. Francuski prezydent był wówczas pierwszym na Zachodzie przeciwnikiem potępienia ChRL na dorocznej sesji Komisji Praw Człowieka ONZ w Genewie, pierwszym, który zdecydowanie opowiadał się za zniesieniem unijnego embarga na broń dla Chin, i pierwszym szefem rządu zachodniego, który chwalił KPCh[59]. Dodatkowo Chiny we Francji ustanowiły urządzane z rozmachem Lata Kultury Chińskiej, mające miejsce w późnych latach 90. i na początku XXI wieku jako metoda promowania ideologii komunistycznej pod przykrywką wymiany kulturowej[60].

Wielka Brytania, od wieków potężne państwo europejskie i ważny sojusznik Stanów Zjednoczonych, jest także jednym z najbardziej liczących się celów KPCh. 15 września 2016 roku rząd brytyjski oficjalnie zatwierdził rozpoczęcie projektu budowy elektrowni atomowej Hinkley Point C w Somerset w Anglii. Rząd płaci za elektrownię w ramach joint venture z Chinami i francuskim konsorcjum[61].

Projekt został ostro skrytykowany przez ekspertów, w tym inżynierów, fizyków, ekologów, ekspertów do spraw Chin i analityków biznesowych, którzy zwrócili uwagę na ogromne ukryte zagrożenia dla bezpieczeństwa narodowego Wielkiej Brytanii. Nick Timothy, były szef sztabu premier Theresy May, zwrócił uwagę, że eksperci ds. bezpieczeństwa „wyrażają obawy, iż Chińczycy mogą wykorzystać swoje możliwości do stworzenia słabych punktów w systemie komputerowym, które pozwolą im w dowolnym momencie zamknąć brytyjską produkcję energii”[62].

Podobnie jak w innych częściach świata, metody stosowane przez chiński reżim w celu rozszerzenia swoich wpływów w Europie są wszechobecne i niezliczone. Obejmują one m.in. przejmowanie europejskich firm high-tech, kupowanie kontrolnych pakietów akcji ważnych portów, przekupywanie emerytowanych polityków, aby chwalili działania KPCh, nakłanianie sinologów do wyśpiewywania peanów na cześć KPCh, infiltrację uniwersytetów, think tanków i instytutów badawczych[63]. Renomowana angielska gazeta „The Daily Telegraph” przez lata zamieszczała comiesięczną jednostronicową wkładkę „China Watch” z artykułami wychwalającymi chiński reżim, wydawaną przez anglojęzyczną edycję dziennika „China Daily” kontrolowanego przez KPCh. Pekin płacił angielskiej gazecie do 750 000 funtów rocznie za wkładki[64].

Działania KPCh w Europie spowodowały wielkie obawy naukowców. W 2018 roku Global Public Policy Institute i Mercator Institute for China Studies opublikowały raport z badań ujawniający, jak KPCh zinfiltrowała Europę. Stwierdzają:

Chiny posługują się wszechstronnym i elastycznym zestawem narzędzi wywierania wpływu, począwszy od jawnych, po ukryte, wykorzystywanych głównie w trzech obszarach: elity polityczne i ekonomiczne, media i opinia publiczna, społeczeństwo oraz środowiska akademickie. Rozszerzając swoje wpływy polityczne, Chiny wykorzystują jednostronną otwartość Europy. Bramy Europy są szeroko otwarte, natomiast Chiny dążą do ścisłego ograniczenia dostępu zarówno podmiotów, kapitału, jak i idei zagranicznych.

W Europie zaczynają być widoczne skutki tej asymetrycznej relacji politycznej. Państwa europejskie coraz częściej mają skłonność do realizacji swoich planów, stosując zasadę „na wszelki wypadek będziemy posłuszni”, aby zyskać przychylność strony chińskiej. Elity polityczne w Unii Europejskiej i europejskie państwa sąsiadujące zaczęły przyjmować chińską retorykę i motywy zysku, przy czym także wtedy, gdy jest to sprzeczne z interesem narodowym i/lub europejskim. Jedność UE ucierpiała z powodu chińskiej taktyki „dziel i zdobywaj”, zwłaszcza tam gdzie chodzi o ochronę i poszanowanie wartości wolnościowych i praw człowieka. Pekin korzysta również z „usług” chętnych działaczy z grona europejskich polityków i profesjonalistów, którzy skwapliwie promują chińskie wartości i biznesy. Nie tylko same Chiny aktywnie budują swój kapitał polityczny. Istnieje też spory wpływ elit politycznych z krajów członkowskich UE, które starają się przyciągnąć chińskie pieniądze lub zyskać większe uznanie na arenie międzynarodowej[65].

Oprócz infiltracji politycznej, gospodarczej i kulturowej w Europie KPCh uprawiała także rozmaite formy szpiegostwa. 22 października 2018 roku francuska gazeta „Le Figaro” opublikowała specjalną serię reportaży na wyłączność, które ujawniły różne działania szpiegowskie KPCh we Francji. Przedstawiono informacje o tym, jak biznesowe serwisy społecznościowe, a w szczególności LinkedIn, były wykorzystywane do rekrutowania Francuzów w celu pozyskania informacji dla KPCh. Miało to na celu infiltrację Francji w obszarach politycznych, ekonomicznych i strategicznych i zdobycie dogłębnych informacji od osób ze znajomością rzeczy na temat konkretnych kwestii. W raporcie napisano również, że takie przypadki to zaledwie wierzchołek góry lodowej szpiegowskich działań KPCh we Francji[66]. Celem KPCh jest kradzież na wielką skalę poufnych informacji dotyczących państwa francuskiego i jego aktywów ekonomicznych. Podobne działania szpiegowskie miały również miejsce w Niemczech[67].

d. „Kolonizacja” Afryki przy wykorzystaniu „chińskiego modelu”

Po II wojnie światowej wiele państw afrykańskich przeszło proces dekolonizacji i uzyskało niepodległość. Zachód przestał się intreresować kontynentem, a technologia i kapitał zostały przetransferowane do Chin. Wzmocniona przez te zasoby KPCh pewnym krokiem wkroczyła do państw afrykańskich. Siły KPCh zaczęły zastępować to, co stworzyły zachodnie suwerenne mocarstwa, i zinfiltrowały politykę, gospodarkę i społeczeństwo.

Z jednej strony KPCh zbałamuciła państwa afrykańskie pod pozorem wspierania ich rozwoju, tworząc zjednoczony front przeciwko Stanom Zjednoczonym i innym wolnym krajom w Organizacji Narodów Zjednoczonych. Z drugiej zaś strony, poprzez gospodarcze przekupstwa i pomoc militarną, KPCh nieustannie manipuluje afrykańskimi rządami i grupami opozycyjnymi, kontrolując sprawy krajów afrykańskich, jednocześnie narzucając im chiński model komunizmu i swoje wartości.

W latach 2001-2010, kontrolowany przez KPCh Export-Import Bank of China udzielił krajom afrykańskim pożyczek o wartości 67,2 miliarda USD. Oprocentowanie tych pożyczek było stosunkowo niskie i pozornie nie wyglądało na ugruntowane politycznie. Ponieważ jednak pożyczki te wykorzystują jako zabezpieczenie zasoby naturalne tych krajów, KPCh w rzeczywistości pozyskała prawa do wydobycia ogromnych ilości tamtejszych surowców.

W 2003 roku Export-Import Bank of China udzielił Angoli pożyczki, której zabezpieczeniem jest ropa naftowa. Powstała następująca sytuacja, opisana przez Serge’a Michaela i Michaela Beureta w książce pt. China Safari: On the Trail of Beijing’s Expansion in Africa (tłum. red. chińskie safari: tropem ekspansji Pekinu w Afryce):

Chińczycy wydobywają ropę, a następnie wpompowują ją do chińskich rurociągów strzeżonych przez chińskich ochroniarzy, które prowadzą do portu zbudowanego przez Chińczyków, gdzie jest ładowana na chińskie tankowce zmierzające do Chin. Chińscy robotnicy budują drogi i mosty, i gigantyczne tamy, które powodują wysiedlenie tysięcy ludzi z ich małych kawałków ziemi; Chińczycy uprawiają chińskie jedzenie, by inni Chińczycy mogli jeść tylko chińskie warzywa i inne chińskie podstawowe produkty z importu; Chińczycy zbroją rząd popełniający zbrodnie przeciwko ludzkości; Chińczycy chronią ten rząd i utrzymują go w Radzie Bezpieczeństwa ONZ[68].

W 2016 roku Chiny stały się największym partnerem handlowym i największym bezpośrednim inwestorem zagranicznym w Afryce[69]. Model zarządzania KPCh w Afryce był ostro krytykowany za wiele dysfunkcji: niskie płace, złe warunki pracy, tandetne produkty, inżynierię „tofu-dreg” (zwrot odnoszący się do budynków o wadliwej konstrukcji w chińskiej prowincji Syczuan, które zawaliły się podczas trzęsienia ziemi w 2008 roku, na skutek czego wiele osób poniosło śmierć), zanieczyszczenie środowiska, łapówki dla urzędników rządowych i inne praktyki korupcyjne. Chińskie prace wydobywcze w Afryce często spotykają się również z protestami ze strony lokalnych społeczności.

Michael Sata, były prezydent Zambii, powiedział podczas kampanii prezydenckiej w 2007 roku: „Chcemy, aby Chińczycy odeszli, a dawni władcy kolonialni powrócili. Także wykorzystywali nasze zasoby naturalne, ale przynajmniej dbali o nas. Zbudowali szkoły, nauczyli nas swojego języka i przynieśli brytyjską cywilizację. […] Zachodni kapitalizm ma przynajmniej ludzką twarz; Chińczycy chcą nas tylko wykorzystać”[70]. W Zambii wszędzie widać wpływy chińskie. Sata nie miał innego wyboru, jak tylko dogadać się z KPCh. Po zdobyciu władzy natychmiast spotkał się z ambasadorem Chin, a w 2013 roku złożył wizytę w Chinach.

Sudan był jedną z pierwszych baz założonych przez KPCh w Afryce, a inwestycje partii w tym kraju położonym na północnym wschodzie kontynentu rosły wykładniczo w ciągu ostatnich dwudziestu lat. Oprócz obfitych rezerw ropy naftowej dla planów KPCh kluczowe znaczenie miał również strategicznie położony port nad Morzem Czerwonym. W latach 90., kiedy Sudan został poddany izolacji przez społeczność międzynarodową za popieranie terroryzmu i radykalnego islamu, KPCh wykorzystała sytuację i szybko stała się największym partnerem handlowym Sudanu, kupując większość eksportowanej ropy[71]. Inwestycje KPCh pomogły przetrwać i rozwinąć się totalitarnemu reżimowi Omara Hassana Ahmada al-Bashira pomimo sankcji nałożonych przez Zachód. W tym czasie ChALW eksportowała do Sudanu nawet broń, pośrednio przyczyniając się do ludobójstwa w Darfurze, które rozpoczęło się w 2003 roku.

Na arenie międzynarodowej KPCh ma dwie twarze: w czasie gdy Chiny wysłały żołnierzy z misją pokojową w ramach kontyngentu ONZ w celu mediacji w konflikcie sudańskim, Pekin otwarcie zaprosił Bashira do Chin, mimo że był ścigany przez Międzynarodowy Trybunał Karny za zbrodnie przeciwko ludzkości. KPCh zadeklarowała, że bez względu na to, jak zmieni się świat, i bez względu na sytuację w Sudanie Chiny zawsze będą przyjacielem Sudanu[72].

KPCh dokłada wszelkich starań, aby uwieść kraje rozwijające się. Forum Współpracy Chińsko-Afrykańskiej (ang. Forum on China–Africa Cooperation, FOCAC) powstało w 2000 roku, a pierwszą konferencję ministerialną miało w Pekinie. Podczas tego spotkania inauguracyjnego ówczesny pierwszy sekretarz KPCh Jiang Zemin ogłosił umorzenie długów w wysokości 10 miliardów juanów biednym krajom w Afryce. W 2006 roku, gdy Pekin ponownie organizował szczyt, KPCh nie tylko ogłosiła umorzenie długu czterdziestu czterem krajom, lecz także obiecała ponad 10 miliardów USD w postaci funduszy, kredytów, stypendiów i różnych projektów pomocowych[73]. W 2015 roku, podczas szczytu w Johannesburgu w RPA, ChRL ogłosiła, że zapewni kapitał w wysokości 60 miliardów USD dla krajów afrykańskich w celu realizacji dziesięciu głównych planów współpracy[74]. W dniu 28 sierpnia 2018 roku wiceminister handlu ChRL podkreślił, że „na 97 procent produktów z trzydziestu trzech najmniej rozwiniętych krajów afrykańskich nie ma cła”[75]. 3 września 2018 roku, podczas kolejnego szczytu w Pekinie, KPCh ponownie zobowiązała się, że przekaże Afryce 60 miliardów dolarów pomocy bez zobowiązań, nieoprocentowane pożyczki oraz kapitał na konkretne projekty i inwestycje. W tym samym czasie KPCh obiecała, że krajom afrykańskim, które utrzymują stosunki dyplomatyczne z Chinami kontynentalnymi, anuluje długi międzypaństwowe z terminem zapadalności na koniec 2018 roku[76].

W ślad za Chinami były premier Etiopii Meles Zenawi stworzył plan pięcioletni dla Etiopii. Organizacja i struktura Etiopskiego Ludowo-Rewolucyjnego Frontu Demokratycznego (ELRFD), partii rządzącej, również bardzo przypominały reżim KPCh. Anonimowe źródło w chińskim Ministerstwie Spraw Zagranicznych poinformowało, że wielu urzędników wysokiego szczebla z ELRFD wyjechało do Chin, żeby się uczyć i odbyć szkolenie. Również dzieci wielu ważnych urzędników udały się do Chin, aby zdobyć edukację. Na szczeblu ministerialnym było to jeszcze bardziej widoczne, gdzie praktycznie każdy urzędnik czytał Dzieła wybrane Mao Zedonga[77].

W marcu 2013 roku na szczycie BRICS premier Etiopii powiedział, że Chiny są dla Etiopii zarówno partnerem handlowym, jak i wzorcem rozwoju. Obecnie Etiopia nazywana jest „nowymi Chinami” Afryki. Monitoring internetu, cenzura, totalitarna natura jej rządu, kontrola mediów i tym podobne są skopiowane z modelu chińskiego[78]. ChRL miało programy szkoleniowe również dla przywódców rządów innych krajów afrykańskich.

Yun Sun, dyrektor Programu Chińskiego (ang. China Program) w Stimson Center w Waszyngtonie, powiedziała:

Zorganizowali tego rodzaju szkolenie polityczne z myślą o trzech celach. Po pierwsze, reżim KPCh jest usankcjonowany i prawowity – stara się powiedzieć światu, w jaki sposób KPCh z powodzeniem zarządza Chinami i jak ten sukces może zostać powielony w przypadku krajów rozwijających się. Po drugie, KPCh stara się promować doświadczenia, jakie Chiny zdobyły na drodze swojego rozwoju podczas tak zwanej „wymiany poglądów na temat sposobu rządzenia krajem”. Chociaż KPCh nie „eksportuje rewolucji” w sposób jawny, to z pewnością eksportuje swoje podejście ideologiczne. Trzecim celem jest wzmocnienie wymiany między Chinami a Afryką[79].

Po kilku dekadach żmudnych wysiłków, poprzez wymianę handlową, KPCh zyskała kontrolę nad gospodarką Afryki. Poprzez zachęty ekonomiczne kupiła wiele afrykańskich rządów, przez co postępują one zgodnie z instrukcjami Pekinu. Naukowiec reprezentujący chiński reżim oświadczył: „Postępy Chin w ciągu ostatnich czterdziestu lat dowiodły, że nie trzeba robić tego, co Zachód, aby osiągnąć sukces. […] Wpływ tego na Afrykę wykracza poza to, co można sobie wyobrazić”[80].

e. Ekspansja na teren Ameryki Łacińskiej

Będąc geograficznie blisko Stanów Zjednoczonych, Ameryka Łacińska historycznie zawsze znajdowała się w strefie ich wpływów. Gdy w połowie XX wieku fala komunizmu ogarnęła świat i w Ameryce Łacińskiej pojawiały się reżimy socjalistyczne, to ich wpływy nigdy nie stanowiły zagrożenia dla roli Stanów Zjednoczonych w tym regionie.

Po upadku Związku Radzieckiego KPCh wzięła na cel Amerykę Łacińską. Pod hasłem „współpraca od południa do południa” zaczęła angażować się w infiltrację całego społeczeństwa w regionie, penetrując sfery takie jak gospodarka, handel, wojsko, dyplomacja, kultura i tym podobne. Rządy wielu krajów Ameryki Łacińskiej, takich jak Wenezuela, Kuba, Ekwador i Boliwia, już wcześniej były wrogo nastawione wobec Stanów Zjednoczonych. KPCh, sięgając swoimi mackami przez Pacyfik, w pełni to wykorzystała, jeszcze bardziej zwiększając napięcie pomiędzy tymi krajami a USA i pogłębiając ich antyamerykańskie nastawienie.

KPCh mogła teraz swobodnie działać na amerykańskim podwórku, wspierać socjalistyczne reżimy w Ameryce Łacińskiej, a tym samym położyć podwaliny pod długoterminową konfrontację ze Stanami Zjednoczonymi. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że infiltracja i wpływy KPCh w Ameryce Łacińskiej znacznie przewyższyły to, co Związek Radziecki osiągnął w przeszłości.

Po pierwsze, KPCh wykorzystała handel zagraniczny i inwestycje, aby rozszerzyć swoje wpływy w Ameryce Łacińskiej. Według raportu Brookings Institution, amerykańskiego think tanku, w 2000 roku wartość handlu z Chinami wynosiła 12 miliardów USD, ale w 2013 poszybowała do ponad 260 miliardów USD; urosła ponaddwudziestokrotnie. Przed 2008 rokiem zobowiązania kredytowe wobec Chin nie przekraczały 1 miliarda USD, ale w 2010 roku wzrosły do 37 miliardów USD[81]. W latach 2005-2016 ChRL zobowiązała się pożyczyć 141 miliardów USD krajom Ameryki Łacińskiej. Obecnie wartość kredytów udzielonych przez Chiny przekroczyła wartość kredytów z Banku Światowego i Międzyamerykańskiego Banku Rozwoju razem wziętych. W 2015 roku KPCh obiecała Ameryce Łacińskiej, że do 2025 roku przeznaczy 250 miliardów USD na inwestycje bezpośrednie, a dwustronna wymiana handlowa między Chinami a Ameryką Łacińską wyniesie 500 miliardów USD.

Ameryka Łacińska jest obecnie drugim, bezpośrednio po Azji, celem inwestycyjnym ChRL[82]. Dla trzech największych gospodarek Ameryki Łacińskiej – Brazylii, Chile i Peru – Chiny są głównym partnerem handlowym, a drugim co do wielkości dla Argentyny, Kostaryki i Kuby. Dzięki budowie autostrad w Ekwadorze, realizowaniu projektów portowych w Panamie i planowanemu światłowodowi z Chin do Chile wpływ KPCh na całą Amerykę Łacińską jest oczywisty[83].

Przez cały ten czas w Ameryce Łacińskiej KPCh rozmieszczała swoje przedsiębiorstwa państwowe, aby przekształcić ją w swoją bazę zasobów, czego przykładem są ogromne inwestycje Baosteel w Brazylii i kontrola, jaką sprawuje chińska państwowa Grupa Shougang nad kopalniami rud żelaza w Peru. KPCh wykazała również duże zainteresowanie ropą naftową w Ekwadorze oraz ropą i kopalniami złota w Wenezueli.

Pod względem militarnym KPCh zintensyfikowała infiltrację Ameryki Łacińskiej, prowadząc ją bardziej dogłębnie i rozszerzając jej zasięg. Jordan Wilson, naukowiec z US–China Economic and Security Review Commission (pol. Komisja ds. Oceny Sytuacji Gospodarczej i Bezpieczeństwa w Relacjach USA–Chiny) stwierdził, że od połowy lat 2000. KPCh poczyniła postępy, od sprzedaży nisko zaawansowanego wyposażenia wojskowego do sprzętu wysoko zaawansowanego, w 2010 roku osiągając wartość sprzedaży eksportowej na poziomie 100 milionów USD. Począwszy od lat 2000., eksport wyposażenia militarnego z Chin do Ameryki Łacińskiej znacznie się zwiększył. Odbiorcami uzbrojenia były antyamerykańskie reżimy, w szczególności Wenezuela. Jednocześnie zintensyfikowały się wymiana szkoleniowa oraz wspólne szkoleniowe manewry wojskowe[84].

KPCh bardzo szybko zacieśnia więzi z Ameryką Łacińską w sferach dyplomatycznych, gospodarczych, kulturowych i wojskowych. W 2015 roku w białej księdze, jawnym raporcie rządowym KPCh na temat obronności, przedstawiono nowe zadania: „szczególnie przypisuje się ChALW ‘aktywne uczestnictwo zarówno w regionalnej, jak i międzynarodowej współpracy w zakresie bezpieczeństwa oraz skuteczne zabezpieczanie interesów Chin za granicą’”.

Na froncie dyplomatycznym, na skutek zachęt i gróźb KPCh, wiele krajów wybrało zerwanie stosunków dyplomatycznych z Republiką Chińską (Tajwanem), by w zamian związać się z komunistyczną Chińską Republiką Ludową. W czerwcu 2017 roku Panama ogłosiła, że zerwała stosunki dyplomatyczne z Tajwanem i obecnie uznaje „tylko jedne Chiny”. Trzy lata wcześniej KPCh zaczęła aktywnie planować inwestycje w infrastrukturę Panamy, taką jak porty, linie kolejowe i autostrady, o wartości całkowitej sięgającej około 24 miliardów USD[85]. Chiny przejęły już kontrolę nad obydwoma krańcami Kanału Panamskiego, który ma wielkie międzynarodowe znaczenie strategiczne.

KPCh zainwestowała również blisko 30 miliardów USD w port La Unión w Salwadorze. W lipcu 2018 roku ambasador USA w Salwadorze ostrzegał w salwadorskim dzienniku „El Diario de Hoy”, że chińskie inwestycje w La Unión mają cel wojskowy i zasługują na wzmożoną uwagę[86].

Na froncie kulturowym w Ameryce Łacińskiej i na Karaibach KPCh założyła trzydzieści dziewięć Instytutów Konfucjusza i jedenaście Klas Konfucjusza (istniejących również w Polsce i nazywanych niekiedy Klasami Konfucjańskimi – przyp. redakcji), o łącznej liczbie uczniów przekraczającej 50 000[87]. Instytuty Konfucjusza zostały zidentyfikowane jako instytucje KPCh służące do szpiegostwa, a także do przekazywania kultury partii komunistycznej pod płaszczykiem tradycyjnej kultury chińskiej.

Ekspansja i infiltracja dokonywane przez reżim KPCh w Ameryce Łacińskiej stanowią poważne zagrożenie dla Stanów Zjednoczonych. Wykorzystując dostęp do rynku chińskiego, uzależniając łacińską ekonomię od inwestycji gospodarczych i pomocy militarnej w celu opanowania rządów krajów Ameryki Łacińskiej, Chiny są w stanie wciągnąć je w swoją własną sferę wpływów i skonfliktować ze Stanami Zjednoczonymi. Kanały, porty, linie kolejowe i urządzenia komunikacyjne budowane przez KPCh są ważnymi narzędziami, które zostaną wykorzystane w przyszłości do rozszerzenia i ustanowienia globalnej hegemonii.

f. Rosnąca siła militarna KPCh

Wraz z rozwojem siły militarnej wzrosła agresja Chin, co uwidoczniło się na Morzu Południowochińskim. W 2009 roku chińskie jednostki morskie utrudniały działania i podążały za amerykańskim statkiem obserwacyjnym (USNS Impeccable) na Morzu Południowochińskim, w czasie gdy prowadził rutynowe operacje na wodach międzynarodowych[88]. Podobne zdarzenie miało miejsce na wodach międzynarodowych Morza Żółtego. Chińskie okręty wielokrotnie zbliżały się do USNS Victorious. Podpłynęły do tej amerykańskiej jednostki na odległość około 30 metrów, zmuszając ją tym samym do niebezpiecznego, nagłego zatrzymania się[89]. Jeden z incydentów miał miejsce we wsześniu 2018 roku, kiedy to chiński okręt wojenny przeprowadził agresywne manewry ostrzegawcze, by USS Decatur opuścił ten obszar. Chińska jednostka zbliżyła się na odległość około 40 metrów do dziobu amerykańskiego okrętu, zmuszając amerykańską jednostkę do manewru zapobiegającego kolizji[90].

Reżim KPCh już dawno temu ujawnił swoje militarne zamiary. KPCh zmierza do bycia nie tylko potęgą lądową, lecz także do tego, by stać się supermocarstwem morskim i ostatecznie ustanowić hegemonię zarówno na lądzie, jak i na morzu. W 1980 roku strategia Pekinu polegała na aktywnej obronie, a jego głównym celem była obrona własnych granic. W tamtym czasie głównym przeciwnikiem reżimu była Armia Radziecka. W 2013 roku w celu rozszerzenia linii frontu Pekin przekształcił obronę własnego frontu w aktywną ofensywę. Jego celem była „strategiczna ofensywa jako ważny rodzaj aktywnej obrony”[91].

W 2018 roku w Rocznym Raporcie dla Kongresu Departament Obrony USA informował:

Priorytet Chin w kwestiach morskich i skupienie uwagi na misjach strzegących ich zagranicznych interesów w coraz większym stopniu pchały ChALW poza granice Chin i ich bezpośrednie peryferia. Ewoluujące cele Marynarki Wojennej Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej (ang. PLAN) – od „obrony wód przybrzeżnych” do miksu „obrony wód przybrzeżnych” i „ochrony otwartych mórz” – odzwierciedlają rosnące zainteresowanie dowództwa szerszym zasięgiem operacyjnym. Chińska strategia wojskowa i reformowanie ChALW odzwierciedlają porzucenie jej historycznego sposobu myślenia, nastawionego na działania lądowe. Podobnie, doktrynalne odniesienia do „obrony wysuniętego frontu”, które mogą przenieść potencjalne konflikty daleko od terytorium Chin, sugerują, że stratedzy ChALW przewidują dla niej coraz bardziej światową rolę[92].

ChRL zbudowała wyspy i zmilitaryzowała wysepki rafowe na Morzu Południowochińskim. Wyposażyła je w lotniska, siły powietrzne i rakiety. Obecnie trzy strategicznie ważne wysepki na Morzu Południowochińskim, a mianowicie Fiery Cross Reef, Subi Reef i Mischief Reef, zostały uzbrojone w przeciwokrętowe pociski odrzutowe, pociski rakietowe ziemia-powietrze i wyposażone w pasy lotniskowe. Zasadniczo wyspy te są jak stacjonarne lotniskowce, gotowe do wykorzystania w razie konfliktu zbrojnego. Ze strategicznego punktu widzenia Marynarka Wojenna Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej jest w stanie przebić się przez granice pierwszego łańcucha wysp, rozciągającego się od Wysp Kurylskich na północy do wysp Tajwanu i Borneo na południu, i ma zdolność do walki na otwartym oceanie.

Lawrence Sellin, pułkownik armii USA w stanie spoczynku i komentator wojskowy, napisał w 2018 roku: „Chiny próbują teraz rozszerzyć swoje międzynarodowe wpływy poza Morze Południowochińskie, przy tym stosują podobną taktykę na północnym Oceanie Indyjskim. Gdyby pozwolono Chinom dokończyć połączenie, mogłyby znaleźć się na niepodważalnej pozycji, by wywierać presję na mniej więcej połowę światowego PKB”[93].

Zdominowanie Morza Południowochińskiego nie jest kwestią terytorium, lecz globalnej strategii. Każdego roku blisko 5 bilionów USD w towarach przepływa przez Morze Południowochińskie[94]. Morski Jedwabny Szlak rozpoczyna się dla Chin na Morzu Południowochińskim i według szacunków 80 procent chińskiego importu ropy będzie podróżować drogą morską[95]. Po II wojnie światowej obowiązki prowadzenia misji pokojowych na Morzu Południowochińskim spoczęły na Stanach Zjednoczonych i ich sojusznikach. Stanowi to duże zagrożenie dla chińskiego reżimu.

M. Taylor Fravel, profesor nauk politycznych na Massachusetts Institute of Technology (MIT), napisał, że od 1949 roku Chiny były zaangażowane w 23 spory terytorialne ze swoimi sąsiadami. Rozstrzygnięto 17 z tych sporów. W przypadku 15 z nich Pekin zaoferował znaczne kompromisy w sprawie podziału spornego terytorium. Jeśli chodzi jednak o kwestie na Morzu Południowochińskim, od lat 50. XX wieku, nawet gdy chińska marynarka wojenna była nieistotna militarnie, Chiny miały bezkompromisowe podejście i utrzymywały, że są niepodważalnym suwerenem tego regionu. Chiny nigdy nie stosowały tak jednoznacznej terminologii w przypadku innych sporów o terytorium.

Fravel wymienił kilka powodów twardego stanowiska Chin w kwestii Morza Południowochińskiego. „Chiny postrzegają wyspy w strefie brzegowej, takie jak Spratly, jako strategiczne. Dzięki tym wyspom Chiny mogą domagać się jurysdykcji nad przyległymi wodami, gdzie mogą znajdować się znaczne zasoby naturalne, a nawet jurysdykcji nad niektórymi działaniami zagranicznych okrętów wojennych” – napisał. „Wysepki na Morzu Południowochińskim można również przekształcić w wysunięte przyczółki, gdzie mogą się pojawić oddziały wojskowe. […] Mogą dać także wsparcie okrętom podwodnym, uniemożliwiając innym państwom śledzenie chińskich okrętów podwodnych, wpływających na zachodni Pacyfik z Morza Południowochińskiego”[96].

Agresywne i ekspansywne działania chińskiego reżimu na Morzu Południowochińskim, a zwłaszcza kroki, jakie podjęto w ostatnich latach w celu zmiany status quo, zwiększyły napięcia militarne w regionie. Brahma Chellaney, autor i geostrateg, w 2018 roku napisał, że w odpowiedzi na to „Japonia wycofała taktykę ostatniej dekady zmniejszania wydatków wojskowych, natomiast Indie wznowiły wstrzymane plany modernizacji marynarki wojennej”[97]. Aktywna ekspansja Chin na Morzu Południowochińskim, maskowana wymówką o bezpiecznym korytarzu do transportu surowców energetycznych i cargo, zachwiała równowagę sił w regionie i zwiększyła prawdopodobieństwo wybuchu konfliktu zbrojnego. Scott Montgomery, badacz z Uniwersytetu Waszyngtońskiego w Seattle zajmujący się naukami o Ziemi, zwrócił uwagę, że „chińskie postrzeganie SCS (ang. South China Sea, pol. Morza Południowochińskiego) jako kwestii dotyczącej bezpieczeństwa doprowadziło do erozji bezpieczeństwa w tym regionie”[98]. Zachodni naukowcy uważają, że chińscy dygnitarze wojskowi szukają sposobu na demonstrację siły jak najdalej poza granicami kraju. W 2017 roku ChALW utworzyła swoją pierwszą zagraniczną bazę wojskową w Dżibuti w Rogu Afryki[99].

Według raportu Międzynarodowego Instytutu Studiów Strategicznych (ang. International Institute for Strategic Studies) z 2019 roku reżim KPCh utrzymuje największą armię na świecie z dwoma milionami czynnego personelu[100]. Armia Ludowo-Wyzwoleńcza ma także największe na świecie siły lądowe, największą liczbę okrętów wojennych, trzeci co do wielkości tonaż marynarki wojennej i ogromne siły powietrzne. Ma nuklearne zdolności uderzeniowe, na co składają się międzykontynentalne pociski balistyczne, okręty podwodne z pociskami balistycznymi i bombowce strategiczne.

Ekspansja militarna KPCh nie ogranicza się do tradycyjnego podziału lądów, mórz i przestrzeni powietrznej; czyni postępy także w przestrzeni kosmicznej i elektromagnetycznych działaniach wojennych.

Chiński reżim ma również 1,7 miliona funkcjonariuszy Ludowej Milicji Zbrojnej, organizacji paramilitarnej, której głównym zadaniem jest utrzymywanie porządku wewnętrznego. Podobnie jak ChALW ta organizacja podlega Centralnej Komisji Wojskowej ChRL. Oprócz tego KPCh utrzymuje również dużą liczbę jednostek rezerwowych i milicji. Doktryna militarna partii zawsze podkreślała wagę „wojny ludowej”. W swoim systemie totalitarnym KPCh może szybko przekierować do celów wojskowych wszystkie dostępne zasoby. Oznacza to, że KPCh dysponuje pulą ponad miliarda ludzi, z której można zwerbować ogromną pulę osób do służby wojskowej. Nawet Chińczycy z zagranicy są wliczani w militarną i wywiadowczą strategię KPCh; w 2017 roku ChRL przyjęła „krajową ustawę wywiadowczą”, zgodnie z którą wszyscy chińscy obywatele są zobowiązani pomagać partii komunistycznej, bez względu na to, gdzie zamieszkują.

W latach 1997-2007 PKB Chin gwałtownie wzrosło. Obecnie siły naziemne ChALW mają tysiące nowoczesnych czołgów bojowych. Marynarka Wojenna Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej (MW ChALW) będzie miała w swojej flocie co najmniej dwa lotniskowce i buduje kolejne. Dziewięćdziesiąt procent maszyn Sił Powietrznych ChALW to myśliwce czwartej generacji, a KPCh zaczęła już wprowadzać myśliwce piątej generacji.

Na początku 2017 roku ChRL ogłosiła 6,5-procentową podwyżkę budżetu rocznego na wydatki wojskowe, do 154,3 miliarda USD, w ramach korekty o współczynnik inflacji. Analiza danych od 2008 do 2017 roku wskazuje, że oficjalny budżet wojskowy Chin wzrastał w tym okresie średnio o 8 procent rocznie i był korygowany o współczynnik inflacji[101]. Obserwatorzy szacują, że rzeczywiste wydatki wojskowe KPCh są dwa razy wyższe niż oficjalnie podawane dane. Poza tym wydatki wojskowe nie odzwierciedlają w pełni siły militarnej KPCh, ponieważ jej rzeczywiste wydatki wojskowe są wyższe niż te podane do publicznej wiadomości, a partia może zarekwirować wiele zasobów cywilnych i siłę roboczą według własnego uznania. Cały system przemysłowy może służyć potrzebom wojny, co oznacza, że jego prawdziwe zdolności wojskowe znacznie przekraczają oficjalne dane i zwykłe oszacowania.

Aby dogonić Stany Zjednoczone w dziedzinie technologii, KPCh w szerokim zakresie wykorzystuje szpiegostwo. Według niektórych szacunków ponad 90 procent działań szpiegowskich przeciwko Stanom Zjednoczonym przez hackowanie pochodzi z ChRL, a siatki szpiegowskie KPCh infiltrują duże amerykańskie firmy i wojsko, kradną technologię i wiedzę, której Chińczycy nie potrafiliby rozwinąć samodzielnie[102].

KPCh zbudowała światowy system składający się z ponad trzydziestu satelitów nawigacyjnych Beidou (Wielki Wóz) z globalnymi możliwościami pozycjonowania wojskowego. Wykorzystując to, ChALW wdraża coraz bardziej zaawansowane drony wojskowe. W 2018 roku na Zhuhai Air Show w Chinach odbył się debiut drona CH-7 Rainbow, który przykuł uwagę ekspertów wojskowych. Seria Rainbow oznacza, że Chiny dogoniły technologicznie dopracowywanie uzbrojonych dronów. Masowa produkcja wcześniejszych wojskowych dronów CH-4 Rainbow służyła KPCh do przejęcia rynku wojskowego w Jordanii, Iraku, Turkmenistanie, Pakistanie – w krajach, w których nie wolno było kupować uzbrojonych dronów ze Stanów Zjednoczonych[103]. Najnowszy CH-7 Rainbow jest pod pewnymi względami równie dobrze wyposażony jak X-47B – najlepszy dron, jaki mają do zaoferowania Stany Zjednoczone[104]. Na filmie odtwarzanym na pokazie lotniczym pokazano symulację walki dronów z wrogiem, którym ewidentnie było wojsko USA[105]. Małe rozmiary dronów umożliwiają im start z różnych platform, w tym cywilnych jednostek wodnych, co może dać KPCh przewagę nad Tajwanem w potencjalnym konflikcie[106]. Duża grupa dronów może tworzyć zespoły pod kontrolą satelitów i sztucznej inteligencji, czyniąc je użytecznymi w regionalnych i asymetrycznych konfliktach.

Niewykrywalny przez radary chiński myśliwiec J-20, który także został zaprezentowany na Zhuhai Air Show, przypomina amerykańskiego F-22, natomiast chiński J-31 jest wzorowany na F-35. Choć pod wieloma względami przemysł obronny ChRL pozostaje w tyle za amerykańską armią, to obecnie nadrabia lukę technologiczną w stosunku do Stanów Zjednoczonych pod względem rozwoju nowoczesnych samolotów myśliwskich.

W kwestii taktyki, ChALW chętnie korzysta ze zdolności asymetrycznych: asymetrycznych działań wojennych, asymetrycznej strategii i asymetrycznego uzbrojenia[107]. Admirał Philip S. Davidson, dowódca amerykańskiego Dowództwa Indo-Pacyficznego, określił Chiny jako „przeciwnika tej samej rangi”. Powiedział, że Chiny nie próbują dorównać jeden do jednego, jeśli chodzi o siłę ognia Ameryki; raczej próbują dogonić Stany Zjednoczone przez budowanie kluczowych zdolności asymetrycznych, w tym użycie przeciwokrętowych pocisków manewrujących i możliwości prowadzenia działań wojennych przez okręty podwodne. Ostrzegł, iż „nie ma gwarancji, że Stany Zjednoczone wygrałyby przyszły konflikt z Chinami”[108].

Przykładem uzbrojenia asymetrycznego są przeciwokrętowe rakiety balistyczne Dongfeng 21D. Zasadniczo pociski balistyczne są używane do przenoszenia głowic nuklearnych do celów stacjonarnych, takich jak miasta i bazy wojskowe, ale Dongfeng 21D to wyjątkowa broń przeznaczona do użycia przeciwko grupom bojowym amerykańskich lotniskowców na morzu. KPCh postępuje zgodnie ze strategią radziecką z czasów zimnej wojny, polegającą na rozmieszczaniu dużej liczby pocisków manewrujących, aby zrównoważyć dominację marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych. W 2018 roku ChALW przedstawiła publicznie lądową wyrzutnię naddźwiękowych rakiet przeciwokrętowych YJ-12B, znanych jako „zabójcy lotniskowców”. Wyznaczyła na zachodnim Pacyfiku „strefę śmierci” o zasięgu 550 kilometrów, w której amerykańskie grupy uderzeniowe lotniskowców będą narażone na zmasowane ataki rakiet lecących na bardzo małych wysokościach.

Uzbrojona w rakiety takie jak Dongfeng 21D i YJ-12, ChALW nie musi dorównywać jeden do jednego sile Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, na przykład liczbie rozmieszczonych lotniskowców, aby zablokować jej dostęp do regionu zachodniego Pacyfiku.

Po gwałtownym wzroście siły militarnej, ChRL stała się olbrzymim eksporterem broni do autorytarnych reżimów na całym świecie, takich jak Korea Północna i Iran. Z jednej strony celem jest rozszerzenie sojuszy wojskowych, a z drugiej rozproszenie amerykańskiej siły militarnej i przeciwstawienie się jej. By to osiągnąć, reżim KPCh rozprzestrzenia się i podżega do antyamerykańskich nastrojów i nienawiści.

Jednocześnie kierownictwo KPCh wspiera terrorystyczne teorie militarne, takie jak wspomniane wcześniej nieograniczone działania wojenne. Opowiada się za koniecznością wojny, mówiąc, że „wojna jest niedaleko od nas, jest narodzinami chińskiego stulecia”. Legitymizuje przemoc i terror, twierdząc: „polegli są siłą napędową postępu historii”. Uzasadnia agresję: „nie ma prawa do rozwoju bez prawa do wojny” i „rozwój jednego kraju stanowi zagrożenie dla drugiego – to ogólna zasada historii świata”[109].

Zhu Chenghu, generał dywizji i dziekan Uniwersytetu Obrony Narodowej Chińskiej Armii Ludowo-Wyzwoleńczej, w 2005 roku publicznie oświadczył, że jeśli Stany Zjednoczone będą interweniować w wojnie w Cieśninie Tajwańskiej, Chiny uprzedzająco użyją broni jądrowej, by zrównać z ziemią setki miast w Stanach Zjednoczonych, nawet jeśli w konsekwencji tego całe Chiny na wschód od Xi’an (miasto położone na zachodnim krańcu tradycyjnych granic Chin) zostałyby zniszczone[110]. Wypowiedzi Zhu miały głównie na celu wysądowanie reakcji społeczności międzynarodowej.

Ważne jest, aby zdawać sobie sprawę z faktu, że strategie wojskowe KPCh są zawsze podporządkowane jej politycznym potrzebom, a militarne ambicje reżimu są tylko niewielką częścią szerszego planu, by ustanowić komunistyczną hegemonię na całym świecie[111].

Uaktualnione 2 lipca 2020 r.

Przeczytaj Rozdział osiemnasty, część 2.

Przypisy

1. Zhao Kejin 趙可金, „Heping fazhan daolu: moshi de tupo” 和平發展道路:模式的突破 [„The Road of Peaceful Development: A Paradigmatic Breakthrough”], People.cn, November 11, 2009, http://theory.people.com.cn/GB/10355796.html [w języku chińskim].

2. Michael Pillsbury, The Hundred-Year Marathon: China’s Secret Strategy to Replace America as the Global Superpower (New York: Henry Holt and Co., 2015), chap. 5. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

3. US Congress, Senate, Committee on Foreign Relations: Subcommittee on East Asian and Pacific Affairs, US–China Relations: Status of Reforms in China, 108th Cong., 1st sess., April 22, 2004, https://www.foreign.senate.gov/imo/media/doc/WaldronTestimony040422.pdf.

4. Chris Giles, „China Poised to Pass US as World’s Leading Economic Power This Year”, Financial Times, April 29, 2014, https://www.ft.com/content/d79ffff8-cfb7-11e3-9b2b-00144feabdc0.

5. „CMHI and CMA CGM Complete the Terminal Link Transaction”, CMA-CGM and CMHI, June 11, 2013, https://www.cma-cgm.com/static/News/Attachments/CMHI%20and%20CMA%20CGM%20complete%20the%20Terminal%20Link%20transaction.pdf.

6. Derek Watkins, K. K. Rebecca Lai, and Keith Bradsher, „The World, Built by China”, The New York Times, November 18, 2018, https://www.nytimes.com/interactive/2018/11/18/world/asia/world-built-by-china.html.

7. Andrew Sheng, „A Civilizational Clash With China Comes Closer”, Asia Global Institute: The University of Hong Kong, January 16, 2018, https://www.asiaglobalinstitute.hku.hk/news-post/a-civilizational-clash-with-china-comes-closer. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

8. Wu Xinbo 吳心伯, „Dui zhoubian waijiao yanjiu de yixie sikao” 對周邊外交研究的一些思考 [„Reflections on the Study of Periphery Diplomacy”], World Affairs, issue 2 (2015), http://www.cas.fudan.edu.cn/picture/2328.pdf [w języku chińskim]. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

9. Nick McKenzie and Sarah Ferguson, Power and Influence: The Hard Edge of China’s Soft Power, Australian Broadcasting Corporation, June 5, 2017, wideo, https://www.abc.net.au/4corners/power-and-influence-promo/8579844.

10. „Sam Dastyari Resignation: How We Got Here”, Australian Broadcasting Corporation, December 12, 2017, https://www.abc.net.au/news/2017-12-12/sam-dastyari-resignation-how-did-we-get-here/9249380.

11. Chris Uhlmann and Andrew Greene, „Chinese Donors to Australian Political Parties: Who Gave How Much?”, Australian Broadcasting Corporation, June 7, 2017, https://www.abc.net.au/news/2016-08-21/china-australia-political-donations/7766654?nw=0.

12. John Fitzgerald, „China in Xi’s ‘New Era’”, Journal of Democracy, no. 29, April 2018, https://muse.jhu.edu/article/690074.

13. Tara Francis Chan, „Rejected Three Times Due to Fear of Beijing, Controversial Book on China’s Secret Influence Will Finally Be Published”, Business Insider, February 5, 2018, https://www.businessinsider.com/australian-book-on-chinas-influence-gets-publisher-2018-2.

14. Jonathan Pearlman, „US Alarm Over Aussie Port Deal With China Firm”, The Straits Times, November 19, 2015, https://www.straitstimes.com/asia/australianz/us-alarm-over-aussie-port-deal-with-china-firm.

15. Christopher Walker and Jessica Ludwig, „From ‘Soft Power’ to ‘Sharp Power’: Rising Authoritarian Influence in the Democratic World”, w: Sharp Power: Rising Authoritarian Influence (Washington, DC: National Endowment for Democracy, 2017), 20, https://www.ned.org/wp-content/uploads/2017/12/Sharp-Power-Rising-Authoritarian-Influence-Full-Report.pdf.

16. „2017 Foreign Policy White Paper”, Australian government, November 23, 2017, https://www.fpwhitepaper.gov.au/foreign-policy-white-paper/overview. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

17. Caitlyn Gribbin, „Malcolm Turnbull Declares He Will ‘Stand Up’ for Australia in Response to China’s Criticism”, Australian Broadcasting Corporation, December 8, 2017, https://www.abc.net.au/news/2017-12-09/malcolm-turnbull-says-he-will-stand-up-for-australia/9243274.

18. Irene Luo, „Former Chinese Diplomat on China’s Infiltration of Australia”, The Epoch Times, July 5, 2017, https://www.theepochtimes.com/former-chinese-diplomat-on-chinas-infiltration-of-australia_2264745.html.

19. Clive Hamilton, Silent Invasion: China’s Influence in Australia (Melbourne: Hardie Grant, 2018), chap. 1.

20. Ibid.

21. Ibid. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

22. Ibid. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

23. Ibid., chap. 3.

24. Anne-Marie Brady, „Magic Weapons: China’s Political Influence Activities Under Xi Jinping”, Wilson Center, September 16, 2017, https://www.wilsoncenter.org/sites/default/files/media/documents/article/magic_weapons.pdf.

25. Eleanor Ainge Roy, „‘I’m Being Watched’: Anne Marie Brady, the China Critic Living in Fear for Beijing”, The Guardian, January 22, 2019, https://www.theguardian.com/world/2019/jan/23/im-being-watched-anne-marie-brady-the-china-critic-living-in-fear-of-beijing.

26. Brady, „Magic Weapons”.

27. Lin Tinghui 林廷輝, „Long zai mosheng de haiyu: Zhongguo dui Taipingyang daoguo waijiao zhi kunjing” 龍在陌生海域:中國對太平洋島國外交之困境 [„The Dragon in Strange Waters: China’s Diplomatic Quagmire in the Pacific Islands”], Journal on International Relations, issue 30, p. 58, https://diplomacy.nccu.edu.tw/download.php?filename=451_b9915791.pdf&dir=archive&title=File [w języku chińskim]; drugi link: https://ah.nccu.edu.tw/bitstream/140.119/98124/1/30(p55-104).pdf.

28. Ben Bohane, „The US Is Losing the Pacific to China”, The Wall Street Journal, June 7, 2017, https://www.wsj.com/articles/the-u-s-is-losing-the-pacific-to-china-1496853380.

29. Josh Rogin, „Inside China’s ‘Tantrum Diplomacy’ at APEC”, The Washington Post, November 20, 2018, https://www.washingtonpost.com/news/josh-rogin/wp/2018/11/20/inside-chinas-tantrum-diplomacy-at-apec.

30. International Crisis Group, „China’s Central Asia Problem”, report, no. 244, February 27, 2013, https://www.crisisgroup.org/europe-central-asia/central-asia/china-s-central-asia-problem.

31. Wu Jiao and Zhang Yunbi, „Xi Proposes a ‘New Silk Road’ With Central Asia”, China Daily, September 8, 2013, http://www.chinadaily.com.cn/sunday/2013-09/08/content_16952160.htm.

32. Raffaello Pantucci and Sarah Lain, „China’s Eurasian Pivot: The Silk Road Economic Belt”, Whitehall Papers 88, no. 1 (May 16, 2017): 1-6, https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/02681307.2016.1274603.

33. International Crisis Group, „China’s Central Asia Problem”.

34. Kong Quan 孔泉, „Zhongguo zhichi Wuzibiekesitan wei guojia anquan suo zuo nuli” 中國支持烏茲別克斯坦為國家安全所做努力 [„China Supports Uzbekistan’s Efforts for National Security”], People.cn, May 17, 2005, http://world.people.com.cn/GB/8212/14450/46162/3395401.htm [w języku chińskim]; drugi link: http://news.sina.com.cn/o/2005-05-17/18445913559s.shtml.

35. Benno Zogg, „Turkmenistan Reaches Its Limits With Economic and Security Challenges”, IPI Global Observatory, July 31, 2018, https://theglobalobservatory.org/2018/07/turkmenistan-limits-economic-security-challenges.

36. Jakub Jakóbowski and Mariusz Marszewski, „Crisis in Turkmenistan: A Test for China’s Policy in the Region”, Centre for Eastern Studies, August 31, 2018, https://www.osw.waw.pl/en/publikacje/osw-commentary/2018-08-31/crisis-turkmenistan-a-test-chinas-policy-region-0.

37. Eiji Furukawa, „Belt and Road Debt Trap Spreads to Central Asia”, Nikkei Asian Review, August 29, 2018, https://asia.nikkei.com/Spotlight/Belt-and-Road/Belt-and-Road-debt-trap-spreads-to-Central-Asia.

38. „Tajikistan: Chinese Company Gets Gold Mine in Return for Power Plant”, Eurasianet, April 11, 2018, https://eurasianet.org/tajikistan-chinese-company-gets-gold-mine-in-return-for-power-plant.

39. Danny Anderson, „Risky Business: A Case Study of PRC Investment in Tajikistan and Kyrgyzstan”, The Jamestown Foundation, China Brief, 18, no. 14, August 10, 2018, https://jamestown.org/program/risky-business-a-case-study-of-prc-investment-in-tajikistan-and-kyrgyzstan.

40. Juan Pablo Cardenal and Heriberto Araújo, China’s Silent Army: The Pioneers, Traders, Fixers and Workers Who Are Remaking the World in Beijing’s Image, przeł. Catherine Mansfield (New York: Crown Publishing Group, 2013), chap. 2.

41. Lindsey Kennedy and Nathan Paul Southern, „China Created a New Terrorist Threat by Repressing Secessionist Fervor in Its Western Frontier”, Quartz, May 31, 2017, https://qz.com/993601/china-uyghur-terrorism.

42. Xu Jin 徐進 et al., „Dazao Zhongguo zhoubian anquan de ‘zhanlue zhidian’ guojia” 打造中國周邊安全的「戰略支點」國家 [„Making ‘Strategic Pivots’ for China’s Border Security”], World Affairs 2014, no. 15 (2014): 14-23, http://cssn.cn/jjx/xk/jjx_lljjx/sjjjygjjjx/201411/W020141128513034121053.pdf [w języku chińskim].

43. Therese Delpech, Iran and the Bomb: The Abdication of International Responsibility (New York: Columbia University Press, 2007), 49.

44. Cardenal and Araújo, China’s Silent Army, epilogue.

45. Seyed Reza Miraskari et al., „An Analysis of International Outsourcing in Iran–China Trade Relations”, Journal of Money and Economy, vol. 8, no. 1 (Winter 2013): 110-39, http://jme.mbri.ac.ir/files/site1/user_files_10c681/admin_t-A-10-25-59-c2da06b.pdf.

46. Scott Harold and Alireza Nader, China and Iran: Economic, Political, and Military Relations (Washington, DC: RAND Corporation, 2012), 7, https://www.rand.org/content/dam/rand/pubs/occasional_papers/2012/RAND_OP351.pdf.

47. „Raoguo ‘Maliujia kunju’ de shangye jichu — ruhe baozheng Zhong Mian youqi guandao youxiao yunying” 繞過「馬六甲困局」的商業基礎——如何保證中緬油氣管道有效運營 [„The Commercial Foundation to Bypass the ‘Malacca Dilemma’: How to Ensure the Effective Operation of the China–Myanmar Oil and Gas Pipelines”], The First Finance Daily, July 22, 2013, https://www.yicai.com/news/2877768.html [w języku chińskim].

48. Bertil Lintner, „Burma and Its Neighbors”, Asia Pacific Media Services, February 1992, http://www.asiapacificms.com/papers/pdf/burma_india_china.pdf.

49. „Xianzhi liangnian hou, Zhong Mian yuanyou guandao zhongyu tongkai” 閒置兩年後 中緬原油管道終於開通 [„After Two Years of Inactivity, the China–Myanmar Crude Oil Pipeline Is Finally Opened”], BBC Chinese, April 10, 2017, https://www.bbc.com/zhongwen/simp/chinese-news-39559135 [w języku chińskim].

50. Zhuang Beining 莊北甯 and Che Hongliang 車宏亮, „Zhong Mian qianshu Jiaopiao shenshuigang zhuan’an kuangjia xieding” 中緬簽署皎漂深水港專案框架協定 [„China–Myanmar Signs the Framework Agreement for the Kyaukpyu Deep-Water Port Project”], Xinhuanet.com, November 8, 2018, http://www.xinhuanet.com/2018-11/08/c_1123686146.htm [w języku chińskim].

51. Lu Cheng 鹿鋮, „Zhong Mian Jingji zoulang: Miandian fabiao de xinxing tujing” 中緬經濟走廊:緬甸發展的新興途徑 [„China–Myanmar Economic Corridor: An Emerging Approach to Myanmar’s Development”], Guangming Net, September 17, 2018, http://news.gmw.cn/2018-09/17/content_31210352.htm [w języku chińskim].

52. Lin Ping 林坪, „Jiemi Zhongguo rui liliang (shiyi): Ouzhou zhengjie” 揭祕中國銳實力(十一)欧洲政界 [„Disclosing China’s Sharp Power (Part XI) European Politics”], Radio Free Asia, November 5, 2018, https://www.rfa.org/mandarin/ytbdzhuantixilie/zhongguochujiaoshenxiangshijie/yl-11052018102634.html [w języku chińskim].

53. Jason Horowitz and Liz Alderman, „Chastised by EU, a Resentful Greece Embraces China’s Cash and Interests”, The New York Times, August 26, 2017, https://www.nytimes.com/2017/08/26/world/europe/greece-china-piraeus-alexis-tsipras.html. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

54. Jan Velinger, „President’s Spokesman Lashes Out at Culture Minister for Meeting With Dalai Lama”, Radio Prague International, October 18, 2016, https://www.radio.cz/en/section/curraffrs/presidents-spokesman-lashes-out-at-culture-minister-for-meeting-with-dalai-lama.

55. Lin Ping, „Disclosing China’s Sharp Power”.

56. „Deguo lanpishu: Zhongguo zai Deguo feijinrong zhijie touzi dafu zengzhang” 德國藍皮書:中國在德國非金融直接投資大幅增長 [„German Blue Book: China’s Non-Financial Direct Investment in Germany Has Grown Substantially”], Sina.com.cn, July 9, 2017, http://mil.news.sina.com.cn/dgby/2018-07-09/doc-ihezpzwt8827910.shtml [w języku chińskim].

57. Hoover Institution, Chinese Influence and American Interests: Promoting Constructive Vigilance (Stanford, CA: Hoover Institution Press, 2018), 163, https://www.hoover.org/sites/default/files/research/docs/chineseinfluence_americaninterests_fullreport_web.pdf.

58. Philip Oltermann, „Germany’s ‘China City’: How Duisburg Became Xi Jinping’s Gateway to Europe”, The Guardian, August 1, 2018, https://www.theguardian.com/cities/2018/aug/01/germanys-china-city-duisburg-became-xi-jinping-gateway-europe.

59. „Xilake: Re’ai Zhongguo de ren” 希拉克:熱愛中國的人 [„Chirac: A Man Who Loved China”], China Net, March 20, 2007, http://www.china.com.cn/international/txt/2007-03/20/content_18421202.htm [w języku chińskim]; drugi link: https://web.archive.org/web/20200806204736/http://www.china.com.cn/international/txt/2007-03/20/content_18421202.htm.

60. Various, Di jiu zhang: Tan zhan (shang) 第九章:貪戰(上)[„Chapter 9: The War of Greed (Part I)”], w: Zhenshi de Jiang Zemin 真實的江澤民 [The Real Jiang Zemin], The Epoch Times, June 18, 2012, http://www.epochtimes.com/b5/12/6/18/n3615092.htm [w języku chińskim].

61. Holly Watt, „Hinkley Point: The ‘Dreadful Deal’ Behind the World’s Most Expensive Power Plant”, The Guardian, December 21, 2017, https://www.theguardian.com/news/2017/dec/21/hinkley-point-c-dreadful-deal-behind-worlds-most-expensive-power-plant.

62. Nick Timothy, „The Government Is Selling Our National Security to China”, Conservative Home, October 20, 2015, http://www.conservativehome.com/thecolumnists/2015/10/nick-timothy-the-government-is-selling-our-national-security-to-china.html. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

63. Lin Ping 林坪, „Jiemi Zhongguo rui liliang (shi’er): zai Ouzhou de jingji shentou” 揭祕中國銳實力(十二)在歐洲的經濟滲透 [„Disclosing China’s Sharp Power (Part XII) Economic Infiltration in Europe”], Radio Free Asia, November 12, 2018, https://www.rfa.org/mandarin/zhuanlan/zhuantixilie/zhongguochujiaoshenxiangshijie/yl-11082018122750.html; drugi link:
https://web.archive.org/web/20181109000129/https://www.rfa.org/mandarin/zhuanlan/zhuantixilie/zhongguochujiaoshenxiangshijie/yl-11082018122750.html; „Jiemi Zhongguo rui liliang (shisan): Ouzhou xueshu, yanlun ziyou” 揭祕中國銳實力(十三)歐洲學術、言論自由 [„Disclosing China’s Sharp Power (Part XIII) Encroachment on Academic Freedom and Freedom of Speech in Europe”], Radio Free Asia, November 12, 2018 [自由亞洲電台], https://www.rfa.org/mandarin/zhuanlan/zhuantixilie/zhongguochujiaoshenxiangshijie/MCIEU-11122018165706.html [w języku chińskim]; drugi link: https://web.archive.org/web/20181113025841/https://www.rfa.org/mandarin/zhuanlan/zhuantixilie/zhongguochujiaoshenxiangshijie/MCIEU-11122018165706.html.

64. Jack Hazlewood, „China Spends Big on Propaganda in Britain … but Returns Are Low”, Hong Kong Free Press, April 3, 2016, https://www.hongkongfp.com/2016/04/03/china-spends-big-on-propaganda-in-britain-but-returns-are-low.

65. Thorsten Benner et al., „Authoritarian Advance: Responding to China’s Growing Political Influence in Europe”, Global Public Policy Institute, February 2018, https://www.gppi.net/media/Benner_MERICS_2018_Authoritarian_Advance.pdf. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

66. Christophe Cornevin and Jean Chichizola, „The Revelations of Le Figaro on the Chinese Spy Program That Targets France”, Le Figaro, October 22, 2018 [„Les révélations du Figaro sur le programme d’espionnage chinois qui vise la France”], http://www.lefigaro.fr/actualite-france/2018/10/22/01016-20181022ARTFIG00246-les-revelations-du-figaro-sur-le-programme-d-espionnage-chinois-qui-vise-la-france.php [w języku francuskim].

67. „German Spy Agency Warns of Chinese LinkedIn Espionage”, BBC News, December 10, 2017, https://www.bbc.com/news/world-europe-42304297.

68. Serge Michel and Michel Beuret, China Safari: On the Trail of Beijing’s Expansion in Africa (New York: Nation Books, 2010), 162. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

69. „China Is the Single Largest Investor in Africa”, CGTN, May 7, 2017, https://africa.cgtn.com/2017/05/07/china-is-the-single-largest-investor-in-africa.

70. „Not as Bad as They Say”, The Economist, October 1, 2011, https://www.economist.com/middle-east-and-africa/2011/10/01/not-as-bad-as-they-say. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

71. Joseph Hammond, „Sudan: China’s Original Foothold in Africa”, The Diplomat, June 14, 2017, https://thediplomat.com/2017/06/sudan-chinas-original-foothold-in-africa.

72. „Beijing shengqing kuandai zao tongji de Sudan zongtong Baxier” 北京盛情款待遭通緝的蘇丹總統巴希爾 [„Beijing Shows Hospitality to the Wanted Sudanese President Bashir”], Radio France Internationale (RFI), June 29, 2011, http://cn.rfi.fr/ 中國/20110629-北京盛情款待遭通緝的蘇丹總統巴希爾 [w języku chińskim].

73. „Zhongguo de heping fazhan daolu” 中国的和平发展道路 [„China’s Path of Peaceful Development”], Information Office of the State Council, http://www.scio.gov.cn/zfbps/ndhf/2005/Document/307900/307900.htm [w języku chińskim].

74. Pan Xiaotao 潘小濤, „Zhongguoren, qing zhunbei zai dasa bi” 中國人,請準備再大撒幣 [„Chinese, Get Ready to Give Out More Money”], Apple Daily, August 31, 2018, https://hk.news.appledaily.com/local/daily/article/20180831/20488504 [w języku chińskim].

75. Chen Haifeng 陈海峰, red., „Shangwubu: Feizhou 33 ge zui bu fada guojia 97% de chanpin xiangshou ling guanshui” 商務部:非洲33個最不發達國家97%的產品享受零關稅 [„Ministry of Commerce: 97 Percent of Products in 33 Least-Developed Countries in Africa Enjoy Zero Tariffs”], China News, August 28, 2018, http://www.chinanews.com/gn/2018/08-28/8612256.shtml [w języku chińskim].

76. Jia Ao 家傲, „Zhongguo zai xiang Feizhou dasa bi, Meiguo jingjue” 中國再向非洲大撒幣 美國警覺 [„China Gives Africa Big Bucks Again and America Gets Alert”], Radio Free Asia, September 3, 2018, https://www.rfa.org/mandarin/yataibaodao/junshiwaijiao/hc-09032018110327.html [w języku chińskim].

77. Cai Linzhe 蔡臨哲, „Aisai’ebiya xuexi ‘Zhongguo moshi’” 埃塞俄比亞學習「中國模式」[„Ethiopia Is Learning the ‘Chinese Model’”], Phoenix Weekly, May 15, 2013, http://www.ifengweekly.com/detil.php?id=403 [w języku chińskim].

78. Andrew Harding, „Jizhe laihong: Feizhou chu le ge ‘Xin Zhongguo’” 記者來鴻:非洲出了個「新中國」[„Correspondence From Our Reporters: ‘A New China’ in Africa”], BBC Chinese, July 27, 2015, https://www.bbc.com/ukchina/simp/fooc/2015/07/150727_fooc_ethiopia_development [w języku chińskim].

79. Si Yang 斯洋, „Zhengduo huayuquan, shuchu Zhongguo moshi, Zhongguo yingxiang OuMei he YaFei fangshi da butong” 爭奪話語權,輸出中國模式,中國影響歐美和亞非方式大不同 [„To Seize Discursive Power and Export the ‘Chinese Model,’ China Resorts to Different Means in Europe-America and Asia-Africa”], Voice of America, December 7, 2018, https://www.voachinese.com/a/4420434.html [w języku chińskim]. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

80. Quan Ye 泉野, „Duihua Wang Wen: cong cheqian lun dao ‘xin zhimin zhuyi’ wuqu beihou de zhen wenti” 對話王文:從撒錢論到「新殖民主義」誤區背後的真問題 [„A Dialogue With Wang Wen: From the Theory of Spending Money to the Real Problem Behind the Misconstrued New Colonialism”], Duowei News, September 2, 2018, http://news.dwnews.com/china/news/2018-09-02/60081911_all.html [w języku chińskim]; drugi link: https://web.archive.org/web/20180906042359/http://news.dwnews.com/china/news/2018-09-02/60081911_all.html. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

81. Ted Piccone, „The Geopolitics of China’s Rise in Latin America”, Brookings Institution, Geoeconomics and Global Issues 2 (November 2016), 4, https://www.brookings.edu/wp-content/uploads/2016/11/the-geopolitics-of-chinas-rise-in-latin-america_ted-piccone.pdf.

82. Megha Rajagopalan, „China’s Xi Woos Latin America With $250 Billion Investments”, Reuters, January 7, 2015, https://www.reuters.com/article/us-china-latam-idUSKBN0KH06Q20150108.

83. Alfonso Serrano, „China Fills Trump’s Empty Seat at Latin America Summit”, The New York Times, April 17, 2018, https://www.nytimes.com/2018/04/13/opinion/china-trump-pence-summit-lima-latin-america.html.

84. Jordan Wilson, „China’s Military Agreements with Argentina: A Potential New Phase in China–Latin America Defense Relations”, US–China Economic and Security Review Commission: Staff Research Report, November 5, 2015, https://www.uscc.gov/sites/default/files/Research/China%27s%20Military%20Agreements%20with%20Argentina.pdf.

85. Jin Yusen 金雨森, „Zhonggong jinqian waijiao kong chengwei zuihou yi gen daocao” 中共金錢外交恐成為最後一根稻草 [„The CCP’s Dollar Diplomacy May Be the Last Straw”], watchinese.com, July 5, 2017, https://www.watchinese.com/article/2017/23053 [w języku chińskim].

86. „Zhonggojng ju’e jinyuan qiang Saerwaduo, yin Meiguo youlü” 中共巨額金援搶薩爾瓦多 引美國憂慮 [„The CCP’s Huge Amount of Financial Aid to El Salvador Causes Anxiety for America”], NTD Television, August 22, 2018, http://www.ntdtv.com/xtr/gb/2018/08/23/a1388573.html [w języku chińskim].

87. Huang Xiaoxiao 黃瀟瀟, „La Mei he Jialebi diqu Kongzi Xueyuan da 39 suo” 拉美和加勒比地區孔子學院達39所 [„Number of Confucius Institutes in Latin America and the Caribbeans Increases to 39”], People.cn, January 26, 2018, http://world.people.com.cn/n1/2018/0126/c1002-29788625.htm [w języku chińskim]; drugi link: https://web.archive.org/web/20180820210557/http://world.people.com.cn:80/n1/2018/0126/c1002-29788625.html.

88. „Pentagon Says Chinese Vessels Harassed US Ship”, CNN, March 9, 2009, http://www.cnn.com/2009/POLITICS/03/09/us.navy.china/index.html.

89. Barbara Starr, „Chinese Boats Harassed US Ship, Officials Say”, CNN, May 5, 2009, http://edition.cnn.com/2009/WORLD/asiapcf/05/05/china.maritime.harassment/index.html.

90. Barbara Starr, Ryan Browne, and Brad Lendon, „Chinese Warship in ‘Unsafe’ Encounter With US Destroyer, Amid Rising US-China Tensions”, CNN, October 1, 2018, https://www.cnn.com/2018/10/01/politics/china-us-warship-unsafe-encounter/index.html.

91. Military Strategy Research Department of the Academy of Military Science, Zhanlue xue 戰略學 [Strategic Studies], (Beijing: Military Science Publishing House, 2013), 47 [w języku chińskim].

92. Office of the Secretary of Defense, Annual Report to Congress: Military and Security Developments Involving the People’s Republic of China 2018 (Washington DC: US Department of Defense, May 16, 2018), 46-47, https://media.defense.gov/2018/Aug/16/2001955282/-1/-1/1/2018-CHINA-MILITARY-POWER-REPORT.PDF. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

93. Lawrence Sellin, „The US Needs a New Plan to Address Chinese Power in Southern Asia”, The Daily Caller, June 5, 2018, https://dailycaller.com/2018/06/05/afghanistan-pakistan-america-china/. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

94. Panos Mourdoukoutas, „China Will Lose The South China Sea Game”, Forbes, July 1, 2018, https://www.forbes.com/sites/panosmourdoukoutas/2018/07/01/china-will-lose-the-south-china-sea-game/#5783cad73575.

95. Michael Lelyveld, „China’s Oil Import Dependence Climbs as Output Falls”, Radio Free Asia, December 4, 2017, https://www.rfa.org/english/commentaries/energy_watch/chinas-oil-import-dependence-climbs-as-output-falls-12042017102429.html.

96. M. Taylor Fravel, „Why Does China Care So Much About the South China Sea? Here Are 5 Reasons”, The Washington Post, July 13, 2016, https://www.washingtonpost.com/news/monkey-cage/wp/2016/07/13/why-does-china-care-so-much-about-the-south-china-sea-here-are-5-reasons. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

97. Brahma Chellaney, „Why the South China Sea Is Critical to Security”, The Japan Times, March 26, 2018, https://www.japantimes.co.jp/opinion/2018/03/26/commentary/world-commentary/south-china-sea-critical-security/#.XAnOBBNKiF1. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

98. Scott Montgomery, „Oil, History, and the South China Sea: A Dangerous Mix”, Global Policy, August 7, 2018, https://www.globalpolicyjournal.com/blog/07/08/2018/oil-history-and-south-china-sea-dangerous-mix. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

99. Hal Brands, „China’s Master Plan: A Global Military Threat”, The Japan Times, June 12, 2018, https://www.japantimes.co.jp/opinion/2018/06/12/commentary/world-commentary/chinas-master-plan-global-military-threat/#.W9JPPBNKj5V.

100. Joel Wuthnow, „China’s Other Army: The People’s Armed Police in an Era of Reform”, Center for the Study of Chinese Military Affairs, Institute for National Strategic Studies, China Strategic Perspectives 14 (Washington DC: National Defense University Press, April 2019), https://inss.ndu.edu/Portals/82/China%20SP%2014%20Final%20for%20Web.pdf.

101. US Department of Defense, Office of the Secretary of Defense, Annual Report to Congress: Military and Security Developments Involving the People’s Republic of China 2018, May 16, 2018, https://media.defense.gov/2018/Aug/16/2001955282/-1/-1/1/2018-CHINA-MILITARY-POWER-REPORT.PDF.

102. David E. Sanger, „US Blames China’s Military Directly for Cyberattacks”, The New York Times, May 6, 2013, http://www.nytimes.com/2013/05/07/world/asia/us-accuses-chinas-military-in-cyberattacks.html.

103. Sharon Weinberger, „China Has Already Won the Drone Wars”, Foreign Policy, May 10, 2018, https://foreignpolicy.com/2018/05/10/china-trump-middle-east-drone-wars/.

104. Rick Joe, „China’s Air Force on the Rise: Zhuhai Airshow 2018”, The Diplomat, November 13, 2018, https://thediplomat.com/2018/11/chinas-air-force-on-the-rise-zhuhai-airshow-2018/.

105. Huang Yuxiang 黃宇翔, „Zhongguo wurenzhanji jingyan Zhuhai Hangzhan liangxiang, jiaxiang di shi Meiguo” 中國無人戰機驚豔珠海航展亮相假想敵是美國 [„Chinese Drones, Whose Target Is America, Stun the Audience at Zhuhai Air Show”], Asia Weekly, vol. 32, issue 46 (November 25, 2018), https://www.yzzk.com/cfm/blogger3.cfm?id=1542252826622&author=%E9%BB%83%E5%AE%87%E7%BF%94 [w języku chińskim].

106. Ibid.

107. Peter Navarro, Crouching Tiger: What China’s Militarism Means for the World (New York: Prometheus Books, 2015).

108. Steven Lee Myers, „With Ships and Missiles, China Is Ready to Challenge US Navy in Pacific”, The New York Times, August 29, 2018, https://www.nytimes.com/2018/08/29/world/asia/china-navy-aircraft-carrier-pacific.html.

109. San Renxing 三人行, „Ping xuexinggongsi de mori fengkuangdu” 評血腥公司的末日瘋狂賭 [„On the Bloody Company’s Mad Doomsday Gambling”], The Epoch Times, August 1, 2005, http://www.epochtimes.com/b5/5/8/1/n1003911.htm oraz http://www.epochtimes.com/b5/5/8/2/n1004823.htm [w języku chińskim], a także: Li Tianxiao, „Shen yao Zhonggong wang, bi xian shi qi kuang” 神要中共亡 必先使其狂 [„If God Wants the CCP to Die, He Will Make It Go Mad First”], The Epoch Times, August 17, 2005, http://www.epochtimes.com/gb/5/8/17/n1021109.htm [w języku chińskim]. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

110. Jonathan Watts, „Chinese General Warns of Nuclear Risk to US”, The Guardian, July 15 2005, https://www.theguardian.com/world/2005/jul/16/china.jonathanwatts.

111. Pillsbury, The Hundred-Year Marathon, chap. 2.

Tekst oryginalny ukazał się w anglojęzycznej edycji „The Epoch Times” dnia 2018-06-03, link do artykułu: https://www.theepochtimes.com/chapter-eighteen-the-chinese-communist-partys-global-ambitions-part-i_2814398.html

Tagi:

Wykorzystujemy pliki cookies, by dowiedzieć się, w jaki sposób użytkownicy korzystają z naszej strony internetowej i móc usprawnić korzystanie z niej. Dalsze korzystanie z tej strony internetowej jest jednoznaczne z zaakceptowaniem polityki cookies, aktualnej polityki prywatności i aktualnych warunków użytkowania. Więcej informacji Akceptuję