Paleontolodzy odkryli prehistoryczną papugę spektakularnych rozmiarów. Miała metr wysokości

Ta historia po raz kolejny dowodzi, że nawet po latach od dokonania znaleziska można odkryć je na nowo. Tak się stało ze skamieliną, na którą natrafiono w 2008 roku na stanowisku archeologicznym w St Bathans w Nowej Zelandii. Przez ponad 10 lat uważano, że odkopane tam kości należą do starożytnego orła. Jednak wszystko zmieniło się, gdy podczas projektu badawczego prowadzonego przez profesora Trevora Worthy’ego w laboratorium Flinders University natknęła się na nie doktorantka Ellen Mather. Cały zespół ponownie dokonał ekspertyz i stwierdził, że kości, owszem, należą do ptaka, ale nie do orła, lecz do gigantycznej papugi, największej, jaką kiedykolwiek znaleźli naukowcy. Aby odzwierciedlić ogromy rozmiar ptaka, jego niezwykłą siłę oraz nieoczekiwaną naturę odkrycia, nadano mu nazwę Heracles inexpectatus, zainspirowaną jednym z mitycznych herosów. Artykuł na temat odkrycia opublikowano w Biology Letters (Royal Society).

Największa papuga spośród poznanych

Jak wynika z przekazów medialnych, ponowne badania skamieliny specjaliści rozpoczęli na początku tego roku. Datuje się ją na epokę wczesnego miocenu, od ok. 23 mln do 16 mln lat temu.

Wprawdzie profesor Trevor Worthy przyznaje, że Nowa Zelandia słynie z występowania gigantycznych gatunków ptaków, nie tylko moa, lecz także m.in. ogromnych gęsi i potężnych orłów latających w przestworzach, które w ciągu 20 lat prac udało się znaleźć, jednak ekspert podkreśla, że nigdy dotąd nie natrafiono na tak kolosalną papugę.

Paleontolodzy z Flinders University, Uniwersytetu Nowej Południowej Walii w Sydney (UNSW Sydney) i Canterbury Museum w Nowej Zelandii oszacowali, że papuga miała około 1 metra wzrostu i ważyła 7 kilogramów. Udało się to ustalić po zbadaniu dwóch kości nóg (tzw. tibiotarsus). Naukowcy założyli, że obie kości pochodzą od tego samego osobnika i porównali je ze szkieletami podudzia innych ptaków zgromadzonych w South Australian Museum. Ponadto do analiz wykorzystano również zasoby elektroniczne Muzeum Historii Naturalnej w Waszyngtonie (ang. Smithsonian National Museum of Natural History).

Z przekazanych informacji wynika, że olbrzymia papuga była wielkością zbliżona do dronta (olbrzymiego gołębia) „dodo” z Maskarenów. Była także dwa razy większa od nowozelandzkiego kakapo, dotychczas uważanego za największą papugę.

Raczej nie latała

Zdaniem paleontologów papuga najprawdopodobniej była nielotem i żywiła się tym, co znajdowało się na ziemi. Eksperci przypuszczają, że ogromny dziób może świadczyć o tym, że jej dieta składała się w przeważającej części z pokarmów mięsnych i mogła ona nawet polować na inne gatunki ptaków.

Vanesa De Pietri z Canterbury Museum uważa, że badania wykopalisk St Bathans, wskazują, iż dawniej występowała tam zupełnie inna fauna, typowa dla klimatu podzwrotnikowego, m.in. obfitująca w krokodyle, żółwie, liczne nietoperze i inne ssaki oraz ponad 40 gatunków ptaków. Było to miejsce inne niż obecnie.

Tak więc Heracles inexpectatus zamieszkiwał zróżnicowany podzwrotnikowy las, który niewątpliwie był bogatą „spiżarnią” i dostarczał mnóstwa owoców do menu prehistorycznego giganta. Niemniej trzeba pamiętać, że o jedzenie konkurował z innymi pradawnymi ptakami.

Specjaliści przypominają, że znaleziska fauny na stanowisku St Bathans w środkowym Otago umożliwiają poznawanie ptaków lądowych i innych zwierząt, które żyły w Nowej Zelandii od czasów dinozaurów ponad 66 mln lat temu.

Źródła: Flinders University, EurekAlert!, Science Alert.