Starożytne teksty wielu kultur potwierdzają długość życia, którą większość współczesnych ludzi uznałaby za niewyobrażalną. Na ilustracji drzewo nad wodą pod błękitnym nocnym niebem, wyobrażenie artysty (Bessi / Pixabay)
Nie tylko postacie biblijne osiągały wiek 900 lub więcej lat. Starożytne teksty wielu kultur potwierdzają długość życia, którą większość współczesnych ludzi uznałaby za niewyobrażalną. Niektórzy twierdzą, że są to błędne przekłady lub że liczby te są szacunkowe – jednak w przeciwieństwie do niedowiarków niektórzy historycy zastanawiali się, czy w starożytności życie ludzkie mogło trwać dłużej niż współcześnie.
Jeden z krytyków utrzymuje, iż pewna starożytna miara roku na Bliskim Wschodzie mogła się różnić od naszej obecnej koncepcji roku. Być może starożytni wiązali pojęcie roku na przykład z orbitą Księżyca (obrót tego ciała niebieskiego wokół Ziemi to 30 dni) zamiast z orbitą Ziemi wokół Słońca.
Jeśli odpowiednio dostosujemy do tego obliczenia, to obniży to wiek biblijnego Adama z 930 do 77 lat w chwili śmierci, oznacza to jednak, że spłodziłby on swego syna Seta w wieku 11 lat. Henoch, inna biblijna postać, miałby 5 lat, gdy powołał do życia Metuszelacha, idąc tym tokiem rozumowania. Czy to ma sens?
Podobne niespójności pojawiają się, gdy przyjmiemy, że jeden rok odnosił się do pory roku zamiast orbity okołosłonecznej, jak napisała Carol A. Hill w swoim artykule „Making Sense of the Numbers of Genesis” (pol. „Rozumienie liczb z Księgi Rodzaju”), opublikowanym w czasopiśmie „Perspectives on Science and Christian Faith” w grudniu 2003 roku. Tak dzieje się również przy próbach dostosowywania lat życia ze starożytnych tekstów po przyjęciu założenia, iż autorzy stosowali pewne wzorce do zniekształcania rzeczywistych lat, np. poprzez mnożenie lat przez określoną liczbę.
Według Hill, w Księdze Rodzaju, znaczenie może mieć zarówno wiek numeryczny (rzeczywisty), jak i numerologiczne (święte lub symboliczne) znaczenie tego wieku.
Matematyczne wzorce?
Zarówno w Księdze Rodzaju, jak i w liczącej 4000 lat „Sumeryjskiej liście królów” – która podaje okresy panowania władców Sumeru (starożytna kraina na terenach dzisiejszego południowego Iraku) przekraczające niekiedy dla pojedynczego króla 30 000 lat – analitycy zauważyli użycie liczb kwadratowych.
Gliniany graniastosłup z tekstem „Sumeryjskiej listy królów”, kopia WB / WB 444 (kopia G u Glassnera) (autorstwa 俞磊 / domena publiczna)
Podobnie jak Biblia, ta lista królów pokazuje stały spadek długości życia. Lista rozróżnia okresy panowania przed i po potopie. Panowania przed potopem są znacznie dłuższe niż po potopie, choć nawet te po potopie pokazują długość życia liczoną w setkach lat lub wynoszącą ponad 1000 lat. W Biblii widzimy postępujący spadek długości życia na przestrzeni pokoleń: od 930 lat życia Adama i 950 lat Noego, po 175 lat życia Abrahama.
Dwight Young z Brandeis University tak napisał o długości życia po potopie zapisanej w „Sumeryjskiej liście królów”: „Nie tylko z powodu swojej wielkości niektóre z tych liczb wydają się nieprawdziwe. 1560 lat Etany, by przytoczyć najdłuższy [osiągnięty wiek], jest tylko sumą dwóch poprzednich panowań. […] Wydaje się, że niektóre przedziały czasu powstały po prostu jako wielokrotności 60. Inne duże liczby mogą być rozpoznane jako liczby podniesione do kwadratu: 900 – jako kwadrat 30, 625 – jako kwadrat 25, 400 – kwadrat 20 […] nawet wśród mniejszych liczb, kwadrat sześciu pojawia się częściej niż można by się spodziewać”. Artykuł Younga, zatytułowany „A Mathematical Approach to Certain Dynastic Spans in the Sumerian King List” (pol. „Matematyczne podejście do pewnych okresów dynastycznych w ‘Sumeryjskiej liście królów’”), został opublikowany w „Journal of Near Eastern Studies” w 1988 roku. Paul Y. Hoskisson, dyrektor Laura F. Willes Center for Book of Mormon Studies (pol. Centrum Studiów nad Księgą Mormona im. Laury F. Willes), napisał w podobny sposób o latach życia patriarchów w Biblii w krótkim artykule przygotowanym dla Neal A. Maxwell Institute for Religious Scholarship.
Z drugiej strony Arnold Mendez, współzałożyciel Kościoła Bożego w Południowym Teksasie, uważa, patrząc na wzorce, że tempo spadku długowieczności od czasów sprzed potopu, zapisanych w starożytnych tekstach, po dzień dzisiejszy pasuje do tempa rozkładu obserwowanego w organizmach, gdy są one wystawione na działanie promieniowania lub toksyn.
Powiązania w wielu kulturach, w tym chińskiej i perskiej
Według wielu tekstów w starożytnych Chinach superstulatkowie byli również na porządku dziennym. Akupunkturzysta dr Joseph P. Hou napisał w swojej książce „Healthy Longevity Techniques” (pol. „Metody na osiąganie długowieczności w zdrowiu”): „Według chińskich zapisków medycznych lekarz Cuie Wenze z [czasów] dynastii Qin dożył 300 lat. Gee Yule z późniejszej dynastii Han dożył 280 lat. Mnich Hui Zhao, wysokiej rangi mistrz taoistyczny, dożył 290 lat, a Lo Zichange dożył 180 lat. Jak zapisano w chińskim kompendium „Materia Medica”, He Nengci z [czasów] dynastii Tang dożył 168 lat. Mistrz taoistyczny Li Qingyun dożył 250 lat. W czasach współczesnych Lo Mingshan, lekarz tradycyjnej medycyny chińskiej z prowincji Syczuan, dożył 124 lat”.
Li Qing Yun (1677-1933) zmarł w wieku 256 lat. Miał 24 żony i przeżył 9 cesarzy dynastii Qing (domena publiczna)
Dr Hou powiedział, że kluczem do długowieczności na Wschodzie jest „pielęgnowanie życia”, w tym nie tylko fizycznego, lecz także psychicznego i duchowego.
Szahname („Księga królewska”) to perski epos napisany przez Ferdousiego pod koniec X wieku n.e. Opowiada o królach panujących przez 1000 lat, kilkaset lat, do 150 lat, i podobnie.
Współczesne doniesienia o długowieczności
Nawet dzisiaj ludzie informują o długości życia sięgającej około 150 i więcej lat. Relacje pochodzą jednak często z obszarów wiejskich, gdzie dokumentacja jest skąpa. Dokumentacja była prawdopodobnie jeszcze mniej ceniona w społecznościach wiejskich ponad sto lat temu, co utrudniało udowodnienie takich twierdzeń.
Jednym z przykładów jest Bir Narayan Chaudhary w Nepalu.
W 1996 roku Vijay Jung Thapa odwiedził Chaudhary’ego w wiosce Tharu w Aamjhoki w regionie Tarai. Jak potem napisał w artykule dla „India Today”, Chaudhary powiedział mu, że ma 141 lat. Jeśli to stwierdzenie było prawdziwe, Chaudhary pobił światowy rekord Guinnessa pod względem najdłużej trwającego życia, jakie kiedykolwiek odnotowano, o prawie 20 lat.
Chaudhary nie miał jednak dokumentów, które by to poświadczały. Stała za nim jednak zbiorowa pamięć wioski.
„Prawie wszyscy starsi w okolicy pamiętają, kiedy w latach ich młodości Chaudhary (już jako starszy człowiek) opowiadał o pracy przy pierwszym pomiarze [ziemi w] Nepalu w 1888 roku” – napisał Thapa. „Wiejska logika mówi, że musiał mieć wtedy więcej niż 21 lat, ponieważ badanie było odpowiedzialną pracą. Chaudhary twierdzi, że miał 33 lata i wciąż był upartym kawalerem”.
Wiele osób w Rosji, w regionie Kaukazu podobnie twierdzi, że długość życia sięga tam nawet ponad 170 lat, nie mają jednak dokumentacji na poparcie swoich słów.
Dr Hou napisał: „Ci wyjątkowo długowieczni ludzie niezmiennie żyli skromnie, wykonując ciężką pracę fizyczną lub ćwiczenia, często na świeżym powietrzu, od młodości aż po starość. Ich dieta jest prosta, podobnie jak ich życie społeczne obejmujące rodziny. Jednym z przykładów jest Shisali Mislinlow [Shirali Mislimov], który dożył 170 lat i zajmował się ogrodnictwem w regionie Azerbejdżanu w Rosji. Życie Mislinlowa nigdy nie upływało w pośpiechu. Powiedział: ‘Nigdy się nie spieszę, więc nie żyjcie w pośpiechu, to jest główna myśl. Od 150 lat wykonuję pracę fizyczną’”.
Kwestia wiary?
W starożytnych Chinach długowieczność przez długi czas była związana z taoistycznymi praktykami wewnętrznej alchemii, czyli kultywacji umysłu i ciała. W ten oto sposób długowieczność łączyła się z cnotą. Podobnie przeplata się ona z zachodnimi wierzeniami duchowymi we fragmentach Biblii.
Mendez zacytował Józefa Flawiusza, żydowskiego historyka z czasów rzymskich, żyjącego w I wieku n.e.: „Podczas gdy Noe żył trzysta pięćdziesiąt lat po potopie […]. Niech jednak nikt po zestawieniu życia starożytnych z naszym życiem i z tymi niewieloma latami, których my dożywamy, nie myśli, że to, co o nich powiedzieliśmy, jest fałszywe, ani nie czyni krótkości naszego obecnego życia argumentem, iż oni także nie osiągnęli tak długiego życia, ponieważ ci starożytni byli umiłowani przez Boga i [w ostatnich czasach] stworzeni przez samego Boga, a ponieważ ich pożywienie wówczas bardziej sprzyjało wydłużaniu życia, mogli żyć tak wielką liczbę lat, a poza tym Bóg zapewnił im dłuższe życie ze względu na ich cnotę i dobry użytek, jaki z niej zrobili”.
Jak do tej pory współczesnym naukowcom pozostaje albo zaakceptować to, co starożytne zapiski i zbiorowa pamięć wiejskich społeczności mówią nam o pozornie niemożliwej długości życia, albo uznać to za przesadę, symboliczne przedstawienia lub inną formę zawiłości czy błędnej interpretacji. Dla wielu jednak jest to i zawsze będzie kwestia wiary.
Tara MacIsaac jest redaktorką i reporterką, która w ciągu 10 lat pracy w „The Epoch Times” zajmowała się różnymi tematami, w tym nauką, środowiskiem i lokalnymi wiadomościami z Nowego Jorku. Obecnie współpracuje z południowokalifornijską edycją „The Epoch Times”.
Tekst oryginalny ukazał się w anglojęzycznej edycji „The Epoch Times” dnia 2022-10-28, link do artykułu: https://www.theepochtimes.com/did-ancient-peoples-really-live-longer-than-200-years-moses-the-taoist-masters-and-many-others-may-have_4825226.html
