Rozdział siódmy: Zniszczenie rodziny (część 1.)

Upiór komunizmu nie zniknął wraz z rozpadem partii komunistycznej w Europie Wschodniej

Na łamach polskiej edycji „The Epoch Times” przedstawiamy w częściach adaptację książki „Jak diabeł komunizmu rządzi naszym światem”, opublikowanej oryginalnie w języku chińskim, autorstwa tego samego zespołu redakcyjnego, który wydał „Dziewięć komentarzy na temat partii komunistycznej”.

Spis treści

Wstęp

1. Tradycyjna rodzina ustanowiona przez Boga

2. Celem komunizmu jest wyeliminowanie rodziny

3. Szerzenie rozwiązłości seksualnej przez komunizm

4. Praktyka współdzielenia żon w komunizmie

a. Współdzielenie żon w Związku Radzieckim
b. Wyzwolenie seksualne w Yan’an

5. W jaki sposób komunizm niszczy rodziny na Zachodzie

a. Promowanie wyzwolenia seksualnego
b. Promowanie feminizmu i odrzucanie tradycyjnej rodziny

Przypisy

Wstęp

Od lat 60. XX wieku na Zachodzie pojawiło się wiele ruchów przeciwko tradycji, w tym nowoczesny feminizm, wyzwolenie seksualne i prawa homoseksualistów. Najmocniej uderzono w instytucję rodziny. W Stanach Zjednoczonych ustawa o reformie prawa rodzinnego z 1969 roku dała zielone światło jednostronnemu rozwodowi. Inne kraje wkrótce wprowadziły podobne prawa.

W Stanach Zjednoczonych w latach 1960-1980 stosunek ilości rozwodów do ilości małżeństw wzrósł ponaddwukrotnie. W latach 50. około 11 procent dzieci urodzonych w związkach małżeńskich doświadczyło rozwodu swoich rodziców, a w 1970 roku liczba ta wzrosła do 50 procent[1]. Według amerykańskich Centrów Kontroli i Prewencji Chorób (CDC) w 2016 roku w Stanach Zjednoczonych ponad 40 procent noworodków urodziło się ze związków niemałżeńskich. W 1956 roku liczba ta wynosiła mniej niż 5 procent[2].

W tradycyjnych społeczeństwach zarówno na Wschodzie, jak i na Zachodzie wstrzemięźliwość seksualna w relacjach między mężczyznami i kobietami była postrzegana jako cnota. Dziś uważa się, że jest to osobliwe, a nawet niedorzeczne. Ruch małżeństw homoseksualnych wraz z ruchem feministycznym zmierza do prawnego przedefiniowania rodziny i małżeństwa. Profesor prawa, który jest obecnie członkiem Federalnej Komisji Równych Szans Zatrudnienia (ang. Federal Equal Employment Opportunity Commission), w 2006 roku zainicjował deklarację zatytułowaną „Beyond Same-Sex Marriage: A New Strategic Vision for All Our Families and Relationships” (pol. „Nie tylko małżeństwa osób tej samej płci: nowa wizja strategiczna dla wszystkich naszych rodzin i związków”). Opowiadał się za tym, by ludzie tworzyli nową rodzinę w jakiejkolwiek konfiguracji, w zależności od pragnień, jakie mogą posiadać (w tym poligamiczne małżeństwa, wspólne rodziny homoseksualistów, i tak dalej). Profesor argumentował również, że tradycyjnej rodzinie i małżeństwu nie powinno przysługiwać więcej praw niż jakiejkolwiek innej formie „rodziny”[3].

W szkołach publicznych seks przedmałżeński i homoseksualizm, które w tradycyjnym społeczeństwie uważano za haniebne od tysięcy lat, zostały wpojone nie tylko jako normalne, ale w niektórych szkołach są nawet wspierane jawnie lub niejawnie. Z tego punktu widzenia orientacja seksualna dziecka powinna być swobodnie rozwijana i wybierana, z oczywistym skutkiem wzrostu homoseksualizmu, biseksualizmu, transgenderyzmu, i tak dalej. Na przykład w 2012 roku pewne miasto w stanie Rhode Island zakazało tradycyjnych w Stanach balów ojców z córkami oraz wspólnej gry w baseballa mam z synami i oświadczyło, że szkoły publiczne nie mają prawa wpajać dzieciom konceptów, takich jak taniec dla dziewcząt i baseball dla chłopców[4].

Trend do stopniowego niszczenia tradycyjnej rodziny jest teraz oczywisty. Wyeliminowanie rodziny promowane przez komunizm stanie się rzeczywistością, zanim ziści się dawno obiecana eliminacja różnic klasowych.

W zachodnich społeczeństwach istnieje wiele aspektów niszczenia rodziny. Obejmuje to wpływ nie tylko feminizmu, wyzwolenia seksualnego i ruchu homoseksualnego, lecz także szerszy kontekst społeczny, taki jak progresywizm, promowanie lewicy, i tym podobne, z których wszystkie szerzone są pod hasłami „wolności”, „sprawiedliwości”, „prawa” i „wyzwolenia”. Idee te są bezpośrednio lub pośrednio popierane przez prawo, interpretacje prawne i strategie gospodarcze, jak również są wspierane przez kompanów tej ideologii. Wszystko to powoduje, że ludzie porzucają bądź przekształcają swoje pojęcie tradycyjnego małżeństwa i rodziny.

Te ideologie pochodzą z początków XIX wieku i są głęboko nasycone czynnikami komunistycznymi. Potworny upiór komunizmu przoduje w ciągłej mutacji i oszustwach, co prowadzi do ciągłego zamieszania na temat tego, co właściwie ludzie wspierają, gdy aprobują te strategie i ideologie. Rezultatem jest zanurzenie się w światopoglądzie, którego parametry zostały ustalone przez komunistyczne idee. Dzisiejsza tragiczna sytuacja – degradacja tradycyjnej rodziny i zdezorientowanie ludzi co do prawdziwej natury tego trendu – jest wynikiem skrupulatnego planowania i stopniowej realizacji ducha komunizmu przez ostatnie dwieście lat.

Konsekwencją jest to, że nie tylko rodzina zostaje wyeliminowana jako podstawowa jednostka stabilności społecznej, lecz także niszczona jest tradycyjna moralność ustanowiona przez Boga, jak również zatracona jest rola, jaką rodzina odgrywa w przekazywaniu i pielęgnowaniu następnego pokolenia w ramach tradycyjnych wierzeń. W ten sposób młodsze pokolenie nie jest ograniczane przez tradycyjne idee i wierzenia i staje się zabawkami w rękach komunistycznego upiora celem ideologicznego opętania.

1. Tradycyjna rodzina nadana przez Boga

W tradycyjnych kulturach Wschodu i Zachodu małżeństwo zostało ustanowione przez bogów i jest uważane za nadane przez Niebo. Raz stworzony związek małżeński nie może zostać rozbity. Zarówno mężczyźni, jak i kobiety zostali stworzeni przez bogów na ich własne podobieństwo i wszyscy są równi przed bogami. W tym samym czasie bogowie stworzyli kobietę i mężczyznę różniących się fizycznie i ustanowili dla nich odpowiednie role. W tradycji zachodniej kobiety są kością z kości mężczyzn i ciałem z ich ciała[5]. Mężczyzna musi kochać swoją żonę tak, jakby była częścią jego własnego ciała, a jeśli to konieczne, poświęcić się w obronie swojej żony.

Z kolei kobieta powinna współpracować z mężem i pomagać mu, czyniąc z pary integralną całość. Mężczyźni mają obowiązek ciężko pracować i zarabiać na utrzymanie rodziny, podczas gdy kobiety cierpią podczas porodu. Wynika to z różnych grzechów pierwotnych, którymi ludzie są obarczeni.

Podobnie, w tradycyjnej kulturze Wschodu, mężczyźni powiązani są z yang, pochodzącym z yin i yang, który jest symbolicznie związany ze słońcem i niebem i który w związku z tym domaga się ciągłego dążenia do rozwoju i brania odpowiedzialności za opiekę nad rodziną w trudnych sytuacjach. Kobiety należą do yin, symbolicznie związanej z ziemią, co oznacza, że znoszą i pielęgnują wszystko z wielką cnotą. Powinny być spolegliwe i mieć na względzie innych oraz mają powinność wspierać swoich mężów i edukować swoje dzieci. Tylko wtedy, gdy mężczyźni i kobiety dobrze sobie radzą we własnych rolach, yin i yang mogą być zharmonizowane, a dzieci dorastają i rozwijają się w zdrowy sposób.

Rolą tradycyjnej rodziny jest przekazywanie wierzeń, moralności i utrzymanie stabilności społeczeństwa. Rodzina służy do przekazywania wartości i jest kolebką wiary i więzi. Rodzice są pierwszymi nauczycielami w życiu dzieci. Jeśli dzieci mogą uczyć się tradycyjnych cnót, takich jak bezinteresowność, pokora, wdzięczność, wytrzymałość itd. ze słów i czynów swoich rodziców, będzie to dla nich wartością przez resztę życia.

Tradycyjne życie małżeńskie pomaga także mężczyznom i kobietom wzrastać razem w moralności. Wymaga to od mężów i żon traktowania swoich emocji i pragnień z nowym nastawieniem oraz bycia uprzejmym i wyrozumiałym wobec siebie nawzajem. Różni się to fundamentalnie od konkubinatu. Ludzkie emocje są zmienne. Jeśli para jest razem, ponieważ lubią być razem, i się rozchodzi, ponieważ już nie lubią być razem, związek taki nie różni się zbytnio od wspólnej przyjaźni niezwiązanej małżeństwem. Marks miał nadzieję, że powszechne „swobodne stosunki seksualne”[6], które w oczywisty sposób polegają na rozwiązaniu tradycyjnego małżeństwa, doprowadzą ostatecznie do wyeliminowania instytucji rodziny.

2. Celem komunizmu jest wyeliminowanie rodziny

Komunizm zakłada, że rodzina jest formą prywatnej własności. Aby wyeliminować własność prywatną, należy zatem wyeliminować rodzinę. Pierwotna zasada komunizmu zakłada, że to czynniki ekonomiczne mają kluczowe znaczenie w określeniu rodzaju stosunków rodzinnych. Współczesny marksistowski freudyzm traktuje pożądanie seksualne jako kluczowe w kwestiach związanych z rodziną. Wspólną cechą tych dwóch ideologii jest odrzucenie podstawowej ludzkiej moralności, kult materializmu, pragnień i pragmatycznych interesów. Wszystko to po prostu zamienia ludzi w bestie. Jest to wypaczona ideologia, która powoduje zniszczenie rodziny poprzez niszczenie myśli.

Doktryna wyzwolenia ludzkości, która jest przesłaniem komunizmu, to wielka iluzja. Przejawia się ona nie tylko jako domniemane wyzwolenie w sensie ekonomicznym, lecz także wyzwolenie samej ludzkości. Przeciwieństwem wyzwolenia jest oczywiście opresja. Skąd zatem bierze się opresja, której należy się oprzeć? Odpowiedź komunizmu jest taka, że opresja pochodzi z ludzkich pojęć, które są narzucane przez tradycyjną moralność społeczną: patriarchat tradycyjnej struktury rodziny uciska kobiety; tradycyjna moralność seksualna ujarzmia ludzką naturę, i tak dalej.

Ruchy feministyczne i ruchy homoseksualne późniejszych pokoleń odziedziczyły, a następnie rozszerzyły tę komunistyczną teorię wyzwolenia. Prowadzi to do pełnego zestawu pojęć będących w opozycji do tradycyjnego małżeństwa i rodziny, a także do wyzwolenia seksualnego, homoseksualizmu i tym podobnych. Idee te stały się narzędziami używanymi przez diabła, aby podważyć i zniszczyć rodzinę. Komunizm sprzeciwia się wszystkim tradycyjnym wartościom moralnym i pragnie je obalić, jak głosi to wyraźnie Manifest komunistyczny.

3. Szerzenie rozwiązłości seksualnej przez komunizm

Komunistyczny upiór jest przeciwny tradycyjnej rodzinie, którą chce zniszczyć. Na początku XIX wieku Robert Owen, przedstawiciel utopijnego socjalizmu, zasiał ziarno diabelskiej ideologii. Jako komunistyczny pionier ideologiczny Owen w 1824 roku utworzył utopijną społeczność Nowa Harmonia w stanie Indiana. (Upadła dwa lata później). W dniu założenia wspólnoty ogłosił:

Oświadczam to Wam i całemu światu, że człowiek, aż do tego momentu, był we wszystkich częściach świata niewolnikiem Świętej Trójcy, najbardziej monstrualnego zła, które połączono, by wyrządzić fizyczne i psychiczne zło całej ludzkiej rasie. Mam na myśli prywatną lub indywidualną własność – absurdalne i irracjonalne systemy religijne – i małżeństwo, oparte na indywidualnej własności połączonej z jednym z tych irracjonalnych systemów religijnych[7].

Po śmierci Owena kolejnym wpływowym utopijnym komunistą był Francuz Charles Fourier, którego idee mocno wpłynęły na Marksa i marksistów. Po jego śmierci jego uczniowie wnieśli głoszone przez niego idee do rewolucji 1848 roku i Komuny Paryskiej, a następnie zaczęli je szerzyć w Stanach Zjednoczonych. Fourier jako pierwszy stworzył zwrot „feministyczny” (z francuskiego „féminisme”).

W jego idealnej komunistycznej społeczności (zwanej falangą) tradycyjna rodzina była w pogardzie, a bachanalia i orgie były chwalone jako w pełni wyzwalające ludzkie wewnętrzne namiętności. Oświadczył także, że sprawiedliwe społeczeństwo powinno zająć się tymi, którzy są odrzucani seksualnie (takimi jak osoby starsze lub nieatrakcyjne), aby zapewnić, że każdy ma „prawo” do zaspokojenia seksualnego. Uważał, że każda forma seksualnego zaspokojenia, w tym sadyzm i masochizm, a nawet kazirodztwo i zoofilia, powinna być dozwolona, jeśli tylko jest za obopólną zgodą. Fouriera można zatem uznać za pioniera teorii odmienności, gałęzi współczesnego ruchu homoseksualnego (w tym LGBTQ i tym podobnych).

Ze względu na wpływ Owena, a zwłaszcza Fouriera, w Stanach Zjednoczonych w XIX wieku powstały dziesiątki komunistycznych utopijnych gmin, choć większość z nich była krótkotrwała i zakończyła się porażką. Najdłużej trwała Gmina Oneida powstała na bazie teorii Fouriera, która trwała 32 lata. Gmina gardziła tradycyjnymi monogamicznymi małżeństwami i popierała poligamię i seks grupowy. Członkowie otrzymywali „sprawiedliwy” dostęp seksualny dzięki temu, że każdego tygodnia mieli możliwość uprawiania seksu z dowolnym wybranym przez siebie partnerem. Pod koniec założyciel John Humphrey Noyes uciekł ze strachu przed pozwem sądowym. Gmina została zmuszona do porzucenia współdzielenia żon. Mimo to Noyes pisał później książki i stał się twórcą komunizmu biblijnego.

Gen rozwiązłości pochodzący od komunizmu jest nieuniknioną konsekwencją jego teoretycznego rozwoju. Od samego początku demon komunizmu kusił ludzi do porzucenia pobożnych nauk, wyparcia się boskości i wyparcia grzechu pierworodnego.

Zgodnie z tą logiką, problemy społeczne spowodowane przez degenerację ludzkiej moralności przypisano prywatnej własności. Komunizm skłania ludzi do przekonania, że jeśli własność prywatna zostanie zniszczona, ludzie nie będą o nią walczyć. Jednak nawet jeśli całe mienie jest wspólne, ludzie mogą nadal toczyć spory o swoich małżonków. Dlatego utopijni socjaliści otwarcie wykorzystują system dzielenia się żonami, aby rozwiązać takie problemy pochodzące z ludzkiej natury.

Te komunistyczne „raje” albo bezpośrednio rzuciły wyzwanie tradycyjnej rodzinie, albo popierały system wspólnych żon, który sprawił, że lokalne społeczności, Kościoły i rządy postrzegały je jako wyzwanie dla tradycyjnej moralności i etyki i podejmowały działania w celu ich powstrzymania. Skandaliczne komunistyczne dzielenie się dobrami i żonami stało się szeroko znane.

Porażka utopijnych gmin nauczyła Marksa i Engelsa, że nie był to jeszcze czas, by otwarcie popierać rozwiązłe dzielenie się żonami. Chociaż cel wyeliminowania rodziny w Manifeście komunistycznym nie zmienił się, zaadaptowali ukryte metody do wprowadzania swoich teorii i niszczenia rodzin.

Po śmierci Marksa, Engels opublikował książkę Pochodzenie rodziny, własności prywatnej i państwa, w świetle badań Lewisa H. Morgana, aby uzupełnić teorię Marksa o rodzinie i dalej objaśnić marksistowski pogląd na małżeństwo: „[Powstanie monogamii] opiera się na wyższości mężczyzny, którego wyraźnym celem jest poczęcie dzieci bezspornego ojcostwa; takie ojcostwo jest wymagane, ponieważ te dzieci mają później stać się własnością ich ojca jako jego naturalni spadkobiercy. Wyróżnia ją znacznie większa siła związku małżeńskiego, której nie można już rozwiązać na życzenie partnera”[8].

Engels twierdził, że monogamia opiera się na własności prywatnej i że gdy cała własność będzie wspólna, powstanie zupełnie nowy model małżeństwa oparty wyłącznie na miłości. Na pozór brzmi to szlachetnie – ale tak nie jest.

Wysnuwane przez Marksa i Engelsa tezy wypadają słabo w świetle rzeczywistej realizacji komunistycznej teorii. Uczucia są ulotne. Jeśli osoba kocha kogoś dziś, a jutro kogoś innego, to czy nie sprzyja to rozwiązłości? Rozwiązłość, która miała miejsce po ustanowieniu byłego Związku Radzieckiego i chińskiego reżimu komunistycznego (patrz następny podrozdział), jest w rzeczywistości rezultatem zastosowanej doktryny marksistowskiej.

Relacje między mężami i żonami nie zawsze są gładkie. Ślubowanie „że Cię nie opuszczę aż do śmierci” podczas tradycyjnego ślubu jest przysięgą składaną Bogu. Jest także wyrazem idei, że obie strony są przygotowane do stawiania czoła i pokonania wszystkich trudności razem. To, co utrzymuje małżeństwo, to nie tylko emocje i uczucia, lecz także poczucie odpowiedzialności. Troskliwy stosunek do drugiej połowy, dzieci i rodziny zmienia zarówno męża, jak i żonę w dojrzałych mężczyznę i kobietę z poczuciem odpowiedzialności moralnej.

Marks i Engels chwalili się w Pochodzeniu rodziny, własności prywatnej i państwa, że w społeczeństwie komunistycznym własność prywatna staje się publiczna; prace domowe przestają być obowiązkami żony lub męża i stają się zwykłymi płatnymi czynnościami; nie trzeba się martwić opieką nad dziećmi, ponieważ to obowiązkiem państwa jest dbanie o dzieci i ich edukowanie.

Napisali: „To usuwa cały niepokój o ‘konsekwencje’, które dziś są najistotniejszym czynnikiem społeczno-moralnym i ekonomicznym, który uniemożliwia dziewczynie całkowite oddanie się mężczyźnie, którego kocha. Czy to nie wystarczy, by doprowadzić do stopniowego szerzenia się nieskrępowanych stosunków płciowych, a wraz z nimi bardziej tolerancyjnej opinii publicznej, jeśli chodzi o honor panieństwa i kobiecy wstyd?”[9].

To, co promowali Marks i Engels, było niczym innym, jak całkowitym porzuceniem osobistej odpowiedzialności moralnej, nawet używając słów „wolność”, „wyzwolenie” i „miłość”, aby ukryć ten fakt. Zachęcali ludzi do działania wyłącznie w oparciu o ich pragnienia. Jednak w czasach Marksa i Fouriera większość ludzi nie porzuciła całkowicie boskich nauk i byli podejrzliwi w stosunku do rozwiązłości promowanej przez komunizm. Jednak nawet sam Marks nie mógł sobie wyobrazić racjonalizacji, jakie ludzie wymyślili w dwudziestym wieku i później, aby przyjąć seksualny chaos marksistowskiej myśli i dążyć do celu, jakim jest wyeliminowanie rodziny.

Czerwony demon zaaranżował, by pewne osoby rozsiewaly te nasiona lubieżności i dewiacji. Systematycznie zwabiał ludzi i nęcił ich do podążania za ich pragnieniami i przeciwstawiania się bożym naukom, aby stopniowo ich deprawować, i w końcu osiągnąć cel eliminacji rodziny. To ostatecznie powoduje wypaczenie ludzkiego serca i prowadzi człowieka prosto w objęcia diabła.

4. Praktyka współdzielenia żon w komunizmie

Chaos seksualny opisany powyżej jest wrodzoną częścią komunizmu. Uważa się, że Marks zgwałcił swoją służebną, a Engels wychował poczęte tak dziecko. Engels żył w konkubinacie z dwiema siostrami. Lenin prowadził pozamałżeński romans z kobietą o imieniu Inesa przez dziesięć lat, a także popełnił cudzołóstwo z Francuzką. Zaraził się także syfilisem od prostytutek. Stalin był równie lubieżny i znany z tego, że wykorzystywał seksualnie żony innych ludzi.

Po przejęciu władzy sowieci wprowadzili praktykę dzielenia się żonami. Związek Radziecki w tym czasie może być postrzegany jako pionier wyzwolenia seksualnego na Zachodzie. W dziesiątym wydaniu rosyjskiego czasopisma Rodina, wydrukowanego w 1990 roku, ujawniono zjawisko współdzielenia żon podczas wczesnych rządów sowieckich. Artykuł opisywał również prywatne życie przywódców sowieckich – Trockiego, Bucharina, Antonowa, Aleksandry Kołłontaj i innych, mówiąc, że w swoich poczynaniach seksualnych postępowali bez ogródek jak psy.

a. Dzielenie się żonami w Związku Radzieckim

Już w 1904 roku Lenin pisał: „Pożądanie może wyzwolić energię ducha – nie dla wartości pseudorodzinnych, ale dla zwycięstwa socjalizmu ten zator krwi musi zostać usunięty”[10].

Na spotkaniu Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej Rosji Leon Trocki zaproponował, że gdy bolszewicy przejmą władzę, zostaną opracowane nowe podstawowe zasady stosunków seksualnych. Teoria komunistyczna domaga się zniszczenia rodziny i przejścia do okresu nieograniczonej satysfakcji z pożądania seksualnego. Trocki powiedział także, że odpowiedzialność za kształcenie dzieci spoczywa wyłącznie na państwie.

W liście do Lenina z 1911 roku Trocki napisał: „Niewątpliwie opresja seksualna (ludzie są ograniczani przez tradycję co do ilości partnerów i rodzajów stosunków seksualnych – przyp. redakcji) jest głównym sposobem zniewolenia człowieka. Dopóki taka opresja istnieje, nie może być mowy o prawdziwej wolności. Rodzina, podobnie jak instytucja burżuazji, to całkowity przeżytek. Trzeba o tym więcej mówić robotnikom”.

Lenin odpowiedział: „I nie tylko rodzina. Wszystkie prohibicje dotyczące seksualności muszą zostać zniesione. […] Musimy wyciągnąć wnioski z sufrażystek: nawet zakaz miłości ludzi tej samej płci powinien zostać zniesiony”[11].

Po przejęciu władzy przez bolszewików Lenin wydał szereg przepisów skutecznie znoszących małżeństwo i karanie homoseksualizmu[12].

W tym czasie pojawił się również slogan „Precz ze wstydem!”. Było to częścią bolszewickiej próby stworzenia „nowego człowieka” socjalistycznej ideologii, a czasem nawet włóczenia się po ulicach nago i histerycznego wykrzykiwania sloganów typu: „Wstyd to burżuazyjna przeszłość narodu radzieckiego”[13].

W dniu 19 grudnia 1918 roku, z okazji obchodów dnia dekretu skutecznie znoszącego małżeństwo, świętowały grupy lesbijskie. Trocki pisze w swoich wspomnieniach, że wieść o lesbijkach świętujących podczas parady uczyniła Lenina bardzo szczęśliwym. Lenin zachęcał także, aby więcej ludzi nago brało udział w wiecach[14].

W 1923 roku powieść sowiecka Miłość trzech pokoleń spopularyzowała wyrażenie „glass-of-waterism”. Autorka, komisarz ludowy ds. opieki społecznej Aleksandra Kołłontaj, była rewolucjonistką, która wywalczyła sobie drogę do bolszewizmu, wyłamując się z tradycyjnej rodziny w poszukiwaniu „wyzwolenia kobiet”. „Glass-of-waterism” promowany przez powieść jest w rzeczywistości synonimem rozwiązłości seksualnej: w komunistycznym społeczeństwie zaspokajanie pożądania seksualnego jest równie normalne i łatwe, jak wypicie szklanki wody. „Glass-of-waterism” był szeroko rozpowszechniony wśród robotników fabrycznych, a zwłaszcza nastolatków.

„Obecna moralność naszej młodzieży została podsumowana w następujący sposób” – napisała w gazecie „Prawda” (21 marca 1925 roku) znana komunistka Madame Smidowicz:

Każdy członek, nawet nieletni, Komunistycznej Ligi Młodzieży i każdy uczeń „Rabfaka” (szkoła zawodowa partii komunistycznej) ma prawo zaspokoić swoje pożądanie seksualne. Ta koncepcja stała się aksjomatem, a abstynencja uważana jest za pojęcie burżuazji. Jeśli mężczyzna pożąda młodej dziewczyny, niezależnie od tego, czy jest uczennicą, pracownikiem, czy nawet dziewczyną w wieku szkolnym, wówczas dziewczyna musi być posłuszna jego żądzy, inaczej będzie uważana za burżuazyjną córkę, niegodną nazywania się prawdziwym komunistą[15].

Rozwód również stał się znormalizowany i powszechny. „Wskaźnik rozwodów gwałtownie wzrósł do poziomu niespotykanego poprzednio w historii ludzkości. Krótko mówiąc, wyglądało, jakby wszyscy w Moskwie rozwodzili się” – zauważył Paul Kengor w swojej książce Takedown: From Communists to Progressives, How the Left Has Sabotaged Family and Marriage (pol. Obalenie: Od komunizmu do progresywizmu. Jak lewica sabotowała rodzinę i małżeństwo). W 1926 roku wpływowe amerykańskie czasopismo „The Atlantic” opublikowało artykuł o zdumiewającej sytuacji w ZSRR, zatytułowany „The Russian Effort to Abolish Marriage” (pol. „Rosyjski wysiłek na rzecz zniesienia małżeństwa”)[16].

Fenomen „szwedzkich rodzin” – który nie ma nic wspólnego ze Szwecją, ale odnosi się do dużej grupy mężczyzn i kobiet mieszkających razem i angażujących się w przypadkowe stosunki seksualne – pojawił się również w okresie wyzwolenia seksualnego. Otworzyło to drzwi do rozwiązłości, chaosu seksualnego, homoseksualizmu, upadku moralnego, zniszczenia rodzin, chorób przenoszonych drogą płciową, gwałtów itd.[17].

Po ekspansji socjalistycznych gmin te „szwedzkie rodziny” rozprzestrzeniły się po całym Związku Radzieckim. Było to znane jako „nacjonalizacja” lub „zsocjalizowanie” kobiet. Kobiety socjalistyczne w Jekaterynburgu, w marcu 1918 roku, były smutnym przykładem: po tym jak bolszewicy przejęli miasto, wydali zarządzenie, że młode kobiety w wieku od 16 do 25 lat muszą być „uspołecznione”. Rozkaz ten został wdrożony przez kilku urzędników partyjnych i dziesięć młodych kobiet zostało „zsocjalizowanych”[18].

Bolszewicy szybko zaostrzyli zasady dotyczące seksu pod koniec lat dwudziestych. Podczas rozmowy z działaczką feministyczną Clarą Zetkin Lenin ubolewał nad filozofią „glass-of-waterism”, nazywając ją „antymarksistowską” i „antyspołeczną”[19]. Powodem było to, że wyzwolenie seksualne spowodowało niepożądany produkt uboczny – wiele noworodków. Wiele zostało porzuconych.

Udowodniło to ponownie, że zniszczenie rodziny ostatecznie doprowadza do załamania społeczeństwa.

b. Wyzwolenie seksualne w Yan’an

W początkowych latach KPCh okoliczności były podobne do sytuacji Związku Radzieckiego. Oczywiście te partie komunistyczne są odmianami trujących owoców z tego samego drzewa. Chen Duxiu, wczesny przywódca komunistyczny, znany był ze swojego rozbestwionego życia osobistego. Według wspomnień Zheng Chaolina i Chen Bilana, komuniści Qu Qiubai, Cai Hesen, Zhang Tailei, Xiang Jingyu, Peng Shuzhi i inni mieli nieco chaotyczną przeszłość seksualną, a ich podejście do seksu było podobne do „glass-of-waterism” wczesnych radzieckich rewolucjonistów.

„Wyzwolenie seksualne” zostało przyjęte nie tylko przez intelektualnych przywódców partii, lecz także przez zwykłych ludzi żyjących we wczesnych „Sowietach” KPCh (rewolucyjne enklawy utworzone przed obaleniem partii nacjonalistycznej) w Hubei, Henan i Anhui. Ze względu na promowanie równości kobiet oraz absolutną wolność małżeństwa i rozwodu, rewolucyjna praca była często zakłócana w celu zaspokojenia pożądania seksualnego.

Młodzi ludzie w sowieckich obszarach czasami angażowali się w romanse w imię łączenia się z masami. Nierzadko młode kobiety miały sześciu lub siedmiu partnerów seksualnych. Według Collection of Revolutionary Historical Documents in the Hubei-Henan-Anhui Soviet Districts (pol. Kolekcji rewolucyjnych dokumentów historycznych w okręgach sowieckich Hubei-Henan-Anhui), spośród miejscowych szefów partii w takich miejscach jak Hong’an, Huangma, Huangqi, Guangshan i innych „około trzy czwarte z nich utrzymywało stosunki seksualne z dziesiątkami lub setkami kobiet”[20].

Późną wiosną 1931 roku, kiedy Zhang Guotao objął dowództwo nad dzielnicami sowieckimi Hubei-Henan-Anhui, zauważył, że syfilis jest tak rozpowszechniony, że musiał zdać raport lekarzom Komitetu Centralnego specjalizującym się w leczeniu tej choroby. Wiele lat później, w swoich wspomnieniach, wciąż żywo wspominał historie kobiet w sowieckich dzielnicach, które były molestowane seksualnie, w tym niektóre z kochanek starszych generałów[21].

W 1937 roku Li Kenong pełnił funkcję dyrektora Biura Armii Ósmego Szlaku KPCh w Nankinie, co czyniło go odpowiedzialnym za przygotowanie poborów wojskowych, lekarstw i dostaw. Pewnego razu, podczas sprawdzania listy leków Armii Ósmego Szlaku, pracownicy Rządu Narodowego znaleźli dużą ilość leków do leczenia chorób przenoszonych drogą płciową. Urzędnicy zapytali Li Kenonga: „Czy w twojej armii jest wiele osób cierpiących na tę chorobę?”. Li nie był pewien, co powiedzieć, więc skłamał i powiedział, że to do leczenia miejscowej ludności[22].

Jednak w latach trzydziestych wolność seksualna zaczęła być postrzegana jako zagrożenie dla reżimu. Ten sam problem dezintegracji społecznej, dostrzeżony w Rosji Radzieckiej, był oczywisty, a poborowi Armii Czerwonej zaczęli się martwić, że ich żony będą miały romanse pozamałżeńskie lub zażądają rozwodu po przyłączeniu się do rewolucji. Wpłynęło to na skuteczność bojową oddziałów. Co więcej, tendencja rozwiązłości seksualnej zdawała się wzmacniać sławę sloganu „wspólna własność, wspólne żony”. W ten sposób rejony sowieckie zaczęły wdrażać plan ochrony małżeństw wojskowych, ograniczając liczbę rozwodów itp.

5. W jaki sposób komunizm niszczy rodziny na Zachodzie

Ideologiczne trendy diabelskiego ducha znajdują swoje początki w XIX wieku. Po stuleciu transformacji i ewolucji na Zachodzie, w 1960 roku wyszły w końcu na pierwszy plan w Stanach Zjednoczonych.

W latach 60. XX wieku wpływ i zachęta ze strony neomarksizmu i innych radykalnych ideologii sprawiły, że pojawiły się ruchy społeczne i kulturowe manipulowane przez diabelskiego ducha. Należą do nich kontrkultura hippisowska, radykalna Nowa Lewica, ruch feministyczny i rewolucja seksualna. Zawirowania spowodowane przez te ruchy społeczne były ostrym atakiem na system polityczny Ameryki, tradycyjny system wartości i tkankę społeczną.

Ruchy szybko rozprzestrzeniły się w Europie, gwałtownie zmieniając sposób myślenia społeczeństwa na temat rodziny, seksu i wartości kulturowych. W tym czasie wzrastał również ruch praw homoseksualistów. Połączenie tych sił doprowadziło do osłabienia tradycyjnych zachodnich wartości rodzinnych i upadku instytucji tradycyjnej rodziny i jej centralnego miejsca w życiu społecznym. Jednocześnie zamieszki społeczne wywołały szereg problemów, w tym rozprzestrzenianie pornografii, rozprzestrzenianie się narkomanii, upadek moralności seksualnej, wzrost wskaźnika przestępczości nieletnich oraz zwiększenie się liczby grup zależnych od opieki społecznej.

a. Promowanie wyzwolenia seksualnego

Wyzwolenie seksualne (znane również jako rewolucja seksualna) powstało w Stanach Zjednoczonych w latach 60. XX wieku. Jego późniejsze szybkie rozprzestrzenianie się po świecie zadało druzgocący cios tradycyjnym wartościom moralnym, w szczególności tradycyjnym wartościom rodzinnym i moralności seksualnej.

Diabelski duch dokonał szerokich przygotowań w celu wykorzystania wyzwolenia seksualnego przeciwko społeczeństwom na Zachodzie. Ruch wolnej miłości utorował drogę do stopniowej erozji i rozpadu tradycyjnych wartości rodzinnych. Pojęcie „wolnej miłości” narusza tradycyjną moralność seksualną i twierdzi, że aktywność seksualna we wszystkich formach powinna być wolna od regulacji społecznej. Zgodnie z tym poglądem indywidualne czynności seksualne, w tym małżeństwo, aborcja i cudzołóstwo, nie powinny być ograniczane przez rząd lub prawo ani podlegać sankcjom społecznym.

Zwolennicy Charles’a Fouriera i chrześcijańskiego socjalisty Johna Humphreya Noyesa jako pierwsi stworzyli zwrot „wolna miłość”.

W ostatnich czasach głównymi promotorami idei wolnej miłości są prawie wszyscy socjaliści lub ludzie pod dużym wpływem myśli socjalistycznej. Na przykład wśród pionierów ruchu wolnej miłości w Wielkiej Brytanii był socjalistyczny filozof Edward Carpenter, który był także jednym z pierwszych działaczy na rzecz praw homoseksualistów. Najbardziej znany rzecznik ruchu praw homoseksualistów, brytyjski filozof Bertrand Russell, był jawnym socjalistą i członkiem Towarzystwa Fabiańskiego. Twierdził, że moralność nie powinna ograniczać instynktownego dążenia ludzkości do przyjemności i popierał seks przedmałżeński i pozamałżeński.

Głównym prekursorem ruchu wolnej miłości we Francji był Émile Armand, w swoim wczesnym okresie, anarchokomunista, który później budował na utopijnym komunizmie Fouriera, założył francuski indywidualistyczny anarchizm (który podlegał pod szerszą kategorię socjalizmu) i popierał rozwiązłość seksualną, homoseksualizm i biseksualność. Pionierem ruchu wolnej miłości w Australii był Chummy Fleming, anarchista (kolejny socjalistyczny odłam).

Ruch wolnej miłości w Ameryce przyniósł ważny owoc: Playboya, czasopismo erotyczne założone w 1953 roku. Pismo wykorzystywało powlekany papier, aby stworzyć wrażenie, że jest artystyczne, a nie obskurne. Wykorzystało także kosztowny druk w kolorze, dzięki czemu treści pornograficzne zazwyczaj uważane za niskoklasowe i wulgarne szybko weszły do głównego nurtu, a Playboy stał się „wysokiej klasy” rekreacyjnym czasopismem. Od ponad pół wieku rozprowadza toksyny wolności seksualnej wśród ludzi na całym świecie i osaczył tradycyjną moralność i pojęcia dotyczące seksu.

W połowie XX wieku, wraz z rosnącą popularnością hippisowskiej kultury i wolną miłością, zyskującą powszechną akceptację, seksualna rewolucja (znana również jako wyzwolenie seksualne) miała swój oficjalny debiut. Zwrot „rewolucja seksualna” został wymyślony przez Wilhelma Reicha, niemieckiego komunistę i założyciela komunistycznej psychoanalizy. Połączył marksizm z psychoanalizą Freuda i wierzył, że ten pierwszy wyzwalał ludzi z „ekonomicznego ucisku”, podczas gdy ten drugi wyzwalał ludzi z „ujarzmienia seksualnego”.

Innym twórcą teorii wyzwolenia seksualnego był Herbert Marcuse ze szkoły frankfurckiej. Podczas zachodniego kontrkulturowego ruchu lat 60. jego hasło „uprawiaj seks, nie wojnę” (ang. „Make Love, not War”) zakorzeniło pojęcie seksualnego wyzwolenia głęboko w ludzkich sercach.

Od tego czasu, wraz z publikacją książek Alfreda Kinseya Sexual Behavior in the Human Male oraz Sexual Behavior in the Human Female (pol. Zachowania seksualne mężczyzn rasy ludzkiej oraz Zachowania seksualne kobiet rasy ludzkiej), powszechne stosowanie doustnych środków antykoncepcyjnych, pojęcie wyzwolenia seksualnego ogarnęło cały Zachód. Warto wspomnieć, że współcześni badacze odkryli zniekształcone dane statystyczne w pracy Kinseya, a także przesadę, nadmierne uproszczenie i inne błędy wynikające z jego politycznych i ideologicznych zobowiązań. Kinsey postanowił pokazać, że seks pozamałżeński, seks homoseksualny itd. były powszechne, a zatem skłonić społeczeństwo do zaakceptowania normalizacji tych zjawisk, co udało mu się z dużym sukcesem[23].

Nagle bycie „seksualnie wyzwolonym” stało się modne. Wśród młodych ludzi rozwiązłość seksualna zaczęła być uważana za normalną. Nastolatki, które przyznawały się do bycia dziewicami i prawiczkami, były wyśmiewane przez swoich rówieśników. Dane pokazują, że wśród tych, którzy ukończyli 15 lat w latach 1954-1963 (pokolenie lat 60.), 82 procent miało przedmałżeński seks przed ukończeniem 30. roku życia[24]. W latach po 2010 roku panny młode, które nadal były dziewicami przed ślubem, stanowiły jedynie 5 procent, podczas gdy 18 procent panien młodych miało 10 lub więcej partnerów seksualnych przed ślubem[25]. Główny nurt kulturowy został nasycony seksem, w tym literatura, film, reklama i telewizja.

b. Promowanie feminizmu i odrzucanie tradycyjnej rodziny

Ideologia komunistyczna stojąca za ruchem feministycznym

Ruch feministyczny jest kolejnym narzędziem wykorzystanym do zniszczenia rodziny przez komunistycznego upiora. Ruch feministyczny (znany również jako feminizm pierwszej fali) rozpoczął się w Europie w XVIII wieku i zalecał, aby kobiety traktowano tak samo jak mężczyzn w edukacji, zatrudnieniu i polityce. W połowie XIX wieku centrum ruchu feministycznego przesunęło się z Europy do Stanów Zjednoczonych.

Kiedy rozpoczął się feminizm pierwszej fali, pojęcie tradycyjnej rodziny nadal miało silne oparcie w społeczeństwie, a ruch feministyczny nie zalecał bezpośredniego kwestionowania tradycyjnej rodziny. Wpływowe wówczas feministki, takie jak Mary Wollstonecraft z XVIII-wiecznej Anglii, Margaret Fuller z XIX-wiecznej Ameryki, a także John Stuart Mill z XIX-wiecznej Anglii, opowiadali się ogólnie za tym, by kobiety po ślubie traktowały priorytetowo rodzinę. Potencjał kobiet powinien być rozwijany w sferze rodziny, a kobiety powinny się wzbogacać dla dobra rodziny (np. kształcenie dzieci, zarządzanie rodziną). Uważali jednak, że wyjątkowe kobiety, które są szczególnie utalentowane, nie powinny być ograniczane przez społeczeństwo i powinny mieć swobodę wykorzystywania swoich talentów, nawet jeśli miałyby konkurować z mężczyznami.

Po latach 20., kiedy prawo kobiet do głosowania było zagwarantowane w wielu krajach, pierwsza fala ruchów praw kobiet stopniowo się cofnęła. W następnych latach Wielki Kryzys i II wojna światowa spowodowały, że ruch feministyczny się wycofał.

W tym samym czasie komunistyczny upiór zaczął siać ziarna destrukcji wymierzonej w tradycyjne małżeństwa i etykę seksualną. Wcześni utopijni socjaliści w XIX wieku wskazali kierunek współczesnym radykalnym ruchom feministycznym. François Marie Charles Fourier, zwany „ojcem feminizmu”, oświadczył, że małżeństwo zamienia kobiety we własność prywatną. Robert Owen przeklął małżeństwo jako zło. Idee tych utopijnych socjalistów zostały odziedziczone i rozwinięte przez późniejsze feministki, w tym na przykład Frances Wright, która w XIX wieku przejęła idee Fouriera i opowiadała się za wolnością seksualną dla kobiet.

Brytyjska działaczka feministyczna Anna Wheeler przejęła poglądy Owena, ostro potępiając małżeństwo za rzekome traktowanie kobiet jak niewolnice. Socjalistyczne feministyczne aktywistki również stanowiły ważną część ruchu feministycznego w XIX wieku. W tym czasie wśród najbardziej wpływowych feministycznych publikacji we Francji znalazły się „La Voix des Femmes”, pierwsza feministyczna publikacja we Francji, i „La Femme Libre” (później przemianowana na „La Tribune des Femmes”), a także „La Politique des Femmes”. Fundatorami tych publikacji byli zwolennicy Fouriera lub Henri de Saint-Simona, zwolennika nowoczesności. Ze względu na bliski związek feminizmu i socjalizmu władze wzięły feminizm pod lupę.

Kiedy pierwsza fala ruchów praw kobiet szła pełną parą, diabeł komunizmu również poczynił przygotowania, aby wprowadzić różnorodne radykalne myśli, które zaatakowałyby tradycyjne koncepcje rodziny i małżeństwa, torując drogę dla bardziej radykalnego ruchu feministycznego, który nastąpił później.

Druga fala feministycznych ruchów rozpoczęła się w Stanach Zjednoczonych pod koniec lat 60., a następnie rozprzestrzeniła się na Europę Zachodnią i Północną i szybko rozszerzyła się na cały świat zachodni. Społeczeństwo amerykańskie pod koniec lat 60. przeżyło okres zamieszek, z ruchem na rzecz praw obywatelskich, działaniami przeciwko wojnie w Wietnamie i różnymi radykalnymi tendencjami społecznymi. Feminizm, wykorzystując ten wyjątkowy splot okoliczności, wyłonił się w bardziej radykalnej formie i stał się popularny.

Kamieniem węgielnym tej fali ruchów feministycznych była książka Mistyka kobiecości (ang. The Feminine Mystique) autorstwa Betty Friedan, opublikowana w 1963 roku, a także Narodowa Organizacja Kobiet (NOK, ang. National Organization for Women), którą założyła. Korzystając z perspektywy podmiejskiej gospodyni domowej klasy średniej, Friedan ostro skrytykowała tradycyjną rodzinną rolę kobiet i argumentowała, że tradycyjny wizerunek szczęśliwej, zadowolonej i radosnej gospodyni domowej jest mitem wymyślonym przez patriarchalne społeczeństwo. Przekonywała, że podmiejskie rodziny klasy średniej są „wygodnym obozem koncentracyjnym” dla amerykańskich kobiet i że nowoczesne wykształcone kobiety powinny odrzucić poczucie spełnienia osiągnięte poprzez wspieranie swoich mężów i edukację swoich dzieci, a zamiast tego realizować się poza rodziną[26].

Kilka lat później bardziej radykalne feministki zdominowały Narodową Organizację Kobiet, przejmując i rozwijając idee Friedan. Twierdziły, że od czasów starożytnych kobiety były uciskane przez patriarchat i przypisywały rodzinom główną przyczynę ujarzmienia kobiet. W odpowiedzi popierały one całkowitą transformację systemu społecznego i tradycyjnej kultury oraz walkę we wszystkich aspektach ludzkich – gospodarki, edukacji, kultury i rodziny – w celu osiągnięcia równości kobiet.

Klasyfikowanie społeczeństwa jako uciemiężonych i ciemiężycieli, nawoływanie do walki, wyzwolenia i równości jest dokładnie tym, co stanowi komunizm. Tradycyjny marksizm klasyfikuje grupy według ich statusów ekonomicznych, podczas gdy ruchy neofeministyczne dzielą ludzi na podstawie płci.

Betty Friedan, autorka Mistyki kobiecości, nie była, jak opisywała jej książka, podmiejską gospodynią z klasy średniej, znudzoną pracą domową. Daniel Horowitz, profesor Smith College, napisał biografię Friedan w 1998 roku zatytułowaną Betty Friedan and the Making of ‘The Feminine Mystique’ (ang. Betty Friedan i powstanie książki „Mistyka kobiecości”). Jego badania wskazały, że Friedan, pod swoim panieńskim nazwiskiem Betty Goldstein, była radykalną działaczką socjalistyczną od czasu studiów do lat 50. XX wieku. W różnych okresach była profesjonalną dziennikarką lub ściślej mówiąc propagandystką, dla kilku radykalnych satelickich związków zawodowych Komunistycznej Partii USA (ang. Communist Party USA, CPUSA).

David Horowitz, były lewicowiec niezwiązany z Danielem Horowitzem, dokonał przeglądu opublikowanych artykułów Friedan, aby zrozumieć rozwój jej poglądów[27]. Będąc na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, była członkiem Ligi Młodych Komunistów. Nawet dwukrotnie ubiegała się, w różnych momentach, o dołączenie do CPUSA. Judith Hennesee, jej autoryzowana biografistka, również wskazuje, że była marksistką[28].

Kate Weigand, amerykańska uczona, wskazuje w swojej książce Red Feminism (pol. Czerwony feminizm), że od początku XX wieku do lat 60. feminizm faktycznie sprawiał problemy w Stanach Zjednoczonych. W tym okresie duża grupa czerwonych feministek z komunistycznymi korzeniami utorowała drogę późniejszemu ruchowi feministycznemu drugiej fali. Należą do nich m.in. Susan Anthony, Eleanor Flexner, Gerda Lerner, Eve Merriam. Już w 1946 roku Anthony zastosowała marksistowską metodę analityczną, aby pokazać analogię między białymi prześladowcami czarnych, a mężczyznami prześladowcami kobiet. Jednak ze względu na makkartyzm tego okresu, tacy pisarze nie mówili już o swoim komunistycznym pochodzeniu[29].

W Europie ikoniczne dzieło francuskiej pisarki Simone de Beauvoir Druga płeć było zapowiedzią szału drugiej fali feminizmu. De Beauvoir była kiedyś socjalistką. W 1941 roku wraz z komunistycznym filozofem Jeanem-Paulem Sartrem i innymi pisarzami stworzyła Socjalizm i Wolność, francuską podziemną organizację socjalistyczną. Wraz ze wzrostem jej reputacji w środowiskach feministycznych w latach 60. de Beauvoir oświadczyła, że nie wierzy już w socjalizm i twierdziła, że jest tylko feministką.

Powiedziała: „Kobieta nie rodzi się, a raczej staje się kobietą”. Opowiadała się za tym, że chociaż płeć determinowana jest przez cechy fizjologiczne, jest samooceną koncepcji psychologicznej ukształtowanej pod wpływem ludzkiej społeczności. Twierdziła, że temperament posłuszeństwa, uległości, uczucia i macierzyństwa wywodzi się z „mitu” starannie zaprojektowanego przez patriarchat celem gnębienia kobiet i zalecała, aby kobiety przełamywały tradycyjne pojęcia i realizowały swoje nieskrępowane osobowości.

Ta mentalność leży w samym sercu szkodliwych koncepcji homoseksualizmu, biseksualizmu, transgenderyzmu i tym podobnych. Od tego czasu różne myśli feministyczne pojawiały się nieprzerwanym strumieniem, wszystkie patrzące na świat przez pryzmat kobiet gnębionych przez patriarchat, który realizowany jest poprzez instytucję tradycyjnej rodziny – tworząc rodzinę, która następnie jest przeszkodą w realizacji równości kobiet[30].

De Beauvoir utrzymywała, że kobiety są powstrzymywane przez swoich mężów z powodu małżeństwa i utrzymywała że małżeństwo jest tak obrzydliwe jak prostytucja. Nie chciała wyjść za mąż i utrzymywała „otwarty związek” z Sartre’em. Z tego samego powodu Sartre zaangażował się również w kontakty seksualne z innymi kobietami.

Jej pogląd na małżeństwo jest standardem wśród współczesnych radykalnych feministek. Takie chaotyczne powiązania seksualne i związki są dokładnie takim samym systemem żon komunalnych, które wyobraził sobie Charles Fourier, prekursor utopijnego komunizmu w XIX wieku.

Przeczytaj Rozdział siódmy, część 2.

Przypisy

[1] W. Bradford Wilcox, „The Evolution of Divorce”, National Affairs, Number 35, Spring 2018. https://www.nationalaffairs.com/publications/detail/the-evolution-of-divorce.

[2] See Table 1-17. „Number and Percent of Births to Unmarried Women, by Race and Hispanic Origin: United States, 1940-2000”, CDC, https://www.cdc.gov/nchs/data/statab/t001x17.pdf.

[3] „Beyond Same-Sex Marriage: A New Strategic Vision for All Our Families and Relationships”, Studies in Gender and Sexuality, 9:2 (July 1, 2006): 161-171. https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/15240650801935198.

[4] Victoria Cavaliere, „Rhode Island School District Bans Father-Daughter, Mother-Son Events”, http://www.nydailynews.com/news/national/rhode-island-school-district-bans-father-daughter-mother-son-events-article-1.1162289#nt=byline.

[5] Genesis 2:23, http://biblehub.com/genesis/2-23.htm.

[6] Engels, Frederick. n.d., „Origins of the Family. Chapter 2 (IV)”, dostęp 17.06.2018 r. https://www.marxists.org/archive/marx/works/1884/origin-family/ch02d.htm.

[7] „Robert Owen, Critique of Individualism (1825-1826)”, n.d., Indiana University. Accessed June 17, 2018. https://web.archive.org/web/20171126034814/http://www.indiana.edu:80/~kdhist/H105-documents-web/week11/Owen1826.html. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[8] Engels, Frederick, n.d. „Origins of the Family. Chapter II (4.)”, dostęp 17.06.2018 r. https://www.marxists.org/archive/marx/works/1884/origin-family/ch02d.htm. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[9] Engels, Ibid. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[10] Tłumaczenie z języka rosyjskiego: Melnichenko, Alexander, 2017. „Великая октябрьская сексуальная революция [The Great October Sexual Revolution]”. Russian Folk Line, August 20, 2017, http://ruskline.ru/opp/2017/avgust/21/velikaya_oktyabrskaya_seksualnaya_revolyuciya/. Te i inne źródła czerpią z prac byłej mieńszewik Aleksandry Kołłontaj. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[11] Ibid.

[12] Ibid.

[13] Ibid.

[14] Ibid.

[15] Наталья Короткая, „Эрос революции: „‘Комсомолка, не будь мещанкой – помоги мужчине снять напряжение!’”, https://lady.tut.by/news/sex/319720.html?crnd=68249. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[16] Paul Kengor, Takedown: From Communists to Progressives, How the Left Has Sabotaged Family and Marriage (WND Books, 2015), 54.

[17] Zobacz: Melnichenko (2017).

[18] Xia Hou, „The Promiscuous Gene of Communism: Sexual Liberation”, „The Epoch Times” (Chinese edition). April 9, 2017, http://www.epochtimes.com/gb/17/4/9/n9018949.htm; The Weekly Review, Volumes 4-5 (National Weekly Corporation, 1921), 232, dostępny pod linkiem https://goo.gl/QY1gBc; o przypadku Karasajewa, komendanta w Armii Czerwonej, który „uspołecznił” dziesięć dziewcząt, zobacz: Olga Greig (Ольга Грейгъ), Chapter 7 of „The Revolution of the Sexes” lub „The Secret Mission of Clara Zetkin” (Революция полов, или Тайная миссия Клары Цеткин), dostępny pod linkiem https://rutlib5.com/book/21336/p/8.

[19] Clara Zetkin, „Lenin on the Women’s Question”, My Memorandum (transcribed from the Writings of V.I. Lenin, International Publishers, dostępny pod linkiem https://www.marxists.org/archive/zetkin/1920/lenin/zetkin1.htm).

[20] Huang Wenzhi, „‘What Happened after Nora Left’: Women’s Liberation, Freedom of Marriage, and Class Revolution: A Historical Survey of the Hubei-Henan-Anhui Soviet Districts (1922-1932)”, Open Times no. 4 (2013). Chinese: 黃文治：〈 “娜拉走後怎樣”：婦女解放、婚姻自由及階級革命——以鄂豫皖蘇區為中心的歷史考察（1922～1932）〉《開放時代》，2013年第4期.

[21] Huang Wenzhi (2013), Ibid.

[22] Yang Ning, „Why Did the Eighth Route Army Purchase Medicines for Sexual Transmitted Diseases?”, „The Epoch Times” (Chinese),  http://www.epochtimes.com/gb/18/1/18/n10069025.htm.

[23] Judith A. Reisman, Ph.D.; Edward W. Eichel, Kinsey, Sex and Fraud: The Indoctrination of a People (Lafayette, Louisiana: Lochinvar-Huntington House, 1990); „Dr. Judith A. Reisman and her colleagues demolish the foundations of the two (Kinsey) reports.”; „Really, Dr Kinsey?”, The Lancet, Vol. 337 (March 2, 1991): 547.

[24] L. B. Finer, „Trends in Premarital Sex in the United States, 1954-2003”, Public Health Reports 122(1) (2007): 73-78.

[25] Nicholas H. Wolfinger, „Counterintuitive Trends in the Link Between Premarital Sex and Marital Stability”, Institute for Family Studies, https://ifstudies.org/blog/counterintuitive-trends-in-the-link-between-premarital-sex-and-marital-stability.

[26] Betty Friedan, The Feminine Mystique (New York: W.W. Norton & Company, 1963).

[27] David Horowitz, Salon Magazine, January 1999, http://www.writing.upenn.edu/~afilreis/50s/friedan-per-horowitz.html.

[28] Joanne Boucher, „Betty Friedan and the Radical Past of Liberal Feminism”. New Politics 9 (3). http://nova.wpunj.edu/newpolitics/issue35/boucher35.htm.

[29] Kate Weigand, Red Feminism: American Communism and the Making of Women’s Liberation (Baltimore, Maryland: Johns Hopkins University Press, 2002).

[30] Simone de Beauvoir, The Second Sex, trans. Constance Borde, Sheila Malovany-Chevallier (New York: Vintage Books, 2011).

Tekst oryginalny ukazał się w anglojęzycznej edycji „The Epoch Times” dnia 2018-07-12, link do artykułu: https://www.theepochtimes.com/chapter-seven-destruction-of-the-family-part-i_2661675.html