Rozdział piętnasty: Komunistyczne korzenie terroryzmu

Zespół redakcyjny „Dziewięciu komentarzy na temat partii komunistycznej” 07.06.2018 04.07.2020

„Jak diabeł komunizmu rządzi naszym światem”. Rozdział piętnasty (The Epoch Times)

Upiór komunizmu nie zniknął wraz z rozpadem partii komunistycznej w Europie Wschodniej

Na łamach polskiej edycji „The Epoch Times” przedstawiamy w częściach adaptację książki „Jak diabeł komunizmu rządzi naszym światem”, opublikowanej oryginalnie w języku chińskim, autorstwa tego samego zespołu redakcyjnego, który wydał „Dziewięć komentarzy na temat partii komunistycznej”.

Spis treści

Wstęp

1. Terroryzm państwowy w reżimach komunistycznych

2. Jak reżimy komunistyczne eksportowały terror

3. Komunistyczne pochodzenie islamskiego ekstremizmu

a. Sajjid Kutb: Marks islamskiego ekstremizmu
b. Leninowscy pionierzy dżihadu
c. Komunistyczny rdzeń islamskiego ekstremizmu
d. Kutb i powstanie terroryzmu
e. Jak zwykli muzułmanie stali się ofiarami komunizmu

4. Wsparcie terroryzmu przez Komunistyczną Partię Chin

a. Wsparcie KPCh dla działań terrorystycznych Jasira Arafata
b. Związki KPCh z Al-Kaidą

5. Ukryty sojusz pomiędzy terroryzmem a zachodnią radykalną lewicą

Podsumowanie

Przypisy

Wstęp

Rankiem 11 września 2001 roku terroryści porwali samoloty pasażerskie i wlecieli nimi w bliźniacze wieże World Trade Center w Nowym Jorku, a także w Pentagon w Waszyngtonie, zabijając prawie 3000 osób. Po raz pierwszy od japońskiego ataku na Pearl Harbor Stany Zjednoczone doznały ataku na taką skalę na własnym terytorium. Ataki z 11 września miały wpływ na cały świat. Stany Zjednoczone rozpoczęły światową „wojnę z terroryzmem”, obalając islamski reżim w Afganistanie i iracką dyktaturę Saddama Husajna.

Od tego czasu opinia publiczna zapoznała się z ruchem terrorystycznym i jego przedstawicielami, takimi jak Al-Kaida i Osama bin Laden. Niewielu jednak zdaje sobie sprawę z bliskiego związku między terroryzmem a komunizmem.

Pojęcia „terroryzm” i „terrorysta” po raz pierwszy pojawiły się w 1795 roku jako odniesienie do Rządów Terroru podczas rewolucji francuskiej, która położyła podwaliny pod ruch komunistyczny (patrz rozdział 2 tej książki)[1].

We współczesnym świecie terroryzm występuje przede wszystkim w trzech formach: terroryzm państwowy w reżimach komunistycznych, działalność terrorystyczna prowadzona za granicą przez agentów reżimów komunistycznych w celu szerzenia krwawej rewolucji i ekstremizm islamski, którego ideologia i metody zawdzięczają wiele komunizmowi.

1. Terroryzm państwowy w reżimach komunistycznych

Stulecie komunizmu to stulecie kłamstw, przemocy i zabijania. Terroryzm jest dla komunistów ważnym narzędziem w szerzeniu ich ideologii na całym świecie. Z kolei powstanie reżimu komunistycznego skutkuje bez wyjątku mobilizacją machiny państwowej do narzucenia przerażającej brutalności. Te usankcjonowane przez rząd represje to terroryzm państwowy.

Włodzimierz Lenin opierał się na terroryzmie, aby przejąć władzę w Rosji. W 1918 roku Feliks Dzierżyński, którego Lenin uważał za bohatera rewolucyjnego za rolę, jaką odegrał jako przewodniczący Wszechrosyjskiej Komisji Nadzwyczajnej do Walki z Kontrrewolucją i Sabotażem (Czeka), powiedział wyraźnie: „Opowiadamy się za zorganizowanym terrorem – należy to otwarcie przyznać”[2].

Marksista Karl Kautsky, który w 1919 roku opublikował Terrorism and Communism (tłum. red. terroryzm i komunizm), przedstawił wszechstronny przegląd tego, co miałoby nastąpić pod dyktaturą proletariacką, do której ustanowienia dążył Lenin. Badając przemoc rewolucji francuskiej, Kautsky doszedł do wniosku, że leninowscy bolszewicy odziedziczyli formę terroryzmu jakobinów i będą go kontynuować[3].

Jurij N. Afanasjew, rosyjski historyk, obwiniał Lenina o ustanowienie programu terroru państwowego, przemocy i bezprawia: „Przemoc to właściwie cała nasza historia” – powiedział Afanasjew[4].

Po utworzeniu Związku Radzieckiego komunistyczne reżimy Józefa Stalina, Mao Zedonga, Pol Pota, Fidela Castro, Ericha Honeckera, Nicolae Ceaușescu, Kim Il Sunga (Kim Ir Sena – przyp. redakcji) i innych despotów opierały się na mordowaniu, aby utrzymać władzę. Przemoc i barbarzyństwo ich państwowego terroru zostały omówione w poprzednich rozdziałach.

Przemoc i mordy to tylko jeden z elementów programu terrorystycznego komunizmu. Jeszcze bardziej destrukcyjny jest sposób, w jaki komunizm wykorzystuje połączone siły politycznej i religijnej żarliwości do indoktrynowania ludzi kulturą partii komunistycznej, zasiewania nasion oszustwa, nienawiści i przemocy, które będą przekazywane z pokolenia na pokolenie.

2. Jak reżimy komunistyczne eksportowały terror

Reżimy komunistyczne stosują terroryzm państwowy we własnym społeczeństwie, jak również wspierają organizacje terrorystyczne za granicą w celu wzniecania rewolucji lub destabilizacji rywali swoich państw.

Ekspert antykomunistyczny Brian Crozier, założyciel i dyrektor Institute for the Study of Conflict (pol. Instytutu Badań nad Konfliktami), przez dziesięciolecia badał związki między komunizmem a terroryzmem, a także opublikował wiele książek i artykułów opisujących jego odkrycia. Służył jako doradca przywódcom antykomunistycznym, takim jak Ronald Reagan i Margaret Thatcher, w analizowaniu stosowania terroru przez blok komunistyczny[5].

Stanisław Łuniew, były oficer Głównego Zarządu Wywiadowczego Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR (GRU), który uciekł na Zachód, oskarżył GRU o bycie jednym z głównych mentorów terrorystów na całym świecie[6].

Wiele grup ekstremistycznych, które zorganizowały antyamerykańskie ataki – wśród nich Ludowy Front Wyzwolenia Palestyny, komandosi Japońskiej Armii Czerwonej, włoskie Czerwone Brygady, niemiecka Frakcja Czerwonej Armii, tureccy przemytnicy broni i południowoamerykańscy partyzanci, miało wsparcie radzieckiego KGB.

W 1975 roku Richard Welch, dyrektor biura CIA w Atenach, został zamordowany przez greckich marksistów[7]. W 1979 roku naczelny dowódca NATO w Europie generał Alexander Haig był celem ataku Frakcji Czerwonej Armii pod Brukselą. Gdy bomba wybuchła pod pojazdem jadącym za samochodem generała, zostało rannych trzech jego ochroniarzy. We wrześniu 1981 roku generał Frederick J. Kroesen, dowódca Centralnej Grupy Wojsk NATO, został ranny w Heidelbergu w Niemczech Zachodnich, gdy członkowie Frakcji Czerwonej Armii zaatakowali jego samochód pancerny rakietą przeciwpancerną.

Najbardziej wpływową formą współczesnego terroryzmu był jednak radykalny islam, pielęgnowany przez blok radziecki jako środek destabilizacji świata muzułmańskiego.

W pierwszej połowie XX wieku Bliski Wschód należał do zachodniej sfery kolonialnej. Gdy ludzie w regionie uzyskali niepodległość, Związek Radziecki wykorzystał okazję i przejął region pod swoje wpływy. Obecnie Bliski Wschód znajduje się w bardzo złożonej i chaotycznej sytuacji, która jest rezultatem konfliktów pomiędzy odłamami wyznaniowymi islamu, konfliktu arabsko-izraelskiego, zimnej wojny, polityki okołonaftowej i cywilizacyjnego zderzenia zachodniej oraz islamskiej sfery kulturowej.

Właśnie w takich okolicznościach Związek Radziecki dokonał penetracji sfery muzułmańskiej. Na pierwszy rzut oka może się to wydawać sprzeczne, gdyż muzułmanie podążają za wiarą Abrahama i wierzą w Allaha, a marksizm-leninizm jest ateistyczny i ma na celu eliminację religii. Jak mogłoby się to pogodzić?

Ruch komunistyczny przypomina plagę rozprzestrzeniającą się wszystkimi metodami. Wkrótce po rewolucji październikowej komunizm dokonał pierwszego, choć nieudanego, ataku na świat muzułmański.

W czerwcu 1920 roku bolszewicy pomogli w ustanowieniu reżimu sowieckiego w irańskiej prowincji Gilan, która przyjęła nazwę Radziecka Republika Iranu. Reżim przeprowadził serię radykalnych reform, w tym stworzył plan wywłaszczania właścicieli majątku, której towarzyszył program antyreligijnej propagandy. Środki te okazały się wyjątkowo niepopularne, a reżim został usunięty we wrześniu następnego roku.

Później jednak zaczęło obowiązywać pojęcie „islamskiego socjalizmu”. Przedstawicielami „islamskiego socjalizmu” byli Jasir Arafat, przywódca Organizacji Wyzwolenia Palestyny (OWP) od roku 1969 do swojej śmierci w 2004 roku, i Gamal Abdel Naser, który był drugim prezydentem Egiptu, rządzącym od 1954 roku do swojej śmierci w roku 1970. OWP była wspierana przez Związek Radziecki i Komunistyczną Partię Chin (KPCh) i brała czynny udział w szeroko zakrojonych działaniach terrorystycznych.

W trakcie zimnej wojny Algieria, Jemen Południowy i Afganistan w różnych okresach były pod rządami komunistycznymi. W 1979 roku Związek Radziecki rozpoczął inwazję na Afganistan i okupował kraj przez 10 lat, próbując wesprzeć ostatni pozostały reżim komunistyczny w świecie muzułmańskim.

Promowanie komunizmu na obszarze o głęboko zakorzenionych wierzeniach religijnych jest trudnym wyzwaniem. Wysiłki Związku Radzieckiego w bezpośrednim eksporcie rewolucji socjalistycznej do świata muzułmańskiego okazały się bardzo nieudane. Jednak w czasie gdy sam komunizm nie zdołał ustanowić kontroli nad regionem, to przyczynił się do tworzenia i rozwoju współczesnego ekstremizmu islamskiego.

Ion Mihai Pacepa, który był dwugwiazdkowym generałem w komunistycznej Rumunii i doradcą prezydenta Nicolae Ceauşescu, pełniącym obowiązki szefa wywiadu zagranicznego swojego kraju i sekretarza stanu rumuńskiego Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, stał się też najwyższym rangą uciekinierem z bloku wschodniego, gdy w lipcu 1978 roku zbiegł do Stanów Zjednoczonych.

W swoim artykule „Russian Footprints” (tłum. red. śladami Rosjan) Pacepa ujawnił dużą wiedzę na temat komunistycznego wsparcia terroryzmu na Bliskim Wschodzie[8]. Cytował Aleksandra Sacharowskiego, szefa sowieckiego wywiadu zagranicznego (szefa Pierwszego Zarządu Głównego Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego, struktury KGB – przyp. redakcji), mówiąc: „W dzisiejszym świecie, gdy broń nuklearna sprawiła, że siły zbrojne stały się przestarzałe, terroryzm powinien stać się naszą główną bronią”.

W samym tylko 1969 roku przeprowadzono osiemdziesiąt dwa porwania samolotów. Wiele z nich było dziełem OWP przy wsparciu Sowietów i chińskich komunistów. Pacepa wspominał, że gdy odwiedził biuro Sacharowskiego, zauważył morze małych czerwonych flag rozsianych na mapie świata. Każda flaga reprezentowała porwany samolot.

Sacharowski chwalił się Pacepie, że taktyka porwania samolotu była jego własnym wynalazkiem. Między 1968 a 1978 rokiem rumuński Departament Bezpieczeństwa Państwowego (służba specjalna komunistycznej Rumunii powołana z pomocą NKWD – przyp. redakcji) dokonywał drogą lotniczą cotygodniowych dostaw broni dla palestyńskich terrorystów w Libanie. Po rozwiązaniu NRD archiwa ujawniły, że w 1983 roku Główny Zarząd Wywiadu NRD (HVA, podlegający Stasi – przyp. redakcji) wysłał amunicję do karabinów szturmowych Kałasznikowa o wartości 1 877 600 USD do libańskich organizacji terrorystycznych. Czechosłowacja zapewniła islamskim terrorystom 1000 ton Semtexu-H, bezwonnego plastycznego materiału wybuchowego.

Na początku lat 70. Jurij Andropow, ówczesny szef KGB, a następnie sekretarz generalny KC KPZR, rozpoczął tajną, skrupulatnie zaplanowaną kampanię propagandową, aby zasiać ziarno antysemickiej i antyamerykańskiej nienawiści w całym świecie arabskim i islamskim. Za swoje osiągnięcia Andropow stał się znany jako „ojciec ery dezinformacji”[9].

3. Komunistyczne pochodzenie islamskiego ekstremizmu

Ataki terrorystyczne z 11 września 2001 roku zapowiadały znaczącą zmianę w relacjach światowych. Ponieważ groźba islamskiego ekstremizmu zyskała na znaczeniu, Osama bin Laden i jego Al-Kaida zajęli miejsca na pierwszych stronach gazet.

Dla ogromnej większości ludzi na całym świecie 11 września był szokiem i tragedią. Ale w Chinach, pod cenzurą KPCh, reakcje były zupełnie inne. Od forów internetowych i czatów po kafejki uniwersyteckie, dużo ludzi dopingowało terrorystów, z komentarzami takimi jak „dobra robota!” i „Zdecydowanie popieramy akty sprawiedliwości przeciwko Stanom Zjednoczonym”. Według ankiety przeprowadzonej wśród 91 701 osób na NetEase, głównej chińskiej stronie internetowej, w odniesieniu do katastrofy tylko 17,8 procent respondentów wyraziło zdecydowany sprzeciw wobec ataków terrorystycznych, natomiast większość ludzi wybrała „sprzeciw wobec Stanów Zjednoczonych” lub „najlepsze jest jeszcze przed nami”[10].

Chińczycy, którzy kibicowali atakom terrorystycznym, nigdy nie spotkali bin Ladena i innych, ale źródła ich toksycznego myślenia były te same. Chińczycy od dzieciństwa byli zatruwani przez komunistyczną propagandę i kulturę partii komunistycznej. Logicznie myśląc, można się zastanawiać, jaki to miało związek z bin Ladenem, który walczył przeciwko Związkowi Radzieckiemu w Afganistanie.

Ideologiczne źródło islamskiego ekstremizmu bin Ladena wywodzi się od Sajjida Kutba, egipskiego pioniera terroryzmu islamskiego, człowieka, którego można określić mianem Marksa islamskiego dżihadu[11] i którego często określa się mianem „ojca chrzestnego współczesnego dżihadu”[12].

a. Sajjid Kutb: Marks islamskiego ekstremizmu

William McCants, ekspert ds. walki z terroryzmem i były naukowiec w Centrum Walki z Terroryzmem w West Point, zauważył, że islamscy ekstremiści często odwołują się do nauk Kutba, wyjaśniając swoje motywacje, i że wielu z nich uważa się za jego następców[13]. Ayman al-Zawahiri, przywódca Al-Kaidy po śmierci bin Ladena, uważał myśl Kutba za iskrę, która rozpaliła ogień ekstremizmu dżihadystycznego.

W 2016 roku Hassan Hassan, ekspert ds. Bliskiego Wschodu, opublikował raport w Carnegie Endowment for International Peace (think tanku zajmującym się polityką zagraniczną – przyp. redakcji) pt. The Sectarianism of the Islamic State: Ideological Roots and Political Context (tłum. red. sektarianizm Państwa Islamskiego: korzenie ideologiczne i kontekst polityczny). Pod koniec raportu Hassan przytoczył popularne podsumowanie podstawowej doktryny ISIS: „Państwo Islamskie zostało stworzone przez Sajjida Kutba, nauczanego przez Abdullaha Azzama, zglobalizowane przez Osamę bin Ladena, przeniesione do rzeczywistości przez Abu Musaba Al-Zarkawiego i wprowadzone przez al-Baghdadich: Abu Omara i Abu Bakra”[14].

Bin Laden i później ISIS przyjęli i rozwinęli ideologię Kutba. W skrócie kutbizm jest dążeniem do przemocy i zniszczenia zgniłego starego społeczeństwa, czyli „dżahilijja”, i wzywa dżihadystów do oddania życia za ideologię, która rzekomo zapoczątkuje wyzwolenie ludzi[15].

Ten pompatyczny styl przywodzi na myśl pisma Marksa i Lenina i nie bez powodu, gdyż Kutb był w młodości członkiem partii komunistycznej, a jego idee były przesiąknięte retoryką marksizmu-leninizmu. Robert R. Reilly, starszy członek American Foreign Policy Council, powiedział, że Kutb był w rzeczywistości łącznikiem Międzynarodówki Komunistycznej dla egipskiego Bractwa Muzułmańskiego i Egipskiej Partii Komunistycznej[16].

Urodzony w 1906 roku Kutb studiował socjalizm i literaturę na przełomie lat 20. i 30. XX wieku. Do roku 1950 studiował dwa lata za granicą w Stanach Zjednoczonych i po powrocie do Egiptu wstąpił do Bractwa Muzułmańskiego[17]. Kutb zawsze miał kontakt z porucznikiem armii Gamalem Abdelem Naserem, przywódcą prosocjalistycznej organizacji Wolnych Oficerów.

W 1952 roku Naser zainicjował zamach stanu, obalając prozachodnią monarchię dynastii Muhammada Alego. Mówi się, że zamach rewolucji socjalistycznej został zaplanowany przez Kutba i Bractwo Muzułmańskie razem z Naserem. Jednakże podczas gdy Kutb miał nadzieję, że Naser ustanowi islamski reżim, to Naser podążył drogą sekularyzacji i w 1954 roku zaczął tłumić Bractwo Muzułmańskie.

Kutb i Bractwo przygotowali się do zamachu na Nasera. Spisek się nie powiódł i Kutb został oskarżony o usiłowanie zabójstwa i uwięziony. Podczas trzech lat więzienia został poddany ciężkim torturom. Później rygor złagodzono i pozwolono mu pisać. W więzieniu napisał dwa najważniejsze dzieła: W cieniu Koranu i Kamienie milowe. Te dwie książki, obejmujące jego poglądy na Koran, historię islamu, Egipt i społeczeństwo zachodnie, przedstawiły w pełni jego poparcie dla antysekularnego, antyzachodniego ekstremizmu.

Kutba w pewnym okresie na krótko zwolniono z więzienia. Nie skorzystał z okazji, by opuścić Egipt, i został ponownie uwięziony. W 1966 roku skazano go za udział w spisku w celu dokonania zamachu na Nasera i stracono przez powieszenie.

Wywrotowe myślenie Kutba nadało islamskiej koncepcji dżihadu nową interpretację. Jak tylko pojawi się wzmianka o dżihadzie, wielu natychmiast myśli o „świętej wojnie”. W języku arabskim dżihad oznacza po prostu zmagania lub walkę. Dla głównego nurtu muzułmanów może to oznaczać wewnętrzny konflikt (samodoskonalenie) lub obronny dżihad[18]. Kutb rozszerzył tę definicję, aby włączyć w świętą wojnę dżihadu czynne i bez zahamowań użycie przemocy, i sformułował jej teoretyczne podstawy[19]. Kutb z podniesioną głową szedł na szubienicę i był dumny, że się stanie religijnym męczennikiem.

Filozofia Kutba utrzymywała, że każdy system społeczny, który przestrzegał świeckiego prawa lub etyki, był antyislamskim „starym społeczeństwem” – dżahilijja (nieznajomość prawdy religijnej, pierwotnie odnoszącej się do społeczeństwa przed rozprzestrzenieniem się islamu). Nawet społeczeństwo, które twierdziło, że jest muzułmańskie, nadal może być dżahilijja. Kutb uważał egipski system społeczny, w którym żył, za taki, w którym dominowała dżahilijja, i dlatego system ten musiał zostać obalony[20].

Według Kutba dżahilijja była największą przeszkodą zarówno dla muzułmanów, jak i niemuzułmanów, uniemożliwiając im wypełnianie islamskiego prawa i wartości. Twierdził, że „stare społeczeństwo” zostało wymuszone na ludziach i w tym samym pozbawiono ich wolności. Ci zniewoleni ludzie – analogicznie do klasy robotniczej w marksizmie – mieli prawo prowadzić dżihad w celu obalenia ucisku dżahilijja. Kutb opowiadał się za dżihadem jako środkiem wyzwolenia dla całej ludzkości, zarówno muzułmańskiej, jak i niemuzułmańskiej[21]. Gdy książki Kutba zostały opublikowane, wielu islamskich przywódców myślało, że Kutb posunął się za daleko i uważali jego idee za herezję[22].

Kutb również zapożyczył marksistowską koncepcję „fałszywej świadomości”, która odnosi się do akceptacji ideałów i kultury władcy przez zwykłe masy. Według tej koncepcji uniemożliwia to masom dostrzeżenie własnego ucisku i obalenie kapitalizmu na rzecz socjalizmu. Dla Kutba osoby żyjące pod dżahilijją nie zdają sobie sprawy z tego, że są niewolnikami, dlatego nie angażują się w dżihad, aby się wyzwolić[23].

„Co robić?”, jak to zapytał Lenin w swojej broszurze pod tym właśnie tytułem. Kutb miał to samo pytanie, więc w poszukiwaniu rozwiązania zaczerpnął z Lenina.

b. Leninowscy pionierzy dżihadu

Pisma Kutba wypełnione są słowami znanymi studentom marksizmu-leninizmu, takimi jak „awangarda”, „aparat państwowy”, „rewolucja” i tym podobne. Sytuacja i wyzwania, przed którymi stanął Lenin w czasie pisania swojej broszury pod tytułem Co robić?, odzwierciedla okoliczności, w obliczu których stanął Kutb, formułując własną radykalną ideologię. Lenin pokładał całą nadzieję na udaną rewolucję w proletariackiej partii awangardowej. Kutb skopiował tę teorię i zastąpił leninowską partię polityczną islamskimi organizacjami ekstremistycznymi.

Lenin kładł duży nacisk na znaczenie organizacji i awangardy. Identyfikował wyraźne różnice między spontanicznością a świadomością i stworzył ideę budowania partii. Według Lenina z działaniem tylko spontanicznym robotnicy mogą jedynie domagać się powierzchownych żądań, takich jak podwyżki płac i ośmiogodzinne dni pracy, ale brakuje im świadomości potrzebnej do wyzwolenia ludzkości.

Lenin uważał, że zewnętrzni pionierzy (zwykle burżuazyjni intelektualiści, którzy mają przywilej edukacji) są zobowiązani do podżegania i indoktrynowania robotników, aby tamci zdali sobie sprawę, że rewolucja jest ich jedynym wyjściem i zrozumieli, że tylko poprzez wyzwolenie całej ludzkości można wyzwolić siebie samego. Aby w pełni wykorzystać tych pionierów, całkowicie zorganizować swoje działania i zapewnić im możliwości pracy w podziemiu jako zawodowym rewolucjonistom, potrzebna jest ściśle podporządkowana partia polityczna. Ta partia polityczna, proletariacka partia polityczna, jest pionierem proletariatu[24].

Glenn E. Robinson, adiunkt w Naval Postgraduate School (pol. Podyplomowa Szkoła Marynarki Wojennej) w Monterey w Kalifornii oraz research fellow (pol. pracownik naukowy przebywający na stypendium badawczym) w Centrum Studiów Bliskowschodnich na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, powiedział o radykalnym islamie: „Chociaż z oczywistych powodów ideolodzy dżihadu nie cytują Lenina jako inspiracji, ich koncepcje i logika, zwłaszcza Sajjida Kutba, zdradzają ten wpływ. Kształcony w Egipcie w latach 40. XX wieku Kutb z pewnością zaznajomił się z pismami Lenina. Dwa kluczowe pojęcia z Kutba pochodzą wprost od Lenina: jama’a (awangarda) i manhaj (program)”[25].

Czerpiąc z istoty leninizmu, Kutb opowiadał się za organizacją muzułmańskiej wersji leninowskiej partii awangardowej.

„Kutb podał dokładnie ten sam argument dla świata muzułmańskiego” – napisał Robinson. „Ogromna większość muzułmanów była zbyt pochłonięta i zepsuta przez system niesprawiedliwych i antyislamskich rządów, by wiedzieć, jak i kiedy chwycić za broń przeciwko państwu. Potrzebna była dedykowana awangarda kadr dżihadystów, aby zorganizować bezpośrednią akcję przeciwko państwu”[26]. Również „naciski Lenina na centralizację pozycji awangardy, posiadającej szczegółowy i spójny program podejmowania, a następnie konsolidacji rewolucji, były również odzwierciedlone, w tonie islamskich pism Kutba”[27].

Dla Kutba ta awangarda, składająca się, jak to nazywa, z „prawdziwych muzułmanów” – lub ekstremistów – ma rewolucyjną misję wyzwolenia wszystkich muzułmanów i całej ludzkiej cywilizacji. Awangarda musi mocno uderzyć w fałszywych muzułmanów, podążać wyłącznie za islamską ideologią określoną przez interpretację Kutba, ustanowić nowy naród oparty na islamizmie i użyć przemocy, aby narzucić islam reszcie świata.

Oprócz awangardy teoria Kutba obejmuje również retorykę popierającą „równość społeczną”, eliminację klas, działalność antyrządową i wyzwolenie ludzkości[28]. Wszystkie te punkty odzwierciedlają deklarowane cele komunizmu.

Po śmierci Kutba jego brat Muhammad Kutb nadal publikował jego książki. Książka Ma’arakat ul-islam war-Ra’samaaliyyah, opublikowana w 1993 roku, ponownie obnaża komunistyczną inspirację Kutba. Kutb dobitnie stwierdza, że islam jest „wyjątkową, konstruktywną i pozytywistyczną aqidah, która została uformowana i ukształtowana z chrześcijaństwa i komunizmu razem, łącząc się w najdoskonalszy sposób i obejmujący wszystkie (tj. chrześcijaństwo i komunizm) cele i dodaje do nich harmonię, równowagę i sprawiedliwość”[29].

c. Komunistyczny rdzeń islamskiego ekstremizmu

Walka klasowa to kolejna główna marksistowska idea w islamskim ekstremizmie. Karol Marks spędził całe życie, podżegając do konfliktów między proletariatem a burżuazją, próbując wzmocnić te konflikty do punktu bez powrotu i ostatecznie „rozwiązać” konflikt przez rewolucję. Islamscy ekstremiści działają w podobny sposób.

Czy zniszczenie World Trade Center na Manhattanie pomogło zrealizować zjednoczony świat muzułmański, którego pragnął Kutb? Absolutnie nie. Był to jedynie sposób na zaostrzenie konfliktu między światem zachodnim a muzułmańskim. Na Zachodzie ataki terrorystyczne wzbudzały nienawiść do muzułmanów, a w krajach muzułmańskich do zachodnich[30]. Te ekstremistyczne metody odzwierciedlają szerzone przez Marksa i Lenina konflikty pomiędzy proletariatem a burżuazją w celu stworzenia warunków niezbędnych do rozpoczęcia rewolucji.

Nie jest przesadą stwierdzenie, że teorie Kutba bardziej przypominają komunizm niż tradycyjny islam. Pomimo iż ekstremiści islamscy wyznają religijny sprzeciw wobec komunizmu, w rzeczywistości wchłonęli czyste podstawy komunistycznej doktryny rewolucyjnej. Jak zauważa autor: „Argumenty tutaj przytoczone są takie, że prawdziwym wrogiem, przed którym stoi wolny świat, pozostaje komunizm, a radykalny islam jest niczym innym jak komunizmem ukrytym w tradycyjnych szatach islamu[31]”.

Nie tylko w świecie muzułmańskim wprowadzono brutalny ekstremizm. Zachodni ruch kontrkulturowy rozprzestrzenił ideologię lewicową na całym świecie, a wraz z nią leninowskie nauki terrorystyczne. Fiński historyk polityczny Antero Leitzinger uważa, że współczesny terroryzm narodził się między 1966 a 1967 rokiem, rozwijając się w tym samym czasie co międzynarodowy ruch komunistyczny. Według Leitzingera to nie przypadek. W latach 60., gdy na Zachodzie szalały radykalne ruchy studenckie, wielu studentów z wymiany studenckiej ze świata muzułmańskiego zapoznało się z lewicową myślą i wracając z powrotem do kraju, przywiozło ze sobą lewicowe koncepcje, takie jak krwawa rewolucja[32].

W 1974 roku Abdallah Schleifer, profesor badań nad mediami na Uniwersytecie Amerykańskim w Kairze, spotkał Ajmana al-Zawahiri, który później został drugim rangą w szeregach Al-Kaidy. Al-Zawahiri, który wówczas studiował medycynę na Uniwersytecie w Kairze, chwalił się, że islamskie grupy ekstremistyczne zrekrutowały większość członków z elitarnych instytucji, takich jak szkoły medyczne i inżynierskie. Schleifer odpowiedział, że nie jest zaskoczony: w latach 60. w tych szkołach zgromadziło się najwięcej młodych marksistów. Zauważył, że islamizm był po prostu nowym trendem, który rozwinął się w studenckich buntach lat 60.

Schleifer wspominał: „Powiedziałem: ‘Słuchaj, Ajmanie, jestem byłym marksistą. Gdy mówisz, czuję, że jestem znowu w partii. Nie czuję, że jestem z tradycyjnym muzułmaninem’”[33].

Ciekawe, że wielu kojarzy islamski ekstremizm z faszyzmem (islamofaszyzm) i z różnych powodów nie wspomina o jego komunistycznym pochodzeniu. Faszyzm jest formą nacjonalizmu i nie ma żadnego szczególnego tła religijnego. Rozważając ekstremizm islamski pod względem całokształtu jego podejścia i doktryny, okazuje się, że ma on więcej wspólnego z komunizmem.

d. Kutb i powstanie terroryzmu

To, co pisał Kutb, wpłynęło na wielu młodych Arabów, w tym na Abdullaha Jusufa Azzama, palestyńskiego uczonego, a później jednego z założycieli Al-Kaidy[34]. Raport Komisji 9/11 (Jedenastego Września) nakreślił wpływ Kutba na światopogląd bin Ladena, a także odnosił się do Azzama wprost jako „ucznia Kutba”[35].

Muhammad Kutb, młodszy brat Sajjida Kutba, był również jedną z głównych osób szerzących poglądy Kutba. Muhammad Kutb udał się później do Arabii Saudyjskiej i został profesorem prowadzącym badania nad islamem, a jednocześnie był odpowiedzialny za redagowanie, publikowanie i promowanie teorii swojego zmarłego brata.

W czasach studenckich bin Laden czytał książki Kutba, był zaznajomiony z Muhammadem Kutbem i regularnie uczestniczył w jego cotygodniowych publicznych wykładach. Michael Scheuer, były urzędnik CIA nadzorujący grupę odpowiedzialną za [wyśledzenie] bin Ladena, był również starszym naukowcem w The Jamestown Foundation, opisał Muhammada Kutba jako mentora bin Ladena[36].

Wspomniany wyżej Ajman al-Zawahiri, drugi rangą w szeregach Al-Kaidy, jest także fanatycznym uczniem Sajjiba Kutba[37]. Za młodu Zawahiri wielokrotnie słyszał od swojego wuja o charakterze Kutba i o tym, jak bardzo miał cierpieć w więzieniu[38]. Po śmierci Kutba Zawahiri napisał w swoich wspomnieniach: „Reżim Naseritów uważał, że egzekucja Sajjida Kutba i jego towarzyszy była śmiertelnym ciosem dla ruchu islamskiego, ale pozorny spokój ukrył natychmiastową interakcję ruchu islamistów z ideami Sajjida Kutba i powstanie trzonu współczesnego islamskiego ruchu dżihadu w Egipcie”[39].

W roku, w którym powieszono Kutba, Zawahiri, wówczas 15-latek, pomógł utworzyć podziemną bojową komórkę zdeterminowną, aby „wcielić wizję Kutba w życie”[40]. Następnie Zawahiri dołączył do egipskiego islamskiego dżihadu, a później został mentorem bin Ladena i ważnym członkiem Al-Kaidy. Gdy bin Laden został zabity, Zawahiri został przywódcą Al-Kaidy.

Cytowany powyżej Glenn E. Robinson, ekspert ds. Bliskiego Wschodu, powiedział, że w świecie sunnitów muzułmańskich Kutb jest najważniejszym myślicielem, który kładł nacisk na konieczność krwawego dżihadu[41]. Praktycznie wszystkie koncepcje i innowacje sunnickich grup dżihadu można znaleźć w książkach Kutba[42]. Chociaż różne grupy dżihadystyczne mogą się różnić formą, wszystkie mają wspólny punkt, mianowicie użycie przemocy pod sztandarem islamu w celu zrealizowania swoich celów politycznych[43].

Zabójstwo egipskiego prezydenta Anwara Sadata w 1981 roku przez egipski islamski dżihad oraz ataki terrorystyczne w latach 90. egipskiej grupy Al-Gama’at Al-Islamiyya na urzędników rządowych, świeckich intelektualistów, egipskich chrześcijan i turystów były krokami w kampanii ku ziszczeniu wizji Kutba[44].

Radykalne ugrupowania dżihadystyczne, które podążają za ideologią Kutba, są klasyfikowane jako salaficcy terroryści dżihadystyczni. Robert Manne, profesor nauk politycznych na Uniwersytecie La Trobe w Melbourne w Australii, nazwał Kutba „ojcem salafickiego dżihadyzmu” i „prekursorem Państwa Islamskiego”[45]. W swojej książce „The Mind of the Islamic State: ISIS and the Ideology of the Caliphate” (tłum. red. mentalność państwa islamskiego: ISIS i ideologia kalifatu”), napisał: „Pięćdziesiąt lat po egzekucji Sajjida Kutba oto, czym stała się tradycja dżihadyzmu salafickiego – mentalnością Państwa Islamskiego. Nie ma więcej kamieni milowych. W końcu dotarliśmy do bram piekła”[46].

Raport zatytułowany A Persistent Threat: The Evolution of al Qa’ida and Other Salafi Jihadists (tłum. red. trwałe zagrożenie: ewolucja Al-Kaidy i innych dżihadystów salafickich), napisany przez RAND Corporation w Ameryce, przedstawił wpływ Kutba na dżihadystów salafickich, a jednocześnie wymienił ponad 40 salafickich ugrupowań dżihadystów. Są one aktywne na prawie wszystkich kontynentach[47].

Jeśli weźmiemy pod uwagę różne istniejące ekstremistyczne organizacje islamskie, to chociaż brakuje im jednolitej wizji i mają ideologiczne konflikty, przytłaczająca większość z nich ma jedną cechę wspólną: agresywną formę dżihadu Kutba. Zasadniczo kontynuowały to, co Kutb zaczął, czyli rewolucję komunistyczną w innej formie.

e. Jak zwykli muzułmanie stali się ofiarami komunizmu

Raport o terroryzmie z 2011 roku opublikowany przez National Counterterrorism Center (pol. amerykańskie Narodowe Centrum Antyterrorystyczne) stwierdza: „w przypadkach, w których można określić religijną przynależność ofiar terroryzmu, muzułmanie stanowili w ciągu ostatnich pięciu lat od 82 do 97 procent ofiar śmiertelnych związanych z terroryzmem”[48].

Amerykański Departament Stanu opublikował w 2016 roku raporty krajowe na temat terroryzmu (ang. Country Reports on Terrorism), które wymieniają łącznie 11 072 ataki terrorystyczne, będące przyczyną 25 621 zgonów tylko w jednym roku. Ponadto ataki terrorystyczne miały przeważnie miejsce w krajach i na obszarach muzułmańskich: „Chociaż w 2016 roku ataki terrorystyczne miały miejsce w 104 krajach, były one silnie skoncentrowane geograficznie. Pięćdziesiąt pięć procent wszystkich ataków miało miejsce w pięciu krajach (Irak, Afganistan, Indie, Pakistan i Filipiny), a 75 procent wszystkich ofiar śmiertelnych z powodu ataków terrorystycznych zginęło w pięciu krajach (Irak, Afganistan, Syria, Nigeria i Pakistan)”[49].

Natomiast dla porównania w krajach zachodnich ataki terrorystyczne spowodowały znacznie mniej ofiar śmiertelnych. Badanie przeprowadzone we wrześniu 2016 roku przez Cato Institute, zatytułowane „Terrorism and Immigration: A Risk Analysis” (tłum. red. terroryzm i imigracja: analiza ryzyka), wykazało, że w latach 1975-2015 urodzeni za granicą terroryści, którzy przybyli do kraju jako imigranci lub turyści, byli odpowiedzialni za 3024 z 3432 morderstw spowodowanych przez terrorystów na terenie USA. Liczba ta obejmuje 2983 osoby zabite w atakach z 11 września 2001 roku[50]. Średnio w atakach terrorystycznych ginie rocznie 74 Amerykanów.

Mimo że grupy ekstremistyczne działają w imię islamu, ich największą ofiarą jest społeczeństwo muzułmańskie, gdyż bez względu na to, pod jakim pozorem dokonują mordów, prawdziwym motywem terroryzmu jest żądza zabijania i niszczenia.

4. Wsparcie terroryzmu przez Komunistyczną Partię Chin

Komunistyczna Partia Chin (KPCh) od dawna wspiera działalność terrorystyczną za granicą, w tym wspierała również działalność palestyńskiego przywódcy terrorystycznego Jasira Arafata. Pomagając w zapoczątkowaniu taktyki porywania samolotów komercyjnych linii lotniczych, Arafat celował w siły amerykańskie i stał się inspiracją dla Osamy bin Ladena.

a. Wsparcie KPCh dla działań terrorystycznych Jasira Arafata

W 1959 roku Arafat założył Palestyński Ruch Wyzwolenia Narodowego (FATAH) i w listopadzie 1988 roku ustanowił państwo palestyńskie. Aż do swojej śmierci w 2004 roku był czołową postacią różnych palestyńskich organizacji bojowych. Arafat był prawdopodobnie ulubieńcem KPCh na Bliskim Wschodzie. Odwiedził Chiny 14 razy i spotkał się z niemal każdym chińskim przywódcą komunistycznym, w tym Mao Zedongiem, Zhou Enlaiem, Deng Xiaopingiem i Jiang Zeminem.

W 1964 roku Arafat założył wojskowe skrzydło FATAH o nazwie Al-Asifa („Burza”), po czym natychmiast udał się do Pekinu, aby spotkać się z chińskim premierem Zhou Enlaiem. Zhou przypomniał mu, aby zwracał uwagę na swoją strategię i nie używał haseł przynoszących efekt przeciwny do zamierzonego, takich jak te wzywające do całkowitego zniszczenia Izraela[51].

Oprócz dostarczania broni i wsparcia finansowego Pekin często kierował Palestyną, wskazując, w jaki sposób prowadzić konflikt ze Stanami Zjednoczonymi i Izraelem, jednocześnie rozszerzając wpływy na arenie międzynarodowej. KPCh zaprosiła także Palestyńczyków na szkolenie w Chinach. W styczniu 1965 roku Arafat wypowiedział wojnę Izraelowi w północnej Palestynie, wykorzystując swoje organizacje bojowników. W maju 1965 roku Organizacja Wyzwolenia Palestyny (OWP) utworzyła biuro w Pekinie. W bezprecedensowym posunięciu Chiny nawiązały z OWP stosunki dyplomatyczne i otwarcie wspierały OWP w różnych wydarzeniach międzynarodowych.

W listopadzie 1988 roku 19. sesja Palestyńskiej Rady Narodowej ogłosiła niepodległość państwa palestyńskiego. Pekin to natychmiast uznał i 20 listopada nawiązał stosunki dyplomatyczne.

Arafat i ówczesny sekretarz generalny KPCh Jiang Zemin odwiedzali się w latach 2000 i 2001, był to okres, w którym między Palestyną a Izraelem na szeroką skalę wybuchały krwawe konflikty. Izrael wielokrotnie potępiał Arafata za jego rolę w szerzeniu przemocy. Dzięki poparciu KPCh Arafat był w stanie walczyć ze Stanami Zjednoczonymi i Izraelem, jednocześnie szkodząc stabilności Bliskiego Wschodu.

OWP i FATAH brały udział w różnych jawnych bądź podziemnych bojowych działaniach terrorystycznych. Twierdziły, że krwawa rewolucja była jedynym sposobem na wyzwolenie kraju, a ta ideologia podąża za doktryną ruchów komunistycznych. Arafat był bardzo blisko zaprzyjaźniony z innymi krajami komunistycznymi. Był członkiem Międzynarodówki Socjalistycznej, a FATAH był obserwatorem w Partii Europejskich Socjalistów (PES)[52].

Stany Zjednoczone i Izrael uznały, że to Arafat stoi za wieloma atakami terrorystycznymi na Bliskim Wschodzie. W 1987 roku Biały Dom określił FATAH i OWP jako organizacje terrorystyczne i zamknął Biuro Informacyjne Palestyny[53].

W 1970 roku FATAH zaplanował i przeprowadził nieudany zamach na króla Jordanii Husajna ibn Talala[54]. We wrześniu tego samego roku FATAH w obecności kamer telewizyjnych porwał trzy samoloty komercyjne z Wielkiej Brytanii, Niemiec i Szwajcarii. Terroryści twierdzili, że porwanie samolotu miało większy efekt niż zabicie stu Izraelczyków w bitwie[55].

W 1972 roku grupa terrorystyczna pod nazwą Czarny Wrzesień, bojowa frakcja FATAH, w ataku terrorystycznym podczas igrzysk olimpijskich w Monachium dokonała rzezi izraelskich sportowców. Osobą, która zaplanowała i przeprowadziła tę masakrę, był Ali Hassan Salameh, szef ochrony Arafata i dyrektor wywiadu FATAH. Oprócz 11 Izraelczyków zabitych w ataku zginął również funkcjonariusz policji zachodnioniemieckiej[56]. Arafat był jednym z pierwszych bojowników, którzy w swoich akcjach atakowali niewinnych cywilów.

b. Związki KPCh z Al-Kaidą

KPCh miała daleko idące interakcje z Al-Kaidą, począwszy od jej tajnej współpracy z talibami, którzy zapewniali ochronę bin Ladenowi. W 1980 roku, oprócz wysłania około 300 wojskowych doradców mudżahedinom w Afganistanie, KPCh utworzyła także wojskowe obozy szkoleniowe w miastach Kaszgar i Hoten w regionie Xinjiang, aby wyszkolić ich w umiejętnościach posługiwania się bronią, a także w strategii wojskowej, propagandzie i szpiegostwie.

Xinjiang stało się bazą do szkolenia afgańskich mudżahedinów do walki ze Związkiem Radzieckim. Zanim Związek Radziecki wycofał się z Afganistanu, chińscy wojskowi wyszkolili przynajmniej kilka tysięcy dżihadystów. Dostarczyli im karabiny maszynowe, wyrzutnie rakiet i pociski ziemia-powietrze, łącznie o wartości od dwóch do czterech miliardów dolarów amerykańskich[57].

W Afganistanie KPCh utrzymywała bliskie związki z talibami i Al-Kaidą po przejęciu władzy przez talibów, a także w okresie, gdy talibowie zapewniali ochronę bin Ladenowi. Chociaż Al-Kaida przeprowadzała ataki terrorystyczne na ambasadę USA i amerykańską marynarkę wojenną, a talibowie odmówili przekazania bin Ladena ONZ, to KPCh zawsze sprzeciwiała się sankcjom ONZ wobec talibów. W 1998 roku Stany Zjednoczone zaatakowały bazy Al-Kaidy pociskami samosterującymi. Chiński reżim zapłacił Al-Kaidzie 10 milionów dolarów za zakup niewybuchów amerykańskich, aby ulepszyć własną technologię[58].

Jednocześnie KPCh nadal zapewniała terrorystom finansowanym przez państwo wojskową technologię istotną dla bezpieczeństwa narodowego[59]. Pod koniec 2000 roku Rada Bezpieczeństwa ONZ zaproponowała sankcje wobec talibów, aby zmusić ich do zamknięcia obozów szkoleniowych dla terrorystów bin Ladena, znajdujących się na ich terytorium, ale Chiny wstrzymały się od głosu. Następnie KPCh kontynuowała tajne negocjacje z talibami i osiągnęła porozumienie, aby Huawei Technologies pomogło talibom zbudować rozległy system komunikacji wojskowej w całym Afganistanie[60]. W dniu zamachów z 11 września na Stany Zjednoczone dygnitarze chińscy i talibscy podpisali umowę o rozszerzeniu współpracy gospodarczej i naukowej[61].

Szokujący jest fakt, że po atakach z 11 września dwóch chińskich oficerów wojskowych zostało okrzykniętych bohaterami narodowymi za autorstwo książki Unrestricted Warfare (tłum. red. wojna wykorzystująca wszystko), która została opublikowana w 1999 roku. W książce zasugerowali, że jeśli World Trade Center w Nowym Jorku zostałoby zaatakowane, byłby to poważny dylemat dla Stanów Zjednoczonych. Autorzy określili także Al-Kaidę jako organizację mającą możliwości przeprowadzenia takiego ataku[62]. Wystarczy powiedzieć, że koncepcja „nieograniczonych działań wojennych” chińskiego reżimu dostarczyła teoretycznych wskazówek dla przyszłych działań bin Ladena.

Gdy po dniu 11 września (9/11) Rada Bezpieczeństwa ONZ nałożyła sankcje na reżim talibów, Chiny nie tylko wstrzymały się od głosu, lecz także natychmiast po rozpoczęciu nalotów amerykańskich w Afganistanie wysłały personel wojskowy, by wspierał talibów. Również po 11 września amerykańskie agencje wywiadowcze dowiedziały się, że ZTE i Huawei, dwie chińskie firmy technologiczne związane z wojskiem, pomagały talibskim siłom wojskowym założyć sieć telefoniczną w Kabulu, stolicy Afganistanu[63].

W 2004 roku ujawniono, że chińskie agencje wywiadowcze wykorzystywały firmy-przykrywki, aby pomóc bin Ladenowi zebrać fundusze i prać pieniądze na rynkach finansowych na całym świecie[64].

Wraz z upadkiem muru berlińskiego obóz komunistyczny stanął w obliczu całkowitego upadku. Dziedzicząc ideologiczny garb Związku Radzieckiego, KPCh została sama, by stawić czoła ogromnej presji wolnego świata. Tak się złożyło, że atak 11 września miał miejsce, gdy Stany Zjednoczone i wolny świat zaczęły koncentrować swoją uwagę na potępianiu tyranii komunistycznej. Priorytety zmieniły się diametralnie, a wolny świat musiał powstrzymać swój plan walki z komunizmem, gdy rozpoczęła się wojna z terroryzmem. Ulżyło to KPCh i pozwoliło komunizmowi ponownie się rozwijać.

Gdy świat zachodni prowadził wojnę na Bliskim Wschodzie, między Chinami a Stanami Zjednoczonymi po cichu odbywał się transfer bogactwa na dużą skalę. Komunizm był w stanie zbudować kolejne supermocarstwo.

Chaos spowodowany terroryzmem sprawił, że wolny świat odwrócił swoją uwagę od komunistycznego zagrożenia, opóźniając główny konflikt między dobrem a złem, jaki rozgrywa się w naszym świecie.

5. Ukryty sojusz pomiędzy terroryzmem a zachodnią radykalną lewicą

Współczesny niemiecki muzyk powiedział: „To najwspanialsze dzieło sztuki w całym wszechświecie”. Nie mówił jednak o IX symfonii Beethovena, ale o atakach terrorystycznych z 11 września 2001 roku[65].

Po 11 września radykalni lewicowi intelektualiści na Zachodzie kibicowali atakom i bronili sprawców. Pewien amerykański pisarz pochwalił terrorystów za zniszczenie „wieży Babel” (czyli World Trade Center) jako symbolu niewłaściwego postępowania USA. Włoski dramaturg i laureat Nagrody Nobla w literaturze powiedział: „Wielcy spekulanci pławią się w gospodarce, która co roku zabija ubóstwem dziesiątki milionów ludzi – więc jakie ma znaczenie śmierć 20 000 ludzi w Nowym Jorku?”[66]. Profesor z kampusu Uniwersytetu Kolorado w Boulder scharakteryzował osoby pracujące w World Trade Center jako „małe eichmanny”, odnosząc się do jednego z architektów nazistowskiego Holokaustu[67].

Mając nadzieję na powstrzymanie Stanów Zjednoczonych przed przeprowadzaniem interwencji wojskowych w Afganistanie i Iraku, różne radykalne siły lewicowe rozpoczęły masowy antywojenny ruch protestacyjny.

Lewicowy profesor na jednym z najlepszych uniwersytetów w USA powiedział w przemówieniu, że Stany Zjednoczone są „największym krajem terroryzmu” i że Waszyngton planuje „ciche ludobójstwo” w Afganistanie[68].

Lewicowcy brali udział w pokojowych czuwaniach i robili wykłady w całym kraju. Gdy działania Stanów Zjednoczonych przeciwko terrorystom w Afganistanie były w pełnym toku, profesor odbył dwutygodniowy wyjazd na subkontynent indyjski, rozpowszechniając fałszywe informacje wśród milionów muzułmanów i hindusów. Oskarżył Stany Zjednoczone o zaplanowanie zagłodzenia trzech-czterech milionów Afgańczyków.

Pofesor z Uniwersytetu Columbia powiedział, że „osobiście chciałby zobaczyć milion Mogadiszów”[69]. W bitwie pod Mogadiszu w 1993 roku bojownicy Al-Kaidy zasadzili się na siły specjalne USA w Somalii, zabijając 18 amerykańskich żołnierzy.

Ruch antywojenny, zainicjowany przez radykalną lewicę, wymierzony był w Stany Zjednoczone, aby utrudnić wysiłki w wojnie z terrorem.

W lutym 2003 roku, mesiąc przed atakiem Stanów Zjednoczonych na Irak, bin Laden opublikował nagranie audio za pośrednictwem Al-Dżazira (arabskiej stacji telewizyjnej – przyp. redakcji), wzywając ludzi do walki na ulicach z wojskami amerykańskimi. Otwarcie oświadczył: „W czasie wojny interesy muzułmanów i interesy socjalistów zbiegają się z wojną przeciwko żołnierzom krucjaty”[70].

ANSWER (akronim: Act Now to Stop War and End Racism, pol. ODPOWIEDŹ, Działaj Teraz, aby Powstrzymać Wojnę i Skończyć z Rasizmem) jest organizacją antywojenną widoczną w mediach. Jej członkami są głównie socjaliści, komuniści, lewicowcy lub postępowcy. Wielu jej założycieli ma powiązania z International Action Center (pol. Międzynarodowym Centrum Akcji) i Workers World Party (pol. Światową Partią Robotniczą), radykalną organizacją komunistyczną. W tym sensie ANSWER jest w rzeczywistości czołową siłą, spójną ze stalinowskim komunizmem. W ruchu antywojennym uczestniczy także Not in Our Name (pol. Nie w Naszym Imieniu), frontowa organizacja Revolutionary Communist Party (pol. Rewolucyjnej Partii Komunistycznej), która jest partią marksistowsko-leninowską związaną z chińskim reżimem komunistycznym[71].

Oprócz intensywnego wybielania terrorystów i organizowania ruchów antywojennych, przedstawiciele lewicowego środowiska prawniczego zdecydowanie odrzucili Patriot Act, ustawę, którą Kongres uchwalił wkrótce po 11 września po to, aby wzmocnić możliwości USA w walce z terroryzmem. Zanim ustawa została uchwalona, FBI czekało siedem lat, by aresztować Sami Al-Ariana, profesora informatyki na Uniwersytecie Południowej Florydy, który zapewnił terrorystom wsparcie finansowe. Jeśli wcześniej istniałby odpowiednik Patriot Act, szybsze aresztowanie Ariana mogłoby zapobiec atakom z 11 września[72].

Niewidomy szejk Omar Abdel-Rahman, który w 1993 roku zaplanował zamach przy użyciu ładunków wybuchowych na World Trade Center, w 1995 roku został skazany na dożywocie. Lynne Stewart, jego obrońca, odwiedziła więzienie i przekazała wiadomość od Abdela-Rahmana jego zwolennikom na Bliskim Wschodzie, by kontynuowali działalność terrorystyczną. W 2005 roku Stewart została uznana za winną. Niespodziewanie, po uznaniu jej za winną, stała się politycznym idolem lewicy i była wielokrotnie zapraszana na wykłady na uniwersytetach, w szkołach prawniczych i innych miejscach[73].

Studium autorstwa amerykańskiego naukowca Davida Horowitza z 2004 roku, zatytułowane Unholy Alliance: Radical Islam and the American Left (tłum. red. bezbożny sojusz: radykalny islam i amerykańska lewica), ujawnia nikczemny związek między islamskimi ekstremistami a radykalnymi lewicowcami. Według jego analizy radykalna lewica na całym świecie osłaniała islamskich dżihadystów[74].

Częścią długiego marszu radykalnej lewicy, kóra obrała sobie za cel zniszczenie społeczeństwa zachodniego od wewnątrz, jest stanie po stronie terrorystów przeciwko zachodnim państwom demokratycznym. Chętnie wykorzystają każdą metodę, która pomoże im ten cel osiągnąć. Chociaż powierzchownie lewicowa ideologia nie ma związku z islamskim ekstremizmem, ich cele zbiegają się w celu stworzenia zgubnego sojuszu przeciwko światu zachodniemu i stają się potężnym narzędziem komunizmu.

Podsumowanie

Począwszy od Komuny Paryskiej, poprzez instytucjonalizację przemocy przez Lenina, po usankcjonowane przez władze prześladowania ze strony KPCh, komunizm zawsze wykorzystywał terroryzm do osiągnięcia swoich celów. Co więcej, poza terytorium kontrolowanym przez komunistyczne reżimy komunizm manipulował różnymi grupami i ludźmi, aby przeprowadzać akty terrorystyczne, siać chaos na całym świecie i rzucać dywersyjną zasłonę dymną swoim wrogom. Postępy w nauce i technologii ułatwiły terrorystom stwarzanie zagrożenia dla niewinnych ofiar.

Terroryści stosują przemoc, by zdestabilizować społeczeństwo, i zastraszają ludzi, by mieć nad nimi kontrolę. Aby osiągnąć swoje cele, niszczą wartości moralne, które są uniwersalne dla całej ludzkości. Korzenie komunizmu można dostrzec w podstawowych wartościach terrorystów, ponieważ ideologia komunistyczna jest wyznacznikiem dla ich nikczemnych wartości.

Głównymi ofiarami ekstremizmu islamskiego są ludzie w krajach, z których pochodzą terroryści. Chociaż media koncentrują swoją uwagę na atakach terrorystycznych skierowanych w społeczeństwa zachodnie, zdecydowana większość zabitych to muzułmanie. Podobnie ponad 100 milionów zamordowanych przez komunizm to prawie wyłącznie ludzie żyjący pod rządami reżimów komunistycznych.

Terroryzm jest zakorzeniony w komunizmie, który sam w sobie jest największym źródłem terroryzmu na świecie. Dopóki te toksyczne korzenie nie zostaną wykopane, ludzkość nie zazna pokoju nawet przez jeden dzień. Jedynie dostrzegając rolę komunizmu w działaniach terrorystycznych, które są plagą naszego świata, i stojąc po stronie tradycyjnych wartości moralnych i wiary, ludzie mogą bronić się przed tym zagrożeniem.

Przeczytaj Rozdział szesnasty, część 1.

Przypisy

[1] Brian Whitaker, „The Definition of Terrorism”, The Guardian, May 7, 2001, https://www.theguardian.com/world/2001/may/07/terrorism.

[2] „Lenin and the Use of Terror”, World Future Fund, dostęp 17 listopada 2018, http://www.worldfuturefund.org/wffmaster/Reading/Quotes/leninkeyquotes.htm. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[3] Karl Kautsky, Terrorism and Communism: A Contribution to the Natural History of Revolution (1919), dostęp 17 listopada 2018, https://www.marxists.org/archive/kautsky/1919/terrcomm/index.htm.

[4] Carey Goldberg, „Red Saturday’ Not Such a Celebration for Lenin”, Associated Press, April 21, 1990, https://apnews.com/0f88bdb24ea112b606c9c56bca69e9dd; Francis X. Clines, „Upheaval in the East; Soviet Congress Debates New Presidency”, The New York Times, March 13, 1990, https://www.nytimes.com/1990/03/13/world/upheaval-in-the-east-soviet-congress-debates-new-presidency.html. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[5] Brian Crozier, The Rise and Fall of the Soviet Empire (Rocklin, CA: Prima Lifestyles, 2000).

[6] Stanislav Lunev, Through the Eyes of the Enemy: The Autobiography of Stanislav Lunev (Washington, D.C.: Regnery Publishing, Inc., 1998), 80.

[7] „The KGB’s Terrorist Footprints”, The Washington Post, September 23, 1981, https://www.washingtonpost.com/archive/politics/1981/09/23/the-kgbs-terrorist-footprints/16f129fd-40d7-4222-975c-6e39044768bf/?utm_term=.0f15a9d808da.

[8] Ion Mihai Pacepa, „Russian Footprints”, National Review, August 24, 2006, https://www.nationalreview.com/2006/08/russian-footprints-ion-mihai-pacepa/.

[9] Ion Mihai Pacepa and Ronald Rychlak, Disinformation: Former Spy Chief Reveals Secret Strategies for Undermining Freedom, Attacking Religion, and Promoting Terrorism (Washington, D.C.: WND Books, 2013), Chapter 33.

[10] „A Sampling of Chinese Public Opinion Following the 9/11 Terrorist Attacks”, [〈911恐怖分子袭击事件之后：国内言论摘登〉] Modern China Studies [《當代中國研究》] (2001, Fourth Issue), http://www.modernchinastudies.org/us/issues/past-issues/75-mcs-2001-issue-4/596-911.html [w języku chińskim].

[11] Paul Berman, „The Philosopher of Islamic Terror”, The New York Times Magazine, March 23, 2003, https://www.nytimes.com/2003/03/23/magazine/the-philosopher-of-islamic-terror.html.

[12] Raymond Ibrahim, „Ayman Zawahiri and Egypt: A Trip Through Time”, The Investigative Project on Terrorism: A Special Report, November 30, 2012, https://www.investigativeproject.org/3831/ayman-zawahiri-and-egypt-a-trip-through-time.

[13] Dale C. Eikmeier, Qutbism: An Ideology of Islamic-Fascism, Defense Technical Information Center, March 2007, numer dostępowy ADA485995, http://www.dtic.mil/docs/citations/ADA485995.

[14] Hassan Hassan, The Sectarianism of the Islamic State: Ideological Roots and Political Context (Washington: Carnegie Endowment for International Peace, June 2016), 26, https://carnegieendowment.org/files/CP_253_Hassan_Islamic_State.pdf. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[15] Andrew McGregor, „Al-Qaeda’s Egyptian Prophet: Sayyid Qutb and the War On Jahiliya”, Terrorism Monitor 1, No. 3, May 4, 2005, https://jamestown.org/program/al-qaedas-egyptian-prophet-sayyid-qutb-and-the-war-on-jahiliya/.

[16] Robert R. Reilly, The Roots of Islamist Ideology (London: Centre for Research into Post-Communist Economies, February 2006), 4, http://crce.org.uk/briefings/islamistroots.pdf.

[17] Berman, „The Philosopher of Islamic Terror”.

[18] McGregor, „Al-Qaeda’s Egyptian Prophet”, https://jamestown.org/program/al-qaedas-egyptian-prophet-sayyid-qutb-and-the-war-on-jahiliya/.

[19] A. E. Stahl, „Offensive Jihad’ in Sayyid Qutb’s Ideology”, International Institute for Counter-Terrorism, March 24, 2011, https://www.ict.org.il/Article/1097/Offensive-Jihad-in-Sayyid-Qutbs-Ideology#gsc.tab=0.

[20] McGregor, „Al-Qaeda’s Egyptian Prophet”.

[21] Stahl, „Offensive Jihad’ in Sayyid Qutb’s Ideology”.

[22] McGregor, „Al-Qaeda’s Egyptian Prophet”.

[23] Roxanne L. Euben, „Mapping Modernities, ‘Islamic’ and „Western”, w: Border Crossings: Toward a Comparative Political Theory, red. Fred Reinhard Dallmayr (Lanham, Md.: Lexington Books, 2013), 20.

[24] Vladimir Lenin, What Is to Be Done?, przeł. Joe Fineberg and George Hanna, dostęp 17 listopada 2018, https://www.marxists.org/archive/lenin/works/1901/witbd/.

[25] Glenn E. Robinson, „Jihadi Information Strategy: Sources, Opportunities, and Vulnerabilities”, w: Information Strategy and Warfare: A Guide to Theory and Practice, red. John Arquilla and Douglas A. Borer (London: Routledge, 2007), 92. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[26] Ibid. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[27] Ibid. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[28] McGregor, „Al-Qaeda’s Egyptian Prophet”.

[29] „Impaling Leninist Qutbi Doubts: Shaykh Ibn Jibreen Makes Takfir Upon (Declares as Kufr) the Saying of Sayyid Qutb That Islam Is a Mixture of Communism and Christianity,” January 2, 2010, http://www.themadkhalis.com/md/articles/bguiq-shaykh-ibn-jibreen-making-takfir-upon-the-saying-of-sayyid-qutb-that-islam-is-a-mixture-of-communism-and-christianity.cfm.

[30] Damon Linker, „The Marxist Roots of Islamic Extremism”, The Week, March 25, 2016, http://theweek.com/articles/614207/marxist-roots-islamic-extremism.

[31] Chuck Morse, Islamo-Communism: The Communist Connection to Islamic Terrorism (City Metro Enterprises, 2013), Introduction. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[32] Antero Leitzinger, „The Roots of Islamic Terrorism”, The Eurasian Politician, No. 5 (April–September 2002), http://users.jyu.fi/~aphamala/pe/issue5/roots.htm.

[33] Lawrence Wright, The Looming Tower: Al-Qaeda and the Road to 9/11 (New York: Knopf Publishing Group, 2006), 21. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[34] Dawn Perlmutter, Investigating Religious Terrorism and Ritualistic Crimes (New York: CRC Press, 2004), 104.

[35] The 9/11 Commission Report, The National Commission on Terrorist Attacks Upon the United States, 55, https://www.9-11commission.gov/report/911Report.pdf.

[36] Michael Scheuer, Through Our Enemies’ Eyes: Osama bin Laden, Radical Islam, and the Future of America, drugie wydanie (Washington: Potomac Books, 2006), 114.

[37] Lawrence Wright, The Looming Tower: Al-Qaeda and the Road to 9/11 (New York: Knopf Publishing Group, 2006), 36.

[38] Lawrence Wright, „The Man Behind Bin Laden: How an Egyptian Doctor Became a Master of Terror”, The New Yorker, September 16, 2002, https://www.newyorker.com/magazine/2002/09/16/the-man-behind-bin-laden.

[39] Lawrence Wright, The Terror Years: From Al-Qaeda to the Islamic State (New York: Vintage Books, 2016), 17. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[40] Wright, The Looming Tower, 36.

[41] Glenn E. Robinson, „The Four Waves of Global Jihad, 1979-2017”, Middle East Policy 24, No. 3 (Fall 2017), 70, https://www.researchgate.net/publication/319160351_The_Four_Waves_of_Global_Jihad_1979-2017.

[42] Robinson, „Jihadi Information Strategy”, 88.

[43] Robinson, „The Four Waves of Global Jihad”, 85.

[44] Anthony Bubalo and Greg Fealy, „Between the Global and the Local: Islamism, the Middle East, and Indonesia”, The Brookings Project on U.S. Policy Towards the Islamic World, No. 9 (October 2005), 7, https://www.brookings.edu/wp-content/uploads/2016/06/20051101bubalo_fealy.pdf.

[45] Robert Manne, „Sayyid Qutb: Father of Salafi Jihadism, Forerunner of the Islamic State”, The ABC, November 7, 2016, http://www.abc.net.au/religion/articles/2016/11/07/4570251.htm.

[46] Joshua Sinai, „Mining the Roots of the ‘Why and How’ of Terrorism”, recenzja książki: Robert Manne, The Mind of the Islamic State: ISIS and the Ideology of the Caliphate, The Washington Times, October 31, 2017, https://www.washingtontimes.com/news/2017/oct/31/book-review-the-mind-of-the-islamic-state-by-rober/. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[47] Seth G. Jones, A Persistent Threat: The Evolution of al Qa’ida and Other Salafi Jihadists (Rand Corp, 2014), 64-65, https://www.rand.org/content/dam/rand/pubs/research_reports/RR600/RR637/RAND_RR637.pdf.

[48] 2011 Report on Terrorism, The National Counterterrorism Center, 14, https://fas.org/irp/threat/nctc2011.pdf.

[49] Country Reports on Terrorism 2016, Bureau of Counterterrorism and Countering Violent Extremism, https://www.state.gov/reports/country-reports-on-terrorism-2016/.

[50] Alex Nowrasteh, Terrorism and Immigration: A Risk Analysis, Cato Institute, September 13, 2016, https://object.cato.org/sites/cato.org/files/pubs/pdf/pa798_1_1.pdf.

[51] Shi Yanchun, [時延春] „Zhou Enlai and the Middle East”, [〈周恩來與中東〉] Party History in Review [《黨史縱橫》] (2006, First Issue), 7-8. http://waas.cssn.cn/webpic/web/waas/upload/2011/06/d20110602193952375.pdf [w języku chińskim].

[52] Party of European Socialists, dostęp 17 listopada 2018, https://www.google.com/url?q=https://web.archive.org/web/20130503194245/http:/www.pes.eu/en/about-pes/pes-members/parties&sa=D&ust=1542506434796000&usg=AFQjCNHwfLae215sWQn58IVwbGPeL_N0jg.

[53] „U.S. Orders Closure of Palestine Information Office, Department Statement, September 15, 1987, Transcript”, US Department of State Bulletin, November 1987, https://web.archive.org/web/20090808192756/http://findarticles.com/p/articles/mi_m1079/is_n2128_v87/ai_6198831/.

[54] Andrea L. Stanton, Edward Ramsamy, Carolyn M. Elliott, Peter J. Seybolt, red., Cultural Sociology of the Middle East, Asia, and Africa: An Encyclopedia, Vol. 1 (Los Angeles: SAGE, 2012), 274.

[55] Stefan Aubrey, The New Dimension of International Terrorism (Zürich: vdf Hochschulverlag AG an der ETH, 2004), 34.

[56] Ibid., 34-36.

[57] S. Frederick Starr, Xinjiang: China’s Muslim Borderland, pierwsze wydanie (London: Routledge, 2004), 149.

[58] John Hooper, „Claims that China Paid Bin Laden to See Cruise Missiles”, The Guardian, October 20, 2001, https://www.theguardian.com/world/2001/oct/20/china.afghanistan.

[59] Ted Galen Carpenter, „Terrorist Sponsors: Saudi Arabia, Pakistan, China”, The Cato Institute, November 16, 2001, https://www.cato.org/publications/commentary/terrorist-sponsors-saudi-arabia-pakistan-china.

[60] „China’s Role in Osama bin Laden’s ‘Holy War’ On America”, The Population Research Institute, 3, No. 23 (September 19, 2001), https://www.pop.org/chinas-role-in-osama-bin-ladens-holy-war-on-america/.

[61] Yitzhak Shichor, „The Great Wall of Steel: Military and Strategy in Xinjiang”, w: Xinjiang: China’s Muslim Borderland, red. S. Frederick Starr (London: Routledge, 2004), 158.

[62] Qiao Liang i Wang Xiangsui, Chao Xian Zhan (Unrestricted Warfare) (Beijing: Zhongguo shehui chubanshe, 2005), rozdziały 2 i 5 [w języku chińskim].

[63] „Chinese Firms Helping Put Phone System in Kabul”, The Washington Times, September 28, 2001, https://www.washingtontimes.com/news/2001/sep/28/20010928-025638-7645r/.

[64] D. J. McGuire, „How Communist China Supports Anti-U.S. Terrorists”, Association for Asian Research, September 15, 2005, https://web.archive.org/web/20110914053923/http://www.asianresearch.org/articles/2733.html.

[65] Jamie Glazov, United in Hate: The Left’s Romance with Tyranny and Terror (Los Angeles: WND Books, 2009), Chapter 14.

[66] Ibid. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[67] „Ward Churchill Profile”, Discover the Networks, dostęp 17 listopada 2018, http://www.discoverthenetworks.org/individualProfile.asp?indid=1835.

[68] Glazov, United in Hate, Chapter 14.

[69] „Nicholas De Genova Profile”, Discover the Networks, dostęp 17 listopada 2018, http://www.discoverthenetworks.org/individualProfile.asp?indid=2189.

[70] Glazov, United in Hate, Chapter 14.

[71] Ibid.

[72] Ibid.

[73] „Lynne Stewart Profile”, Discover the Networks, dostęp 17 listopada 2018, http://www.discoverthenetworks.org/individualProfile.asp?indid=861.

[74] David Horowitz, Unholy Alliance: Radical Islam and the American Left (Washington D.C.: Regnery Publishing, Inc., 2004), 37.