Rozdział jedenasty: Profanacja sztuki

Upiór komunizmu nie zniknął wraz z rozpadem partii komunistycznej w Europie Wschodniej

Na łamach polskiej edycji „The Epoch Times” przedstawiamy w częściach adaptację książki „Jak diabeł komunizmu rządzi naszym światem”, opublikowanej oryginalnie w języku chińskim, autorstwa tego samego zespołu redakcyjnego, który wydał „Dziewięć komentarzy na temat partii komunistycznej”.

Spis treści

1. Sztuka: Dar niebios

2. Ogromny wpływ sztuki na ludzkość

3. Komunistyczny sabotaż i profanacja sztuki

a. Sztuka w krajach komunistycznych
b. Komunistyczne elementy stojące za awangardą
c. Odwrócenie tradycyjnej estetyki: Sztuka odrażająca
d. Perwersja literatury

Wnioski

Przypisy

1. Sztuka: Dar niebios

Ludzka cywilizacja stworzyła niezliczoną ilość książek o tym, co stanowi prawdziwe piękno. Teiści wiedzą, że wszystkie cuda świata pochodzą z Niebios. Głęboka sztuka jest próbą naśladowania i pokazywania piękna Niebios w ludzkim świecie. Inspiracja artysty pochodzi od bogów.

Jeśli artyści otrzymają oświecenie i błogosławieństwo od bogów, mogą stać się wybitnymi postaciami w swoich dziedzinach.

Z silną wiarą i oddaniem dla boskości wielcy artyści okresu renesansu wykorzystali swój kunszt do tworzenia dzieł na cześć bogów. Ich prawe myśli i miłosierne działania zyskały boską afirmację i błogosławieństwo. Artyści w środkowym okresie renesansu, w tym da Vinci, Michał Anioł i Rafael, jak gdyby cudem opanowali techniki, które znacznie przekraczały poziom ich poprzedników oraz innych artystów tego okresu. Ich prace – w tym obrazy, rzeźby i architektura – stały się ponadczasową klasyką świata sztuki.

Od wieków dzieła te stanowią szlachetny przykład dla ludzkości. Doceniając te dzieła, nie tylko artyści kolejnych pokoleń mogą studiować te czyste techniki artystyczne, lecz także wszyscy ludzie są w stanie naprawdę poczuć i zobaczyć boską obecność. Gdy te dzieła, techniki, w których je stworzono, i duch, który przepełniał artystów, są zachowane, społeczeństwo ludzkie jest w stanie utrzymać połączenie z boskością. Nawet wtedy, gdy społeczeństwo ludzkie przejdzie okres dekadencji i upadku, będzie nadzieja na powrót do tradycji i drogę do zbawienia.

Te same zasady obowiązują w sferze muzyki. Jak mówi powiedzenie, pochodzące prawdopodobnie z niemieckiej opery: „Bach dał nam Słowo Boże. Mozart dał nam Boży Śmiech. Beethoven dał nam Boży Ogień. Bóg dał nam muzykę, którą możemy modlić się bez słów”. W ciągu całego swojego życia Jan Sebastian Bach uważał wysławianie, oddawanie czci i poświęcenie Bogu za najwyższą filozofię tworzenia swojej muzyki. Na wszystkich jego ważnych partyturach można zobaczyć litery SDG – skrót od „Soli Deo Gloria”, oznaczający „Chwała tylko Bogu”.

Jest to najwyższy poziom, jaki może osiągnąć artysta – materializacja niebiańskich elementów w ludzkim świecie poprzez objawienie od Boga. Wielkie obrazy i rzeźby, najbardziej wysublimowane partytury we wczesnym, barokowym i klasycznym kanonie, były dziełem ludzi wierzących i stanowią szczyt pracy artystycznej, jaki człowiek może osiągnąć.

Trzy najważniejsze elementy w artystycznej twórczości to reprezentowanie, tworzenie i porozumienie. Wszystkie artystyczne utwory zawierają temat, czyli przesłanie, które autor stara się przekazać, bez względu na formę sztuki, czy będzie to poezja, malarstwo, rzeźba, fotografia, powieść, sztuka teatralna, taniec czy film. Artysta przekazuje przesłanie do serca czytelnika, słuchacza lub widza. Ten proces to porozumienie – przekaz myśli artysty do odbiorcy.

Aby osiągnąć cel przekazu, gdy przedstawianym obiektem jest świat bogów lub ludzi, a nawet piekło, artyści muszą posiadać najwyższą zdolność do naśladowania i zaprezentowania. Posiadając cel do zaprezentowania, artyści rozpoczynają tworzenie – proces wydobywania głębszych lub bardziej istotnych elementów tematu, wzmacniania własnej ekspresyjności lub zdolności do przekazu oraz dotarcia do serca odbiorcy. Jeśli artysta posiada prawą wiarę w boskość i moralność, boska wola obdarza go natchnieniem tworzenia. Takie dzieła będą wtedy boskie, czyste i życzliwe – będą dobrodziejstwem zarówno dla artysty, jak i społeczeństwa.

Z drugiej strony, gdy artysta porzuca normy moralne, negatywne elementy przejmują proces twórczy i wraz z siłami zła wpływają na artystę, wykorzystując go do przedstawienia ohydnych tworów i groteski piekła. Dzieła tego rodzaju szkodzą autorowi i całemu społeczeństwu.

W ten sposób wartość ortodoksyjnych, tradycyjnych sztuk staje się jasna. Boska kultura i sztuka na Wschodzie i Zachodzie tworzyly mocną więź pomiędzy bogami a ludzką cywilizacją i miały na celu połączenie ich ze sobą. Idee i przesłania przekazywane przez tę sztukę to piękno, życzliwość, światło i nadzieja. Z drugiej strony, zdeprawowana sztuka jest tworzona przez tych, co są pod kontrolą złych sił. Wbijają klin pomiędzy człowieka a Boga i przeciągają człowieka w kierunku zła.

2. Ogromny wpływ sztuki na ludzkość

Wielkie dzieła sztuki przekazują dziedzictwo, rozpowszechniają wiedzę i mądrość oraz wzmacniają charakter. Zajmują dostojne miejsce w wielkich cywilizacjach Wschodu i Zachodu.

Starożytny grecki matematyk i filozof Pitagoras uważał, że sekret muzyki polega na naśladowaniu harmonii ciał niebieskich, które odzwierciedlają harmonię wszechświata. Chińczycy mieli podobny pogląd. Chińskie klasyczne dzieła Zapiski historyka i Klasyka muzyki opisują związek muzyki z pięcioma żywiołami (ogień, ziemia, metal, woda, drewno) i jak instrumenty muzyczne powinny reprezentować i naśladować wzorce nieba i ziemi. Tylko w ten sposób „najwspanialsze style muzyki” przedstawiają „tę samą harmonię, jaka panuje między niebem a ziemią”[1]. W starożytnych chińskich opowieściach muzyka ta jest w stanie przyciągnąć uwagę mitologicznego żurawia i feniksa, a nawet przywołać niebiańskie istoty.

Konfucjusz powiedział kiedyś: „Dynastia Zhou ma za sobą dwie Epoki. Jakże bogata kultura! Podążam za Zhou”[2]. Podziwiał, jak cesarz Zhou rządził za pomocą rytuału i muzyki: „Cesarz-mędrzec Shun wynalazł pięciostrunowy instrument muzyczny, który nazwał qin, śpiewał przy jego akompaniamencie o łagodnym letnim wietrze z południa i dlatego jego imperium było dobrze rządzone [pod dobrotliwym wpływem muzyki][3]”.

Muzyka księcia Qin przerywającego front wroga, skomponowana przez Li Shimina, pierwszego cesarza z dynastii Tang, była szanowana przez pobliskie mniejszości etniczne. W Nowej księdze Tang zapisano, że w podróży na Zachód, w poszukiwaniu buddyjskich pism, mnichowi Xuanzangowi król powiedział: „Twój cesarz musi być święty, skomponował Muzykę księcia Qin przerywającego front wroga”[4].

Podczas panowania Ludwika XIV francuski dwór królewski prezentował wysoki poziom elegancji poprzez taniec i sztukę. Taniec zawiera nie tylko techniki ruchu, lecz także etykietę i normy społeczne. Ludwik XIV inspirował Europę poprzez sztukę i kulturę swojego dworu i był naśladowany przez inne dwory i całą ludność w Europie.

Fryderyk Wielki, król Prus, był nie tylko wybitnym władcą, lecz także utalentowanym muzykiem, kompozytorem i flecistą. Zlecił budowę Opery Berlińskiej, osobiście kierował operą i otworzył ją dla szerszego przekroju społeczeństwa. Do dziś opera pozostaje ważną częścią niemieckiej kultury. Te kilka przykładów jasno pokazuje długotrwały wpływ, jaki ortodoksyjna sztuka może wywierać na społeczeństwo.

Klasyczna sztuka jest zgodna z prawem naturalnym, naśladuje boską mądrość i niesie ze sobą nadzwyczajną energię i efekty. Ma korzystny wpływ na ludzi, zarówno na aspekt fizyczny, jak i duchowy. Klasyczni artyści pracują nie tylko na poziomie fizycznym, technicznym, lecz także co ważniejsze, na poziomie duchowym, w jedności z tematem dzieła. Tacy artyści czasami wyrażają poczucie doświadczania wyższej siły poza tym światem fizycznym. Efekt jest podobny do śpiewu ody do Boga – uroczystego i boskiego doświadczenia, które wykracza poza ludzki język.

Dla tych, którzy cenią sztukę, jest ona szczególnym środkiem do zjednania z boskością. W sztuce kryją się zgromadzona mądrość ludzi, ich kreatywność i natchnienie. Często zawiera ona głębokie znaczenia, które wykraczają daleko poza to, co widać na powierzchni. Niektóre dzieła przekazują szczególny rodzaj duchowej energii. Wszystko to ma wpływ na widza na głębokim, duchowym poziomie. Ten efekt jest szczególny i nie do zastąpienia w jakikolwiek inny sposób.

Dobry artysta może wpływać na moralność społeczeństwa, zaszczepiając wartości w ludzkich sercach poprzez historie i obrazy budzące emocje. Nawet osoby bez głębokiej wiedzy i wyształcenia mogą doświadczyć zrozumienia, inspiracji i pojęcia moralności, jakie przekazuje tradycyjna sztuka. Zwróćmy uwagę, jak powszechnie w tradycyjnych społeczeństwach uczono odróżniać prawość od nieprawości, dobro od zła za pośrednictwem ludowych opowieści takich jak „Mała syrenka” i „Królewna Śnieżka”. Jak wielu Chińczyków czerpało nauki z czterech arcydzieł literatury – powieści o chińskiej historii oraz tradycyjnych historii i dramatów? Takie dzieła ukazują człowiekowi niebiańskie zasady, pozwalając poczuć boską wspaniałość i sprawiają, że pragnie zjednać się z niebiańskimi pryncypiami.

Również zdegenerowane wartości niepostrzeżenie wywierają wpływ poprzez sztukę. Profesor Robert McKee napisał w swojej książce pt. Story (pol. Opowieść): „Każda dobrze opowiedziana historia nacechowana jest ideą, którą nam przekazuje i de facto nam ją zaszczepia. W rzeczywistości perswazyjna moc opowieści jest tak wielka, że możemy wierzyć jej znaczeniu, nawet jeśli uznamy ją za moralnie odrażającą”[5].

Zarówno w kategoriach pozytywnych, jak i negatywnych sztuka może mieć ogromny wpływ na ludzką moralność, sposób myślenia i zachowanie. I nie jest to przesada. We współczesnym społeczeństwie jest wiele takich przykładów, które możemy przeanalizować.

Przykładowo „efekt Mozarta” przyciągnął uwagę całego świata. Środowisko naukowe przeprowadziło szereg badań dotyczących pozytywnego wpływu muzyki Mozarta na ludzi i zwierzęta. Dogłębne badania efektu Mozarta z 2016 roku wykazały, że muzyka Mozarta ma pozytywny wpływ na funkcje poznawcze i ludzkie zachowanie. Co zaskakujące, odtwarzanie muzyki Mozarta od tyłu ma całkowicie odwrotny efekt. Nowoczesna muzyka atonalna Arnolda Schönberga działa podobnie jak granie Mozarta od tyłu – ujawnia się jej niszczycielska natura[6].

W porównaniu z muzyką atonalną muzyka rockowa ma jeszcze bardziej negatywny wpływ. Badacze zebrali dane z dwóch podobnych miast: w mieście, w którym radio i telewizja nadawały dużo rockowych piosenek, było o 50 procent więcej przypadków ciąż pozamałżeńskich, porzuceń szkoły, śmierci młodych ludzi, przestępczości itp.[7]. Niektóre rodzaje muzyki rockowej powodują, że samobójstwo wydaje się rozsądne. „Jej mroczne rytmy i przygnębiające teksty z pewnością mogą być potraktowane jako zachęta do samobójstwa i niezaprzeczalnym faktem jest, że młodzi ludzie rozstawali się z życiem, często jej słuchając”[8]. Nierzadko zdarza się, że nastolatkowie, którzy popełniają samobójstwo, robią to w taki sposób, jak przedstawiono w tekstach rockowych, a wielu rockowych muzyków popadło w depresję, narkomanię, a nawet popełniło samobójstwo.

Innym znanym negatywnym przykładem jest nazistowski film „Triumf woli”. Pomimo tego, że reżyser Leni Riefenstahl twierdziła, że stworzyła film dokumentalny, ten propagandowy obraz przedstawia wspaniałe mistrzostwo artystyczne. Wielkie sceny i pokaz siły sprawiają, że publiczność reagowała zgodnie z energią i mocą przez niego przekazywaną. Wiele zastosowanych w nim technik sztuki operatorskiej i montażu miało wpływ na produkcję filmową przez następne dziesięciolecia.

Jednak ta produkcja stała się również istotną częścią propagandy Hitlera i nazistowskich Niemiec i jest znana jako jeden z najbardziej udanych filmów propagandowych wszech czasów. Brytyjska gazeta „The Independent” napisała w 2003 roku: „‘Triumf woli’ uwiódł wielu mądrych mężczyzn i kobiet, skłonił ich do podziwiania, zamiast pogardzania i bez wątpienia pozyskał nazistom przyjaciół i sprzymierzeńców na całym świecie”[9].

Zrozumienie olbrzymiej mocy sztuki może pomóc nam lepiej pojąć wagę tradycyjnej sztuki i powód, dlaczego demoniczne siły chcą podważać i sabotować sztukę ludzi, doprowadzając do jej degeneracji.

3. Komunistyczny sabotaż i profanacja sztuki

Ponieważ sztuka ma tak kolosalny wpływ na zmianę społeczeństwa, zatem nic dziwnego, że komunizm wykorzystuje ją w swoich celach realizacji inżynierii społecznej.

a. Sztuka w krajach komunistycznych

Partie komunistyczne znają moc sztuki i posługują się nią do prania ludziom mózgów oraz przekształcają wszelkie formy sztuki w narzędzie do rozwoju techniki prania mózgu. Wielu ludzi wyśmiewało KPCh za to, że mianowała piosenkarzy i aktorów wojskowymi generałami. Zastanawiają się, dlaczego cywile, którzy nie przeszli szkolenia wojskowego, bez doświadczenia militarnego, zostali mianowani generałami. KPCh uważa, że w promowaniu i utrzymywaniu kultu komunizmu ludzie w takich rolach są tak samo ważni jak wyszkoleni wojskowi – a nawet być może są jeszcze ważniejsi. W tym sensie ich ranga wojskowa jest w całkowitej zgodzie z zasadami partii. Jak powiedział Mao Zedong: „Musimy mieć także armię kulturową, która jest absolutnie niezbędna do zjednoczenia naszych szeregów i pokonania wroga”[10].

Występy artystyczne w krajach komunistycznych są po to, aby ludzie mogli zapomnieć o nędzy i cierpieniach, jakich doznają pod rządami komunistycznymi, oraz po to, by poprzez sztukę pielęgnowali swoją lojalność wobec partii. Ten efekt propagandy – nazywany „pracą myśli” – nie może zostać osiągnięty poprzez zwykłą siłę militarną.

Porównajmy zorganizowaną przez KPCh ceremonię otwarcia olimpiady w Pekinie, która została wystawiona wielkim kosztem podatników, wielki festiwal pieśni i tańca Arirang w Korei Północnej czy zespoły baletowe byłego Związku Radzieckiego. Wszyskie służyły celom partii. We wrześniu 2011 roku, kiedy Ministerstwo Kultury KPCh zorganizowało tak zwany festiwal chińskiej kultury z serii „Chiny: Sztuka Narodowa” w Centrum Kennedy’ego w Waszyngtonie, przedstawiono będący klasykiem balet KPCh „Czerwona niezależność kobiet”, który promuje nienawiść klasową i komunistyczną przemoc.

Gdyby sztuka tradycyjna, która była bliska boskości i promowała wartości tradycyjne, mogła istnieć równolegle ze sztuką kontrolowaną przez partię w celu prania mózgów publiczności, to komunistyczna sztuka straciłaby swój monopol i nie przyniosłaby efektu. Dlatego kraje komunistyczne mają ścisły system cenzury dla sztuki i branży wydawniczej.

b. Komunistyczne elementy stojące za awangardą

Od wieków sztuka klasyczna była przekazywana z pokolenia na pokolenie. Ta tradycja trwała aż do XX wieku, kiedy to nastąpił gwałtowny koniec. Przekazywanie i dziedziczenie sztuki zostało zastąpione przez radykalną awangardę i zaczęło się szybko degenerować. Jak mówi artysta Robert Florczak: „Głębokie, inspirujące i piękne zostało zastąpione przez nowe, inne i brzydkie. […] Standardy pogarszały się, aż przestały istnieć. Wszystko to, co pozostało, jest jedynie osobistą ekspresją”[11]. Ludzkość w ten sposób straciła uniwersalny sens estetyki.

Ideologiczne trendy są pod wpływem komunizmu, a źródło zasilania nowych ruchów artystycznych jest z nimi powiązane. Wielu z tych artystów to albo zwykli komuniści, albo parakomuniści różnego rodzaju, albo poddani wpływom tej ideologii.

Węgier György Lukács, komisarz kulturalny Międzynarodówki Komunistycznej i założyciel marksizmu zachodniego, założył szkołę frankfurcką. Jednym z jej zadań było ustanowienie „nowej formy kultury” poprzez porzucenie tradycyjnej kultury. Ta nowa forma kultury zaczęła wykluczać sztukę, która dążyła do przedstawiania boskości. Jak napisał Herbert Marcuse, niemiecki socjalista i przedstawiciel szkoły frankfurckiej: „sztuka jednocześnie protestuje przeciwko [nadanym społecznym] relacjom i zarazem je przekracza. W ten sposób sztuka podważa dominującą świadomość i zwyczajne doświadczenie”[12].

Oznacza to, że angażowali sztukę w rewoltę przeciwko boskości i w podważanie moralności. Poglądy tego rodzaju wyznaczają kierunek współczesnej sztuki.

Gustave Courbet, założyciel francuskiej szkoły realizmu, był jednym z uczestników Komuny Paryskiej. Został wybrany do Rady Komuny i na prezesa radykalnej Federacji Artystów. Courbet poświęcił się transformacji starego systemu i ustanowieniu nowych kierunków artystycznych. Nakazał Federacji zburzyć neoklasycystyczną budowlę, kolumnę Vendôme (która została później odbudowana). Courbet negował, że ludzie są stworzeni przez Boga i był stanowczy w posługiwaniu się sztuką do wyrażania poglądów proletariatu, jak również materializmu. Jest znany z powiedzenia: „Nigdy nie widziałem aniołów ani bogiń, więc nie jestem zainteresowany ich malowaniem”[13].

Courbet wierzył, że reforma sztuki jest prawdziwą rewolucją. W imię malarstwa, które nazywał rzeczywistością, zastąpił piękno brzydotą. Przykładowo akty, które malował, skupiały się przede wszystkim na przedstawieniu kobiecych genitaliów, rzekomym czynie rewolucyjnym, jako wyrazu buntu i łamania tradycji, a także dalszego podżegania do komunistycznego aktywizmu. Myślenie i życie Courbeta jest ilustracją ścisłego związku pomiędzy komunistyczną ideologią rewolucji a sztuką współczesną.

Pod wpływem myśli modernistycznej rewolucyjny zapał artystów z końca XIX wieku przyniósł szereg ruchów w świecie sztuki. W przeciwieństwie do tradycyjnych szkół artystycznej ekspresji były to ruchy awangardowe, które wyraźnie dążyły do zerwania z tradycją. Termin „avant-garde” (awangarda) został po raz pierwszy użyty przez socjalistycznych naukowców do opisania artystycznych ruchów, które pasowały do ich własnych aspiracji politycznych.

W XIX wieku te wpływy przyniosły impresjonizm. Od tego czasu nowocześni artyści porzucili wymagania tradycyjnego malarstwa olejnego, w tym potrzebę precyzji, proporcji, struktury, perspektywy i przejść pomiędzy światłem i cieniem. Następnie pojawił się neoimpresjonizm (pointylizm) i postimpresjonizm, koncentrujący swoje prace na eksploracji osobistych uczuć artysty. Przedstawiciele tej szkoły, w tym Georges-Pierre Seurat i Vincent van Gogh, byli pod silnym wpływem socjalizmu[14]. Van Gogh nadużywał absyntu i cierpiał na chorobę psychiczną, a jego obrazy odzwierciedlają te problemy.

Dzieła sztuki zawierają przesłania, jakie ich twórcy chcą przekazać, i są nośnikami, dzięki którym autorzy komunikują się ze swoimi odbiorcami. Artyści w szczycie renesansu przekazywali swoim odbiorcom miłosierdzie i piękno. Porównajmy to do współczesnych artystów, którzy emanowali negatywnymi i mrocznymi przesłaniami. Współcześni artyści porzucają własne myśli i poddają się wpływom upiornych istot z niskich poziomów. Sami często są chaotyczni i zdezorientowani, podobnie jak ich prace – mroczne, negatywne, mgliste, szare, przygnębiające, dekadenckie i bezładne.

Po impresjonizmie pojawił się ekspresjonizm i fowizm, a następnie kubizm Picassa. W 1944 roku Picasso dołączył do Francuskiej Partii Komunistycznej. W swoim liście „Dlaczego zostałem komunistą” napisał: „Moje wstąpienie do partii komunistycznej jest logicznym krokiem w moim życiu, w mojej pracy i nadaje im znaczenie. […] Ale podczas ucisku i powstania czułem, że to nie wystarczy, że muszę walczyć nie tylko z malarstwem, ale z całym sobą”[15].

Picasso zachęcał do zerwania z klasycznymi metodami malowania. Dla niego wszystko było kawałkiem gliny, który można podnieść i uformować tak, jak mu się podoba. Im bardziej przerażające były jego dzieła, tym był szczęśliwszy. Proces tworzenia poczwarnych obrazów jest procesem niszczenia obrazu, aż do momentu, kiedy nikt nie może go zrozumieć. Nawet Georges Braque, współczesny artysta, który był z Picassem współtwórcą kubizmu, nie lubił jego obrazu „Panny z Awinionu” (fr. „Les Demoiselles d’Avignon”) i twierdził, że Picasso musiał nabrać benzyny do ust i splunąć ogniem na płótno[16].

Marcel Duchamp, założyciel ruchu artystycznego dada, również dążył do podważania tradycji i buntowania przeciwko niej, wystawiając i posługując się wyprodukowanymi, gotowymi przedmiotami. Zmieniał zastosowanie znalezionych lub fabrycznie wytworzonych przedmiotów i robił z nich tak zwane instalacje artystyczne. Duchamp został nazwany ojcem sztuki konceptualnej i opowiadał się za ideą, że cokolwiek może zostać nazwane sztuką. Ruch dadaistyczny sam w sobie jest projektem komunistycznym, o czym świadczy manifest dadaistów berlińskich, który wzywał do „międzynarodowego rewolucyjnego związku wszelkich twórców i intelektualistów pośród mężczyzn i kobiet w oparciu o radykalny komunizm”, a także do „natychmiastowego wywłaszczenia własności” i „natychmiastowego uregulowania wszelkich relacji seksualnych zgodnie z poglądami międzynarodowego Dadaizmu poprzez ustanowienie seksualnego centrum Dadaizmu”[17].

Krytyka tradycji przez ruch dada wyewoluowała w kierunku surrealizmu we Francji, reprezentowanego przez komunistę André Bretona, który popierał rewolucję. Był przeciwny rzekomemu tłumieniu ze strony rozumu, kultury i społeczeństwa – typowy punkt widzenia nowoczesnych artystów Europy w tamym czasie. Ruchami artystycznymi, które rozszerzyły te zasady, były abstrakcjonizm, minimalizm i sztuka popularna. Abstrakcjonizm polega na emocjonalnym wyrażaniu buntu, chaosu, pustki i eskapizmu. Wszystkie te szkoły są rodzajem postmodernizmu, który zmierza do obalenia wszelkich zasad, rozumu i moralności[18]. Najbardziej oburzające jest, kiedy ci artyści tworzą dzieła otwarcie profanujące wizerunek Maryi, matki Jezusa[19].

Nie wszyscy współcześni artyści popierają lewicową politykę, ale istnieje wyraźne ideologiczne połączenie z myślą komunistyczną – to jest odrzucenie boskości i próba zastąpienia Boga jako punktu startowego w zrozumieniu ludzkiego życia. Te izmy zaczęły wywierać coraz większy wpływ na sferę publiczną i ostatecznie doprowadziły do całkowietej marginalizacji sztuki klasycznej.

c. Odwrócenie tradycyjnej estetyki: Sztuka odrażająca

Liczne szkoły sztuki współczesnej, które się pojawiły i rozwinęły, mają kilka wspólnych cech: Odwracają do góry nogami klasyczną estetykę. Uważają brzydotę za piękno i dążą do szokowania, nawet do takiego stopnia, że są tak upiorne, jak tylko pozwala na to wyobraźnia artysty.

Marcel Duchamp złożył swój podpis na pisuarze i nazwał go „Fontanną”, w celu wystawienia na widok publiczny w Nowym Jorku. Choć odmówiono wystawienia przedmiotu, gest ten został uznany przez ludzi ze świata sztuki za sprytny żart, a później artyści i akademicy uważali to za szczyt kreatywności. Jest to środowisko w świecie sztuki, w którym klasyczne malarstwo zostało zmarginalizowane, a instalacje artystyczne mają wysoką rangę. W 1958 roku Yves Klein przygotował wystawę pod nazwą „The Void” (pol. „Pustka”) w Iris Clert Gallery w Paryżu – wystawione prace okazały się pustymi ścianami.

W 1965 roku ważna postać powojennej niemieckiej awangardy Joseph Beuys pokrył swoją głowę miodem i złotem w płatkach, mamrotał non stop przez trzy godziny do trzymanego na rękach martwego zająca, a jego praca została zatytułowana „Jak objaśnić obrazy martwemu zającowi”. W opinii Beuysa każdy może być artystą. Jedna z anegdot opowiada o tym, jak to pewien wątpiący obserwator nie mógł się powstrzymać od powiedzenia: „Mówisz o wszystkim pod słońcem z wyjątkiem sztuki”. Beuyes odpowiedział: „Wszystko pod słońcem jest sztuką!”[20].

W 1961 roku Piero Manzoni, kluczowa postać awangardy, umieścił swoje fekalia w 90 puszkach, nazwał je dziełami sztuki i wystawił na sprzedaż pod nazwą „Merda d’artista” („Gówno artysty”). W 2015 roku jedna z puszek została sprzedana w Londynie za rekordową cenę 182 500 funtów, czyli około 887 000 złotych*, setki razy tyle co złoto o tej samej wadze. Złożył także swój podpis na pośladkach nagiej kobiety, nazywając swoją pracę „Sculture viventi” (pol. „Żywa rzeźba”).

W Chinach był nagi „artysta”, który pokrył swoje ciało miodem i olejem rybnym, aby przyciągnąć muchy. Desakralizacja ciała wydaje się komunikować ideę, że życie jest tanie, brzydkie i ohydne.

W filmie dokumentalnym BBC „Beijing Swings” (pol. „Pekińskie huśtawki”) o „artystach ekstremalnych” w Chinach tak zwana sztuka performatywna polegała na zjedzeniu ciała martwego płodu. Waldemar Januszczak, prezenter tego filmu dokumentalnego, skomentował: „Chiny tworzą najbardziej odrażającą i mroczną sztukę ze wszystkich miejsc na świecie”[21]. W rzeczywistości jest to skutek podążania za naturą demona. Niektóre z tych tak zwanych współczesnych dzieł sztuki są tak odrażające i bezwstydne, że przekraczają mentalną wytrzymałość normalnych ludzi. Takie zachowanie awangardy jest rewolucją kulturalną świata sztuki.

Ci, którzy popierali modernizm, podchwycili ten trend z łatwością, ale dla malarzy naprawdę biegłych w technicznych umiejętnościach były to ciężkie czasy. Malarze i rzeźbiarze ściśle dochowujący tradycji, którzy opanowali swoje rzemiosło poprzez rzetelną praktykę, zostali wypchnięci ze świata sztuki. John William Godward, angielski wiktoriański malarz neoklasycystyczny związany z Bractwem Prerafaelitów, uważał, że jest dyskryminowany, ponieważ jego styl realistycznego malarstwa klasycystycznego popadł w niełaskę wraz ze wzrostem popularności sztuki nowoczesnej Picassa. W 1922 roku popełnił samobójstwo i mówi się, że napisał w liście pożegnalnym: „Świat nie jest wystarczająco duży dla mnie i dla Picassa”[22].

Podobne metody zostały zastosowane, aby zrujnować muzykę. Autentyczna muzyka jest w zgodzie z teorią muzyki i ładem. Muzyczny strój i tonacje oraz skale, jakie są tworzone, wszystkie wywodzą się z harmonijnych, naturalnych wzorców. Wszechświat stworzony przez Niebiosa jest harmonijny. Ludzie są w stanie docenić harmonię wszechświata i w niej uczestniczyć, a tym samym tworzyć piękno, ponieważ ludzie również są stworzeni przez Niebiosa.

Współczesna muzyka atonalna odrzuca takie idee jak tonalność, akordy, melodie i brakuje jej porządku w strukturze. Taka muzyka jest buntem przeciwko klasycznej muzyce, która jest darem istot boskich. Muzyka atonalna niszczy harmonię wszechświata, dlatego wielu słuchaczy uważa ją za nieprzyjemną. Muzycy współcześni spierają się, bazując na swoich wypaczonych teoriach estetyki, że odbiorcy muszą trenować słuch, żeby przyzwyczaić się do takiej muzyki i odczuwać przyjemność z jej słuchania.

Arnold Schönberg, jeden z twórców muzyki współczesnej, wprowadził skalę dwunastodźwiękową (dodekafonię – przyp. redakcji), fundalmentalnie atonalną strukturę, która była początkiem tworzenia antyklasycznej techniki muzycznej. Muzyka Schönberga do tego czasu była uważana za negację całej niemieckiej kultury, zdradę dobrego smaku, odczuć, tradycji i wszelkich estetycznych zasad. Jego muzyka w tamtym czasie była nazywana przez Niemców „kokainą”: „Wykonywać muzykę Schönberga oznacza to samo, co otworzyć dla ludzi bar kokainowy. Kokaina jest trucizną. Muzyka Schönberga jest kokainą”[23]. W późniejszych pokoleniach krytyk muzyczny ocenił go w następujący sposób: „Jest miarą ogromu osiągnięć człowieka, który pięćdziesiąt lat po swojej śmierci może opróżnić dowolną salę na ziemi”[24].

Tym, co doprowadziło do powszechnej akceptacji Schönberga, były teorie muzyczne Theodora W. Adorna, ważnej postaci szkoły frankfurckiej. W pracy z 1949 roku Filozofia muzyki współczesnej Adorno próbował wykorzystać teorię do wykazania, że dodekafonia Schönberga była szczytem kompozycji muzycznej. To stworzyło przestrzeń dla powszechnej akceptacji systemu Schönberga przez późniejsze pokolenia kompozytorów i krytyków muzycznych[25]. Od tego czasu wielu muzyków naśladowało Schönberga, a jego awangardowy styl wywarł wielki wpływ na powojenny świat muzyczny.

Po zniszczeniu tradycji poprzez muzykę współczesną awangardowa sztuka wykorzystała rock and rolla do zastąpienia roli muzyki klasycznej w życiu ludzi. Sidney Finkelstein, czołowy teoretyk muzyki Komunistycznej Partii USA, otwarcie oświadczył, że należy znieść granice między klasycznym a popularnym[26]. W tym samym czasie mocno rytmiczna muzyka rockowa zyskiwała coraz lepszą pozycję w Stanach Zjednoczonych, a muzyka klasyczna i tradycyjna zostały wypchnięte i zmarginalizowane[27].

Charakterystyczne dla rock and rolla są nieharmonijne dźwięki, nieustrukturyzowana melodia, mocny rytm i emocjonalny konflikt oraz sprzeczności – duże podobieństwo do komunistycznej idei walki. Według Zapisów historyka, których autorem jest najważniejszy starożytny dziejopisarz Chin Sima Qian, tylko kiedy dźwięk jest zgodny z moralnością, można go nazwać muzyką. Zazwyczaj życie muzyków rockowych jest pełne seksu, przemocy i narkotyków.

Po rock and rollu pojawiły się w Stanach Zjednoczonych i zyskały popularność inne formy muzyki, takie jak rap. Teksty rapu są obsceniczne i pełne przekleństw, a muzyka wyraźnie buntuje się przeciwko tradycji i społeczeństwu poprzez narkotyki, przemoc, wulgaryzmy i swobodę seksualną[28]. Podczas gdy moralność społeczeństwa jako całości upada, takie „formy sztuki”, wcześniej uznawane za subkultury, przebijają się do szerszego nurtu społeczeństwa i są nawet poszukiwane przez organizatorów koncertów głównego nurtu.

Do tej pory skupialiśmy się na obecnej sytuacji w świecie sztuki i muzyki. W rzeczywistości cały świat artystyczny nosi to piętno, a wpływ sztuki współczesnej widać w odejściu od tradycyjnych koncepcji, metod i umiejętności w takich obszarach jak rzeźbiarstwo, architektura, taniec, dekoracje, projektowanie, fotografia, filmy i inne. Wiele osób zaangażowanych w sztukę nowoczesną jest pod silnym wpływem ideologii komunistycznej. Przykładowo pionierka tańca współczesnego Isadora Duncan była biseksualna, była także ateistką. Sprzeciwiała się baletowi, mówiąc, że jest paskudny i nienaturalny. Wraz z setką uczniów występowała w Moskwie dla Lenina, gdzie użyła „Międzynarodówki” jako głównego tematu w tańcu[29].

Jeśli chodzi o to, dlaczego te odchylenia istnieją, stają się trendem, a nawet stają się głównym nurtem, to jest to ściśle związane z tym, jak komunizm zniszczył tradycyjne sztuki, które były natchnione przez Niebiosa. Na pozór nie jest to oczywiste, a sytuacja wydaje się powszechnie zaakceptowaną formą oszukiwania się – wrażeniem, że jeśli stoi za czymś jakaś filozofia, to jest to sztuką.

Jeśli ludzie przyjrzą się lepiej różnicom pomiędzy awangardą i sztuką tradycyjną, odkryją, że artyści renesansu nie tylko posługiwali się sztuką do wychwalania Boga, lecz w jeszcze większym stopniu przedstawiali piękno w sposób, który wywołuje odczucia prawdy i dobroci w ludzkich sercach, utrzymując w ten sposób moralność społeczeństwa.

Z drugiej strony różne zmutowane formy sztuki awangardowej próbują odwrócić wszystkie osiągnięcia renesansu. Prowadzą ludzi do odczuwania pociągu do brzydoty, która wywołuje w ludziach demoniczną naturę: mroczne, dekadenckie, zdeprawowane, agresywne, jak również złe i inne negatywne myśli, zyskują przewagę. Współczesne szkalowanie boskości doprowadziło ludzi do oderwania nie tylko od Boga, lecz także od ich własnej wewnętrznej boskości, wspólnoty, tradycyjnych wartości i moralności[30].

d. Perwersja literatury

Literatura jest szczególną formą sztuki. Posługuje się słowem, by przekazać mądrość, którą Niebiosa obdarzyły ludzkość, a także dokumentuje cenne doświadczenia ludzkości. Dwie wielkie epopeje starożytnego greckiego świata Iliada i Odyseja przedstawiają złożoną opowieść z czasów wojny trojańskiej, żywo portretując bogów i ludzi i malując wspaniały historyczny obraz. Cnoty takie jak odwaga, wspaniałomyślność, mądrość, sprawiedliwość i wstrzemięźliwość, wychwalane w tych utworach, stały się ważnym źródłem systemu wartości cywilizacji greckiej oraz całej cywilizacji zachodniej.

Ze względu na wielki wpływ, jaki literatura ma na ludzi, czynniki zła kontrolują ludzi, szczególnie zagubionych, poszukujących sławy i pieniędzy, by fabrykować i promować utwory literackie głoszące ideologię komunistyczną, szkalujące tradycyjną kulturę, niszczące ludzką moralność oraz szerzące pesymizm, tandetę, postawę bezcelowości i bierności wobec życia. Literatura stała się jednym z kluczowych narzędzi, jakim komunistyczne czynniki posługują się w celu kontrolowania świata.

Niektóre wpływowe utwory bezpośrednio promują ideologię komunistyczną. Po stłumieniu Komuny Paryskiej członek komuny Eugène Pottier napisał „Międzynarodówkę”, która głosiła: „Nie nam wyglądać zmiłowania z wyroków bożych, z carskich praw; z własnego prawo bierz nadania i z własnej woli sam się zbaw!”. Groziła: „Ruszymy z posad bryłę świata”**. „Międzynarodówka” stała się oficjalną pieśnią Pierwszej i Drugiej Międzynarodówki i oficjalną pieśnią Komunistycznej Partii Chin. Jest powszechnie wykonywana podczas spotkań i używana w utworach literackich w krajach komunistycznych na całym świecie.

W historii Związku Radzieckiego i KPCh, w celu prania mózgów całego społeczeństwa, poszczególne partie komunistyczne instruowały swoich intelektualistów, aby przedstawiali za pomocą tradycyjnych technik życie proletariatu i koncepcję świadomości klasowej w celu wyjaśniania ideologii i zasad partii komunistycznych. To zrodziło dużo utworów literackich, w tym sowieckie powieści Żelazny potok i Jak hartowała się stal, a w przypadku KPCh prace Pieśń o młodości (ang. The Song of Youth), Słońce świeci nad rzeką Sanggan (ang. The Sun Shines on the Sanggan River) i tym podobne, które miały olbrzymi wpływ propagandowy. Partia komunistyczna nazywa ten styl „realizmem socjalistycznym” („socrealizmem” – przyp. redakcji). Mao Zedong podsumował funkcję tego typu literatury jako „służenie robotnikom, rolnikom i żołnierzom” oraz „służenie proletariatowi”[31]. Zdolność tego rodzaju literatury do wpajania ideologii jest oczywista i zrozumiała. Jednak metody, w których komunizm posługuje się literaturą w celu niszczenia ludzkości, nie ograniczają się tylko do tego.

Poniżej podsumowano niektóre z głównych skutków literatury inspirowanej komunizmem.

Posługiwanie się literaturą w celu niszczenia tradycji. Istotnym krokiem w destrukcji ludzkości było oczernianie tradycyjnej cywilizacji, którą Bóg obdarzył ludzkość. Niezależnie, czy w Chinach, czy na Zachodzie czynniki komunistyczne posługują się intelektualistami myśli nowoczesnej do tworzenia i promowania prac zniekształcających i oczerniających tradycyjną kulturę.

Podczas chińskiego Ruchu Nowej Kultury autor Lu Xun zasłynął z brutalnego atakowania tradycji i potępiania chińskiej starożytności. W swojej pierwszej powieści Dziennik szaleńca posłużył się głównym bohaterem, by ogłosić, że całe chińskie dzieje mogą być podsumowane dwoma znakami: „człowiek jedzący”. Lu Xun był wychwalany przez Mao Zedonga jako „najwspanialszy i najodważniejszy chorąży nowej armii kulturowej” i „dowódca chińskiej rewolucji kulturalnej”. Mao powiedział także: „droga, którą obrał, była drogą chińskiej nowej kultury narodowej”[32].

W Europie w 1909 roku włoski poeta [Filippo Tommaso] Marinetti opublikował Manifest futuryzmu, wzywając do całkowitego odrzucenia tradycji, czczenia maszyn, technologii, szybkości, przemocy i współzawodnictwa. Rosyjski poeta Włodzimierz Majakowski w 1913 roku opublikował artykuł pt.: „Policzek smakowi powszechnemu”, także wyrażając swoje postanowienie zerwania z tradycyjną literaturą rosyjską.

Obrona odrażających obrazów jako „rzeczywistości”. W dzisiejszych czasach intelektualiści i artyści posługują się literaturą i sztuką do portretowania scen, które są odrażające, dziwne i przerażające, posługując się wymówką, jakoby jedynie przedstawiali rzeczy takimi, jakie są.

Tradycyjna sztuka przekazuje harmonię, wdzięk, czystość, powściągliwość, stosowność, równowagę, uniwersalność i ideały, co wymaga selekcji i doboru. W opinii współczesnych artystów takich dzieł nie można uznać za prawdziwe. Takie punkty widzenia w rzeczywistości wynikają z niezrozumienia pochodzenia i funkcji sztuki. Sztuka bierze początek w życiu codziennym, ale powinna wzbijać się ponad codzienność, by jednocześnie zachwycać i nauczać. Z tego powodu artyści muszą wybierać, udoskonalać i przetwarzać to, co chcą przedstawić podczas procesu twórczego. Ślepe skupianie się na „realizmie” sztucznie tworzy ograniczenia dla życia i sztuki. Jeżeli ten rodzaj absolutnego realizmu jest sztuką, to jest sztuką to, co każdy widzi i słyszy, po co w takim razie poświęcać czas i pieniądze na szkolenie artystów?

Posługiwanie się literaturą do niszczenia wartości moralnych. Preteksty, takie jak „wyrażanie własnego, prawdziwego ja”, „strumień świadomości” i tym podobne, prowadzą ludzi do porzucania tradycyjnych standardów moralnych i oddania się demonicznej stronie ludzkiej natury. Przykładem jest to, co francuski komunista i poeta André Breton napisał w Manifeście surrealizmu, definiując swoją nową literaturę: „Czysty automatyzm psychiczny, dzięki któremu zamierza się wyrażać ustnie lub pisemnie, lub za pomocą dowolnej innej metody realne działanie myśli. Przekaz myśli bez jakiejkolwiek kontroli rozumu, bez zamierzeń estetycznych czy moralnych”[33].

Pisanie „strumieniem świadomości” i surrealistyczne „pisanie automatyczne” są ze sobą blisko spokrewnione. Na początku XX wieku, pod wpływem psychopatologii Zygmunta Freuda, niektórzy pisarze na Zachodzie zaczęli eksperymentować z pisaniem w stylu strumienia świadomości. Takie utwory zazwyczaj zawierają proste historie i koncentrują się na wewnętrznych i własnych procesach myślowych nieistotnych postaci (antybohaterów) poprzez narrację złożoną z potoku luźnych myśli.

Ludzkie istoty posiadają potencjał jednocześnie dobra, jak i zła. Życie powinno być poświęcone nieustannemu podnoszeniu standardów moralnych i kultywacji cnót poprzez powściągliwość. We współczesnym społeczeństwie wiele osób doświadcza złych myśli i pragnień. Zwykłe wystawianie ich na widok publiczny jest równoważne z zatruwaniem społeczeństwa.

Wyłączenie samokontroli i zdominowanie człowieka przez jego ciemną stronę jako forma „krytyki” i „protestu”. Pisarze i artyści w wolnym świecie Zachodu, pod wpływem nastrojów antytradycjonalistycznych, uważają wszelkie prawa, regulacje i zasady moralne za ograniczanie i tłamszenie. Dostrzegają problemy we współczesnym społeczeństwie i słabości ludzkiej natury, ale zamiast zmierzyć się z nimi racjonalnie, propagują ekstremalny indywidualizm poprzez krytykę i protest, oddając się swoim własnym żądzom. Posługują się zdegenerowanymi metodami, by wyrazić tak zwany sprzeciw, wzmacniając ciemną stronę swojej natury, oddając się nienawiści, lenistwu, żądzom, chuci, agresji i pogoni za sławą. Brak moralnej samokontroli nie rozwiąże żadnych problemów społecznych, wręcz je pogorszy.

W czasie ruchu kontrkulturowego w latach 60. amerykański poeta Allen Ginsberg stał się reprezentantem pokolenia beatników (ang. Beat Generation) i do dziś jest wielbiony przez tych, którzy chcą się buntować przeciwko społeczeństwu. Jego wiersz „Skowyt” przedstawia ekstremalny styl życia i stany mentalne, w tym alkoholizm, rozwiązłość seksualną, narkotyki, sodomię, samookaleczanie, prostytucję, bieganie nago w miejscach publicznych (ang. streaking), brutalne napady, kradzieże, włóczęgostwo i szaleństwo. Gdy ruch kontrkulturowy został zinstytucjonalizowany, „Skowyt” zaczął być traktowany jako literacki klasyk i znalazł się w wielu zbiorach literatury. Ginsberg przyznał, że był on komunistą we wczesnych latach i że tego nie żałuje[34]. Uwielbiał Fidela Castro i innych komunistycznych dyktatorów oraz szeroko promował homoseksualizm i pedofilię. Ginsberg jest wyraźnym przykładem wspólnej idei komunizmu i ekstremalnego indywidualizmu.

Rozpowszechnianie pornografii poprzez literaturę. Od początku XX wieku treści o wyraźnie seksualnym charakterze zaczęły pojawiać się w utworach literackich, a niektóre prace były wręcz przepełnione tego rodzaju treściami, pomimo tego są wychwalane jako klasyki. Wielu krytyków i naukowców porzuciło swoją społeczną odpowiedzialność i wychwalało tego rodzaju pornograficzne utwory jako prawdziwe dzieła artystyczne. Wiemy, że wiele tradycyjnych wartości moralnych funkcjonuje dzięki zachowaniu abstynencji. Łamanie takich ograniczeń, z jakkolwiek szlachetnie brzmiącym uzasadnieniem, podważa i niszczy moralność.

Odczłowieczanie ludzi poprzez literaturę. W ciągu ostatnich kilku dziesięcioleci, kiedy kultura stawała się coraz bardziej i bardziej pogmatwana, pojawiło się wiele gatunków fikcji literackiej, w tym thrillery, horrory, science fiction, o zjawiskach paranormalnych i fantasy. Poprzez takie utwory niskopoziomowe byty mogą kontrolować ludzkie umysły i ciała, co powoduje odczłowieczanie istot ludzkich.

Mówi się, że „lód o grubości trzech stóp nie jest wynikiem jednego dnia mrozu”. Podobnie jest z literaturą, która by upaść tak nisko i stać się narzędziem zła, potrzebowała długiego okresu i silnego zaangażowania wielu czynników. Romantyzm rozszerzył zakres literatury o życie ludzi, przez co były przedstawiane czytelnikom różne szpetne i dziwaczne zjawiska, w tym ekstremalne i szalone stany mentalne. Kilku brytyjskich poetów romantycznych zostało nazwanych „szkołą satanistyczną” z powodu niemoralnej treści ich poezji.

Realizm używa przedstawiania rzeczywistości jako wymówki, aby ukazać zdegenerowaną stronę ludzkiej natury. Niektóre utwory podkreślają wypaczone myślenie i niemoralne zachowanie. Pewien krytyk nazwał realizm „romantyzmem idącym na czworaka”[35]. Filozofia naturalizmu, promowana na przykład przez Jeana-Jacques’a Rousseau, przypisuje upadek ludzkiej moralności środowisku społecznemu i genom, przez co znosi osobistą odpowiedzialność moralną jednostki. Estetyzm wzywa do „sztuki dla sztuki”, twierdząc, że sztuka ma po prostu dostarczać bodźców zmysłowych i nie zawierać moralnych podstaw.

W rzeczywistości cała sztuka wywiera subtelny, głęboki i długotrwały wpływ na poczucie moralności. Zaprzeczanie moralnej odpowiedzialności sztuki jest otwarciem drzwi dla rzeczy niemoralnych. Nie można zaprzeczyć, że różne szkoły literatury stworzyły pewne bardzo wartościowe dzieła, ale obok nich są również okropne wytwory. Chociaż nie można powiedzieć, że czynniki komunistyczne bezpośrednio manipulowały tymi trendami w literaturze, to negatywne elementy są oczywiście rezultatem upadających standardów moralnych. Wytyczyły drogę dla ideologii komunistycznej w celu zniszczenia ludzkości poprzez literaturę.

Kiedy ktoś pisze, to jego standardy moralne i stan umysłu są odzwierciedlane w jego pracy. Wraz z ogólnym upadkiem ludzkiej moralności negatywne nastawienie pisarzy staje się dominującą postawą. To spowodowało powstanie wielu utworów, które zamiast dążyć do ludzkiej dobroci, ściągają ludzi w dół w kierunku piekła.

Wnioski

Siła sztuki jest ogromna. Dobra sztuka może oczyścić ludzkie serca, wznieść moralność, harmonizować yin i yang, a nawet umożliwić ludzkości połączenie z niebem, ziemią i boskimi istotami.

W ubiegłym stuleciu upiór komunizmu wykorzystał ludzką demoniczną naturę i złą wolę, nakłaniając do stworzenia ogromnej różnorodości „sztuki”. Ludzie byli prowadzeni do buntu, bluźnierstwa przeciwko Bogu, sprzeciwiali się tradycji i powodowali upadek moralności. Ostatecznym tego efektem jest przekształcenie dużej części społeczeństwa w demoniczne, co byłoby głęboko szokujące dla każdego, kto żył w poprzedniej epoce.

W porównaniu z pięknem sztuki tradycyjnej sztuki nowoczesne są ekstremalnie szkaradne. Ludzkie standardy estetyczne zostały zniszczone. Awangarda stała się głównym nurtem, na który wydaje się ogromne ilości pieniędzy. Tradycyjne, szlachetne sztuki stały się pośmiewiskiem. Sztuka została zmieniona w środek do zaspakajania pożądań ludzi i dawania ujścia ich demonicznej naturze. Granice pomiędzy pięknem i brzydotą, wdziękiem i wulgarnością, dobrem i złem zostały rozmyte lub nawet usunięte. Groteskowość, chaos, mroczność zajęły miejsce uniwersalnych wartości. Ludzkie społeczeństwo wypełniają demoniczne przesłania, a ludzkie istoty są kierowane na ścieżkę dekadencji i destrukcji.

Tylko poprzez wzniesienie moralności i powrót do wiary i tradycji ludzkość będzie mogła ujrzeć następny renesans w sztuce. Tylko wtedy zobaczymy piękno, szlachetność i wspaniałość tego, czym może być sztuka i tego, czym powinna być.

* Kwota wyliczona po kursie 1 funt = 4,8625 zł (kurs funta szterlinga, GBP, z 19.01.2019 r.).

** Polskie tłumaczenie za: pl.wikisource.org/wiki/Międzynarodówka.

Przeczytaj Rozdział dwunasty, część 1.

Przypisy

[1] „Record of Music”, Classic of Rites, Chinese Text Project, https://ctext.org/liji/yue-ji?filter=435370&searchmode=showall#result. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[2] Konfucjusz, Lunyu, 3.14. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[3] Sima Qian, „A Treatise on Music”, Records of the Grand Historian, Vol. 24. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[4] Ouyang Xiu and Song Qi, New Book of Tang, Vol. 237.

[5] Robert McKee, Story: Style, Structure, Substance, and the Principles of Screenwriting (New York: Harper-Collins Publishers, 1997), 129-130. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[6] Yingshou Xing, et al., „Mozart, Mozart Rhythm and Retrograde Mozart Effects: Evidences from Behaviours and Neurobiology Bases”, Scientific Reports Vol. 6, Article #: 18744 (2016), https://www.nature.com/articles/srep18744.

[7] David A. Noebel, The Marxist Minstrels: A Handbook on Communist Subversion of Music (Tulsa, Okla.: American Christian College Press, 1974), 58-59.

[8] David Cloud, „Rock Music and Suicide”, Way of Life Literature, December 20, 2000, https://www.wayoflife.org/reports/rock_music_and_suicide.html.

[9] Val Williams, „Leni Riefenstahl: Film-maker Who Became Notorious as Hitler’s Propagandist”, The Independent, September 10, 2003, https://web.archive.org/web/20090830045819/http://www.independent.co.uk/news/obituaries/leni-riefenstahl-548728.html.

[10] Mao Tse-tung, n.d., „Talks at the Yenan Forum on Literature and Art”, dostęp 10 lipca 2018, https://www.marxists.org/reference/archive/mao/selected-works/volume-3/mswv3_08.htm.

[11] Robert Florczak, Why Is Modern Art So Bad?, PragerU, https://www.youtube.com/watch?v=lNI07egoefc. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[12] Herbert Marcuse, The Aesthetic Dimension: Toward a Critique of Marxist Aesthetics (Boston: Beacon Press, 1978), ix. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[13] „Gustave Courbet Quotes”, http://www.azquotes.com/author/3333-Gustave_Courbet. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[14] Tony McKenna, „Vincent van Gogh”, Taylor & Francis Online, Critique: Journal of Socialist Theory, 2011, „Vincent van Gogh”, Critique Vol. 39 (2), 2011: 295-303, https://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1080/03017605.2011.561634.

[15] Pablo Picasso, „Why I Became a Communist”, https://blogs.cul.columbia.edu/schapiro/2010/02/24/picasso-and-communism/. Zobacz także: „Picasso, the FBI, and Why He Became a Communist | On Archiving Schapiro”, dostęp 11 lipca 2018, https://blogs.cul.columbia.edu/schapiro/2010/02/24/picasso-and-communism/. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[16] Robert Hughes, The Shock of the New: The Hundred-Year History of Modern Art—Its Rise, Its Dazzling Achievement, Its Fall (London: Knopf, 1991), 24. Zobacz także: https://www.moma.org/learn/moma_learning/pablo-picasso-les-demoiselles-davignon-paris-june-july-1907.

[17] Richard Huelsenbeck and Raoul Hausmann, „What Is Dadaism and What Does It Want in Germany?”, w: Robert Motherwell, red., The Dada Painters and Poets: An Anthology, 2nd ed., (Cambridge, Mass.: Belknap Press, 1989). Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[18] Michael Wing, „Of ‘-isms’, Institutions, and Radicals: A Commentary on the Origins of Modern Art and the Importance of Tradition”, The Epoch Times, March 16, 2017, https://www.theepochtimes.com/of-isms-institutions-and-radicals_2231016.html.

[19] Katherine Brooks, „One of The World’s Most Controversial Artworks Is Making Catholics Angry Once Again”, Huffington Post, May 13, 2014, https://www.huffingtonpost.com/2014/05/13/piss-christ-sale_n_5317545.html.

[20] „Joseph Beuys: The Revolution Is Us”, Tate, https://www.tate.org.uk/whats-on/tate-liverpool/exhibition/joseph-beuys-revolution-us. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[21] Ben Cade, n.d., „Zhu Yu: China’s Baby-Eating Shock Artist Goes Hyperreal”, Culture Trip, dostęp 26 lipca 2018, https://theculturetrip.com/asia/china/articles/zhu-yu-china-s-baby-eating-shock-artist-goes-hyperreal/.

[22] Brad Smithfield, „‘The World Is Not Big Enough for Me and a Picasso’: The life and Artwork of John William Godward”, The Vintage News, January 10, 2017, https://www.thevintagenews.com/2017/01/10/world-not-big-enough-picasso-life-artwork-john-william-godward/.

[23] Walter Frisch, red., Schoenberg and His World (Princeton, N.J.: Princeton University Press, 1999), 94. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[24] Norman Lebrecht, „Why We Are Still Afraid of Schoenberg”, The Lebrecht Weekly, July 8, 2001, http://www.scena.org/columns/lebrecht/010708-NL-Schoenberg.html. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[25] Golan Gur, „Arnold Schoenberg and the Ideology of Progress in Twentieth-Century Musical Thinking”, Search: Journal for New Music and Culture 5 (Summer 2009), http://www.searchnewmusic.org/gur.pdf.

[26] Ibid.

[27] David A. Noebel, The Marxist Minstrels: A Handbook on Communist Subversion of Music, 44-47.

[28] Jon Caramanica, „The Rowdy World of Rap’s New Underground”, New York Times, June 22, 2017, https://www.nytimes.com/2017/06/22/arts/music/soundcloud-rap-lil-pump-smokepurrp-xxxtentacion.html.

[29] „Politics and the Dancing Body”, Library of Congress, https://www.loc.gov/exhibits/politics-and-dance/finding-a-political-voice.html.

[30] Michael Minnicino, „The New Dark Age: The Frankfurt School and ‘Political Correctness’”, przedrukowano z Fidelio Magazine (Winter 1992), dostęp 13 sierpnia 2018, http://archive.schillerinstitute.org/fid_91-96/921_frankfurt.html.

[31] Mao Zedong, „Talks at the Yenan Forum on Literature and Art”, 1942, Selected Works of Mao Tse-Tung (Marxists.org), https://www.marxists.org/reference/archive/mao/selected-works/volume-3/mswv3_08.htm.

[32] Mao Zedong, „On New Democracy”, 1940, Selected Works of Mao Tse-Tung (Marxists.org), dostęp 13 sierpnia 2018, https://www.marxists.org/reference/archive/mao/selected-works/volume-2/mswv2_26.htm.

[33] André Breton, „Manifesto of Surrealism,” https://www.tcf.ua.edu/Classes/Jbutler/T340/SurManifesto/ManifestoOfSurrealism.htm. Polski cytat za: https://pl.wikipedia.org/wiki/André_Breton.

[34] Allen Ginsberg, „America”, https://www.poetryfoundation.org/poems/49305/america-56d22b41f119f.

[35] Irving Babbitt, Rousseau and Romanticism (Boston: Houghton Mifflin, 1919), 104.

Tekst oryginalny ukazał się w anglojęzycznej edycji „The Epoch Times” dnia 2018-08-16, link do artykułu: https://www.theepochtimes.com/chapter-eleven-desecrating-the-arts_2625642.html