Muflony dopiero w XIX w. pojawiły się na terenie Niemiec, Czech i Słowacji (Michael J. M. Lang / Pixabay)
To przodkowie owcy domowej i jednocześnie najmniejsi przedstawiciele dzikich owiec. W Polsce żyją od ok. 100 lat. Mają jasnobrązowoceglaste ubarwienie, które ciemnieje na zimę, przybierając kasztanowobrązowy kolor, na grzbiecie oprószony czernią. Na szyi dorosłych tryków widnieje czarna grzywa. U starszych samców bardzo często występuje tzw. siodło, czyli biała w zimie, a siwa latem, plama na bokach ciała. Samce mogą się poszczycić dużymi, skręconymi ślimakowato rogami, które cyklicznie, z przerwami w okresie zimowym, rosną nawet do 5 lat. Groty rogów sięgają gardła, a nawet przedniej części pyska muflona.
Egzotyczne owce
Z Sardynii i Korsyki muflony trafiły w XVIII w. na stały ląd europejski, głównie w okolice Wiednia. Dopiero w XIX w. pojawiły się na terenie Niemiec, Czech i Słowacji.
Niektóre źródła podają, że reliktowe populacje tych dzikich owiec na Sardynii, Korsyce i Cyprze to potomkowie udomowionych muflonów przywiezionych na wyspy śródziemnomorskie w starożytności, prawdopodobnie ok. 8 tys. lat temu. Teren pierwotnego bytowania muflonów rozciągał się od Azji Mniejszej po Zatokę Perską i wschodnie granice Iranu.
Muflony bytują najchętniej na terenach położonych do wysokości 2 tys. m n.p.m., dlatego zwykle przebywają w dolnych partiach gór, a w okresie zimy schodzą w doliny (Marcel Langthim / Pixabay)
Jak dotarły do Polski
Muflony przywieziono do naszego kraju na początku XX w. Źródła podają jednak rozbieżne dane, jeśli chodzi o osobę, która przyczyniła się do przybycia dzikich owiec do Polski.
Z informacji zamieszczonych na stronie Karkonoskiego Parku Narodowego wynika, że hrabia Schaffgotsch sprowadził muflony do Kotliny Jeleniogórskiej w okolice Jagniątkowa, Zachełmia i Przesieki.
Inni wspominają, że w Sudety, w okolice Bielawy przywiózł je ze Słowacji hrabia Seidlitz-Sandreczki w 1901 albo 1902 roku.
Znajdziemy także dane, że muflony sprowadził na te tereny właściciel ziemski hrabia von Magnis. Wraz z powojennymi zmianami granic muflony znalazły się na obszarze Polski
Po drugiej wojnie światowej podjęto próby zwiększenia populacji muflonów w różnych zakątkach kraju.
Obecnie występują głównie w Sudetach, a także w Górach Świętokrzyskich, gdzie introdukowano je w 1952 roku. Natomiast populacja w polskiej części Karkonoszy jest niewielka, liczy ok. 30-35 osobników.
Te dzikie owce można spotkać również na Wzgórzach Dylewskich w województwie warmińsko-mazurskim, a także w lasach wałeckich. Dostrzeżono je też na Podkarpaciu i w Beskidzie Śląskim.
Muflony bytują najchętniej na terenach położonych do wysokości 2 tys. m n.p.m., dlatego zwykle przebywają w dolnych partiach gór, a w okresie zimy schodzą w doliny.
Samce mogą poszczycić się dużymi, skręconymi ślimakowato rogami, które cyklicznie, z przerwami w okresie zimowym, rosną nawet do 5 lat (Paul Henri Degrande / Pixabay)
Niezwykle sprawne
Muflony są skoczne i potrafią szybko biegać. Samce są większe od samic i ważą średnio od 35 do 50 kg oraz mierzą w kłębie od 75 do 88 cm wysokości i od 110 do 130 cm długości. Samice zaś osiągają wagę ok. 25-35 kg, mają 100 do 110 cm długości, a ich wysokość waha się od 65 do 75 cm.
Samice muflona są zdecydowanie bardziej „gadatliwe”, więc często beczą w przeciwieństwie do samców, które rzadko się odzywają.
Tylko najstarsze męskie osobniki odłączają się od stada w okresie lata bądź żyją samotnie przez cały rok, pozostałe zwierzęta trzymają się razem.
Muflony są roślinożercami i ze względu na pożywienie najczęściej przebywają w górskich lasach liściastych niedaleko pól, gdzie mają dostęp do swoich ulubionych liści, żołędzi, kory i gałązek. W zimie poszukują pod śniegiem borówek, wrzosu, porostów lub mchu.
Źródła: Karkonoski Park Narodowy, ekologia.pl, Nadleśnictwo Świdnica, Wikipedia.
