Nowa ustawa zakłada preferencje podatkowe uzależnione od miejsca inwestycji, jej charakteru i jakości tworzonych miejsc pracy (freeGraphicToday / Pixabay)
Według uchwalonej w czwartek przez Sejm ustawy cała Polska ma stać się specjalną strefą ekonomiczną. Nowa ustawa ma zastąpić system zwolnień podatkowych i ulg, działający obecnie w 14 specjalnych strefach ekonomicznych – obejmujących obszar 25 tys. ha, czyli 0,08 proc. powierzchni kraju. Za przyjęciem ustawy głosowało 274 posłów, przeciw było 133, wstrzymało się 28.
Ustawa zakłada preferencje podatkowe uzależnione od miejsca inwestycji, jej charakteru i jakości tworzonych miejsc pracy. Premiowane mają być inwestycje w miastach średnich, tracących funkcje gospodarcze i społeczne. Nowe prawo przewiduje, że warunki uzyskania pomocy będą uzależnione m.in. od stopy bezrobocia w powiecie i dostosowane do wielkości przedsiębiorcy.
Dzięki ustawie przedsiębiorstwa z sektora MŚP nie będą musiały przenosić się do stref i inwestować z dala od dotychczasowego obszaru działania. „Zlikwidowana zostanie długotrwała i obciążająca przedsiębiorcę procedura zmiany granic SSE” – wskazał resort przedsiębiorczości i technologii, który przygotował ustawę.
Ustawa stanowi również, że o ulgi podatkowe i preferencyjne warunki będzie mogła wystąpić każda firma w każdym mieście czy gminie. Przy czym, jak zaznaczył wiceminister przedsiębiorczości i technologii Tadeusz Kościński, preferowane będą firmy, które chcą inwestować w rejonach o najwyższym bezrobociu – m.in. w małych i średnich miastach tracących funkcje gospodarcze i społeczne.
Premiowane mają być przede wszystkim przedsięwzięcia, które według rządu wpływają na konkurencyjność i innowacyjność regionalnych gospodarek. Ustawa wspiera takie inicjatywy, jak np. transfer wiedzy, działalność badawczo-rozwojowa, rozwój klastrów, a także zapewnienie korzystnych warunków dla pracowników (np. szkoleń). Na plus ma też przemawiać współpraca ze szkolnictwem zawodowym i tworzenie specjalistycznych klas.
Decyzja dotycząca preferencji będzie wydawana na czas określony – standardowo od 10 do 15 lat. Jednak im wyższa pomoc publiczna w regionie dozwolona przez Unię Europejską, tym dłuższy możliwy okres zwolnienia.
M.J., źródło: PAP.
