Pałac był początkowo zameczkiem myśliwskim, następnie stał się rezydencją królewską, a od XIX w. muzeum. Ma 2300 pokoi (Thomas Garnier / Château de Versailles)
Niemająca sobie równych: Sztuka, która inspiruje od wieków
Od 1682 roku aż do rewolucji francuskiej z roku 1789, kolejni królowie Francji żyli, pracowali oraz brylowali na dworze w najokazalszej z posiadłości: Pałacu Wersalskim.
Król Ludwik XIV zapoczątkował tę tradycję po rozbudowie zamku na wzgórzu, który należał do jego ojca i był wówczas luksusowym wiejskim zaciszem. W ciągu 50 lat pałac stał się największym i najbardziej wpływowym zamkiem w Europie oraz źródłem inspiracji artystycznych w architekturze, muzyce, teatrze, a także w sztuce dekoracyjnej.
Król Ludwik XIV wybrał na swoje godło słońce; był znany jako Król Słońce
(Thomas Garnier / Château de Versailles)
Wielu z największych architektów w kraju projektowało i budowało Pałac Wersalski. Architekt Louis Le Vau, który jako jeden z pierwszych zaczął tworzyć w stylu barokowej architektury francuskiej, dodał dwa symetryczne skrzydła do oryginalnego zamku, nadając pałacowi charakterystyczny kształt litery U. W każdym skrzydle po obu stronach dziedzińca znajdowały się oddzielne, wielkie apartamenty dla króla i królowej. Królewska komnata sypialna została przeniesiona do centralnej części budynku w kształcie litery U w 1701 roku.
Widok przez drzwi na apartamenty królewskie (Thomas Garnier / Château de Versailles)
Salon Obfitości w apartamentach królewskich służył jako bufet, w którym na kredensie podawano kawę i wino (Thomas Garnier / Château de Versailles)
Popiersie z wizerunkiem Marii Antoniny, dzieło Félixa Lecomte’a, 1783 r.
(Thomas Garnier / Château de Versailles)
Sypialna komnata królowej (Thomas Garnier / Château de Versailles)
Bogactwo szczegółów obić w apartamentach królowej (Thomas Garnier / Château de Versailles)
Architekt Jules Hardouin-Mansart, którego uczeni umiejscawiają wśród najlepszych architektów baroku, stworzył słynną Salę Lustrzaną oraz rozbudował pałacową posiadłość o wspaniałe dodatki, takie jak Kaplica Królewska i Grand Trianon. Ludwik XIV ściśle nadzorował budowę Grand Trianon, który w zamierzeniu króla miał dawać wytchnienie od życia dworskiego. Hardouin-Mansart opisał ten budynek jako „malutki pałac z różowego marmuru i porfiru [skały magmowej] ze wspaniałymi ogrodami”.
Sala Lustrzana służyła jako miejsce spotkań i oczekiwania. Traktat wersalski kończący I wojnę światową został podpisany tutaj 28 czerwca 1919 r. (Thomas Garnier / Château de Versailles)
Król Ludwik XV, prawnuk Ludwika XIV, zlecił architektowi Ange-Jacques’owi Gabrielowi stworzenie Opery Królewskiej w Wersalu. W ten sposób w 1770 roku urzeczywistnił myśl swojego pradziadka.
W 1833 roku król Ludwik Filip I nadał pałacowi znamienitą nową rolę Muzeum Historii Francji. Muzeum zostało zainaugurowane w 1837 roku i ofiarowane „ku chwale Francji”.
Posąg wyobrażający ludzkie wcielenie rzeki Rodan (Thomas Garnier / Château de Versailles)
Parter oranżeryjny (Thomas Garnier / Château de Versailles)
Tekst oryginalny ukazał się w anglojęzycznej edycji „The Epoch Times” dnia 2020-09-29, link do artykułu: https://www.theepochtimes.com/versailles-a-palace-fit-for-the-sun-king_3500434.html
