Rozdział drugi: Europejskie początki komunizmu

Upiór komunizmu nie zniknął wraz z rozpadem partii komunistycznej w Europie Wschodniej

Na łamach polskiej edycji „The Epoch Times” przedstawiamy w częściach adaptację książki „Jak diabeł komunizmu rządzi naszym światem”, opublikowanej oryginalnie w języku chińskim, autorstwa tego samego zespołu redakcyjnego, który wydał „Dziewięć komentarzy na temat partii komunistycznej”.

Spis treści

Wstęp

1. Satanistyczne dzieła Karola Marksa

2. Historyczny kontekst marksizmu

3. Rewolucja francuska

4. Debiut komunizmu w Paryżu

5. Najpierw Europa, potem cały świat

Przypisy

Wstęp

Wiele przepowiedni zapowiedzianych w ortodoksyjnych religiach spełniło się, podobnie jak proroctwa Nostradamusa czy przepowiednie przekazane w kulturach na całym świecie, od Peru po Koreę. Zaskakująco dokładne prorocze teksty pojawiały się też w chińskiej historii, od dynastii Han po dynastię Ming[1].

Przepowiednie te przekazują nam ważną prawdę, iż historia to nie przypadkowy proces, lecz dramat, w którym ciąg ważniejszych wydarzeń został z góry ustalony. W okresie końca czasów, który może również zwiastować początek nowego cyklu historii, wszystkie religie na świecie oczekują tylko jednego: przyjścia Stwórcy do ludzkiego świata.

Wszystkie dramaty mają punkt kulminacyjny. Pomimo że diabeł stworzył swoje aranżacje, by zniszczyć ludzkość, Wszechmogący Stwórca ma swoje sposoby przebudzenia ludzi na całym świecie, pomagając im uciec z diabelskiej niewoli i ofiarując zbawienie. Dziś, w końcowej epoce przed nadejściem Stwórcy, toczy się walka między dobrem a złem.

Ortodoksyjne religie całego świata przepowiedziały, iż w erze powrotu Stwórcy świat będzie przepełniony demonami, obrzydlistwami oraz przerażającymi wydarzeniami, jako że ludzkość straciła swoje ograniczenia moralne. I taki obecnie jest nasz świat.

Stan degeneracji, któremu dzisiaj stawiamy czoła, był przygotowywany przez długi czas. Rozpoczął się setki lat temu, wraz z powstaniem jego głównej siły napędowej: ateizmu i manipulacji ludźmi. To Karol Marks stworzył ideologię zawierającą wszelkie rodzaje oszustw we wszystkich swoich odmianach, a Włodzimierz Lenin zamienił tę ideologię w brutalną praktykę.

Jednakże Marks nie był ateistą. Podążał on za kultem diabła i stał się demonem, którego misją było uniemożliwienie człowiekowi rozpoznania Stwórcy w okresie końca czasów.

1. Satanistyczne dzieła Karola Marksa

Karol Marks opublikował wiele książek podczas swojego życia, z których najbardziej znana to Manifest komunistyczny z 1848 roku oraz trzytomowy Das Kapital, opublikowany pomiędzy 1867 a 1894 rokiem. Prace te kształtują podstawy teoretyczne ruchu komunistycznego.

Mało kto wie, że życie Marksa było procesem, podczas którego oddał swoją duszę diabłu i stał się jego agentem w ludzkim świecie.

W swojej młodości Marks był gorliwym chrześcijaninem. Zanim przeszedł demoniczną transformację, był on entuzjastycznym wyznawcą Boga.

W swoim wczesnym wierszu „Inwokacja tego w rozpaczy” Marks napisał o swoim zamiarze zemszczenia się na Bogu:

Więc bóg wyrwał wszystko moje
W klątwie i ruinie przeznaczenia.
Wszystkie jego światy bezpowrotnie zagubione!
Została mi tylko zemsta!

Na sobie dumnie wymierzam zemstę
Na tej istocie, która intronizowała Pana,
Spraw, aby moja siła była mozaiką tego, co słabe,
Pozostaw moją lepszą jaźń bez nagrody!

Zbuduję mój tron wysoko nad głową,
Zimny, olbrzymi będzie jego szczyt.
Za swój wał obronny – bezzasadny strach,
Za swojego generała – najczarniejszą z agonii.[2]

Pisząc do swojego ojca, Marks opisywał zmiany, jakich doświadczał: „Kurtyna opadła. Mój najświętszy z świętych został rozerwany na strzępy i trzeba było usytuować nowych bogów […] Prawdziwy niepokój przejął nade mną panowanie i nie będę w stanie uspokoić rozgorzałych duchów, dopóki nie będę w Twojej drogiej obecności”[3].

W wierszu „Blada dziewica” Marks napisał:

W ten sposób zgubiłem niebo, / Wiem to dobrze. / Moja dusza niegdyś wierna Bogu / Została wybrana do piekła.[4]

Rodzina wyraźnie dostrzegała przemianę Marksa. 2 marca 1837 roku ojciec napisał do niego: „Twoje postępy, nadzieje, że zobaczę pewnego dnia twoje imię wysoko respektowane i twoje dobre poczucie w tym świecie, nie są tylko jedynym pragnieniem mego serca. Są to, co prawda, marzenia dawno pielęgnowane, ale mogę cię jednak zapewnić, że ich realizacja nie sprawiłaby mi pełnej radości. Jeśli twoje serce zostanie czyste, jeśli bije razem z ludzkością i jeśli żadnemu demonowi nie uda się pozbawić cię tych najszlachetniejszych uczuć, wtedy tylko będę zupełnie szczęśliwy”[5].

Jedna z córek Marksa napisała, że gdy była młoda, Marks opowiadał jej i jej siostrom wiele baśni. Jej ulubioną była pełna meandrów historia Hansa Röckle, czarodzieja, któremu zawsze brakowało gotówki i nie miał innego wyboru, jak sprzedać swoje piękne kukiełki diabłu[6].

To, co Marks sprzedał diabłu w zamian za sukces, to jego własna dusza. Opisując siebie w „Skrzypku”, Marks napisał:

O jakże! Wbijam, zatapiam bez zwątpienia
Moją krwistoczarną szablę w twoją duszę.
Ten Bóg sztuki nie chce ani nie wie,
Wskakuje do mózgu z czarnych mgieł Piekieł.
Póki serce omamione, póki zmysły omotane:
Z Szatanem zawarłem układ.
On kreśli znaki, wymierza dla mnie tempo,
Gram marsz śmierci szybko i z własnego wyboru.[7]

W biografii Marksa autor Robert Payne napisał, że historie, które Marks opowiedział, mogą być traktowane jako alegoria jego własnego życia i że wydawał się świadomie działać w imieniu diabła[8].

Dusza Marksa zwróciła się ku złu. W swojej wściekłości przeciwko Bogu przyłączył się do kultu diabła. Amerykański filozof polityczny Eric Voegelin napisał: „Marks wiedział, że jest bogiem tworzącym świat, nie chciał być stworem. Nie chciał widzieć świata z perspektywy potwornej egzystencji. […] Chciał widzieć świat z punktu coincidentia oppositorum, czyli z pozycji Boga”[9].

W wierszu „Ludzka duma” Marks wyraził wolę wyrwania się spod woli bogów i stanięcia z nimi na równi:

Potem rzuciłem rękawicę
Pogardliwie na szeroko otwartą twarz świata.
W dół olbrzymiej karlicy, jęcząc,
Upadek nie może zmiażdżyć mojego szczęścia.
Podobny Bogu odważę się
Przez to zrujnowane królestwo w triumfie wędrować.
Każde słowo to Czyn i Ogień,
I moje łono podobne do łona Stwórcy.[10]

Marks aktywnie zbuntował się przeciwko boskości. „Chcę się zemścić na tym, który króluje nad nami”. „Idea Boga jest kluczem perwersyjnej cywilizacji. Musi zostać zniszczona”[11].

Wkrótce po śmierci Marksa jego pokojówka Helene Demuth powiedziała o nim: „Był człowiekiem religijnym. Kiedy był bardzo chory, modlił się samotnie w swoim pokoju przed rzędem zapalonych świec, wiążąc coś w rodzaju taśmy mierniczej na czole”[12].

Modlitwa Marksa, jak powiedzieli uczeni, nie była ani chrześcijańska, ani żydowska, ale prawdziwy Marks nie był ateistą.

W całej ludzkiej historii wielcy mędrcy uczyli czujące istoty drogi do oświecenia i położyli fundamenty cywilizacji świata. Jezus Chrystus ustanowił podstawę chrześcijańskiej cywilizacji, a mądrość Laozi jest podstawą taoizmu, centralnego filaru chińskiej filozofii. W starożytnych Indiach nauki Siakjamuniego były zalążkiem buddyzmu. Źródła ich mądrości są cudem – uzyskali mądrość poprzez oświecenie w kultywacji, a nie w zwykłej nauce.

Teorie Marksa odnosiły się do pracy poprzednich intelektualistów, ale ostatecznie wywodziły się ze złego upiora. W wierszu „Z Hegla” napisał:

Od kiedy znalazłem także Najwyższą z rzeczy i Otchłań ich również,
Arogancki jestem ja jako Bóg, okryty ciemnością jak Bóg.[13]

Poprzez aranżacje złego upiora Marks wszedł do świata ludzi i ustanowił kult komunizmu, aby skorumpować ludzką moralność, aby ludzkość zwróciła się przeciw bogom i ostatecznie skazała się na wieczne męki w piekle.

2. Historyczny kontekst marksizmu

Aby szerzyć marksizm, zły upiór ustanowił różne intelektualne i społeczne podstawy dla powstania komunizmu. Zbadamy te dwa elementy, które służą jako kontekst dla marksizmu.

Uczeni uważają, że teoria Marksa była pod silnym wpływem Hegla i Ludwiga Feuerbacha. Feuerbach wcześniej zaprzeczał istnieniu Boga. Wierzył, że religia jest niczym innym jak świadomością „nieskończoności świadomości”, to znaczy, że ludzie wymyślili Boga, wyobrażając sobie, że jest on tylko wyolbrzymioną wersją ich własnych zdolności[14].

Teoria Feuerbacha rzuca trochę światła na to, jak powstał i rozprzestrzenił się komunizm. Postępy w nauce, mechanizacji, dobrach materialnych, medycynie i rekreacji sprawiały wrażenie, że szczęście jest funkcją materialnego bogactwa. Dlatego wszelkie niezadowolenie musi wynikać z ograniczeń społecznych. Wydawało się, że dzięki materialnemu postępowi i zmianie społecznej ludzie będą mieli środki do zbudowania utopii bez potrzeby Boga. Ta wizja jest głównym narzędziem, którym ludzie są kuszeni, a następnie przygotowywani do kultu komunizmu.

Feuerbach nie był pierwszym, który odrzucił chrześcijaństwo i Boga. Friedrich Strauss zakwestionował autentyczność Biblii i boskość Jezusa w swojej książce z 1835 roku Życie Jezusa. Możemy śledzić takie ateistyczne idee aż do czasów oświecenia w XVII i XVIII wieku lub jeśli zajdzie taka potrzeba, do czasów starożytnych Greków. Ale nie to jest celem tej książki.

Chociaż Manifest komunistyczny Marksa został napisany ponad dekadę przed publikacją O powstawaniu gatunków Karola Darwina, teoria ewolucji dostarczyła Marksowi pozornie naukowego uzasadnienia. Jeśli wszystkie gatunki w naturalny sposób powstały w wyniku „doboru naturalnego”, a istoty ludzkie są jedynie najbardziej zaawansowanymi organizmami, wówczas nie ma miejsca dla Boga. To, że teoria ewolucji jest pełna luk i wad, jest dobrze udokumentowane, ale dyskusja na ten temat leży poza zakresem tej książki.

W grudniu 1860 roku Marks napisał o teorii Darwina do swojego współpracownika Fryderyka Engelsa, wychwalając O powstawaniu gatunków jako „książkę, która zawiera podstawę naturalnej historii dla twojego punktu widzenia [materializmu historycznego]”[15].

W liście do socjalistycznego filozofa Ferdinanda Lassalle’a ze stycznia 1862 roku Marks napisał: „Książka Darwina jest bardzo ważna i służy mi jako naturalno-naukowa podstawa walki klas w historii”[16].

Teoria ewolucji w dziedzinie nauk przyrodniczych oraz materializm w dziedzinie filozofii dostarczyły marksizmowi dwóch potężnych narzędzi do zwodzenia i rekrutowania wyznawców.

Podczas życia Karola Marksa społeczeństwo przeszło głębokie zmiany. W 1769 roku ulepszone silniki parowe Wata wprowadziły pierwszą rewolucję przemysłową, zastępując małe rzemieślnicze społeczności masową produkcją. Postęp techniczny w rolnictwie zwalniał nadwyżkę siły roboczej, by ta przenosiła się do miast i trudziła się w fabrykach. Wolny handel tworzył innowacje w sprzedaży i marketingu.

Industrializacja niezmiennie sprzyja rozwojowi miast i przepływowi ludzi, informacji i idei. W miastach ludzie nie są tak związani ze sobą w porównaniu z życiem na wsi. W mieście nawet wyrzutek może pisać książki. Po wygnaniu z Niemiec Marks przeniósł się do Francji, Belgii, a następnie do Anglii, gdzie osiedlił się w środowisku Dickensa w londyńskich slumsach.

Druga rewolucja przemysłowa rozpoczęła się w późniejszych latach Marksa, przynosząc elektryfikację, silnik spalinowy i produkcję chemiczną. Wynalazek telegrafu i telefonu zrewolucjonizował komunikację.

Każda zmiana doprowadzała społeczeństwo do wstrząsu, gdy ludzie próbowali dostosować się do nowej rzeczywistości wśród zmian technologicznych. Wielu nie mogło nadążyć, co prowadziło do polaryzacji posiadaczy i nieposiadaczy, kryzysów gospodarczych i tym podobnych. Ten wstrząs stworzył doskonałe warunki do rozpowszechnienia poglądu Marksa na normy społeczne i tradycje, aby opresyjne przeżytki zostały zniszczone. W tym samym czasie, gdy technologia umożliwiła przekształcenie natury na dużą skalę, rosła arogancja ludzkości.

Zamiast postrzegać marksizm jako wynik przemian społecznych i towarzyszącego im trendu intelektualnego, należy rozumieć go w świetle diabelskich planów zdestabilizowania ludzkości i szerzenia marksizmu wśród rodzaju ludzkiego.

3. Rewolucja francuska

Wpływ rewolucji francuskiej z 1789 roku był ogromny i dalekosiężny. Zniszczył monarchię, obalił tradycyjny porządek społeczny i rozpoczął system rządów motłochu.

Fryderyk Engels powiedział: „Rewolucja jest z pewnością najbardziej autorytarną rzeczą; jest to akt, w którym jedna część populacji narzuca swoją wolę drugiej za pomocą karabinów, bagnetów i armat – autorytarnych środków, jeśli takie istnieją; a jeśli zwycięska partia nie chce walczyć na próżno, musi utrzymać tę zasadę za pomocą terroru, którego bronią reakcjoniści[17]”.

Klub jakobinów, który przejął władzę wskutek rewolucji francuskiej, dobrze o tym wiedział. Po wysłaniu francuskiego króla Ludwika XVI na gilotynę Rządy Terroru przywódcy jakobinów Maksymiliana Robespierre’a dokonały egzekucji kolejnych 70 000 osób, z których większość była całkowicie niewinna. Późniejsze pokolenia pisały w epitafium Robespierre’a:

Kimkolwiek jesteś, który przechodzisz, módl się
  Nie rozpaczajcie, że umarłem;
Gdybym żył tego dnia,
  Ty byś był na moim miejscu![18]

Trzy zasady – politycznego terroru, terroru gospodarczego i terroru religijnego, praktykowane przez klub jakobinów podczas rewolucji francuskiej, okazały się preludium do tyranii partii komunistycznej.

Prekursorami mordów politycznych pod wodzą Lenina i Stalina byli francuscy rewolucjoniści, którzy ustanowili Trybunał Rewolucyjny i postawili gilotyny w Paryżu i innych miejscach. Rewolucyjne komisje decydowały, czy więzień jest winny, a specjalni agenci Konwentu Narodowego sprawowali władzę nad jednostkami wojskowymi i administracyjnymi. Sankiuloci, czyli proletariat, posiadali status najbardziej rewolucyjnej klasy.

Zgodnie z ustawą z 22 prairiala, uchwaloną 10 czerwca 1794 roku, rozprawa wstępna oraz obrońcy zostali zakazani, a wszystkie wyroki miały skazywać na karę śmierci. Zamiast dowodów, do uzyskania prawomocnego werdyktu wystarczyły plotki, sugestie i osobiste osądy. Ogłoszenie tego prawa znacznie rozszerzyło Rządy Terroru, a od 300 000 do 500 000 osób zostało uwięzionych jako podejrzani[19].

Podobnie terror ekonomiczny jakobinów zdawał się poprzedzać „komunizm wojenny”, który Lenin potem wprowadzi w Rosji. W ustawie z 26 lipca 1793 roku zapisano, że gromadzenie dóbr jest przestępstwem, karanym śmiercią[20].

Jednym z największych przeciwników rewolucji francuskiej była wiara katolicka. Podczas Wielkiej Trwogi Robespierre, malarz Jacques-Louis David i ich zwolennicy, aby zastąpić katolicyzm, stworzyli formę ateizmu opartą na tendencjach oświeceniowych, zwaną Kultem Rozumu[21].

5 października 1793 roku Konwent Narodowy zniósł kalendarz chrześcijański i ustanowił kalendarz republikański. 10 listopada katedra Notre Dame w Paryżu została przekonwertowana na Świątynię Rozumu, a Boginię Rozumu jako obiekt kultu dla mas grała aktorka. Kult Rozumu został szybko narzucony w całym Paryżu. Po tygodniu działały już tylko trzy kościoły chrześcijańskie.

Religijny terror wypełnił Paryż. Księża byli masowo aresztowani, a niektórzy zostali straceni[22].

Rewolucja francuska nie tylko stała się modelem dla sowieckiego reżimu ustanowionego przez Lenina. Jest również ściśle związana z rozwojem marksizmu.

François-Noёl Babeuf, utopijny socjalista, który przeżył rewolucję francuską i został stracony w 1797 roku za udział w Sprzysiężeniu Równych, popierał zniesienie własności prywatnej. Marks uważał Babeufa za pierwszego rewolucyjnego komunistę.

W XIX wieku Francja była pod silnym wpływem ideologii socjalistycznych. Związek Banitów, który przyjął Babeufa za swego duchowego założyciela, szybko rozwinął się w Paryżu. W 1835 roku niemiecki krawiec Wilhelm Weitling dołączył do Związku Banitów. Pod jego przywództwem tajne stowarzyszenie zmieniło nazwę na Związek Sprawiedliwych.

Na spotkaniu, które odbyło się w czerwcu 1847 roku Związek Sprawiedliwych połączył się z Komunistycznym Komitetem Korespondencyjnym dowodzonym przez Marksa i Engelsa, tworząc Związek Komunistów kierowany przez tych dwóch mężczyzn. W lutym 1848 roku Marks i Engels opublikowali podstawowe dzieło międzynarodowego ruchu komunistycznego – Manifest komunistyczny.

Rewolucja francuska była zaledwie początkiem długiego okresu zamieszek społecznych w całej Europie, ponieważ rewolucje i powstania miały miejsce jedno po drugim od końca rządów napoleońskich, dotykając Hiszpanii, Grecji, Portugalii, Niemiec, różnych części Włoch, Belgii i Polski. Do roku 1848 rewolucja i wojna rozprzestrzeniły się w całej Europie, zapewniając optymalne warunki do rozprzestrzeniania się komunizmu.

W 1864 roku Marks i inni ustanowili Międzynarodowe Stowarzyszenie Robotników, znane również jako Pierwsza Międzynarodówka, plasujące Marksa jako duchowego przywódcę komunistycznego ruchu robotniczego.

Jako skuteczny przywódca Pierwszej Międzynarodówki Marks pracował nad stworzeniem jądra, grupy ściśle zdyscyplinowanych rewolucjonistów, którzy mieli zmobilizować robotników do powstania. Jednocześnie uznał, że należy wyrzucić z organizacji tych, którzy się z nim nie zgadzali. Michaił Bakunin, pierwszy ważny rosyjski marksista, zebrał wielu rekrutów do ruchu komunistycznego, ale Marks oskarżył go, że jest carskim agentem i wypędził go z Pierwszej Międzynarodówki[23].

W 1871 roku francuski oddział Pierwszej Międzynarodówki rozpoczął pierwszą komunistyczną rewolucję – Komunę Paryską.

4. Debiut komunizmu w Paryżu

Komuna Paryska powstała po klęsce Francji w wojnie francusko-pruskiej w 1870 roku. Chociaż francuski cesarz Napoleon III poddał się, armie pruskie, zanim się wycofały, oblegały Paryż. Upokarzające poddanie się, w połączeniu z długotrwałym niepokojem wśród francuskich robotników, doprowadziło do pospolitego ruszenia w Paryżu, a rządzący nowo powstałą III Republiką Francuską wycofali się do Wersalu, pozostawiając próżnię władzy w stolicy.

W marcu 1871 roku Komuna Paryska rozpoczęła się od buntu zbrojnego motłochu i bandytów z najniższych warstw społeczeństwa i była kierowana przez socjalistów, komunistów, anarchistów i innych działaczy. Ruch ten był powiązany z Pierwszą Międzynarodówką i był pod jej wpływem. Miał on na celu wykorzystanie proletariatu jako narzędzia rewolucji do niszczenia tradycyjnej kultury oraz przekształcenia politycznej i ekonomicznej struktury społeczeństwa.

W następstwie dokonywano morderstw i destrukcji na masową skalę, rebelianci obracali w gruz wykwintne zabytki, pomniki i sztukę Paryża. Jeden z robotników zapytał retorycznie: „Na co mi się przydadzą pomniki, opery, kawiarniane koncerty, na których nigdy nie postawiłem stopy, ponieważ nie mam pieniędzy?”[24].

Świadek zniszczenia powiedział: „To jest bolesne, brutalne i okrutne; i bez wątpienia jest to smutne dziedzictwo krwawej Rewolucji 1789 roku”.

Ktoś inny opisał komunę jako „rewolucję krwi i przemocy” i „najbardziej kryminalny czyn, jaki świat kiedykolwiek widział”. Jej uczestnikami byli „szaleńcy pijani winem i krwią”, a jej przywódcy to „bezlitośni straceńcy […] wyrzutki społeczne Francji”[25].

Walka między tradycją a antytradycją rozpoczęła się w czasie rewolucji francuskiej i ciągnęła jeszcze przez kolejne osiem dekad. Honorowy przewodniczący Komuny Paryskiej powiedział: „dwie zasady dzielą Francję: prawowitości i suwerenności ludowej. […] Zasada suwerenności ludowej mobilizuje wszystkich ludzi przyszłości, masy, które są zmęczone wyzyskiem, starające się zniszczyć zasady powodujące ich ucisk”[26].

Ekstremizm Komuny wynikał częściowo z nienawistnych idei Henri de Saint-Simona, utopijnego socjalisty, który uważał, że dobrobyt kraju jest proporcjonalny do liczby jego pracowników. Opowiadał się za śmiercią bogatych, których uważał za pasożyty.

W Wojnie domowej we Francji Marks określił Komunę jako państwo komunistyczne: „Bezpośrednią antytezą imperium była Komuna. Wołanie o ‘republikę społeczną’, z którym rewolucja lutowa została zapoczątkowana przez proletariat paryski, wyrażało niejasne aspiracje po republice, która miała nie tylko zastąpić monarchiczną formę rządów klas, lecz także rządy klas. Komuna była pozytywną formą tej republiki”. Ponadto napisał on: „Komuna zamierzała znieść tę klasową własność, która czyni pracę wielu bogactwem nielicznych”[27].

Kobiety uczestniczyły w barbarzyństwie z entuzjazmem, który czasami przewyższał współrebeliantów. Pewien Chińczyk Zhang Deyi, który był wtedy w Paryżu, opisał sytuację: „Buntownicy to nie tylko mężczyźni; kobiety również dołączały do szaleństwa. […] Zajęły kwatery w wysokich budynkach i delektowały się przysmakami. Ale ich przyjemność była krótkotrwała, ponieważ nie zdawały sobie sprawy z nadchodzącego niebezpieczeństwa. U progu klęski splądrowały i spaliły budynki. Bezcenne skarby zostały zamienione w popiół. Setki kobiet-rebeliantek zostało aresztowanych i przyznało, że to głównie kobiety przewodziły podpaleniom”[28].

Gwałtowny szał, który towarzyszył upadkowi Komuny Paryskiej, nie budzi zdziwienia. 23 maja 1871 roku, zanim upadła ostatnia linia obrony, władze gminy nakazały spalenie Pałacu Luksemburskiego (siedziby francuskiego Senatu), pałacu Tuileries i Luwru. Opera Paryska, ratusz w Paryżu, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, Ministerstwo Sprawiedliwości, Pałac Królewski (Palais-Royal) oraz luksusowe restauracje i wysokiej klasy kamienice po obu stronach Pól Elizejskich również miały zostać zniszczone, aby nie wpadły w ręce rządu.

O godzinie 19.00 członkowie Komuny nosili smołę, asfalt i terpentynę i rozpalali ogień w wielu miejscach w całym Paryżu. Wspaniały pałac Tuileries zginął w płomieniach. Na szczęście próba podpalenia pobliskiego Luwru została udaremniona przez nadciągające oddziały Adolfa Thiersa, które zgasiły pożar[29].

Marks szybko uaktualnił swoją teorię w obliczu Komuny Paryskiej. Jedyną zmianą, jaką wprowadził do Manifestu komunistycznego, było to, że klasa robotnicza powinna rozbić i zniszczyć mechanizm państwowy, a nie tylko go przejąć.

5. Najpierw Europa, potem cały świat

Zaktualizowany manifest Marksa uczynił komunizm jeszcze bardziej destrukcyjnym z natury i jeszcze bardziej poszerzył jego wpływy. W 1889 roku, sześć lat po śmierci Marksa, 13 lat po rozwiązaniu Pierwszej Międzynarodówki i w 100. rocznicę rewolucji francuskiej, odrodziło się Międzynarodowe Stowarzyszenie Robotników. Marksiści ponownie zorganizowali się, tworząc to, co historycy nazywają Drugą Międzynarodówką.

Kierując się komunizmem i głosząc slogany takie jak „wyzwolić ludzkość” lub „znieść klasy społeczne”, europejski ruch robotniczy szybko się rozwinął. Lenin powiedział: „Usługi świadczone przez Marksa i Engelsa dla klasy robotniczej mogą być wyrażone w kilku słowach: Nauczyły klasę robotniczą znać siebie i być świadomą siebie i zastąpiły naukę marzeniami”[30].

Diabeł używał kłamstw i indoktrynacji do zarażania popularnych ruchów komunistyczną ideologią. Coraz więcej ludzi zaakceptowało jego ideologię. W 1914 roku istniało blisko 30 globalnych i lokalnych organizacji socjalistycznych oraz niezliczona ilość związków zawodowych i spółdzielni. W momencie wybuchu I wojny światowej było ponad 10 milionów członków związku i ponad 7 milionów członków spółdzielni.

W książce Jak zmienić świat: refleksje na temat Marksa i marksizmu historyk Eric Hobsbawm napisał: „W tych krajach europejskich praktycznie wszystkie myśli społeczne, niezależnie od tego, czy mają motywację polityczną, jak ruch socjalistyczny czy ruch robotniczy, są pod widocznym wpływem Marksa”[31].

W tym samym czasie komunizm zaczął rozprzestrzeniać się przez Europę na Rosję i Wschód. W latach 1886-1890 Lenin, zanim przestudiował Das Kapital, zaczął tłumaczyć Manifest komunistyczny na język rosyjski. Lenin został uwięziony, a następnie wygnany. Na początku I wojny światowej mieszkał w Europie Zachodniej.

I wojna światowa doprowadziła do triumfu komunizmu w Rosji. W czasie rewolucji 1917 roku, która obaliła cara Mikołaja II, Lenin przebywał w Szwajcarii. Pół roku później wrócił do Rosji i przejął władzę w rewolucji październikowej.

Rosja była narodem o starożytnych tradycjach, ogromnej populacji i bogatych zasobach naturalnych. Ustanowienie reżimu sowieckiego na terytorium największego kraju na świecie było ogromnym dobrodziejstwem dla światowego ruchu komunistycznego.

Tak jak I wojna światowa pomogła w powstaniu rosyjskich komunistów, tak II wojna światowa pobudziła ruch komunistyczny do rozprzestrzenienia się w całej Eurazji i pochłonięcia Chin.

Józef Stalin powiedział: „Ta wojna nie jest taka, jak w przeszłości; ktokolwiek zajmuje terytorium, narzuca mu także swój własny ustrój społeczny”. Po II wojnie światowej Związek Radziecki stał się supermocarstwem uzbrojonym w broń jądrową i manipulował sprawami ogólnoświatowymi w celu promowania komunizmu na całym świecie[32].

Winston Churchill powiedział: „Cień padł na scenę, tak niedawno rozświetloną przez zwycięstwo aliantów. Nikt nie wie, co Rosja Sowiecka i jej komunistyczna organizacja międzynarodowa zamierzają zrobić w najbliższej przyszłości ani jakie są ograniczenia, jeśli w ogóle istnieją, dla ich ekspansywnych i prozelitycznych skłonności[33]”.

Podczas zimnej wojny wolny świat zaangażował się w ostrą konfrontację z komunistycznym obozem, który rozprzestrzenił się na czterech kontynentach. Podobnie jak symbol taoistycznego Taiji, połowa była „zimnym” komunizmem, a druga połowa była „gorącym” komunizmem. Narody wolnego świata, formalnie demokratyczne, powoli zmieniły się w swej istocie na socjalistyczne.

Przeczytaj Rozdział trzeci.

Przypisy

[1] „A Magnificent Time — These Days in Prophecy”, (伟大的时代——预言中的今天), http://www.pureinsight.org/node/1089.

[2] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse (Marxists Internet Archive). Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[3] Karl Marx, „Letter from Marx to His Father in Trier”, The First writings of Karl Marx (Marxists Internet Archive). Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[4] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse. Polskie tłumaczenie za: „Synowie zła”, „Myśl Konserwatywna”.

[5] Richard Wurmbrand, Marx & Satan (Westchester, Illinois: Crossway Books, 1986). Polskie tłumaczenie według: „Synowie zła”, „Myśl Konserwatywna”.

[6] Eric Voegelin, The Collected Works of Eric Voegelin, Vol. 26, History of Political Ideas, Vol. 8, Crisis and the Apocalypse of Man (Baton Rouge: Louisiana State University Press, 1989).

[7] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[8] Robert Payne, Marx (New York: Simon and Schuster, 1968).

[9] Eric Voegelin, The Collected Works of Eric Voegelin, Vol. 26. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[10] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[11] Wurmbrand, Marx & Satan. Polskie tłumaczenie za: „Synowie zła”, „Myśl Konserwatywna” (pierwsza część); tłumaczenie redakcji (druga część).

[12] Ibid. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[13] Karl Marx, Early Works of Karl Marx: Book of Verse. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[14] Ludwig Feuerbach, The Essence of Christianity (1841).

[15] I. Bernard Cohen, Revolution in Science (The Belknap Press of Harvard University Press). Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[16] Ibid. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[17] Friedrich Engels, „On Authority”, Marx-Engels Reader (W. W. Norton and Co.). Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[18] Anonymous, „Robespierre’s Epitaph” (https://www.rc.umd.edu/editions/warpoetry/1796/1796_2.html). Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[19] The New Cambridge Modern History, Vol. IX (Cambridge: Cambridge University Press, 1965), 280-281.

[20] Miguel A. Faria Jr., The Economic Terror of the French Revolution, Hacienda Publishing.

[21] Gregory Fremont-Barnes, Encyclopedia of the Age of Political Revolutions and New Ideologies, 1760-1815 (Greenwood, 2007).

[22] William Henley Jervis, The Gallican Church and the Revolution (Kegan Paul, Trench, & Co.).

[23] W. Cleon Skousen, The Naked Communist (Izzard Ink Publishing).

[24] John M. Merriman, Massacre: The Life and Death of the Paris Commune (Basic Books). Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[25] Ibid. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[26] Louis Auguste Blanqui, „Speech Before the Society of the Friends of the People”, Selected Works of Louis-Auguste Blanqui. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[27] Karl Marx, The Civil War in France (Marxists Internet Archive). Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[28] Zhang Deyi, The Third Diary of Chinese Diplomat Zhang Deyi (上海古籍出版社 [Shanghai guji chubanshe]). Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[29] Merriman, Massacre: The Life and Death of the Paris Commune.

[30] Vladimir Ilyich Lenin, „Frederick Engels”, Lenin Collected Works. Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[31] Eric Hobsbawm, How to Change the World: Reflections on Marx and Marxism (New Haven & London: Yale University, 2011). Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[32] Milovan Djilas, Conversations with Stalin (https://www.amindatplay.eu/2008/04/24/conversations-with-stalin/). Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

[33] Winston Churchill, „The Sinews of Peace”, a speech (BBC Archive). Polskie tłumaczenie pochodzi od redakcji.

Tekst oryginalny ukazał się w anglojęzycznej edycji „The Epoch Times” dnia 2018-06-07, link do artykułu: https://www.theepochtimes.com/chapter-2-communisms-european-beginnings_2553190.html