Ziemia być może potrafi rozrywać niektóre duże planetoidy przelatujące blisko – uważają naukowcy

Dwóch astronomów przeprowadziło symulacje komputerowe, z których wynika, że niektóre z dużych asteroid zbliżających się do naszej planety mogą zostać rozerwane przez grawitacyjny wpływ Ziemi. Na ilustracji planeta Ziemia, wyobrażenie artysty (<a href="https://unsplash.com/@nuvaproductions?utm_content=creditCopyText&utm_medium=referral&utm_source=unsplash">Javier Miranda</a> / <a href="https://unsplash.com/photos/a-view-of-the-earth-from-space-Jn2EaLLYZfY?utm_content=creditCopyText&utm_medium=referral&utm_source=unsplash">Unsplash</a>)

Dwóch astronomów przeprowadziło symulacje komputerowe, z których wynika, że niektóre z dużych asteroid zbliżających się do naszej planety mogą zostać rozerwane przez grawitacyjny wpływ Ziemi. Na ilustracji planeta Ziemia, wyobrażenie artysty (Javier Miranda / Unsplash)

Być może nasza planeta potrafi samodzielnie bronić się przed większymi asteroidami zagrażającymi zderzeniem. Jeden z nowych modeli sugeruje, że populacja dużych planetoid zbliżających się do Ziemi mogła zostać przetrzebiona przez siły pływowe powodujące rozpad tych ciał.

Dwóch astronomów z Finlandii i Stanów Zjednoczonych przeprowadziło symulacje komputerowe, z których wynika, że niektóre z dużych planetoid (asteroid) zbliżających się do naszej planety mogą zostać rozerwane przez grawitacyjny wpływ Ziemi.

Wiadomo, że wiele planetoid przelatuje w pobliżu Ziemi w bliskich odległościach, ale niewiele z nich faktycznie uderza w naszą planetę. Być może przyczyną są różnice w odziaływaniu grawitacyjnym, gdy planetoida jest blisko Ziemi. Przyciąganie grawitacyjne strony planetoidy zwróconej w stronę Ziemi jest silniejsze niż dla pozostałej części obiektu. Może to powodować rozerwanie planetoidy przez siły pływowe. W efekcie populacja planetoid zbliżających się do planety jest redukowana do mniejszych ciał. Rozerwanie pływowe planetoidy nie było nigdy obserwowane, więc można się tutaj opierać jedynie na modelach i próbie dopasowania ich przewidywań do różnych populacji planetoid.

Obrazowe przedstawienie usytuowania planetoid w wewnętrznej części Układu Słonecznego i aż do okolic orbity Jowisza (rzut na płaszczyznę ekliptyki). Zaznaczono planetoidy z pasa planetoid (białe punkty), dwie grupy planetoid trojańskich (obóz trojański i grecki; zielone), rodzinę planetoidy Hilda (pomarańczowe) i inne (tłumaczenie do polskiej wersji: John Belushi; pierwotnie przesyłającym polską wersję był Roo72 z pl.wikipedia. Pierwotnym autorem był Mdf z en.wikipedia. Na Commons przeniósł z pl.wikipedia użytkownik Masur z pomocą narzędzi CommonsHelper / <a href="https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=5876556">domena publiczna</a>)

Obrazowe przedstawienie usytuowania planetoid w wewnętrznej części Układu Słonecznego i aż do okolic orbity Jowisza (rzut na płaszczyznę ekliptyki). Zaznaczono planetoidy z pasa planetoid (białe punkty), dwie grupy planetoid trojańskich (obóz trojański i grecki; zielone), rodzinę planetoidy Hilda (pomarańczowe) i inne (tłumaczenie do polskiej wersji: John Belushi; pierwotnie przesyłającym polską wersję był Roo72 z pl.wikipedia. Pierwotnym autorem był Mdf z en.wikipedia. Na Commons przeniósł z pl.wikipedia użytkownik Masur z pomocą narzędzi CommonsHelper / domena publiczna)

Mikael Granvik z Asteroid Engineering Laboratory na Lulea University of Technology w Finlandii oraz Kevin Walsh z Southwest Research Institute w USA postanowili sprawdzić wspomniane przypuszczenia o zdolnościach Ziemi do niszczenia większych planetoid przelatujących blisko.

Swoje badania zaczęli od analizy danych dotyczących asteroid, szukając dowodu na taką, która mogła zostać rozerwana przez ziemską grawitację. Nie udało się znaleźć takich dowodów, więc opracowali model przydatny do obliczania trajektorii asteroid o różnych rozmiarach, aby oszacować ich liczbę w różnych dystansach od Ziemi. Następnie naukowcy porównali wyniki symulacji z rzeczywistymi obserwacjami.

Okazało się, że model przewiduje dużo mniej asteroid, niż występuje w rzeczywistości. Badacze przypuszczali, że przyczyną różnicy mogą być planetoidy, które zostały rozerwane, więc uruchomili symulację pozwalającą na zmienianie liczby planetoid „zmodyfikowanych” przez grawitację. W efekcie model pokazał poprawną liczbę znanych w rzeczywistości planetoid.

Na podstawie swoich symulacji naukowcy uważają, że grawitacja planet takich jak Ziemia i Wenus może usunąć znaczną masę asteroid podczas bliskich przelotów tych obiektów.

Wyniki badań opisano w artykule, który ukaże się w „The Astrophysical Journal Letters”.

Źródło: PAP.

Tagi:

Wykorzystujemy pliki cookies, by dowiedzieć się, w jaki sposób użytkownicy korzystają z naszej strony internetowej i móc usprawnić korzystanie z niej. Dalsze korzystanie z tej strony internetowej jest jednoznaczne z zaakceptowaniem polityki cookies, aktualnej polityki prywatności i aktualnych warunków użytkowania. Więcej informacji Akceptuję